Wij zijn in dit kleine landje geboren Maar, langzaam gaat dit landje verloren Stilaan verliezen wij onze cultuur Wij worden verdrongen op den duur
Wie naar hier komt, begint te eisen Aan de school staan vrouwen te krijsen Die met hun doekje hebben de luidste krijs Zij beschuldigen de juf zonder enig bewijs Als men iets weigert, is men een racist Als men anders denkt, heeft men zich vergist Natuurlijk zijn de meesten toch brave mensen Ze moeten wel beseffen wat wij van hen wensen Wij hebben voor hun kinderen klassen Daar leren zij hoe zich aan te passen En weigeren hun ouders dat heel stug Wel, dan kunnen zij altijd nog terug Wij horen toch wel bij de besten Zij komen allen naar het Westen De Oostbloklanden die hen weigeren Doen ons toch een beetje steigeren Wij zijn toch de ongelovige honden Wij, die vrouwen ook mensen vonden Bij Arabieren is een vrouw een machine Die alleen de stoere man moet dienen
En nu komen ze allemaal naar hier De deur staat wijd open, niet op een kier Maar, niemand weet wat wij zullen doen Als ze niet per duizend komen, maar per miljoen Natuurlijk moeten wij die mensen helpen Maar, de toevloed moeten wij ginder gaan stelpen Hoe, daarover raakt het Europa niet akkoord Tot wij, ongelovige honden, worden vermoord !
Auteur onbekend
|