Vroeger, toen Lieve nog in Kinderland woonde, was 'straf' heel gewoon in een strenge nonnenschool. De nonnen hadden een hekel aan mij, er was iets tussen ons dat niet wilde klikken. Een beetje gehavend ben ik er dan toch doorheen gesparteld. Alle nonnen wonen nu in de hel waar ze door Satan voor eeuwig geplaagd zullen worden. Da's hun verdiende loon. Omdat ze me strafregels deden schrijven, eindeloze rijen, ontelbare bladzijden, en steeds hetzelfde zinnetje...

Op een zonnige dag tijdens een saaie les, speelde Lieve met een gom, een dikke witte gom die mals en zacht aanvoelde als een babyvelletje. Het zonlicht scheen helder op mijn bank, en toen tekende ik met de gom een mooie grote peer, slank bovenaan en naar onder toe boller met zachte rondingen. Ziezo, de welvingen zitten op de juiste plaats. Nu nog een grappig steeltje er bovenop en enkele streepjes om de peer te doen glanzen. Het geheel was goed van compositie en uitzicht. Lieve was trots en tevreden.

Tweehonderd regels "Ik mag geen peer op mijn bank tekenen", dat waren acht eentonige bladzijden met saaie regels zonder enige afwisseling. Het trok er niet op. Daarom vond ik dat het geheel versierd moest worden. Dus tekende Lieve op de randen naast de strafregels allemaal peertjes, een hele boomgaard. Het resultaat was prachtig, en fier gaf Lieve haar strafregels aan de non. Die bekeek me berispend en besloot om mijn ouders op school te ontbieden voor een onderhoud. Alsof het om een ernstig vergrijp ging...

Zelf ben ik 6 jaar naar de broeders in Ekeren (bij Antwerpen) naar school geweest. Ik heb er niets anders dan nare herinneringen aan over gehouden en een degout voor school. In het 1ste studiejaar zat er een broeder die regelmatig kinderen van de speelplaats pikte en ze in de turnzaal dan een goed pak slaag gaf. Waarschijnlijk een vorm van ontspanning(voor hem) tussen de lessen door.

19-04-2015 om 08:03 geschreven door Walter F