op deze vlucht heb ik anik en jan als passagier, we vliegen met de OO-VRE een cessna 172, en vertrekken in brasschaat, vliegen naar het waasland, over hun woning in belsele en over het koopcentrum van sint-niklaas om daarna terug in brasschaat te landen. we nemen er even de kaart bij, alhoewel ik die voor zo'n vlucht niet nodig heb. iets anders als we richting ardennen of naar het zuiden gaan. natuurlijk krijg je langzamerhand een totaal beel van het landschap waar je al zo dikwijls over hebt gevlogen, maar de zichtbaarheid speelt toch een heel grote rol. op sommige dagen is dat zo marginaal dat je rond het plein al verloren zou vliegen, andere dagen stijg je op en heb je geen enkel moment een kaart nodig. de vijand is lage mist, die wel eens onverwacht kan opduiken, echter een wolkje of een wolkendek op grotere hoogte is geen enkel probleem. je vliegt dan gewoon op je instrumenten en kijkt terug buiten als het zicht beter is. belangrijk is: op de instrumenten vertrouwen, want je leven is dan ook volledig daarvan afhankelijk. denk maar niet dat je voelt dat je in een spiraal raakt! de grond komt dan snel omhoog...
laat jullie ook nog kennis maken met een vriend die ik reeds ruim 25 jaar ken, maar toevallig vorig jaar na een afwezigheid van ruim 20 jaar terug heb ontmoet en inmiddels terug een toffe band mee heb ontwikkeld, mede door zijn ongelooflijke energie die hij graag gebruikt waar het noodlot hem toe leid. hij is zowat als een broer, z'n naam is eugene, heeft een gouden hart en een lief vrouwtje, nancy. dat is nu wat ik ook eerder bedoelde, met hoe fantastisch het is mensen te kunnen laten kennis maken met de luchtvaart. eugene had tot de dag waarop deze foto is gemaakt nog nooit gevlogen, maar levendig zoals hij is en ooit jaren hoogspanningspilonen geschilderd, is moeite en hoogtevrees hem totaal vreemd. met hem vliegen was weeral eens een hart onder de riem en een aanmoediging het vliegbrevet nog wat te behouden; vanaf je vijftigste is dat nogal een moeilijke en dure aangelegenheid, aangezien je medische keuring en het brevet zelf jaarlijks vervallen, in plaats van 2-jaarlijks voor die tijd.
wat ik wel heel raar vind is dat kinderen gemakkelijk slapen tijdens een vlucht, dit keer is het maxwell, de zoon van mijn jongste broer, die noodgedwongen een dutje doet, tijdens een totale vlucht van een ruim uur, we maken wel een tussenlanding op ebzr (zoersel), drinken er een frisdrankje of zo en vliegen terug naar brasschaat. het vliegtuig is de OO-CNC een cessna 172. die dag is er ook een prof aan boord die een film maakt, waarvan ik uiteraard een exemplaar heb gekregen. heel goed samengesteld, met korte shots en mijn commentaar, en een totale duur van vijf minuten. heel snoezig en een bewijs dat kinderen graag meevliegen en het als heel normaal ervaren.
vorig jaar, twee leden van de vliegclub brasschaat gaan over tot de aankoop van een motorzwever, en frank weet me te overhalen me er op te laten lossen zodat we er ook af en toe mee kunnen vliegen tegen min of meer betaalbare condities, vanwege verzekeringen en andere toestanden eerder minder dan meer. we krijgen de kans in zoersel op zo'n bak gelost te worden en tegelijkertijd een examen te doen, maar tegen de moment dat het onze beurt is om eens met de eigenlijke 'eenzitter' motorzwever in de lucht te gaan , is een van de eigenaars erin geslaagd het toestel te crashen, zodat onze euro'tjes van examen en extra opleiding totaal verlies zijn. vliegen is vrij zijn, vliegen is soms ook pech hebben. http://aeroclub-brasschaat.be/ http://users.telenet.be/rondvluchten/
niet vandaag, alhoewel frank me daarnet een mailtje heeft gestuurd dat hij wel heeft gevlogen vandaag. een frangment van zijn mail:
heb vandaag ook gevlogen, spannend, continu natte sneeuw, beperkte zichtbaarheid, geen plafond, allez het bloed circuleerde
weeral zeer sportief in mijn aderen....I love it....!!!!! op de foto frank links, willy rechts. het is 6 maart 2005 en we zijn naar leopoldsburg gevlogen. een toffe bestemming vanuit brasschaat, ongeveer een half uurtje vliegen, tamelijke smalle en korte piste maar best ok om er met piper en of cessna te landen, in dit geval de OO-CNC. een bestemming die enkele malen per jaar bij ons op de lijst staat. vanuit mijn zetel voor de pc, zie ik naar buiten, het sneeuwt, het is 17.25 uur en grijs en donker maar gelukkig warm binnen. ook genieten van die kleine maar o zo belangrijke dingen.
frank is mijn vriend, tegelijkertijd is hij getrouwd met m'n nichtje miriam, waarschijnlijk door mijn invloed...een beetje meer dan een decennia geleden. gevaarlijk om hier ongezouten een mening te geven, want binnen enkele minuten is dit te lezen in heel de wereld en omstreken, en je geeft jezelf vooral toch hiermee bloot he. geen zoetigheden, maar de naakte waarheid zal hier wel voldoende zijn. frank en ik zijn zielsverwanten als het gaat om vliegen; we delen die passie en dat is het, we verstaan elkaar. (alhoewel we ook de passie delen van samen in de kookpot te roeren en fantastische gerechten op tafel toveren, maar over dit onderwerp zou ik een blog moeten aanmaken in een andere groep...misschien later). ik voel me veilig bij hem en hij is ongeveer 15-jaar jonger dan ik en dus wat meer een speelvogel, maar technisch in het vliegen een grote stap verder en samen zijn we altijd al op onze bestemming gekomen, afhankelijk van het weer enz. hij weet uiteraard dat ik het in de lucht wat rustiger aan doe, maar heeft nog nooit enige blijk van ongerustheid getoond bij mijn vliegkunnen. m.a.w. we vertrouwen mekaar en vinden het een verademing samen op stap te kunnen, frank heeft wel het voordeel op een 7-tal minuten van het vliegplein te wonen terwijl ik daar ongeveer 40 minuten over moet doen. dus bij geen vliegweer kan hij een koffietje of zo gaan drinken en ben ik genoodzaakt thuis te blijven. meer dan honderd kilometer voor even samen te zitten; vroeger ja, nu nee. als je wat ouder bent kan je het thuis zijn ook heel erg waarderen. leven is veel intenser.
augustus 2002. we vliegen naar schaffen en een deel van de vlucht in formatie met de OO-LGB. wij die de foto hebben genomen, met de OO-SPG. het is niet eerste maal dat ik het over dit evenement heb op mijn site, maar het is dikwijls een hoogtepunt in het gebeuren van onze hobby, een formatie naar een old-timer happening vliegen met prachtige exclusieve toestellen, en daar dan eens voorvliegen om de foto en video spotters de kans te geven unieke beelden te maken van deze al even unieke vliegtuigen. op de foto, swa van hool en jan thiers, en in ons toestel, frank en ikzelf.
kort na het behalen van mijn brevet ppl (privaat piloot), en met een ambitie van hier tot parijs, vlogen we met een aantal vliegtuigen richting ardennen. met als intentie o.a. een tussenlanding in st-hubert. we hadden toen al een muur van lage bewolking moeten ontvluchten in namen ter 'hoogte' van hoogspanningskabels, en net boven bruggen enz. maar vanwege met vier vliegtuigen, drie pipers en één cessna 152 kon de pret niet op, en maakten we ook die tussenlanding in 'st-hubert'. een geliefde luchthaven voor alle sportvliegliefhebbers daar uit de streek en dan bedoel ik zwevers en weekendbezoekers van deze mooie locatie, die op een zo kort mogelijke tijd hun licentie willen behalen. kortom op dat moment ginder een heksenketel. in onze formatie gingen we dus landen met vier vliegtuigen tegelijkertijd, dus de eerste deed de radio in functie van de vier toestellen. ik als laatste. de bijna-crash van m'n leven, en de eerste en enige keer dat de piper met mij vloog i.p.v. ik met hem. krijg nu geen schrik om eens met me mee te vliegen, want wie heeft er in z'n auto al zo niet een honderdvoud van die bijna-ongevallen meegemaakt. om verder te gaan. op het moment dat ik mijn toestel, de OO-ATY aan de grond wil zetten, 'tussen haakjes', het vliegtuig waar de andere piloten niet zo graag mee vliegen, omdat hij nogal lastig is, krijg ik me daar toch een heel sterke kopwind, waardoor mijn toestel tijdens de flair in een veel te hoge neusstand raakt, en ik vrees te zullen crashen, samen met marc schoeters, mijn al zieke passagier, vanwege het turbulente weer. de landingsbaan is ginder dan ook niet vlak maar eerder bolvormig; begin en einde van de piste liggen wat lager als het midden, dus eens halfweg ga je eigenlijk bergaf... de eerste piloot met een piper heeft mijn landing gezien en dacht inderdaad dat dit mijn laatste landing zou zijn met de aty, want normaal gezien zou ik vanaf die configuratie gewoon uit de lucht vallen en het landingsgestel en het hele frame van het vliegtuig mogelijk beschadigen, om nog te zwijgen ingeval het toestel over een vleugel zou wegvallen en we zijdelings neerkomen. nu de echte versie, ...hoe reageer je bij onverwachte problemen. hoofd koel houden. vanwege de abnormale neusstand, wat veel gas geven en vertrouwen op de motor en hopen op kracht van de schroef. geloof het of niet, maar een eitje van een landing. toch even slikken, en leren uit fouten, want die maakt iedereen 'all the time'. de wind heeft me verrast en was voorbij een bepaald punt op de piste krachtiger dan ik het begin. veel geleerd die dag!
nog iets uit de oude doos. op de foto, de jongste broer, sam, met een rondvluchtvliegtuigje in zijn hand dat ik heb gebouwd, 40 jaar geleden of ietsje minder. heb er enkele maanden aan gewerkt, en de kostprijs voor alle toebehoren, exclusief motor, bedroeg toen ongeveer 350 Bef. of nu zo'n 9 euro. ik heb er maanden voor gespaard, want ik denk dat ik in die tijd 20 Bef. zakgeld kreeg per week, dus 0.50 euro. de (veco) motor heeft zowat 1500 Bef. gekost, en dat was voor die tijd voor mij een fortuin. japanse makelij, en vanwege 'arm' heb ik een en ander moeten manipuleren, en de motor is er gekomen, maar van dat ronddraaien had ik na twee toeren genoeg. blij dat ik hem kon crashen en ben toen met fotografie begonnen. enkele maanden later had ik mijn eigen doka, en bracht ik elk vrij uur in de donkere kamer door om negatieven en foto's te ontwikkelen voor de hele familie. dikwijls 100 tot 200 stuks op woensdagmiddag. dat was dan meteen mijn intrede in het zelfstandig leven...
vandaag niet gevlogen. de bewolking hing zeer laag, en op dit vlak een foute hobby gekozen. even gevlogen op de simulator, en het weertype van hier gedownload, en zag dus geen fluit tussen brasschaat en deurne. maak dan maar van de gelegenheid gebruik om ver in de tijd terug te gaan, zowat ruim 35 jaar. Op de foto, links, ikzelf, en verder mijn vader, moeder en jongste broer. moeder te vroeg gestorven in 1970, en vader in 1983. en wat zie je verder, een rondvlucht-vliegtuig, omdat vliegen een deel van mezelf is.
dit is wat je kan zien enkele seconden voor je landing op de 35 in brasschaat (ebbt).
ik vloog een tweetal jaren geleden met m'n jongste broer en een proffesionele filmmaker (mark); waarvan je notabene het filmpje kunt bestellen, tegen kostprijs, ongeveer 5 euro, via mijn e-mailadres. Geef gewoon al je gegevens en na storting van je eurotjes, krijg je zeker je fimpje, al duurt hij slechts 5 minuten, een plezier om eens te zien.
Brasschaat is een landingsbaan van 900 meter, en voor een Piper zeker lang genoeg, echter een Cessna 172 met wat passagiers aan boord en een crosswind bij de landing, waardoor geen enkele weerstand...is dat meestal pas stil staan tegen het einde van de piste. Vandaag , zaterdag, vrije dag, toch wat in de tuin gewerkt, evenwel wat tijd besteed aan het simulateren met de FLTSIM 2004. Even het realistische weer downloaden en vertrekken in Deurne. Zo blijf je ook in mindere weersomstandigheden wat bij...
Een vluchtje naar Brasschaat, zoeken naar Hoevenen, al is dat echt heel moeilijk, maar zeker te vinden, en sluiten die handel. Heb er heel wat uren op versleten, al is het momenteel pas enkele weken geleden dat ik dit programma nog eens opnieuw heb geïnstalleerd na het updaten van mijn pc'tje.
je vraagt zich misschien af of je ook met je familie, vrouw, kinderen enz. gaat vliegen... in de eerste plaats moeten ze natuurlijk wat aanleg hebben om er lichamelijk tegen te kunnen. sommigen zijn vlug wagenziek, zeeziek en vliegziek...wel, mijn kroost is vooral tandziek. als je spreekt over de tandarts, dan liggen ze gelijk plat. je mag je erbij gaan leggen, want het idee alleen doet ze alle bloeddruk verliezen en liggen doen ze. je kan ze oprapen van de grond, al dan niet gekwetst van de val. ga dan maar eens vliegen met hun. nee, liever alleen dan. m'n nadine , mijn allerliefste echtgenote, heeft wat jaren geleden eens tien minuten mee gevlogen, een kort, een heel kort circuit rond brasschaat, ik schat taxiën en vliegen en landen enz. maximaal tien minuten. onze jongste dochter van toen een jaar of zeven, stond het gebeuren te bekijken, en nadine wou natuurlijk zo vlug mogelijk weer haar handje vasthouden, alle begrip voor. emily, de jongste dochter, heeft inmiddels twee maal mee gevlogen, maar met beperkt resultaat betreft er tegen kunnen. m'n oudste dochter daarentegen, steffie heeft drie maal mee het luchtruim gekozen en blijkt geen angsten te hebben. ze is dan ook al wat meer bereisd en is vaak in senegal en andere landen geweest, maar dan natuurlijk met de grote bus; airbus of boeing. zelfs de piloten vervelen zich daar dood. alleen knopjes indrukken en af en toe eens kijken of alles goed verloopt. niet verwonderlijk dat deze 'beroepsmensen' er in hun vrije tijd hobby's op na houden wat wij doen als hobby, gewoon vliegen met simpele, eenvoudige, ouderwetse, antieke vliegtuigen.
dit is willy, een ongelooflijke toffe en gepassioneerde passagier bij uitstek. het zou tof zijn indien er veel, ja heel veel meer mensen zoals hem zouden rondlopen in ons landje. helaas is hij een uitzondering, een unicum, een rariteit. hem kennen is een voorrecht, maar schrik niet als je hem tegenkomt, want hij is de eenvoud zelf. tof, zo'n eenvoudige, maar rijk aan persoonlijkheid, als kennis te hebben.
18.01.2004. deze foto's maken we zoveel mogelijk. in formatie vliegen en maar genieten. in beeld: de OO-LGB, waar ik mijn eerste solo mee heb gevlogen op 20 mei 1996 na tien uur opleiding van jul, instructeur op rust, ik was zijn allerlaatste leerling, en zie hem gelukkig nog regelmatig in brasschaat. in dit vliegtuig frank als piloot en onze beste vriend willy als gepassioneerde passagier. als hij kan en vrij is verlaat hij zijn doe het zelf zaak en gaat hij mee vliegen; als het overmorgen vliegweer is, gaat hij weeral mee naar de walen, en het is beslist heel tof hem aan boord te hebben!!! een fanaat bij uitstek.
Vandaag, 01.02.2006 heb ik net als de rest van onze landgenoten, last van de slechte lucht, vanwege kleine stofdeeltjes. Er is de ganse dag mist, en vanwege alle vuiligheid in de lucht voel ik, en zovelen meer met mij, me vergiftigd, ondanks dat ik reeds 15 jaar ben gestopt met roken, en dit alles bij elkaar ook slechts een jaar of vijf heb gedaan. Blij dat binnenkort deze dodelijke gewoonte zal verboden worden in restaurants, zodat we ook nog eens kunnen gaan uit eten. Als er naast me iemand zo een verschrikkelijke stank en smaakdoder aansteekt, heb ik onmiddellijk genoeg met eten! Op de foto, een opname van mij, na een ongelooflijke toffe dag te hebben gehad en een bezoek aan de oldtimer-show van Schaffen Diest op 17.08.2002.
misschien morgen meer hierover...mijn jongste Emily dochter moet dringend op de pc. in onze jaren was dat slechts naar 't wc.
Ondertussen ongeveer 24 uur later, zitten de dames naar 'sex and the city' of zoiets te kijken. Voor mij niet te bekijken vanwege veel te amerikaans. Zal even proberen de draad van gisteren op te pakken maar of dit gaat lukken? De 'jaarlijkse' happening te Schaffen die eigenlijk maar af en toe kan doorgaan (waarom, mag je zelf invullen (lees: de buurt maakt altijd veel protest), is één van de meest exclusieve gebeurtenissen in België i.v.m. de old-timer toestellen van de general aviation. Je hebt daar de kans om op enkele uren tijd een enorme hoeveelheid toestellen te zien die stuk voor stuk geschiedenis zijn aan het schrijven, en dan de laatste jaren vooral digitaal via de beeldverwerking 'fotografie en film'. Enkele jaren geleden was ikzelf apetrots toen we bij het vertrekken de OO-AAP een Piper Cup PA 18 zonder startmotor, konden in gang zwengelen met de hand (via mijn hand, want ik was van Brasschaat naar ginder gevlogen en de co-piloot vloog dan weer teug). Je hebt dan een enorme schroef (bijna 2 meter) voor je neus die via een 90 pk RR motor een behoorlijk gevaarlijke situatie tot stand brengt. Bezoekers van de show zien zoiets graag, want 'nog' meer nostalgie kan je toch niet dromen... Wat ben ik blij met die OO-AAP ongeveer honderd uur gevlogen te hebben! een fantastische machine. Die allereerste keer in Schaffen (en dan spreek ik over 10-15 jaar geleden), ik had toen zelf nog geen vliegbrevet, en was met Frank vanaf Deurne naar ginder gevlogen met een Morrane, de OO-KEA. We waren daar net beneden en natuurlijk alle old-timers kwamen aan voor de happening en de allereerste die ongelooflijk veel indruk op me maakte die middag was de Michell B-25. De brandweer van Schaffen-Diest was aanwezig tot na de landing, want dat was de meest indrukwekkende en risico-volle landing van de dag; Schaffen is een korte graspiste van als ik me niet vergis ongeveer 600 meter. In 2006 zal dit evenement doorgaan begin augustus, 12.13 of zoiets heb ik gelezen vandaag, en heel zeker zijn we weer van de partij, bij leven en welzijn, en vliegweer!
Even geen tijd gehad om een tekstje te schrijven, maar vandaag toch een heel kort. Op bijgevoegde prent een zicht op de zoo van Antwerpen, het station en een deel van de stad. het ontbreekt me zeker niet aan foto's, om blogjes bij te voegen, maar wel soms een beetje aan motivatie en inspiratie. natuurlijk is het winter en ben even bezig geweest om m'n brevet weer voor een jaar te verlengen en de goesting om te vliegen is er wel, maar de toestellen buiten zetten in de kou plus de verplaatsing van mijn woning naar Brasschaat bedraagt ruim 50 km, daar moet ik geen tekeningetje bij maken zeker. In alle geval heb ik een reservatie voor aanstaande zondag, een vlucht naar Wallonië samen met Frank en Willy met de OO-VRE, een Cessna 172. We gaan wat 360° bochten vliegen boven Marcinelle, naast Charleroi en maken hier of daar een tussenlanding om te wisselen van piloot. Vanaf nu zal ik zolang ik er zin in heb jullie op de hoogte houden van dit soort vlieggebeuren en telkens laten vergezellen van een foto. Dit laatste is wel een beetje pover, want we maken er telkens minstens honderd of een meervoud ervan. Uiteraard is de kans dat deze vlucht doorgaat ongeveer 50%. Dat is nu eenmaal zo in het sportvliegen; het weer is vriend en vijand, de ene keer fantastisch en de andere wat minder. Ben van plan in het voorjaar wat luchtdopen te promoten aan de helft van de prijs; dus aan 1.15 euro per minuut gedeeld door twee, met de Piper, of 1.65 gedeeld door het aantal passagiers, maximaal vier, met de Cessna 172. Beperkt aantal natuurlijk, want een luchtdoop is normaal gezien tegen kostprijs. Het zal dus afhangen van de belangstelling...
Sint-Niklaas, met de grootste markt van ons land...eveneens mijn geboortestad, Driegaaienstraat, plaats van gebeuren, de achterste kamer op het eerste verdiep, 24.02.1955. Toen was in ons land thuisgeboorte waarschijnlijk nogal gewoon. Mijn oudste dochter, Steffie, is ook thuis geboren, 03.07.1982. Toen wat minder gebruikelijk, maar alles is goed verlopen. Mijn toenmalige echtgenote wou dat zo, en ik ben er in mee gegaan, maar het was een hel, om en de mama, en de baby, en de bezoekers, het naar hun zin te maken, dus mijn de tweede dochter Emily (negen jaar later) met een volgende mama is wijselijk geboren in een ziekenhuis en wat een luxe!!! Het marktplein van Sint-Niklaas is inmiddels totaal vernieuwd met een ondergrondse parking en gericht naar een publiek van 2100 of wat eerder of later. Nu nog mensen vinden die in de Stationstraat en Ankerstraat en omgeving een zaak kunnen runnen, want dit project is zodanig dat geen zakenman overeind kan staan in Sint-Niklaas (stad). Alle zakenpanden staan te huur vanwege failliet of niet rendabel. Het Shoppingcenter doet het uiteraard beter, maar dan wel ten koste van de stad en ga zo maar door, want dit zelfde fenomeen speelt zich ook in Antwerpen enz.. Dit was dan eens een foto van de markt van Sint-Niklaas, en wat commentaar.
Dit is een Piper J3 schaalmodel dat ik heb gebouwd in mijn beginperiode van modelvliegen, dus rond 1990. Fanatiek zoals ik was, heb ik deze om te kunnen vliegen ook bij barre winteromstandigheden, uitgerust met ski's. Deze foto is genomen voor zijn eerste vlucht, en het was meteen zijn laatste. Het toestel steeg op, bestuurd door mijn instructeur en na de crash bleek dat ik één vijsje was vergeten te monteren op de servo voor besturing van de rolroeren. Later heb ik begrepen dat je in de luchtvaart alles moeten nazien en nog eens nazien en nog eens en nog eens...en ga zo maar door. In het begin ben je zo zenuwachtig en ongeduldig om dat ding in de lucht te hebben, dat je te snel van stapel loopt. Maar, niets aan het toeval overlaten! Spanwijdte van het toestelletje is 2 meter en voorzien van een motor van 10cc. Een week later ben ik begonnen met de bouw van twee nieuwe van zulke vliegtuigen en daarmee heb in tientallen, of eerder honderd en meer uren gevlogen.
Met deze instrumenten moet je het doen in de Piper. (In dit geval de OO-SPG een PA18) Belangrijk zijn de hoogtemeter, kompas, snelheidmeter, toerenteller en kunstmatige horizon. Dankzij de kunstmatige horizon moet je niet in paniek slaan als je enkele minuten of langer in wolken terecht komt. Zo heb ik eens een oefenvlucht gedaan van Charleroi naar Brasschaat op 4000 voet maar gecontroleerd door Brussel met bijna voortdurend zichtbaarheid nul. Je kijkt dan niet naar buiten maar uitsluitend naar je instrumenten. Spannend, maar leerzaam, en noodzakelijk om in alle omstandigheden veilig aan de grond te komen! Met het beperkte aantal in deze Piper kan je al een heel eind navigeren, uiteraard niet vergeten: een landkaart. Nog wat informatie over de motor; oliedruk en temperatuur. Een ADF, hulpmiddel om te navigeren. Een radio natuurlijk, om te communiceren met de toren van de luchthaven of met andere piloten, kortom om te laten weten dat je er bent. Voor die communicatie is een speciale opleiding voorzien, en alles gebeurt in het Engels... Een transponder, zo kan je worden waargenomen op de radar van gecontroleerde luchthavens zoals Deurne en zo, maar ook door Info Brussels, een organisme dat de general aviation ook helpt waar ze kan. Belangrijk voor je veiligheid en die van andere vliegers, zodat informatie kan worden doorgespeeld waar jij je bevindt en op welke hoogte en in welke richting, zodat botsingen kunnen worden vermeden. Ook moet je weten of je benzine genoeg aan boord hebt. Dit kan afgelezen worden via een glazen buisje ter hoogte van de vleugel in de cockpit. Daarin drijft een balletje zodat je ongeveer op de hoogte bent van de stand. De tank van een Piper bevat maximaal 68 liter benzine, en met een verbruik van ongeveer 18 liter per uur kan je natuurlijk gemakkelijk de rekening maken. Wel nodig om wat reserve over te houden (45 minuten) voor in geval je verloren vliegt of de motor toch wat gulziger is geweest dan voorzien. Voor vertrek neem ik altijd een stokje en steek dat in de tank die zich bevind in de vleugel om te controleren of de tank vol is want het balletje in het glazen buisje durft wel eens vast zitten. Ook het oliepijl wordt gecontroleerd voor elke vlucht!
Een luchtfoto van Lillo die ik heb genomen op 16.06.2002. Ooit ben ik er eens een pintje gaan drinken, en het is er (voor mij) buiten de spits, zeker gezellig! Vanwege het feit dat we aan de andere kant van de Schelde wonen, bezoeken we regelmatig de molen in Doel, alwaar je heel lekker en gezellig kan 'tafelen' of in de zomer terrassen, zolang het nog duurt... Om meer te weten over Lillo: bezoek o.a. http://blog.seniorennet.be/lillo/
