|
Een Bichon Frisé in nood!
Hij heeft jullie hulp nodig!
Coco
Coco (ja, ook deze jongen kreeg deze naam), is een reutje van ongeveer 4 jaar. Hij werd in Spanje langs de autostrade gevonden. Hij leefde nog amper.
Mensen die hem vonden brachten hem naar een opvangtehuis dat in Spanje gerund wordt door de Belgische Fabienne van Spaanse Honden In Nood. Lees Fabienne's dagboek: http://www.ace-charity.org/du/fabiennesdagboek.html
Bij aankomst dacht men dat hij dood was maar na hem wat water toegediend te hebben bleek hij toch nog te leven.
Het dier was compleet verwaarloosd. Door zijn geklitte vacht kon hij niet meer lopen en zelfs zijn behoefte niet meer doen. Hij was vel over been. In de dierenkliniek hebben ze hem er door kunnen halen.
Nu is hij terug bij Fabienne in het opvangtehuis. Hij krijgt nog steeds antibiotica en is nog steeds graatmager maar het gaat stilletjes aan beter met hem.
Het is een ontzettend lief dier, een beetje schuw door de mishandelingen die hij moest doorstaan.
Wij, een groepje dames die het voorrecht hebben een schattige Bichon Frisé in huis te hebben en anderen die ons initiatief steunen, hebben zich zijn lot aangetrokken.
Daarom schreven wij hem in voor Internethond van het jaar. Wij willen Coco in het zonnetje zetten en tegelijk met hem duizenden andere sukkelaartjes die verwaarloosd, mishandeld of gedumpt worden.
Wij hopen spoedig een geschikt baasje voor Coco te vinden. Coco heeft veel meegemaakt. Wij zoeken voor hem een stabiele thuis waar hij met veel liefde en aandacht zal omringd worden.
Een Bichon Frisé heeft veel verzorging nodig, zeker als je hem het kapsel van het ras wil geven. Zijn krullende vacht moet minstens twee maal per week goed geborsteld en hij moet geregeld getrimd worden.
Coco werd op bovenstaande foto's kort geknipt op zijn kopje. Op de rest van zijn lijf zie je hier nog zijn dikke vacht. Hieruit kun je opmaken dat dit dier met de nodige verzorging er binnen enkele maanden kan uitzien als een prachtige Bichon.
Ondertussen werd ook de vacht op het lichaam helemaal afgeknipt daar de klitten niet los te krijgen waren. Maar dat groeit uiteraard weer vlug terug bij.
Coco, een foto van gisteren, hij is op goede weg!
Coco is op een veilige plaats!
Nieuws over Coco!
In het dagboek van Fabiënne konden jullie al lezen dat er een ziekte broeit in het Refugio ACE. Omdat Coco nog zo zwak is, was het belangrijk dat hij op een veilige plek verder zou kunnen herstellen.
Coco, gisteren, 20 mei
Ik kreeg vandaag een geruststellende mail van Fabiënne:
Hallo Viva,
Gisteren hadden we de open deur dag in de refugio ACE, en het was echt erg druk, de hondjes kregen erg veel aandacht, het was hard werken maar het was de moeite.
Coco is met twee jonge meisjes mee tot 4 juni wanneer hij mag vliegen, hij bibberde uit heel zijn lijfje en het was echt zielig om te zien, het is een arm ventje dat, och arme, veel heeft mee gemaakt, als je hem knuffelt geniet hij er van, maar is ook bang dat je hem toch pijn gaat doen en hij blijft maar angstig kijken, hoe is het mogelijk dat mensen dit een hondje aan doen,....de verhalen die je hier dagelijks tegen komt is niet te beschrijven.
In elk geval Coco is in goede handen en we houden je via Carine op de hoogte,....
Groetjes, Fabienne
Wat een dotje!
Uit het dagboek van Dana ...
Nadat Coco eerst een tijdje verzorgd werd in het Refugio van A.C.E. door Fabiënne en haar medewerkers, werd het dringend voor Coco om te verhuizen. Hij was te zwak en de andere honden vielen hem aan. Hij had dringend meer attentie nodig wilde hij overleven.
Dana en haar vriendin, Amber, verbleven aldaar om stage te lopen. Zij namen de taak op zich. Lezen jullie even mee in haar dagboek?
Uit het dagboek van Dana ...
Dana
20-05-07: Lieve Coco
Vandaag was er op het asiel een Bric-a-Brac, een soort vlooienmarkt om geld in te zamelen voor het asiel en hopelijk nog wat honden te plaatsen. Het is een drukke dag geweest en we hadden aardig wat geld opgehaald en er was ook nog veel aandacht voor de honden.
Bric-a-Brac, 20 mei 2007 te Malaga
Daarna gingen we met een aantal medewerkers een hapje eten, we hadden het een beetje over de honden die extra zorg nodig hadden en toen vroeg Fabiënne ons of niemand het kleine, magere, witte hondje op kon vangen. Ik keek Amber aan, het meisje waarmee ik daar op stage was en zij wist meteen dat ik het wilde doen en ze knikte.
Coco
Ik zei tegen Fabiënne dat we het graag wilden doen en na het etentje zijn we dan ook meteen doorgereden naar El Refugio (het asiel). Daar heb ik Coco uit zijn hokje gehaald, in een handdoek gedraaid en mee op schoot in de auto genomen. Fabiënne bracht ons naar ons huisje en zei dat we moesten bellen als er iets was met Coco.
Toen Coco de eerste dag bij ons was kon je hem vergelijken met een pak melk, zo licht en mager was hij. De eerste dagen wilde hij nog niet echt goed eten maar ik bleef volhouden en na een tijdje had hij vertrouwen in mij en begon hij te eten. Elke dag begon hij er beter uit te zien, zijn haartjes groeiden, hij werd dikker, actiever en veel vrolijker!
Magere Coco
Vanaf de eerste dag was het mijn schaduw, waar ik was daar was Coco, ik nam hem overal mee na toe, uit eten, terrasje pakken, supermarkt, dagje Malaga, avondje Marbella ... en hij vond het allemaal geweldig als hij maar op schoot kon liggen.
 
Coco was mijn schaduw ...
Toen hoorde ik het geweldige nieuws dat hij in de opvang kon in België en ik was helemaal blij, zo hoefde ik hem niet achter te laten in Spanje als ik zelf weer naar huis zou gaan. Daarna vlogen de dagen om. Hij moest ook nog naar de dierenarts om gecastreerd te worden en gelukkig mocht hij diezelfde dag nog bij ons terug komen want ik miste hem die middag al verschrikkelijk. Toen hij terug kwam was hij alweer helemaal blij.
Toen hoorde ik dat Coco op 2 juni naar België zou vliegen, ikzelf ging 4 juni ook weer terug naar Nederland reizen. Ik heb de laatste dagen nog volop genoten van Coco en hem heel de tijd vastgehouden en geknuffeld. Het is altijd een makkelijk hondje geweest, hij liep nooit weg, luisterde naar zijn naam en naar een paar commandos.
Nog even genieten van Coco ...
Toen brak de zaterdagochtend aan en Coco moest vertrekken. Het viel me zwaar maar ik wist dat hij het goed zou krijgen en dat maakte het iets minder moeilijk. Ik heb meteen contact opgenomen met Ingrid (Spaanse Honden In Nood, België) en die verwees mij naar het blogje van Viva. Gelukkig kan ik zo bijhouden hoe het met Coco gaat.
Fabiënne, president/voorzitter A.C.E.
Viva, heel erg bedankt voor het opvangen en het zoeken van een nieuw gezin. En alle mensen in Spanje van het asiel ook, goed gewerkt! Ga zo door ...
En Coco ... je zal altijd een plekje in mijn hart houden, mun lieve schat ... kusje ...
Dana Bergmans, opvangmama voor Coco en Stagiaire van A.C.E.
Klik op het logo en bezoek hun website.
Coco is thuis!
Zaventem, zaterdag 2 juni 2007 om 13u00. Vol ongeduld sta ik te wachten op de aankomst van Coco. Mijn man blijft er heel rustig onder en Ann van Spaanse Honden In Nood is het wel gewend dat lange wachten. Maar ik ... ik sta daar met een kronkel in de maag, als een kip die een ei moet leggen  .
14u15 ... Eindelijk zie ik ze verschijnen. Een kooi met 3 hondjes er in en daarachter een klein wit kopje. Al van ver heb ik het gezien: dat is onze Coco!
Hij is lief ... kijkt steeds weer naar zijn begeleidster op wiens schoot hij tijdens de vlucht mocht zitten. Ze neemt hem op en een beetje later neem ik hem over. Het was een schok hem te zien, zo veel kleiner dan ik gedacht had maar vooral ZO MAGER!! Zijn normale gewicht zou 4-5 kg moeten zijn, maar hij weegt amper 2,5 kg! Wat moet dit 3 weken geleden geweest zijn, toen men hem in het Refugio van Fabiënne in Spanje binnenbracht, meer dood dan levend ...
Op de parking zie ik ook het hondje dat door Cooltje zal worden opgevangen. Het is een lieverdje maar ik merk meteen dat ze mankt. Als ik haar nadien even wil oppakken jankt ze van de pijn. Met dat pootje is er duidelijk wat mis. Ann beslist om er later op de dag eerst mee naar de dierenarts te gaan. We hebben nog steeds geen nieuws en Cooltje is natuurlijk ontgoocheld want ze had zich zo op haar komst verheugd. Morgen weten we meer.
Chiqui heeft een kwetsuur aan haar pootje en moet eerst naar de dierenarts.
Tijdens de terugweg naar huis zit Coco op mijn schoot. Hij ziet er dan wel zielig uit maar zijn oogjes staan helder, zijn neusje is nat en hij is heel alert en heel kalm. Hij doet alsof hij mij al jaren kent.
Bij Utta stappen we uit en zij komt met Dréke naar buiten. Dréke is al dadelijk aan het kwispelstaarten als hij Coco in het oog krijgt en probeert direct vriendschap te sluiten. Coco ziet dat absoluut niet zitten. De hele dag, tot nu op dit moment zit Dréke met heel veel diplomatie en heel subtiel te proberen om toenadering te zoeken. Hoe lief Coco ook is tegen mensen, hoe mager hij ook is, verdorie, die weet van zich af te bijten. In het eerste uur dat ze samen zijn wordt Dréke meermaals door Coco aangevallen en gebeten. Ik hoorde Dréke enkele malen serieus piepen. Ik kom er tussen, wijs Coco terecht maar die blijft zijn tandjes laten zien tegen Dréke ...
En toch, Dréke geeft geen moment op, net zoals ik al meemaakte met de poezen Daisy en Nest geeft hij zelfs na weken niet op, totdat hij uiteindelijk overwint. Ik hoop dat dit ook nu zo zal zijn want Coco is er in de eerste plaats als vriendje voor Dréke. Als het echt niet klikt met hem, wel dan zal het met geen enkele hond klikken en zullen we moeten uitzien naar een baasje zonder andere honden in huis. Maar waar hij ook gaat, ik zal er persoonlijk zorg voor dragen dat hij een prinsenleventje zal leiden!
Laat ons hopen dat het lukt tussen die twee! Coco is op die enkele uren al onafscheidelijk van mij en ook Utta die meeging naar de dierenarts voor zijn controle, heeft hem op amper een uurtje in haar hart gesloten. Zonder overdrijven: dit hondje is hartveroverend!
Coco vond zijn fijne thuis!
Dinsdag, 19 juni 2007. Een stralende zomerdag!
Het was een dag met een lach en een traan ... 's Ochtends was hondenkapster Nelly speciaal wat vroeger naar haar zaak gekomen zodat ze Coco kon toiletteren. Ze deed het gratis, speciaal voor Coco. Hij had haar hart op dat kleine uurtje al helemaal gestolen!
Coco laat alles heel gewillig gebeuren ...
En kijk met welk mooi resultaat!
Klik hier voor een bezoek aan Nelly's website
Na de middag vertrokken Ninne en ik, samen met Coco, naar de Ardennen, naar Finnevaux, 13 km van Dinant. Coco lag de hele rit op mijn schoot, bijna 2u lang sliep hij rustig en rekte zich af en toe eens behaaglijk uit.
Dankzij de GPS reden we recht naar onze bestemming en we waren aangenaam verrast hoe prachtig de streek er is en zeker het dorpje Finnevaux.
Dit is het mooie huisje van Josée en Pierre en ook de nieuwe thuis van Coco!
Dit zijn Josée en Pierre, samen met hun nieuwe zoon, Coco
Deze mensen gaven ons dadelijk een heel fijn gevoel. Ze stralen beiden warmte en rust uit en Coco gaat het zo naar zijn zin hebben bij hen! Na een half uurtje liep hij al binnen en buiten en snuffelde rond in hun prachtige tuintje. Nadat Josée hem een lekkere maaltijd had voorgeschoteld was het ijs volledig gebroken !
Pierre, Viva, Coco, Josée en Ninne
Samen met de buren, Malvine en Wim, die Coco vonden op www.pets.be
Of vannacht alles goed verlopen is en Coco zich al gehecht heeft aan zijn nieuwe baasjes zal ik straks weten. Hun buren, Wim en Malvine, hebben internet en MSN. Wim zal geregeld foto's van Coco doorsturen en ons van alles op de hoogte houden. Het zijn eveneens grote dierenvrienden en echt toffe mensen! Het waren ook zij die Coco vonden op de website www.pets.be.
Malvine en Wim, samen met hun adoptiehond, Sam in hun prachtige tuin.
Coco werd al uitgenodigd om te komen spelen
De rust en schoonheid voor hun woning zijn adembenemend. Coco kon in geen betere plaats beland zijn!
Toen we huiswaarts keerden stopten we aan een mooi restaurantje in Celles, La Clochette. Het was een schot in de roos want de bediening was er uiterst vriendelijk en het eten overheerlijk!
La Clochette in Celles-sur-Lesse Klik hier voor meer info
Ninne geniet ... een heerlijke afsluiter van een mooie dag.
Toch was er ook dat andere gevoel ... Ik miste Coco en hoopte zo dat hij zich gauw thuis zou voelen bij zijn nieuwe baasjes. 's Avonds vloeide er toch nog enkele traantjes.
Morgen meer ... en hopelijk goed nieuws uit Finnevaux!
En dat goed nieuws kwam er!! Wij kregen dit mailtje van Wim toegestuurd en publiceren het met zijn toestemming:
Hallo Viva en Ninne,
Ben zopas bij Josée en Pierre langs geweest om te horen hoe het met Coco is gegaan en hier is dan het verslag:
Ik bel aan en meteen begint Coco enorm te blaffen, maar zodra ik binnen was, was dat gedaan en sprong hij tegen mij op om aandacht te krijgen (wat hij natuurlijk ook kreeg!) en ging daarna weer rustig naar zijn nieuwe mandje toe om uit te rusten; hij is dus al helemaal vertrouwd met de nieuwe omgeving.
Gisterenavond na ons vertrek hoorde hij ons buiten praten en werd vreselijk zenuwachtig: rende naar de omheining en het hek maar na een klein uurtje, zoals Ninne had voorspeld, was hij tot rust gekomen. Vannacht is Josée tot 3:00 bij Coco in de living gebleven en toen naar bed gegaan. Dat heeft geen enkel probleem opgeleverd. In de loop van de nacht moest Pierre er even uit en aangezien Coco dit kennelijk niet gewend was begon hij weer enorm te blaffen maar dat heeft niet lang geduurd. In ieder geval is hij dus een fantastische waakhond. Vanmorgen vroeg toen Pierre opstond ging Coco meteen naar de tuindeur en nadat Pierre hem uit liet heeft hij meteen zijn behoeften gedaan en kwam toen weer binnen. Hij schijnt dus al helemaal ingeburgerd en happy te zijn wat ook gezegd kan worden van Josée en Pierre die enorm enthousiast en opgetogen zijn, ook al omdat Coco zich zo keurig gedraagt!
Kortom everybody is happy: Coco omdat hij in een liefdevolle omgeving terecht is gekomen, Josée en Pierre die nu hun vriendschap kunnen geven, wij omdat onze bemiddeling succesvol is geweest en ten slotte, naar ik aanneem, jullie omdat Coco nu eindelijk een rustig en prettig tehuis heeft gekregen.
En dan nog even dit: ik heb Viva's fotos afgedrukt en aan Josée en Pierre gegeven die er mee opgetogen waren.
Ziezo, dit is dan het voorlopig einde van de "Coco in de Ardennen" sage. Later, als de aanvangsperiode afgesloten is en Coco zijn normale vacht weer heeft gekregen zal ik er voor zorgen dat er nieuwe fotos vanuit Finnevaux zullen komen.
Groetjes,
Wim
en ook de groeten van Malvine
Zalig!
Vrijdag, 22 juni 2007. Vandaag bracht Wim een bezoekje aan huize Coco. Hij schreef me:
Vandaag weer even gaan kijken! Mijnheer Coco slaat me het leven wel, wijkt geen moment van Josée en nestelt zich maar al te graag op haar schoot. Kortom een happy hondje. Ook ik kreeg een hartelijke begroeting bij mijn binnenkomst. Iedereen blijft dus uiterst tevreden: de foto's zeggen genoeg.
Josée straalt van geluk terwijl Coco geniet!
en geniet ... 
September 2009
Coco op reis!
Het was even geleden dat we nog iets van Coco hoorden. Ja kijk, meneer geniet van het zonnetje aan de Côte d' Azur! 
Onze reporter en buurman van Coco, Wim, mailde ons het kaartje dat hij van Josée en Pierre kreeg door. Wat heerlijk te horen dat Coco zo een luxe leventje kreeg!
Binnen een paar dagen zouden ze weer thuis moeten komen en dan zal Wim ons een nieuw verslagje sturen. Ach wie had dat een half jaar geleden durven dromen?
Coco, een hemels geschenk voor Josée ...
Voorjaar 2008 ...
In de winter kwam er slecht nieuws. Pierre bleek zwaar ziek en begin maart overleed hij. Ninne en ik lieten in naam van Coco een bloemstukje afleveren en dit lag op zijn kist bij de plechtigheid. Coco was zijn geschenk geweest aan Josée.
Josée heeft in deze periode ontzettend veel steun gehad aan haar buren Zij en Pierre hebben geen kinderen en het is hartverwarmend om te zien hoe de buren zich in die buurt om elkaar bekommeren. Maar vooral bij Coco (mon petit) vond zij troost. Hij hield haar overeind en gaf haar een doel om verder te leven.
Josée kreeg zopas een nieuwe harde klap te verwerken. Een 48-jarige buurman die zich over haar ontfermde sedert het overlijden van Pierre is door een tragisch ongeval om het leven gekomen. Wederom geeft Coco met zijn aanhankelijke karakter haar de kracht om door te gaan. Dagelijks maakt zij haar wandelingetje met hem. Hij wijkt geen moment van haar zijde. De buren leven met haar mee en staan steeds voor haar klaar. Josée heeft afspraken met hen gemaakt over Coco voor het geval er iets met haar mocht gebeuren want onder geen omstandigheid wil ze dat hij in een asiel terecht zou komen.
Coco zelf is zielsgelukkig, al wat hij wil is liefdevolle aandacht en die krijgt hij in overvloed. Lekker eten, een mooie afgesloten tuin en een dagelijkse wandeling maken het plaatje compleet. Het is een prachtig hondje geworden zoals jullie op de onderstaande foto kunnen zien.
Coco, vandaag 14 mei 2008, op wandel met zijn vrouwtje Josée.
Coco was die dag, 1 jaar geleden , toen hij voor dood langs de Spaanse autostrade lag, nog niet klaar om over de regenboogbrug te gaan. Hij had nog een opdracht hier in dit leven. Josée had hem nodig ...
Nieuws over Coco
Zaterdag, 10 januari 2009.
Vandaag kreeg ik weer eens nieuws over Coco. Zijn buurman Wim houdt mij geregeld op de hoogte met tekst en foto's. Hier zijn pas binnengekomen verslagje.
Wim schreef:
Hallo Viva,
Zoals beloofd!
Het is grappig, maar als de dames gaan wandelen en ik ze, uiteindelijk, ook tegemoet ga, dan hoef ik maar even in mijn handen te klappen en dan komt Coco full speed van ver naar me toe ! Hij is overigens dol op de sneeuw en heeft het grootste plezier om er in te ravotten en dat voor een hond die het leven in Spanje heeft gekend.
Zoals je ook kunt zien ligt hier nog altijd een pak sneeuw en vriest het lekker: vanmorgen -12.6 en toen de foto's genomen werden -2.6 maar wel een heldere en zonnige hemel en goed berijdwaardige wegen. Coco heeft er echter geen last van gezien zijn dikke pels.
Verder gaat hier alles rustig zijn gangetje na de feestelijke dagen (die we lekker thuis hebben gevierd) en is Josée, mede dank zij Coco, nu wel over haar verlies heen en bovendien ook veel fitter: je moet haar zien lopen met Coco, wel een heel verschil met vroeger. En zo hebben zij beiden hun geluk herwonnen.
Dat was het dan weer voor deze keer.
Groetjes van ons allemaal hier in Finnevaux,
Wim
|
