Partir sans sortir. - Een Dagboek van Blauwe brieven .
08-04-2007
Een blauwe Pasen
Soms zou je iemand kanker toewensen. Schrik niet, beste lezer'es, dit om 'eigen best wil' van de patiënt.
Ik ben er altijd verbaasd over, en meerdere malen deze voorbije borstkankerweek, over de uitspraken van 'niet-of-genezen' nieuwe mensen.
"Ik kan nu genieten van de kleine dingen van het leven."
Mijn God, denk ik dan altijd, moet je daar eerst kanker voor krijgen? Begrijp je nu m'n eerste zin? Waarvan konden ze voorheen dan wèl genieten? Of niet?
Zopas luisterde ik in Titaantjes naar Pjeroo Roobjee. En zijn 'bluesbroeder' (bloedsbroeder, zei hij) Jan Decleir. Géén vrolijke Fransen. Zei Pjeroo zelf. Ze peinzen te veel terwijl ze denken.
Tja, wat moet je dit soort mensen wensen? Die toch, ogenschijnlijk, meer 'hebben' (meegemaakt) in het leven, dan jij en ik samen.
Misschien ben ik wel erfelijk belast, maar juist die kleine onbelangrijke dingen, zijn altijd zo belangrijk voor mij geweest. En nu nog.
Pasen. Ik zit hier alleen aan tafel. De zon houdt mij gezelschap. Gezellig toch. Ik zal me verwennen.
Twee gekookte eitjes. Wat een schandelijke luxe voor iemand met cholestorel. Twee Breughelboterhammen gesneden in lange vingers. Om te soppen. En, o, onrechtvaardige overdaad: een kop échte chocolademelk!
Als dat niet de hemel op aarde is,wat dan wel? O ja, juist, rijstpap met bruine suiker! Da's voor een andere keer.
Ik ben een verwend man. Ook door m'n omgeving. Maar misschien steek ik mijn geluk wel een handje toe. Zoals gisteren.
Als ik naar de stad wandel, passeer ik een groene oase met vijver waar witte huisjes liggen te dromen onder treurende wilgen en een vrolijke zon. Ze zijn bevolkt met 'minder begoede' bewoners.
Ik zwaai naar iedereen en babbel even als het kan. Gisteren sprak ik een dame aan. Zij vertelde me spontaan een hap uit haar leven. Ze had maar één man gekend en het was een gelukkig huwelijk geweest. Ze woonde tot aan zijn dood met hem in Brussel.
Knap, zeg ik terloops, dan ben jij wellicht bij de vijf procent uitzonderingen. Dat kan ik niet op m'n palmares schrijven. Ik heb al meerdere vrouwen gekend. O, repliceert ze vief, "maar voor jou is dat normaal, meneer. Jij bent zo seduisant, de vrouwen hebben hier allemaal zo'n admiratie voor u.".
Lap! "Ja maar, ik ben je nu niet aan het verleiden, hoor" Ze lachte smakelijk. Achter haar groot verdriet. Want had ze 'een pilletje' dan stapte ze vandaag nog uit het leven.
Ik praatte haar hoofd vol lente. Wees haar op de gele koppen van de struiken. De witte slanke perenboomdreef. De buurt waarin ze mocht leven. De buren ...
Zij bedankte mij omdat ik met haar had willen praten. We hadden elkaar een 'goede zaterdag' cadeau gedaan.
Uvi
PS. Voor de mannen onder de lezers hier.
Om je jaloersheid een beetje te milderen. De dame was achtentachtig lentes rijk. Een wandelstok vergezelde haar voorzichtige passen.
Reacties op bericht (1)
09-04-2007
Kleine dingen...
Is lezen op een blog ook een 'klein ding'? Zo ja, dan kan ik genieten van kleine dingen in dit leven. Dank je, Uvi (?) pp (?), voor wat je schrijft. Soms maakt het me wat droevig, soms maakt het me wat blij, raken doet het me altijd!
