Partir sans sortir. - Een Dagboek van Blauwe brieven .
11-06-2007
Woordenloze zondag
Stilte schrijf ik in m'n woorden. Om er nadien naar te luisteren.
Dat schreef ik gisteren elders. Luisteren naar stilte, kan dat?
Ik doe een poging, maar het leven is lawaaierig vanmorgen. Misschien kan een modern leven niet zonder. Is geluid wel de hartslag van de hedendaagse maatschappij.
Kijk, naar de oortjes van de jongeren. Steeds gevuld met dopjes en schadelijke decibels.
Gisteren nog zei mijn zoon dat hij het gedreun van een autostrade niet hinderlijk vond. Integendeel, het gaf hem een monotoon vertrouwd gevoel. Het klonk als een gebed van rust. Zoals hij dat formuleerde.
Ikzelf dank de wind als hij niet uit het zuiden komt. Geen lawaai, geen hitte.
Stilte. Het gebed van de ziel.
Maar ook zonder geluid, krijg ik het niet stil vandaag in mijn hersenen. Woorden wedijveren luidruchtig op de autostrade in mijn hoofd.
Ik verlang naar een 'woordenloze zondag'.
Uvi
Reacties op bericht (2)
13-06-2007
Weer...
...eens heerlijk bijgelezen. Soms is zelfs een site openen te veel, als de dag zwaar geweest is. Maar vandaag heb ik geluisterd, nee, niet naar de stilte, maar naar het gefladder van een vlinder, de roep van een vogel, het gewriemel van mieren (twee nesten gevonden!), het geronk van een grasmaaier en een voorbijrijdende vrachtwagen... Niet storend, maar allemaal deel uitmakend van één zelfde wereld: die waarin ik leef. En ik voelde dat briesje op mijn zonverwarmde huid, voelde mijn eigen hartenklop en prees mij gelukkig, omdat ik besefte DAT ik leefde.
Ach Uvi, wat zou de wereld triestig zijn zonder geluid en zonder woorden. Hoe zouden we communiceren? Hoe zou ik jouw denken kunnen lezen? Hoe zou jij mijn voelen kunnen ervaren? Hoe eenzaam (nog eenzamer?) zouden we zijn zonder woorden en zonder geluid?
