Vroem is helemaal klaar voor onze winterreis, compleet uitgerust met winterbanden en  met de sneeuwkettingen voor alle veiligheid mee in de koffer.

We reizen weer zonder een specifiek doel.  We zien wel... ons recent geslaagd bezoek aan de Eifel doet ons weer in die richting vertrekken.

We vertrekken laat in de namiddag en het wordt al vroeg donker.  Daarom houden we halt in Kelchterhoef aan de Abdijhoeve. Toen we in augustus vorig jaar naar Scandinavië vertrokken hadden we hier ook heel rustig en goed geslapen.   In tegenstelling tot vorige zomer  staan we nu echter heel alleen op deze plaats, maar dat vinden we helemaal niet erg.

We lezen wat, lossen sudoku’s op en kruipen vervolgens gezellig onder de wol.

Niet zo best geslapen. We hadden kou, hoewel de nachttemperatuur boven het vriespunt is gebleven. Maar we hadden vergeten het isolatiescherm tegen de achterdeur aan te brengen. Dat maakt blijkbaar veel verschil.  De koude komt dan namelijk langs de kofferruimte naar binnen en de verwarming hadden we  's nachts nog niet aangezet. 

We rijden langs Aken naar Monschau.  Doch, niet lang nadat we Duitsland binnenrijden krijgt Vroem kuren. Voor de zoveelste keer laat hij het achteruitrij-piepje horen, terwijl de bijbehorende achterlichten blijven branden. Twee keer hadden we dit al aan de garage gemeld. Maar op dat moment piepte Vroem niet en kon er dus ook niets ontdekt en hersteld worden. Omdat we twee maanden door Scandinavië reden zonder problemen, waren we dit ongemak allang vergeten. Trouwens, in het verleden hield het even onverklaaarbaar op als het begonnen was.

Dus laten we Vroem bekomen op een parking op zo'n kleine km van het centrum van Monschau.  We hebben dit plaatsje nog nooit bezocht dus maken we van de gelegenheid gebruik om hier wat rond te kuieren tussen Duitse, Nederlandse, Vlaamse en Franstalige toeristen ( horen we Waals of horen we Frans?) De smalle straatjes en huizen zijn schilderachtig genoeg om ons fototoestel boven te halen.   Talrijke winkeltjes en restaurants vangen gretig de toeloop van toeristen op. Na het stadje doorkruist te hebben  keren we terug naar Vroem en begeven ons weer op weg.

Vroemeke, waag het niet om nog lawaai te maken, want dan sturen we je recht naar huis! Dat heeft hij blijkbaar begrepen, want hij vertrekt zonder te zeuren.

Op aanraden van enthousiaste ex-camperreizigers begeven we ons richting Kirmutscheid.

Maar na 10 minuten  begint het weer… pieieieiep pieieieiep! OK Vroem, we zijn er bijna, dan kan je een  nachtje uitbrommen en morgen zien we wel. 
Voorbij Blankenheim rijdt een automobilist ons voorbij en houdt ons dan tegen. Of we onze achterlichten aub willen nakijken? “ Ja, danke”. ..

Het achteruitrij-licht schijnt als een koplamp en verblindt de auto's achter ons.   Verder rijden kan dus niet meer in het donker !
René piekert wat en stapt uit om te kijken hoe het daar vanachter in elkaar zit. Hij ontdekt de kabeltjes en na wat zoeken slaagt hij erin de witte achterlichtjes te ontkoppelen. Het pieptoontje nemen we er dan maar bij, zegt hij, maar we hinderen het verkeer nu niet meer. Maar… nu branden de gewone rode achterlichten en de stoplichten ook niet meer... Dus de kabeltjes maar weer terug verbonden, hetgeen een hele klus is want je kan er nauwelijks bij door de opbouw van de camper. Pech bij onze pech !

 

Hier staan we dan langs de weg op een zaterdagavond… We bellen met de "Fiat service". Een Nederlander vraagt ons helemaal uit en geeft ons vervolgens een nummer in België.  Die vragen ons opnieuw naar het hele verhaal.  Ze zullen iemand zoeken die Duits kan en beloven ons dat we  binnen het uur hulp krijgen. Drie kwartier later worden we opgebeld door de iemand uit Duitsland. In zijn beste Duits herhaalt René wat er gebeurd is.  Even na half acht komt een technieker aangereden. “Waar zitten die lampjes toch….ik kan er niet aan! Oh nein, ein Fiat? dass ist =+@?!#....! “.

 Na veel zoeken en proberen  – gelukkig voor hem is de handleiding van de auto in het Duits – slaagt hij erin om de witte lampjes uit de achterverlichting te halen . Hij kan zelfs het piepsignaal uitschakelen.

Hoera! We zijn gered! Mijnheer de technieker heeft al veel auto’s gedepannneerd, vertelt hij, maar zoiets heeft hij nog nooit meegemaakt… zelfs niet bij Fiat wagens !

 

We rijden opgelucht terug richting Blankenheim naar een standplaats voor campers.  Ook hier staan een 4-tal campers maar er is voldoende plaats en we voegen ons netjes in de rij tussen de anderen.
 
Het is te laat om nog eten te koken dus bezoeken we maar het stadje Blankenheim.  Het lijkt helemaal verlaten.  Het enige restaurant dat we kunnen vinden en dat nog open is, is een Thais restaurant.  Maar bij het lekkere eten en enkele verfrissende bitburgers kunnen we snel bekomen van deze dag.

Kirmutscheid staat niet op de kaart, niet in Google Maps en nog veel minder langs de weg aangegeven. Zoekend rijden we enkele malen heen en weer over de B 258, telkens voorbij de plaats waar we gisteravond pech hadden.

Plots ontdekken we in de verte een kerktorentje. Een klein zijwegje, dat nauwelijks vanop de weg te zien is,  gaat over in een zandweg en loopt dood op twee gebouwen en een kerkje. We kunnen hier inderdaad overnachten, net zoals deze mensen mee dan dertig  jaren geleden hadden gedaan. Voor één van de gebouwen kan Vroem net horizontaal staan. En rustig is het hier natuurlijk ook. Maar het kerkklokje klingelt ieder kwartier en René ziet het niet  zitten om daaronder te slapen.

Er staan wel wat wandelingen aangeduid in de buurt van het kerkje en we wandelen naar Pomster, een wandeling die begint aan de overkant van de b258.
Als we naar het groepje huizen lopen waar de wandeling begint komen we het bord “Kirmutscheid” tegen. Maar buiten een aantal dorpshuisjes is hier echter niets te zien.  Geen winkels,noch  restaurants en geen toeristen, zelfs geen kat op straat.  De tijd lijkt hier stil te staan. 

We lopen verder door de slapende bossen en velden. De donkere regenwolken schuiven beleefd opzij om ons door te laten. We komen droog terug bij Vroem.

Na de wandeling rijden we verder langs Nürnburg naaar Mayen.  Hier vinden we een plaats voor Vroem.  Er zijn 6 staanplaatsen, netjes afgebakend met voorzieningen voor water, doch geen electriciteit. Het centrum ligt op 2km afstand.  

Het is nog maar kwart voor zes, dus hebben we nog een zee van tijd om Mayen bij feestverlichting te ontdekken. Een aanrader! Kijk maar eens hoe prachtig verlicht de straten en gebouwen zijn.  
De  talrijke winkels zijn gesloten en geven het stadje een verlaten indruk. Cafeetjes en restaurants lijken zich voor te bereiden op de lange nacht die nog komen moet op oudejaar... of zouden ze dat hier niet vieren?

Onze standplaats grenst aan drie warenhuizen. Aldi, Lidl en Rewe.  Keuze genoeg dus om onze oudejaars-inkopen te doen.  We kopen veel  maar krijgen toch alles nog net in onze grote frigo gepropt.

In Ettringen trotseren we een snijdende vochtige wind voor een rondwandeling die naar een uitzichttoren leidt. Daar wacht ons een 180° panorama over “Vulkaanland”.  (zie panoramafoto aan het begin van deze reis)

Nieuwjaarsnacht willen we ver van het stadslawaai blijven. De camperplaats in Nettersheim, een rustig dorpje midden in de natuur, biedt plaats vaan een tiental campers.  Maar ze zijn  allemaal volzet. Het feest is zelfs al begonnen bij kampvuurtjes en barbecues.

Dus rijden we maar weer terug naar Blankenheim, dat kennen we. En wie weet, de nacht zou wel eens lang kunnen duren en onze huishoudbatterij is door de korte afstand niet volledig opgeladen.  Geen nood,  hier is er stroomvoorziening.  Maar ook dat gaat niet zomaar zonder problemen, het derde contactpunt lukt.  5€ om te overnachten en 1 € voor 6u stroom... spotgoedkoop, vinden wij. 

We vieren ons eerste oudejaar in Vroem ( vorig jaar in Ierland waren we te moe) en genieten, na het feestgeknal, van een rustige nacht. 

Het is opgehouden met regenen. De zon piept zelfs af en toe door de wolken. Wat is dat lang geleden.

We rijden naar Bergstein, voor een wandeling die start aan het kerkje. We trekken door de modderige veldwegen waar we genieten van ruimte en vergezichten.  We komen ook aan een uitkijktoren met een wondermooi zicht op de hele omgeving. Jammer dat de zon niet schijnt anders zouden we mooie foto's kunnen maken.  Een reden dus om hier nog eens terug te komen.

Ook het bos is zoveel mooier als het  zonlicht  tussen de sparren schijnt. En heel af en toe piept er een wazig zonnetje... 

Plots zien we geen wegwijzers meer.  Met wat moeite en heen en weer geloop vinden we het  wandelpad teurg.  Onze conditie kan er maar wel bij varen…

Toevallig, tijdens onze wandeling vinden we een overnachtingsplaatsje midden in de natuur. Hier komen we  overnachten!  

Vroeg gaan slapen is ook een mogelijkheid om niet teveel stroom te verbruiken.  We zijn toch moe genoeg en hier zullen we door geen enkel omgevingsgeluid gestoord worden.

De wind heeft vannacht dan maar voor het omgevingsgeluid gezorgd.  Ze raasde en floot door het dakvenster dat op een kier stond.  Echt herfstweer.

Waar blijft de winter?  De sneeuwstokken wachten geduldig langs de wegen.  Hier en daar rijden we voorbij een verlaten skipiste.

Tussen Gemünd en Dreiborn ligt “ Vogelsang”,  een voormalig militair domein dat opgengesteld werd voor wandelaars .  De toegang tot het terrein is afgesloten met een hefboom. We zien een automobilist die er met een pasje zonder problemen doorrijdt.  Maar Parkplatz Walberhof ligt slechts een paar honderd meter verder en daar is plaats zat voor Vroem.  Van daaruit kunnen we makkelijk te voet naar Vogelsang.  Even wachten want het regent zo hard dat we niet door de ramen naar buiten kunnen kijken.

Wanneer het min of meer ophoudt met regenen is het al 16 uur. Te laat om nog weg te gaan want omstreeks 17 uur is het donker.

Onze meegebrachte boeken die al zo lang wachten om gelezen te worden zijn er blij mee.

We bezoeken  het oud militair domein “Vogelsang”, dat momenteel nog gerenoveerd wordt, maar vanaf 2014 zal worden opengesteld als  museum en cultuurdomein.  

Hier verbleven Britse (1945-1950) en  later Belgische soldaten (1950-2004).  Maar oorspronkelijk was dit een van de opleidingskampen van de SS uit de jaren ’30. 

Het totale kamp beslaat zo’n 110 vierkante kilometer met heel wat bewegwijzerde wandelingen en fietspaden.  En hiervoor moet je niet wachten tot 2014. 

We kiezen er eentje uit dat ons leidt via de Victor-Neels-Brücke over  en langs de Urft richting Gemünd.

Voor we aan de Neels-brug komen zien we nog een indrukwekkend mooi standbeeld “ De fakkeldrager”.  De beeldhouwer copieerde het ontwerp van de Olympische Spelen in 1934. Maar de boodschap die eraan verbonden werd laat een wrange sfeer na: “ De lichtdrager draagt het licht en brengt het over aan iedereen. Moge iedereen het licht verder dragen… tot heil van het ras.” … De witte stenen op het monument zijn later geplaatst en maken delen van de tekst onleesbaar, vermoedelijk is dit gewild... !?

Het volgende brugje over de Urft dat ons halverwege terug naar Vroem moet leiden  en dat wel netjes op de kaart vermeld staat is echter nergens te bespeuren.  De lange bosweg langs de rivier mondt uiteinendelijk uit in Gemünd.

Daar hangt een kaart uit, mét brugje, maar onder dat brugje staat vermeld: “geplannt”.  Volgens ons karig Duits betekent dit dat deze brug nog gebouwd moet worden?

Gelukkig vinden we in Gemünd een andere brug. Na veel  zoeken en nog veel meer omwegen is het al flink aan het schemeren.  Het valt niet mee om steeds sneller te moeten lopen, bergop, bergaf, in een poging om voor het donker “ thuis” te zijn. 

Om tien over vijf komen we uit de donkere bossen tevoorschijn en zien we Vroem in de verte.

Oost west, Vroem best.

Wat is het fijn

om weer in Vroem te zijn…

Moraal van het verhaal: neem als je gaat wandelen altijd een pillamp mee, want je weet wel om hoelaat je vertrekt, maar nooit om hoelaat je terug bent!