Het gerechtshof was met meerdere bloempotten per vensterbank mooi versierd. Het was lente en het hoofd van het justitiepaleis wou op de bevolking een goede indruk maken. Er stond redelijk wat wind en de nog niet volgroeide plantjes stonden te bibberen in de frisse wind. Nou ja …. Bibberen was wel ietwat zwak uitgedrukt. De voorjaarswind liet al verschillende weken van zich horen en het was raadzaam om alle ramen dicht te houden.

“Zwijg verdomme !” brieste de man van achter zijn hoge toonbank. “Als ik zeg dat dit sluikstorten is dan is dat sluikstorten, begrepen ?” “Ja meneer.” stamelde de vrouw verschrikt. “En voor sluikstorten wordt ge hier veroordeeld !” snauwde hij verder. “En daarmee basta ! Tweehonderd euro boete, plus de gerechtskosten en vier weken voorwaardelijk.” vervolgde hij, met blozende wangen van zijn machtspositie genietend. “Ge moet uw bloemen maar vastmaken. Voor mijn part aan de ketting.Ge kunt beschikken.”

Het vrouwtje kon geen woord meer uitbrengen en verliet met hangend hoofd en licht wenend de gerechtszaal.En dat allemaal omdat uit haar ene bloembak een bloem was afgeknakt en op het voetpad terecht gekomen was.

“Zaak gesloten en nu ga ik eten. Ik heb honger. Mijn eten zal thuis ver klaar zijn.” siste hij, en stond recht. Hij klopte statig het ingebeeld stof van zijn lang zwart kleed en verliet op zijn beurt de gerechtszaal.

De vrouw verliet licht huiverend het duistere gebouw, ging voorzichtig de vochtige buitentrap af en verwijderde zich. Nog geen minuutje later kwam de rechter met grote passen aangestapt en ging buiten.

Een krachtige rukwind kwam eensklaps aangezet en deed op het derde verdiep een plantenbak verschuiven. Onder druk van de ineens hevige windvlaag schoof de bak tot aan de rand van de vensterbank en verloor het evenwicht. Het stenen geval raakte de man juist in het midden van zijn schedel die met een licht gekraak barstte. Hij kwam met een harde slag onderaan de trap terecht. De onfortuinlijke bloembak zo’n meter verder.

“Waarom worden die bloembakken in hemelsnaam nu toch eens niet eens goed vastgezet ? Eén bloemensteel kan geen kwaad,” morde de bijgeroepen wetsdokter, “maar ge ziet nu wel wat er van komt als alles tegelijk naar beneden komt.”

Ik was in Georgia, in Amerika, op een oude tot een  ressort omgebouwde slavenplantage. En het was zaterdag.                 Naar aloude gewoonte werden de gasten in de steek gelaten en gingen de yankees zich ergens vermaken.

Mijn kollega die verantwoordelijk voor Italië was en ikzelf bleven na de leegloop alleen over. Samen deden we dan maar          een ritje met de door mij gehuurde slee waar zelfs een plaatselijk sheriff vriendelijk zijn hand voor omhoog stak.

Na een aantal amerikaanse mijltjes te hebben afgemaald stopte ik het gevaarte in de graskant.

Mijn kollega vroeg ietwat verschrikt : “Wat gaat ge doen ? Ge gaat toch geen wet overtreden hé ?”

Tja, de jongen kende mij al een beetje ziet ge.

Achter in de weide aan de overkant van het baantje bevonden zich een twintigtal koeien, amerikaanse wel te verstaan.

Ik stond braaf aan de draad en bootste, voor zo ver ik dat kan, een koe na. Wie nu wil lachen mag dat natuurlijk,             maar na enige minuutjes hief een eerste dier haar kop op. Een minuutje later een tweede dier, dan een derde,                       en toen een vierde koe de kop ophief waggelde de eerste naar mij toe. Om kort te zijn, na een aantal minuten                 stonden al die koeien in een halve cirkel rondom mij. En ik maar loeien zeg …… !

En die dieren luisterden …… aandachtig ……

Toen ik terug in de wagen stapte keek mijn kollega mij met bijna koeie-ogen aan. Hij had het niet begrepen.

Toen zei ik hem :

“ Ik heb je een les geleerd.

Ik heb je getoond dat het mogelijk is om met iedereen te

konverseren …… op voorwaarde dat je bereid bent om je op

het niveau van de andere te plaatsen.”

Ik denk dat héél véél hooggeplaatste domoren

- van àlle soorten en strekkingen –

daar een lesje aan kunnen nemen.

't Regende 

Tja …. Dat gebeurt nogal vaak als er water uit de lucht valt. Bij mijn weten toch.

En zoals dikwijls het geval is zweefden op hoogte dikke met water gevulde wolken voorbij.

Landbouwers wreven zich tevreden in de handen. ’t Was goed weer voor de patatten. Die zullen weer groot en dik zijn en veel centjes opbrengen.

Laat dus maar vallen die regen. 

Het vele water sijpelde tot diep in de grond. Op zo’n twee tot twee en een halve meter diepte werd iemand nat.

Nou, ‘iemand’ kan je in feite niet zeggen. Eerder ‘iets’. Die iemand was immers reeds jaren dood.                                        Hij werd verschillende jaren geleden vermoord en zijn moordenaar was zo slim geweest om zijn slachtoffer diep                        in een akker te begraven. Daar werd alle jaren de grond machinaal omgereden, geplant en geoogst.

Niemand zou ooit op die plek een mensenlichaam vermoeden.

Want om op die gedachte te komen moet je immers kunnen denken.

En dat is nu precies niet iedereen meegegeven.

Sinds het moment van zijn overlijden had het slachtoffer uiteraard zijn lichaam verlaten. Na vele jaren in de tweede dimensie         te hebben doorgebracht kwam hij op de gedachte om via spiritisme de profane wereld op de hoogte te brengen, wat vermoorde geesten nog al wel eens doen. Maar helaas …. wat men niet heeft kan men niet gebruiken, en het voor de hand liggend gevolg zou onvermijdelijk zijn dat de aanbrenger verdacht van moord onschuldig aangehouden zou worden. En onschuldig in voorhechtenis           zitten is niet leuk. Het is zelfs wraakroepend. Hoe zou het komen dat nogal veel gevangenen ‘zelfmoord’ plegen …. ? 

En zo blijven tal van moorden onopgelost.

Maar ja …. Wat is dommer ( en slechter ) dan een mens …. ? 

Juist ! Twee mensen.

Een lange rij voor voedselbedeling in aanmerking komende mensen staat aan te schuiven. De overgrote meerderheid bestaat uit vrouwen wier stempelgerechtigde echtgenoot ietwat verder aan het stuur van een meestal grote dure wagen ongeduldig zit te wachten. Ook blikjes bier worden uitgedeeld, gretig aangenomen door mensen die nochtans dat soort drank in principe niet mogen nuttigen. Ook hun werkloze ‘man’ niet. Maar wat doe je als een smekende vrouw je luidruchtig aan haar negen bijna van dorst omkomende kindjes herinnert ….

Juist ! Die geef je dan maar 24 biertjes.

Brood wordt vaak geweigerd en door sommigen smalend op de grond gegooid. Het wordt immers op een niet voor hen aanvaardbare manier gemaakt.

Een arme man bukt zich moeizaam en raapt dankbaar wat brood van de grond. Sommige ‘dames’ lachen spottend. Met licht bevende hand steekt hij voorzichtig het brood in een niet al te propere plastieken zak waar benevens twee ietwat beschimmelde worstjes en een pakje kaas met lichtjes vervallen datum twee bierblikjes zitten.

Zachtjes botst een in een lichtgrijs kostuum geklede man met een hoed van dezelfde kleur tegen hem. Met doordringende ogen kijkt die hem aan.

Mijn excuses meneer !” zegt de nogal vreemde man.

“Ik was wat verstrooid en had u niet gezien.

”Nog voor de man tussen de menigte verdween had de grijsaard niet eens de gelegenheid gehad om ook maar één woord te zeggen.

“Een rare snuiter.” Gaat het door zijn hoofd.

Opeens merkt hij dat hij in zijn andere hand eveneens een zak draagt. Nou ja …. eerder een stevige boodschappentas. Met gefronste wenkbrauwen bekijkt hij dat onverwachte voorwerp van dichtbij en merkt dat die vol voeding zit.

Tja …. voeding …. Tussen de vele dingen die hij ziet zit er gerookte zalm, heilbot, roomboter, allerlei kazen, blikjes verschillende bieren, een nog in folie verpakt hemd van toevallig zijn maat en een volle spaarkaart van een bekend grootwarenhuis in de buurt. Als in een reactie kijkt de grijsaard op en ziet een eindje verder een man in een lichtgrijs kostuum en met een hoed van dezelfde kleur op het hoofd een tram opstappen. Het voertuig rijdt voort.

Nooit zag hij die man terug.

Fascististhan, postdatum 

Peinzend en diep in gedachten verzonken zat de man achter zijn bureel en ondersteunde zijn hoofd met beide handen. Het vonnis dat hij daarstraks velde had hem de das omgedaan. Vandaag had hij een onschuldige vrijgesproken, dit tegen de orders van zijn superieuren in. Bevordering zat er nu voor hem niet meer in. Dat stond hem trouwens reeds enkele jaren te wachten. Hij weigerde al lange tijd om nog langer als klown aan een koordje te dansen en vonniste in eer en geweten. Langzaam en ietwat aarzelend nam hij uit zijn bureauschuif een klein doosje met zijn pillen voor het hart die hij nu toch al meerdere jaren nodig had. Met een trage beweging nam hij zijn fles whisky uit de onderste schuif. Met betraande ogen bekeek hij het etiket, nam tien pillen en spoelde die met een groot aantal slokken door.

Het was reeds na sluitingsuur en op enige uitzonderingen na waren alle burelen leeg en verlaten. Een bewaker kwam binnen en zag de man achter zijn bureau zitten. Hij naderde en zei : “Edelachtbare, ik moet – met uw toestemming uiteraard - de deuren sluiten. Het is tijd.”  Er kwam geen reactie en de bewaker legde zijn hand op de schouder van de blijkbaar ingeslapen magistraat en schudde hem zachtjes. “Edelachtbare !” sprak hij nu iets luider …. ….

Korte tijd later klopte de zopas overledene aan de Hemelpoort en Sint Pieter deed open. “Waarvoor is het ?” vroeg hij ietwat nors. “Ik wil graag binnenkomen, Sint Pieter. Mijn tijd is gekomen. Kan u mij alstublief naar de afdeling magistraten brengen ? Den Heer zal het U loonen.”

De Heilige lachte minzaam, schudde het hoofd, en antwoordde : “Maar brave man ! Dit is hier de Hémel hoor ! Hier zitten geen magistraten. Daarvoor moet ge vier dimensies lager gaan. Maar geen nood, gezien hun goed florerende zaak zijn ze daar 24 op 24 en 7 op 7 open. Succes !”

Centurion & Gladiator 

Honderdtweeëntwintig had hij er gedood,

in de strijd en in de arena.

Hij was een gevreesd legeraanvoerder en een nog gevreesder vechter in de romeinse arena. De snelheid waarmee hij zijn zwaard hanteerde was ongeëvenaard. Door het publiek bejubeld, door zijn tegenstanders gevreesd en door de vrouwen en door de keizer zelf bewonderd. 

Hij was jong en een bijzondere toekomst lag voor hem open. Helaas negeerde hij in zijn hoogmoed de wijsheden dewelke de Goden hem hadden meegegeven.

Hij voelde zich onoverwinnelijk.

De Goden beslisten er echter anders over. 

Op een dag had hij in de arena onder luid gejuich zijn zowat laatste tegenstander op zijn zwaard gespietst. Het enthousiast gejubel van de massa verdoofde hem en zegevierend stak hij zijn bebloed wapen omhoog, hoogmoedig lachend naar de hemel van de goden gericht.

Enkele sekonden maar had hij zijn aandacht van zijn allerlaatste tegenstander afgewend. Te laat voelde hij diens scherpe wapen in zijn buik binnendringen en zag als in een waas een van verbazing vervormd gelaat grijnzen.

Vol ongeloof liet hij zijn zwaard van tussen zijn vingers glijden, keek zijn tegenstander in de ogen, en zakte toen langzaam door de knieën. Het werd muisstil in de arena. De keizer hiel de lippen stijf op mekaar.

Zijn beste strijder lag nu languit in het zand en zijn bloed begon druppelsgewijze de grond te kleuren.

De overwinnaar plantte triomfantelijk de punt van zijn zwaard op de keel van de overwonnene. De keizer stond recht en stak zijn rechterarm uit. Het volk wachtte ademloos. Minuten verstreken langzaam. Toen besliste hij over het lot van de verliezer. 

Tegen alle gebruiken in bleef de duim horizontaal en werd de verslagene geen doodsteek toegediend.

Hij had zijn les geleerd. Hij stierf in vrede.

Demokratie in Fascististhan.

Het politiek debat was in volle gang.

Kaken bloosden, stemmen werden scherp, blikken dodelijk. Eén deelnemer sprak de waarheid en in dit land is zulks niet geoorloofd. De cameraman die deze televisieuitzending in stand hield was beginnen zweten. Uitzonderlijk werd dit programma hoogst waarschijnlijk per vergissing rechtstreeks uitgezonden. Nog andere mensen kregen het warm. Die ene moedige spreker kreeg bijval bij het nochtans politiek-korrekt geselekteerd aanwezig publiek.

De waarheid boekte een bescheiden triomf. 

De moedige man had echter een oude wijsheid uit het oog verloren. Immers, ooit zei een Armeniër dat Hij, die de waarheid spreekt, er steeds zorg voor moet dragen één voet in de stijgbeugel te hebben. En de Armeniërs kunnen het weten. Zij die de turkse kultuur overleeft hebben dan toch.

De korrekte spreker fronste de wenkbrauwen. Een bittere grijns kwam over zijn enigszins ineens bleek geworden gelaat. Zijn mond sloot zich en geen woord kwam nog over zijn lippen. Hij bewaarde de stilte. Zijn vijanden triomfeerden.

Na het beëindigen van de show stond hij haastig recht, nam zijn zaktelefoon en belde naar zijn vrouw :

“Sluit onmiddellijk alle deuren en ramen en vraag enkele vrienden om hulp. Ik kreeg in mijn oortje te horen dat ik op staande voet diende te zwijgen of dat  “de veiligheid van mijn gezin niet meer gewaarborgd kon worden”.

"Voor niemand de deur openen. Ik kom onmiddellijk naar huis.”

Tja, dat is demokratie in Fascististhan. 

Waar ligt dat nu ook weer ?

De oude man slenterde langzaam door de donkere straten van de stad. Het sneeuwde en de koude wind sneed door merg en been. Hier en daar haastte zich nog iemand snel voorbij, de kraag hoog opgetrokken. Hun bijna bevroren adem zweefde naar beneden.    De straten in het centrum van de stad waren mooi versierd met van alles en nog wat, veelal heel veel lichtjes. De man liet zijn     blik hongerig op de rijkelijk mooie uitstalramen vallen. Op talrijke plaatsen was mooie zachte kerstmuziek te horen. Het was immers kerstavond.

Opeens voelde hij een hand op zijn rechterschouder. Hij keek om en zag een oud vrouwtje dat hem glimlachend aankeek.“U liet iets vallen meneer.” zei ze zacht. “Ik ?”, vroeg hij. Het vrouwtje zei niks maar stak hem een geldbeugel toe. Hij nam hem aan en zag   tot zijn grote verbazing dat die met bankbiljetten gevuld was.“Ja maar ….” zei hij, “die zijn niet van mij ! Wat moet ik daar in Hemelsnaam mee ?” Hij keek rondom zich maar het vrouwtje was nergens meer te bespeuren. Een deftig geklede man passeerde   hem, groette door even zijn grijze vilten hoed op te lichten, en ging hem glimlachend voorbij.

Niet wetend wat nu te doen ging hij twijfelend verder. Hij passeerde een restaurant en op dat moment kwam de eigenaar in de deuropening te staan.

“Ah !” zei die, “Eindelijk de honderdste klant van vanavond !“

Voor hij het wist had de restaurantman hem bij de arm genomen en hem vriendelijk naar binnen getrokken. “Mensen ! Een welkomstapplaus alstublief ! Deze bezoeker is onze honderdste klant van deze avond. Wees welkom !  Mag ik u naar uw tafel begeleiden meneer ?” De sjofel geklede grijsaard wou tegenstribbelen, maar de warmte van dit etablissement deed hem blijven.  “Wat mag ik u als aperitief aanbieden meneer ?” klonk het, “aangeboden door het huis natuurlijk. En hier heeft u onze menukaart. Maakt u maar rustig uw keuze meneer.” Voor de onverwachte gast één woord kon zeggen verdween de ober al naar de keuken.

Toen de oude man enkele uren later weer de straat opwandelde gloeiden zijn kaken. Hij bloosde en had het sinds lange tijd voor het eerst nog eens warm gevoel en zijn buikje gevuld gehad.

Bijna geruisloos stopte een grote zwarte wagen ter zijnerhoogte op de straat.  De rechterruit ging open en de bestuurder wenkte. “U wordt verwacht meneer! Men heeft mij gezonden om u te komen halen.

Stapt u in aub ?”

Toen de volgende ochtend de man in het vluchthuis ontwaakte keek hij verbaasd rond. Een netjes gestreken kostuum met dito wit hemd hingen over zijn stoel en eronder blonken zijn versleten schoenen als nieuw.

                                   Genoegzaam glimlachend sloot de oude man zachtjes de ogen,

                                                                     draaide zich op zijn andere zijde en droomde verder.

De bejaarde man trad het kantoor van de onderzoeksrechter binnen. Achter een met duur leder bedekte bureeltafel             zat een nog redelijk jonge vrouw. Haar blonde haren reikten tot op haar tengere schouders. Ze glimlachte vriendelijk       naar de juist binnen gekomene en nodigde hem uit om aan haar bureau plaats te nemen.

“Vertelt u maar, meneer.” zei ze zacht. 

De grijsaard haalde een reeds gebruikt papieren zakdoekje uit de zak van zijn sjofele jas en veegde een paar tranen           uit zijn ogen.

Toen begon hij – door snikken onderbroken – zijn verhaal.

De vrouw luisterde aandachtig zonder de man ook maar eenmaal het woord te ontnemen.

Uit de naar voor gebrachte feiten stelde ze vast dat haar bezoeker onrechtmatig en valselijk van niet door hem           gepleegde feiten werd beschuldigd en onvermijdelijk veroordeeld zou worden.

Tijdens het verhoor tikte ze regelmatig enkele zinnen op het klavier van haar komputer.

Toen de man na enige tijd zweeg stond ze op en nam een blad papier uit haar apparaat.

Ze overhandigde hem het dokument en zei :

“Ik stel vast dat u inderdaad aan de beschuldigingen niet schuldig bent.

Hierbij krijgt u een attest dat aantoont dat u buiten vervolging wordt gesteld.

U mag gaan.”

De oude man kreeg een krop in de keel en wist niet wat zeggen.

De vrouw stond recht en nodigde hem uit het bureel te verlaten.

Zo’n één minuutje later passeerde hij de receptie en realiseerde zich dat hij in zijn verwarring vergeten was om                de vrouw te danken.

“Kan ik nog heel even mevrouw de onderzoeksrechter spreken aub meneer ?”

De man achter de balie grinnikte en keek de oude man aan.

“Hier is geen vrouwelijke onderzoeksrechter, brave man, en de drie ginder werkzame bedienden zijn allen mannen.             Ik zal u dus niet kunnen helpen.”

Als een schicht zag de oude man een nogal jonge blonde vrouw geruisloos door de gang                                       stappen waarop ze zonder ook maar een deur te openen in het niets verdween.