't Zal nooit lukken met onze vreemde medemensen om ons heen. Waarom moeten wij geduldig en verdraagzaam blijven wachten op een vredige samenleving met gespuis dat ons opgedrongen wordt, met crapuul dat denkt boven onze regels en wetten te mogen staan?
Gisteren haalde Meulenberg weer eens de krantenkoppen in HBVL.
Na sluiting van het drugscafé Saz hebben drugdealers hun activiteiten verlegd naar de parking van een voetbalclub en naar de Springstraat, waar ze openlijk handel drijven. Boze buurtbewoners klagen over overlastproblemen: bonkende autoradio's, zwerfvuil, vandalisme... Ze zeggen dat de politie er niks aan doet.
De jongeren leven zich helemaal uit op straat en doen niet eens de moeite om subtiel te dealen. Het lijkt wel een soort machtsvertoon alsof ze niets anders in hun leven hebben dan zich luidruchtig en onwettig te manifesteren.
De beruchte probleemwijk Meulenberg, schandvlek van Limburg, is een achterlijke jungle waar capuchontuig de baas is en waar burgemeester en politie niks te zeggen hebben.
Burgemeester IJzermans is de overlast en de incidenten 'spuugzat', maar dat zegt die man al jaaaaren. Hij zal moeten leren leven met zijn broussebewoners die hij niet de baas kan.
Hoe is het zover kunnen komen? Ik herinner me de jaren 80, toen Meulenberg berucht was om zijn ongenaakbaarheid, toen politieauto's met een wijde boog omheen Meulenberg reden. Toen had het kwaadaardig gezwel de kans om zich vast te nestelen en uit te breiden.
De burgemeester beklemtoont dat zijn gemeente het afgelopen jaar veel inspanningen deed om de situatie in de wijk te verbeteren. Volgens mij zijn het vergeefse pogingen om de wijk op te fleuren, om er een nieuwe opwaardering aan te geven. En maar leuteren over 'controles' en 'interventies', in plaats van 'harde aanpak' en 'zerotolerantie'.
Ik geloof nooit dat de sociale acties van de gemeente zullen helpen om van Meulenberg een voorbeeldige wijk te maken: een nieuw sportcomplex, een nieuw wijkcentrum waar welzijnswerkers en buurtbewoners elkaar kunnen ontmoeten, een project rond volkstuintjes, heraanleg van de Koolmijnlaan, een jobbeurs, nieuwe tewerkstellingstrajecten... het klinkt allemaal zo soft en poezelig. Vooral de ontmoetingen tussen welzijnswerkers en buurtbewoners maken op mij een belachelijke indruk.
