Goedenmorgen Darfur,

Ooit was een oorlog nog romantisch.
Vooral toen hij in zwart wit was.
Op het doek, bedoel ik.

Thuis zong de geliefde:
'J'attendrai
Le jour et la nuit, j'attendrai toujours
Ton retour
J'attendrai
Car l'oiseau qui s'enfuit vient chercher l'oubli
Dans son nid'
Terwijl Lili Marlène aan de kazernepoort 'unter der Laterne'
stond te wachten.

Jonge kerels weg van onder moeder's strenge vleugels werden man.
Vrij als een vogel. En er was altijd wel een nestje.
Er werden dan ook heel wat koekoekskindjes geboren toen.

Was de passerende papa een held, Canadees of Engelsman,
tja, dan had dat jonge broedsel nog wel een kans.
Of hij bleef hangen. Of een voedstervader nam de huishoudelijke taken over.

Nu pas durft men naar buiten komen met die verhalen van schande.
De kinderen zelf. En hoe pijnlijk. Vooral als ze een beetje zwart zagen.
Van de vijand. Het beroemde voorbeeld: Frieda van Abba.
En zij had nog geluk want ondergedoken in Scandinavië.

Ondertussen zat de wereld niet stil.
Vietnam, Rwanda, ... dichter bij huis in de Balkan.
Irak ... Soedan, ...
Een eentonig verhaal van verdriet, macht en machteloosheid.

De soldaten zijn jong geworden. Amper de pamper ontgroeid.
En zelfs dat kenden de Kindsoldaten niet. Een Kalasjnikov als fopspeen.
Ja, dat wel.

 

Vanmorgen bij Friedl Lesage zat Fred Brouwers op de stoel.
In "Het beste moet nog komen". Laat ons hopen.
Zijn favoriete muziek lag in het 'Interbellum'.
Je zou voor minder weemoedig worden.
Want muziek van 'voor den oorlog' was ook nog 'hip en in' na den oorlog.
Alles ging veel langer mee toen.

Schoenen werden gelapt, broeken ook.
Nu is een liedje na enkele maanden al uitgezongen.
De romantiek is vlug versleten.
Oorlog is commerce geworden. Was dat natuurlijk altijd.

Na de "bevrijding" speelden wij cowboy. Winnetou en Old Shatterhand.
En als we moe waren van het vechten dan gingen we slapen.
In vrede.

Hoe lang laat de wereld Darfur nog alleen?
Sinds de Tv kunnen we niet meer zeggen:
"Wir haben es nicht gewußt."

 

Uvi