|
Mohammed, Ahmed en Karim zijn gezworen kameraden. Zij wonen met hun gezinnen in een hoge woontoren in Londen, waar ze een appartement huren. Ze kennen er vele moslimvrienden die daar ook wonen en ze ontmoeten elkaar vaak in de moskee. Samen hebben ze vroeger op dezelfde school gezeten waar ze heel wat kattenkwaad uithaalden. Hun misstapjes werden hen vergeven omdat men dacht dat ze nog wat aanpassingstijd nodig hadden. Dat sterkte hun gevoel van straffeloosheid, en zo gebeurde het dat ze nu als volwassenen hun talenten als terrorist volop kunnen ontwikkelen.
Op een dag kwamen Mohammed, Ahmed en Karim niet opdagen in de moskee. Hun moslimvrienden van de woontoren evenmin. De spijbelaars zaten allen te broeden op snode plannen in 't café om de hoek. Moslimcafe's, nog zo'n broeinest van terroristich gedachtegoed.
De islamitische torenbewoners maakten afspraken om aan de brandalarmen in de toren te prutsen en een en ander onklaar te maken. Niks mis mee, dachten ze, de verhuurders zien toch ook niet zo nauw met de brandveiligheid. En met de sprinklers kan er en passent ook wat geknoeid worden.
Na verhitte discussies raakten de mannen het eens over het maken van vuurhaarden op verschillende plaatsen in de toren en op hetzelfde ogenblik. Hetzelfde ogenblik!... Wekenlang dachten ze na over hun moorddadige plan en nu zijn ze erin geslaagd om in één klap een vuurzee tevoorschijn te toveren over het hele gebouw. En de terroristen konden allen tijdig de woontoren verlaten. Ze hoefden zichzelf niet eens op te blazen.
Over de ware oorzaak van de brand zullen we nooit iets vernemen, zeker niet als het om een terroristische daad ging. Alle torenbewoners overal in de westerse steden zouden dan verhuizen. En de corrupte rijkigaards zien hun huurgelden dan smelten als sneeuw voor de zon.
|
