Het is niet genoeg dat asielzoekers hier opvang krijgen met onderdak, eten en drinken, zakgeld en een stel hangmatten. Nu vindt Theo Francken (N-VA) dat ze ook nog eens geestelijk in de watten gelegd moeten worden. Hij investeert daarom 2,3 miljoen euro in het psychisch welzijn en geestelijke opvang van nieuwkomers en andere geestelijk ontspoorde vreemdelingen.
Vanwaar die bekommernis? Het is toch al lang geweten dat migranten bij aankomst in een land dat niet het hunne is de kluts en het noorden verliezen, en dat complete desoriëntatie inherent is aan hun ontdekkingsreis naar onbekende verre streken... Mogelijk rekent Francken er op dat psychische ondersteuning hun geweten minder scheef zal trekken, hen een moraliteitsbesef zal bijbrengen waardoor ze minder zullen overhellen naar criminaliteit. Als asielzoekers minder labiel zijn, zich goed in hun vel voelen, zullen ze minder verkrachten, stelen, roven, moorden en meer van die gedragsafwijkingen waarmee onze nieuwe medeburgers behept zijn.
Ik heb sterk mijn twijfels over de efficiëntie van psychologische begeleiding van asielzoekers. Die mannen laten zich niet zomaar geestelijk opvangen of begeleiden, hoe geestelijk ontredderd ze ook mogen wezen. Ze zullen niet in hun hoofd laten kijken, en het is twijfelachtig of ze hun medewerking zullen verlenen aan psychologische bijstand. Hun overhoopgehaalde psyche maakt hen wantrouwig tegenover hun nieuwe omgeving, ondanks alle welkomstspandoeken waarmee ze overrompeld werden toen ze hier voet aan wal zetten. Hysterische spandoekvrouwen deden de aarde onder de voeten van asielzoekers verschuiven. Een blijde inkomst in een diep tranendal...
2.3 miljoen euro worden er dus uitgetrokken om de negatieve impact van migratie op de geestelijke gezondheid tegen te gaan. Met het prijskaartje van migratie kan echt niet gelachen worden. En dan te bedenken dat de opgelopen psychische schade niet met geld op te lossen is, en dat de meeste euro's zullen blijven plakken aan de pollen van hulpverleners en organisaties allerhande.
In pathetische stijl zal ik nog eens schrijven over het trieste lot dat asielzoekers is beschoren. Empathisch als ik ben, zal dat wel lukken... Asielzoekers verlaten hun vertrouwde thuishaven waar ze hun wortels en hun geweten achterlieten om hier geestelijk verward rond te dolen, op zoek naar hun verloren identiteit, naar houvast dat ze niet vinden. De cultuurschok kwam er bij de bruuske overgang van hun vertrouwde heimat naar een onbekende bestemming. Ontheemd en ontredderd kijken ze om zich heen, op zoek naar iets herkenbaars, maar dat is er niet, ze verliezen zichzelf en hun identiteit in een onontwarbaar kluwen. Inzinkingen en ontwenningsverschijnselen wisselen elkaar af, ze belanden in een diep depressie-dal, een soort niemandsland, een twilight zone, een bi-culturele situatie waarin ze ambivalent balanceren tussen twee culturen. Zonder wortels belanden ze in een oord waarin ze rondzwerven zonder een vaste bodem te vinden. Als ontredderden en heimatlozen zijn ze vatbaar voor psychische stoornissen, voor depressies en ontwortelingsallergieeën. En daarna is de stap naar criminaliteit vlug gezet.
|