Gestalte geven aan een column veronderstelt dat je in een psychisch evenwichtige bui bent, zonder storingen, zonder weerbarstige ps's die last hebben van hun maandelijkse ongemakken, zonder vervelende karweitjes die steeds maar uitgesteld worden, zonder hongerige poesjes die aan m'n deur krabben met lange miauwkreetjes om mijn aandacht te trekken...
Vanavond kan ik er echt geen draai aan geven, aan een nieuw berichtje over een linkse lulcollega, verpleegster Zwarte Lola. Het lukte niet. Morgen beter, of overmorgen. Zeg eens Zwarte Lola, zet je schrap want je gaat er genadeloos aan.
Ik ben mijn rechtse engelbewaarder erg dankbaar, hij waakt over mij, houdt mij in de gaten, volgt me en moedigt me aan. Zo nu en dan geeft hij me zelfs tips om mijn blog aan te pakken. Een hele geruststelling, een bewaarengel die je een gevoel van geborgenheid geeft... hoewel het feest van de Engelbewaarders al een paar dagen voorbij is (2 oktober), is het toch nooit te laat om engelbewaarders in de bloemetjes te zetten.
|