Dag lezer-es,
Het is goed als je thuis komt van een verre reis
dat er iemand je staat op te wachten.
There's no place like home.
In tegenstelling tot wat het spreekwoord zegt,
maar op zo'n moment lijkt het gras van de buur niet groener.
'The green green grass of home'. Je weet wel: Tom Jones.
Hier bij mij lijkt alles blauw.
Bleu maar ook dikwijls een beetje blue.
Het is echter niet altijd makkelijk schrijven.
Ik wil mezelf zijn. En toch ...
Zo vlug kwets je iemand, zonder dat je dat wil.
Schrijven is zoiets als dauwtrappen op een ziel.
Beste lezer-es,
wil je 'het' nu eens voor eeuwig en altijd downloaden
op je harde schijf:
"Ik kan niet schrijven zoals jij leest ...".
Blijf me lezen en vergeven.
En vergeet niet nu en dan eens te reageren.
Hartelijk dank voor je welkom, aan elkeen:
alle lezers met en zonder naam.
Nonkel pater
Uvi
PS.
Ik schreef dit dagboek voor een andere site,
waar ik een weekje op retraite ging.
Maar ook hier staat het op z'n plaats.
'Ik kan immers niet schrijven zoals jij leest.'
