Minister van Werk Crevits vergaloppeert zich op een fiets zonder pedalen... Zij wil meer mensen aan het werk en daarvoor doet ze een beroep op de VDAB. Zo wil zij migrantenvrouwen overtuigen om in de arbeidsmarkt te stappen, en dat is mogelijk als de VDAB aan de schoolpoort, waar vele uitheemse vrouwen samentroepen, hen kan overtuigen om hun keukenschort en het hele huishouden achterwege te laten en zich te engageren in een job. Maar... hoe kan de VDAB in hemelsnaam dat islamitische zootje stimuleren om te gaan werken?

Vroeger hebben migrantenwerksters vergeefs geprobeerd om in de leefwereld van allochtone moeders binnen te dringen om hen te helpen bij de deelname aan onze samenleving. Het averechtse effect werd bereikt: migrantenvrouwen gingen nog meer cocoonen en zich wentelen in eigen taal en cultuur... En nu zou de VDAB er wél in slagen om allochtone mama's weg te rukken van fornuis en huishouden?    

Vroeger, tijdens moeizame gesprekken met allochtone mama's kwam ik te weten dat ze allemaal een uitzichtloos bestaan leidden, een leven zonder plannen, zonder ambities, niets. Toch maakten ze een gelukkige en berustende indruk, tevreden met hun lot als huisvrouw in de schaduw van hun man en als object om veel kindjes te maken.

Naïeve projectbedenkers lanceerden campagnes om moslimmeisjes aan te moedigen om hogere opleidingen te volgen, maar het ligt niet in de aard van hun cultuur dat ze buiten hun gezin carrière maken. Dus verwaterde de hele campagne en er werd niets meer over gehoord. Allochtone meisjes en vrouwen hébben geen aspiraties, ze leven 'ondergedoken' , ze maken eten en ze maken kindjes, en ze zijn gelukkig, meer willen ze niet.

En daarom zijn er zoveel Turkse mama's werkloos. En geen minister zal erin slagen om te prutsen aan geïmporteerde cultuur.