Het was op een koude vrijdagmiddag dat ik mijn geliefde grootvader Ali in het ziekenhuis bezocht. "Insjallah", antwoordde hij op mijn vraag of hij weldra het ziekenhuis zou verlaten. En dat deed hij inderdaad. Die vrijdagavond blies hij zijn laatste adem uit... Hij plande zijn begrafenis tot in de kleinste details en liet op voorhand weten dat hij naast zijn ouders in zijn geboorteland, Marokko, wilde rusten... Ondertussen zijn we generaties verder en is de moslimgemeenschap in ons land heel divers. Dat de wensen voor een uitvaart net iets anders liggen, ligt dus voor de hand. Dat steden en gemeenten deze wensen mogelijk maken evenzeer. Op sommige plaatsen bestaat de mogelijkheid om hier begraven te worden al langer, maar in Mechelen heeft het voor de lokale politici meer dan tien jaar geduurd om moslims eindelijk van een eigen begraafplaats te voorzien (Belgisch compromis op Mechelse begraafplaats, DM 9/9). Geen afzonderlijke begraafplaats, maar wel eentje gericht naar het Oosten. Een laatste rustplaats volgens de voorschriften van het geloof. Dat politici hier jaren over hebben gebakkeleid, is tamelijk veelzeggend. Dat een significant deel van de Vlamingen huivert bij deze tegemoetkoming aan de moslimgemeenschap is evengoed kenmerkend voor de islamofobe tijdsgeest. Zelfs liggend onder een laagje Vlaamse klei voelt een moslim aan als een bedreiging. Het eren van overleden familie, vrienden en kennissen dicht bij huis: ook dat blijkt voor veel mensen nog steeds het exclusieve voorrecht van Evy en Hans. Toegegeven, voor zover ik weet is de vraag vanuit de moslimgemeenschap naar dergelijke begraafplaatsen niet bepaald groot. Dat de theoretische mogelijkheid voor Mohammed en Fatima zelfs stof voor discussie waard is, heeft mij dan weer wél verbaasd...