Terra incognita

Een eenvoudig liedje kan me plots overvallen met weemoed.
In de ochtend. Als de dauw nog aan het licht kleeft.
Of 's avonds als de dag nachtschaduw schildert.

Drie noten van Stef Bos, met Papa, en ik slik.
Ik hoor en zie mijn zoon. En ook m'n dode vader.
En daartussen zit ik geprangd. Tussen vasthouden en verlaten.

Hoe zat en zit het met deze drie mannen?
Strangers in the night? Ik vrees het.
We staken de grens niet over van elkaars bestaan.

Bleven braaf op afstand.
Schreven hoop in elkaars namen.
Met hopen fouten in de spelling.

De speling van het lot tekende onze tafel.
Tabula rasa. Gekerfd door onze genen.
Vaders en zonen. Klonen elkaars leven.


Uvi

04-05-2007, 19:19 Geschreven door uvi

Soms zonder reactie.
Dat vind ik eigenlijk erg.
Dus reageer ik.
Om je te laten weten dat ik lees.
Gelezen heb.

03-05-2007, 07:53 Geschreven door Meermin