Rassenonderscheid
Nu zal ik eens een paar mensen plezieren die niets liever horen dan over gelijkheden. Iedereen gelijk en zo. Zo van die verhalen waarin niemand met kop en schouders boven anderen mag uitsteken en waarin de zwakkeling even sterk is als de sterkeling.
Ik ga nu mensen plagen die het bestaan van inferieure en superieure mensenrassen ontkennen. Zij leggen alle wetenschappelijke onderzoeken daaromtrent gewoon naast zich neer.
In mijn opleiding heb ik geleerd dat er onderscheid bestaat tussen soorten en rassen, in de dierenwereld en in de mensenwereld.
Beestjes hebben geen probleem met rassenonderscheid. Moeiteloos accepteren ze meerwaardige en minderwaardige exemplaren. Een heel natuurlijke gang van zaken in de dierenwereld waarin niet iedereen gelijk is. Er is de sterke leeuw en het bange muisje, de mooie veelkleurige pauw en de kleurloze macabere vleermuis.
Mensen daarentegen accepteren geen ongelijkheden. In de domme mensenwereld wordt krampachtig gestreefd naar gelijkheid van iedereen, naar een mix van sterkeren en zwakkeren, een mix waarvan niemand beter wordt. Met z'n allen stevenen we dan af naar een nivellerende afgrond, omdat superioriteit niet mag en omdat de sterke unieke mens zich zou moeten aanpassen aan de minderwaardige.
Terreinafbakening
En dan is er nog een ander opvallend verschil tussen dieren en mensen. Beestjes bakenen hun eigen territorium af en verdedigen hun terrein als er indringers dreigen binnen te dringen. Ze verjagen hun belagers en geven hun eigenheden niet zomaar prijs. Met een verknochtheid aan eigen soort laten ze zich niet vertrappelen of overdonderen... Dat gebeurt alleen bij mensen, alleen mensen laten zich overrompelen door andersoortigen, alleen mensen laten uit misplaatste menslievendheid toe dat vreemden een graantje meepikken van wat onze voorouders met veel moeite opgebouwd hebben. Mensen bakenen niets af, zij laten alle openingen open, laten alle grenzen open, alles blijft open en niets wordt gesloten. Da's De Mens...
|