Mozart. Ik had het niet verwacht van hem.
Tja, zo leer je ook die andere kant kennen van iemand.

Toen ik vanmorgen in therapie ging. Neen, geen sofa-therapie.
Maar die van de stofzuiger en de dweil, kwam hij me assisteren.

Wassen en plassen, ik had het hard nodig deze maandag.
Het hapt zo lekker je misère weg.
En toen ... en daar...  kwam Mozart achter me aan.

Hij zong 'Le Nozze di Figaro'.
Ik aan de afwas, hij feestelijk smachtend.

Ik stofte het meubilair af, hij mijn zorgen ...
Toegegeven, toen ik de stofzuiger bovenhaalde,
mompelde hij binnensmonds onverstaanbaar zacht.

Maar ik begrijp dat want de poetsvrouw van de Keizer
beschikte nog niet over dergelijk lawaaierig poetsarsenaal.
Anders had hij wel een pak 'fortissimo's' meer ingebouwd.

En toen ik ging dweilen,
had ik het gevoel dat hij ging kwijlen ...
'Ave verum corpus' ... misschien dacht hij wel aan een mooie vrouw.

Voilà, het zit erop.
Dank je Mozart. Dat lucht op.

Vanavond nog 'Eine kleine Nachtmusik'.
Hopelijk niet van 'Groot Verdriet'.

En om de maandag te ontmantelen,
nog 'Eine Zauberflöte', beste dames,  'Bei Männern, welche Liebe fühlen'
en we kunnen weer gaan slapen.

Met of zonder Mozart.