Letters in de ogen kijken.
Schrijven is kijken, volgens mij.
Het is meer dan louter zien.
Het is het leven betasten.
Met oren en ogen. Met je voeten en je vingers,
je neus en je tong. Gretig en gulzig.
En dat dan allemaal proeven op het puntje van je pen.
Dan volgt het herkauwen. In je hoofd.
Daarom schreef Achterberg wellicht:
de dichter is een koe. Ik gok maar wat.
Vermoeden en twijfelen, da's toch lezen en schrijven.
Aarzelend woorden rapen. Uit een korfje alfabet.
Ze toetsen. Schrappen. Herhalen.
En dan zoeken naar een punt.
Achter die laatste zin.
En je dan durven weggeven aan de lezer.
Maar hoe schrijf ik de schreeuw van een meeuw op papier?
Hoe dompel ik je onder in de geur van de zee?
Laat ik het zand je benen stralen en sleur ik de wind door je haren?
Schrijven, ach ... ik ben slechts een strandjutter.
Wat aangespoeld wrakhout uit m'n dagelijks bestaan
laat ik je lezen ...
Uvi
|
