Over mijn Artistieke Capaciteiten
Vroeger, toen Lieve nog in Kinderland woonde, was 'straf' heel gewoon in een strenge nonnenschool. De nonnen hadden een hekel aan mij, er was iets tussen ons dat niet wilde klikken. Een beetje gehavend ben ik er dan toch doorheen gesparteld. Alle nonnen wonen nu in de hel waar ze door Satan voor eeuwig geplaagd zullen worden. Da's hun verdiende loon. Omdat ze me strafregels deden schrijven, eindeloze rijen, ontelbare bladzijden, en steeds hetzelfde zinnetje...
Op een zonnige dag tijdens een saaie les, speelde Lieve met een gom, een dikke witte gom die mals en zacht aanvoelde als een babyvelletje. Het zonlicht scheen helder op mijn bank, en toen tekende ik met de gom een mooie grote peer, slank bovenaan en naar onder toe boller met zachte rondingen. Ziezo, de welvingen zitten op de juiste plaats. Nu nog een grappig steeltje er bovenop en enkele streepjes om de peer te doen glanzen. Het geheel was goed van compositie en uitzicht. Lieve was trots en tevreden.
Maar!... Nonnen hebben een extra zintuig voor dingen waaraan kinderen plezier beleven. De chagrijnige non vooraan in de klas kon mijn artistieke talenten niet waarderen, en als straf moest ik honderdmaal schrijven: "Ik mag geen peer op mijn bank tekenen". En laten ondertekenen door mijn ouders. Oeps, nog eens honderd regels erbij...
Tweehonderd regels "Ik mag geen peer op mijn bank tekenen", dat waren acht eentonige bladzijden met saaie regels zonder enige afwisseling. Het trok er niet op. Daarom vond ik dat het geheel versierd moest worden. Dus tekende Lieve op de randen naast de strafregels allemaal peertjes, een hele boomgaard. Het resultaat was prachtig, en fier gaf Lieve haar strafregels aan de non. Die bekeek me berispend en besloot om mijn ouders op school te ontbieden voor een onderhoud. Alsof het om een ernstig vergrijp ging...
|