De weg naar de Hel is lang en eenzaam.

Zuchtend en kreunend sleepte ze haar lelijk vet lichaam traag en log over de

slecht geplaveide in rood gehulde weg, nu en dan pijnlijk een voet omslaand.

Haar versleten kleren absorbeerden zo goed als niets meer. Her haren

waren vet van vervuiling en in plaats van de heerlijke geuren van door haar

minnaar geschonken dure parfums verspreidde ze nu zweetachtige stank.

Bang en trillend vervolgde ze zo goed mogelijk de bijna oneindige weg,

angstig uitkijkend naar duivels die zich achter hagen en bomen verschuilden

om dan ineens luid tierend tevoorschijn te komen om met hun zwarte zweep

als razend hun vers vee af te ranselen. Tja, deze weg afleggen was niet zo’n

pretje als met een luxueuze wagen erop uit gaan en op zonnige terrasjes

cava te gaan drinken, samen met enige bordjes lekkere versnaperingen natuurlijk.

Of om te proberen hun echtgenoot te vermoorden om te kunnen

erven en maandelijks een niet te versmaden weduwenpensioen op te strijken.

Moeizaam bewoog ze zich voort, aangepord door het gehuil van andere

reizigers die, alhoewel reeds zowat kapot geslagen, nòg meer zweepslagen

te verwerken kregen. Huilend en wenend sleepte ze zich verder, gevolgd door

een tweetal grijnzende duivels, hun bebloed materiaal klaar voor gebruik.

Nog slechts bijna dode maar nog rillende karkassen lagen langs de kant

van de weg, stil en eerbiedig smekend om alstublief te mogen sterven.

Maar duivels kennen geen genade. En terecht.

Wie naar de Hel gaat moet maar weten dat hij er per slot om gevraagd heeft.

Die moeten maar aanvaarden wat hen te wachten staat.

Sed lex dura lex. Zo zij het.