Na een zachte winter doet de lente flink zijn best om er zomers uit te zien. Zowat alle struiken en bomen worden wakker en tonen fier hun bloemenpracht. De berk spuit zijn stuifmeel gul en vrolijk in het rond. Een ramp voor mensen die allergisch zijn voor berkenstuifmeel.
Als klimaatvluchtelingen ruilen we dus het zonovergoten Vlaanderen met het - op dit moment - regenrijke Portugal.
Als we nu last krijgen van de nattigheid, dan is dat een luxeprobleem.
Binnen in Vroem is het toch altijd een beetje vakantie....
We overnachten op de camperplaats in Mareuil s/ Aye langs het kanaal.
Het lijkt erop alsof hier enkel de vogels op maandagochtend aan hun werkweek beginnen. Of zijn de Fransen het zomeruur nog niet gewoon?
De immens drukke en vermoeiende verkeersweg tussen Bordeau en San Sebastian willen we vermijden. De keuze voor de alternatieve, schandalig dure tolweg, hebben we plechtig in ons taboe-doosje opgeborgen. We kiezen ervoor om door de Pyreneen via Pamplona richting Portugal te rijden, rustig aan, want de reis mag toch even aangenaam zijn als het doel?
Om 17u bereiken we de rustige camperplaats in Chaon, in een groene omgeving. Tijd genoeg om nog te kuieren en te lezen. We kruipen vroeg onder de wol, want we hebben nog heel wat km's voor de boeg.
We zijn nog nooit zo vroeg in het voorjaar met Vroem vertrokken. Toch hebben we nog niet meegemaakt dat de natuur onder een overvloed aan zonneschijn zo weelderig openbloeit. Met een hooikoortslijder aan boord is ons traject aan dit trage tempo niet vol te houden. We vissen uit ons taboe-streep doosje de Bordeau - San Sebastian route en offeren onze centjes aan de tolweg. 25€ kost het ons om 200 km op dit stuk Franse autoweg te mogen rijden. We zeuren er niet over, want we sponseren een "goed doel".
Om 19h rijden we San Sebastian binnen, onder een stralende zon bij 24°. We overnachten samen met Britten, Duitsers, Franse en Spanjaarden.
De vuilkar en een stofzuigerwagen doen hun dagelijkse ronde op de camperplaats. 3.5 € is spotgoedkoop in ruil voor een standplaats dicht bij de stad en toch rustig. Bovendien kunnen we hier gratis ons water en toilet verversen, wat in Spanje niet zo vanzelfsprekend is.
We rijden richting Vittoria Gasteiz, dwz, richting donkere opeengepakte wolken. We komen van een 20° deze ochtend in een regenrijke winderige 11°. Maar in een warenhuis vinden we de lente terug : de eerste aardbeien, voor ons toch de eerste, in 2014. En lekker dat ze zijn! Ze kosten 1.39€ voor een bakje van 500gr, een prijs die al even vriendelijk is als de vruchten.
Via de A6 bereiken we Avila, 10°. Als we de koude wind even vergeten is het hier wel mooi zonnig weer.
Het enorme plein bij het kasteel, dat dienst doet als een camperplaats, is ingenomen door een circus. Om zeker te zijn van onze nachtrust parkeren we verderop bij de woonwagens. De hond, die met veel enthousiasme de kameel en poneys beschermt tegen nieuwsgierige kijkers stopt rond 22u met blaffen. Zijn dagtaak zit erop.
In het verleden hebben we al mooiere afbeeldingen van ooievaars getoond, maar hier is de eerste die we dit jaar tegenkomen. Hij of zij mag op de foto, ook al is die van veel te ver genomen.
We rijden via Ciudat Rodrigo Portugal binnen. Op de camperplaats in Villa Velha stoppen we om ons sanitair en water te verversen. We zien een propere en aangename ruimte aan de rand van een kleind dorpje dat door een prachtig landschap omringd wordt. Deze plaats voegen we toe aan ons favoriete lijstje.
Een kilometer lange verharde veldweg leidt ons naar een van de drie camperplaatsen in Castelo de Vide. We treffen een uitgestrekte en comfortabele parking, midden in de natuur, met uitzicht op een meer. "Alle voorzieningen aanwezig," lezen we in de beschrijving, "met toilet en douche, alles gratis". In een gloednieuw gebouw staan wastafels met handzeep en spiegels. De deuren van de douches en de toiletten gaan helaas niet op slot. Aan de waterleidingsbuis van de "douche", zit een slang, die bij het open draaien van de kraan een krachtige straal ijskoud water spuit. Leve het knusse badkamertje met heerlijk warm water in Vroem...
Toch is het hier heel aangenaam om te verblijven. Er komen nog heel wat campers de parking oprijden, vooral Duitsers. Van onze buurman vernemen we dat hier elk jaar een massa volk naar toe komt om de wintermaanden door te brengen. Onze buurman aan de andere kant is een exacte kopie, de identieke tweelingbroer van Vroem. Compleet dezelfde kleur, dezelfde gasinstallatie enz. De bewoners zijn van onze leeftijd en kochten hun camper een jaar na ons. Net als wij willen zij nu die dingen doen dien zij nog wensen in hun leven. Zij reizen op dezelfde manier als wij, bezochten dezelfde landen, hoeven geen tv maar gebruiken wel een ebook, en zo kunnen we doorgaan...
Portugezen moeten toch veel kunnen verdragen. In de zomermaanden klimt de temperatuur hier makkelijk naar 40°; nu zijn onze warmste kleren geen ovebodige luxe. Castelo de Vide lijkt een knus en aangename stadje. Maar de ijskoude wind en de striemende regen kunnen zich vanop deze heuvel helemaal laten gaan. De pleintjes en terrasjes liggen er verlaten bij. Vanop de ruïnes van het kasteel kijken we neer op een mistig panorama. Een foto nemen zonder dat het toestel nat wordt is een hele kunst. Ofwel lopen we snel terug naar Vroem voor een sjaal en handschoenen, ofwel rijden we meteen verder? We kiezen voor het laatste.
In Portalegre maken we van de gelegenheid gebruik om onze internetverbinding te activeren. Ha ! Nu kunnen we vernemen dat het vanaf morgen mooi weer wordt...
We rijden naar een camperplaats in Barragem de Pego. Het uitgestrekt terrein ligt in het groen aan een stuwmeer. We brengen de nacht door met een twintigtal campers, die zover uit elkaar staan dat het lijkt alsof wij hier alleen zijn met de stilte.
Na een uurtje rijden komen we "thuis" in Porto Covo, op "ons plaatsje" bij de rotskust. We hebben een flink aantal wandelingen die doorheen dit gebied lopen afgeprint, maar willen hier altijd terugkomen om te slapen. We genieten van onze eerste pick-nick en van het zicht op de zee op ons terrasje bij Vroem.
We bewandelen hetzelfde pad dat we vorig jaar deden, maar de natuur is er nog altijd even facinerend. Naarmate de dag vordert trekt de hemel meer open.
De avond is zacht en windstil, dus weer een terrasje, nu met een lekker wijntje.
De zonsondergang is betoverend.
Geluk is : van de lente genieten zonder achteraf de prijs te moeten betalen met eindeloze niesbuien...
We parkeren Vroem in her centrum van Cercal. Omdat voor vandaag iets minder warm weer voorspeld werd, kiezen we voor het "cultuurpad" dat in het binnenland loopt. We zien een Portugese versie van de Duitse Eifel. Doordat de felle zeebries ons hier niet kan bereiken, is het erg warm. De vogels zorgen voor het enige geluid. We worden opgeschrikt door toeristen op moto's en quads, die spijtig genoeg hier zijn toegelaten. Drie keer een stofwolk kunnen we nog net verdragen.
Ons plaatsje bij de kliffen in Porto Covo is nog vrij. In het zonnetje bij Vroem bekoman we van de wandeling.
Vanuit Milfontes wandelen we langs de kliffen. Onder een staalblauwe hemel laten we ons verwennen door de pracht van de natuur. Een tochtvrije plaats om even uit te rusten is echter moeilijk te vinden, want de hevige frisse wind lijkt van overal te komen. s'Avonds bekomen we bij Vroem in het zonnetje. We praten weinig, we luisteren naar de branding die zoveel te vertellen heeft.
Vandaag geven we ons over aan een luie dag. Het weer doet mee: de zon schijnt en er is zelfs geen zuchtje wind. We installeren on bij de klif in de schaduw van onze strandparasol en met een boek. We komen alleen nog uit onze stoel om drinken bij te halen.
Bij een van de onderstaande foto's luidt de opdracht: zoek Vroem.
Terwijl Vroem geduldig op ons wacht in het centrum van Santiago do Cacem, wandelen wij naar de ruïnes van een klooster. Het wordt een lange, steile en vermoeiende klim tussen olijfboomgaarden. De warme bries geeft weinig koelte.
Eindelijk bereiken we de top van het plateau, dat ons een 180° uitzicht geeft over de omgeving. In de verte bij de zee zien we Sines, Porto Covo, en Santiago.
Een drietal dikke lage muurtjes getuigen van wat eens een klooster was. Het maakt allemaal weinig indruk op ons, zo schandalig verwend zijn wij.... Anderzijds is het best wel eens interessant om een ander Portugal te verkennen dan de toeristische trekpleisters.
Ons plaatsje in Porto Covo werd ingenomen door een andere camper. We stoppen 100m verder, hier staan we zo dicht bij de kust, dat het lawaai van de branding alles overstemt.
In stilte genieten we van een kleurrijke zonsondergang.
We willen overnachten in Almograve om vandaar een wandeling langs de kliffen te maken. Bij aankomst op de camperplaats merken we meteen waarom we hier vorige jaren niet waren gebleven.
Het terrein is eigenlijk een brede hellende oprit richting rotskust. Met onze keggen lukt het amper om Vroem horizontaal te parkeren. Er ligt rommel en grof afval.
In een krot in de buurt, dat lijkt op een vervallen tuinhuis, begint 's avonds een dieselmotor begint te draaien om het gebouw verlichting te geven. Dit is voor ons de spreekwoordelijke druppel.
We rijden naar Cabo Sardao, een te winderige plek met opstuivend zand, maar we staan hier rustig en zullen goed slapen. En morgen zien we wel weer.
De zachte ochtendzon streelt ons wakker. Geen zuchtje wind! Koffie en ontbijt bij de ooievaars, die op de rotsen zorgvuldig hun ongeboren jongen warm houden.
We brengen Vroem naar het wandelpad in Almograve. Picknicken op de klif voelt net iets te fris, maar we doen het toch. Dus drijven de weergoden het wolkendek dan maar langzaam uiteen en laten ons genieten van de bloemenpracht en de schittering van de golven.
De tocht is vermoeiend. Bij elke stap zakken onze voeten weg in het fijne losse duinzand.
Wat zijn we toch rijk, dat we met Vroem zoveel moois kunnen beleven.
En vooral... wat zijn we rijk dat onze gezondheid dit toelaat.
We parkeren Vroem aan de Rota Vicentina in Almograve. We wandelen in de tegenovergestelde richting van gisteren. Dit wandelpad werd verbreed en elke 300 m voorzien van een plaats om te parkeren.
De toeristen doen dus niets verkeerd als zij voorbijstuiven en ons in een stofwolk achterlaten. Maar na een uur -eindelijk- loopt het pad weer de duinen in en wordt het mooi.
In Cabo Sardao aan de vuurtoren is het nog steeds windstil en dus aangenaam om de avond door te brengen. Dagjesmensen komen af en aangereden om naar de ooievaarsnesten te kijken.
Tegen zonsondergang vertrekt iedereen naar huis. Het zwaailicht van de vuurtoren, dat ritmisch ronddraait, kondigt de nacht aan.
Vandaag willen we wandelen vanaf Cabo Sardao, waar we geslapen hebben, tot aan de plek vanwaar we gisteren zijn teruggekeerd (Almograve).
Ja... we vallen in herhaling : "wandelen over de Rota Vicentina van hier naar daar en weer terug". Maar wat we zien is allemaal zo adembenemend mooi ! Moest de hemel een plaats zijn, wel, dan hebben wij de hemel gevonden! De hemel laat zich niet beschrijven in woorden, een foto van de hemel kan nooit helemaal lukken. Hieronder laten we onze pogingen zien die een glimp weergeven van een paradijselijk oord.
Porto Covo is de enige plaats in de buurt waar we ons sanitair kunnen lozen en verversen.
Onderweg picknicken we op het strand in Almograve en blijven daar hangen.
In Porto Covo is het erg druk. De Paasvakantie brengt heel wat toeristen naar het dorpje. We zien van ver de campers al staan, verspreid over de kliffen. Ook "ons plaatsje" is bezet. Dus rijden we terug naar de eerstvolgende overnachtingsplaats : Cabo Sardao. Andere campers vonden ook hun weg naar hier.
Tussen die grote witte "woonwagens" valt Vroem's tweelingbroertje onmiddellijk op. Zodra we parkeren komen de bewoners lachend naar ons toe. Grappig toch? Nu kunnen we geen afscheid meernemen zonder dan elkaars email adressen door te geven en een bezoekje beloven als we ooit in elkaars buurt reizen.
We koesteren ons in de avondzon en gaan pas naar binnen als de laatste rode gloed boven de zee verdwenen is.
Vanochtend staat er wat volk - sommige met enorme lenzen - vanop een bepaalde klif in stilte te kijken. Een van de ooievaars die gisteren nog op eieren zat heeft jongen.
We wandelen van Cabo Sardao richting Zambujeira do Mar. Dit stuk Vicentina-pad werd op een agressieve manier verbreed. De struiken en planten aan weerszijden lijken haastig afgerukt. De diepe kuilen, verzakkingen en brede bandensporen verraden de manier waarop door dit gebied geraast wordt. Gelukkig voor ons waagt niemand het vandaag om met een motorvoertuig voorbij te spurten.
We picknicken op enkele meters van een fiere ooievaar die af en toe gaat rechtstaan zodat we haar jongen kunnen fotograferen.
Ook deze omgeving is bezaaid met uitgstrekte bloementapijten. Elke rots is uniek. Elke golf die uiteenspat is anders. We blijven in de ban van al dat moois.
's Avonds vinden we Vroem als enige camper aan de vuurtoren.
We pick-nicken op het idyllische strandje in Carvalhal. "Als je dit stuk van de Rota Vicentina bewandelt, dan kom je in het paradijs.", lezen we in de brochure. De werkelijkheid overschrijdt ruim deze belofte!
Het pad lijkt soms op te houden, dan moeten we door de modder ploeteren en soms langs een afgrond klimmen en lopen. Het resultaat is overweldigend. Hopelijk kunnen de foto's hiervan getuigen.
Vroem beschermt ons tegen de frisse strandwind zodat we ons na de wandeling heerlijk kunnen overgeven aan de zachte avondzon.
Voor het verdere deel van de Rota Vicentina rijden we naar de camperplaats aan de baai in Odeceixce. Er staat een frisse onaangename wind. Kamperen en naast je camper zitten is in de Algarve verboden, dus rijden we verder.
De camperplaats in Praia do Amoreiros, waar we vorig jaar graag verbleven, is opgebroken.
In Aljezur vinden we een plaatsje bij een sloot aan de voet van het oude stadsdeel. Tot onze verrassing horen we hier nauwelijks verkeerslawaai; enkel vogels, kikkers en af en toe een hond.
We wandelen tot bij de ruïnes van het kasteel.
Voor een terrasje buiten is het nu net iets te fris. De typische Portugese stamcafees komen ons wat grauw over.
We zoeken niet verder. Vroem heeft ook bier... En de olijven de we onderweg kochten worden omgedoopt tot tapa's.
Voor het verdere deel van de Rota Vicentina rijden we naar de camperplaats aan de baai in Odeceixce. Er staat een frisse onaangename wind. Kamperen en naast je camper zitten is in de Algarve verboden, dus rijden we verder.
De camperplaats in Praia do Amoreiros, waar we vorig jaar graag verbleven, is opgebroken.
In Aljezur vinden we een plaatsje bij een sloot aan de voet van het oude stadsdeel. Tot onze verrassing horen we hier nauwelijks verkeerslawaai; enkel vogels, kikkers en af en toe een hond.
We wandelen tot bij de ruïnes van het kasteel.
Voor een terrasje buiten is het nu net iets te fris. De typische Portugese stamcafees komen ons wat grauw over.
We zoeken niet verder. Vroem heeft ook bier... En de olijven de we onderweg kochten worden omgedoopt tot tapa's.
We wandelen het historische pad richting Odeceixce. Bij de splitsing na ongeveer 5 km kiezen we opnieuw het visserspad dat langs de rotskust loopt voorbij Praia do Amoreiro.
Naarmate de dag vordert breekt de zon door de wolken en wordt het lekker warm.
Zodra onze pick-nick op is komt er weer plaats vrij in onze rugzak om alle overbodig geworden kledingstukken in te proppen.
Wanneer we in de vooravond weer bij Vroem aankomen vallen de eerste regendruppels.
We wandelen het historisch pad richting Praia da Arrifana. Halverwege keren we wijselijk om. Van alle kanten komen zwartgrijze wolken naar ons toe. In de verte horen we het geroffel van de donder, telkens gevolgd door een koor van blaffende honden.
Eens terug in Vroem gaan de hemelsluizen helemaal open. Oef! We hebben geluk!
Van het thuisfront vernemen we dat het niet zo duidelijk is om alles wat voorafging te kunnen lezen. Klik voorlopig maar op het pijltje dat naar links wijst onderaan het blad.
Over enkele dagen als we op een camping verblijven en voldoende stroom ter beschikking hebben zullen we dit via het menu aan de linkerkant regelen.
We verblijven vandaag op camping Serrao in de buurt van Aljezur. We ontdekten deze plaats tijdens onze wandeltocht naar Praia do Amoreira. Voor 15,5€ per nacht inclusief electriciteit krijgen we een ruime plaats en kraaknet sanitair. Dit is goedkoop, want in Spanje en Portugal ligt de gemiddelde prijs tussen de 20 en 30 euro, zonder garantie van comfort.
De blog is aangepast, je kan nu in het openingsbericht naar beneden scrollen om de volledige reis vanaf het begin te lezen of in de linker kolom een week selecteren. Mochten er nog problemen zijn kan je klikken op "reageer" of stuur een mailtje naar trenelda@telenet.be.
Zeven uur. De ochtendzon sijpelt uitnodigend door de spleten van de raamschempjes. Vlug naar buiten!
Vandaag volgen we het Vincentina-pad van Monte Clérigo naar Arrifana. Maar durven we wel vertrekken? Aan alle kanten zijn we omringd door opeengestapelde dikke donkere wolken. Behalve in de wandelrichting, daar bespeuren we een opening.
Het pad loopt voor een deel in het binnenland. Bloeiende struiken, bloemen en sierdennen wisselen elkaar af. De planten staan zo dicht bij elkaar dat onkruid geen kans krijgt.
Tot onze verrassing blijft het de hele dag droog. De omgeving van Arrifana is zelfs zonnig en windstil.
Terug thuis bij Vroem kunnen we nog net een kwartiertje buitenzitten. Dan trekt het weer dicht en wordt het fris.
Niet slecht terwijl het in de rest van Portugal regent.
De zon wekt ons weer. Maar tien graden met bijbehorende wind is wat te fris om buiten stil te zitten.
We wandelen tot Praia Amoreiro. Het weer is erg wisselvallig. De kustwind is koud. In een inham aan het strand van Praia Amoreiro vinden we een hoekje uit de wind waar we onbezorgd van de zon kunnen genieten.
Een kwartier later waait een regenbui voorbij. Terug in het dorp is het weer volop lente.
"Thuis" op de klif steekt plots een storm op die Vroem heen en weer doet schudden. Even snel komt de zon er weer door, gevolgd door een stortbui. Daarna is het volop zomer in Vroem. Maar owee als we de deur open doen : brrr ijskoude wind!
We rijden naar de rotskust in Carrapateira en plaatsen Vroem aan een inham van een verharde zandweg. Om de paar honderd meter is er een parkeerstrookje alwaar je via een houten loopplank tot bij de afgrond in de zee kan kijken.
Deze weg zal de helft uitmaken van de 10km lange wandeling die we hier willen maken. De kust is ontzettend mooi.
Auto's rijden af en aan, van parking naar parking, om naar het zeelandschap te kijken. We besluiten daarom om deze wandeling op z'n minst uit te stellen tot na het weekend.
We overnachten aan de rand van Sagres. Hier kijken we uit op een strandje en op de stad die we in de verte kunnen zien boven de kliffen.
We zullen geen zonsondergang in zee zien want we zijn nu aan de Zuidkust van Portugal (zelfs het uiterste zuiden van West Europa).
In ruil krijgen we wind vanuit slechs één richting. Met Vroem kunnen we die makkelijk de baas.
Onze internet verbinding is plots uitgevallen. Om onze blog te kunnen bijhouden moeten we naar een Vodafone winkel in Lagos.
Daarna rijden we terug naar Sagres en overnachten bij de beroemde vuurtoren die zich op het meest Zuidwestelijke punt van het Europese continent bevindt.
In Sagres bevindt zich de hoogste rotskust van heel de Algarve.
Het kustlandschap is niet alleen mooi maar vooral indrukwekkend.
Na onze dagtocht rijden we terug naar Lagos. We schuiven met Vroem tussen de andere campers aan de rand van de stad. De camperplaats ligt in een rustige omgeving en onze generatiegenoten reizen ook rustig.
Meer hebben we niet nodig om als een blok in slaap te vallen.
De rotskust is Lagos ziet er met zijn vele openingen en grotten heel speciaal uit. De strandjes zijn knus en ingesloten. Het stadje is druk maar gezellig door de verkeersvrije straten en pleintjes. We horen opvallend veel Britse vakantiegangers.
We ontdekken een wasserij in een Spar-warenhuis in het centrum. Je kan er een wasmachine huren voor 4 Euro per machine of 6 euro voor 10kg was. Drogen kost 1 Euro per 20 minuten. Misschien gaan we daar ooit gebruik van maken.
Overnachten op de camperplaats kost 3 Euro. De parking grenst aan een sportstadion met atletiekpiste. Je mag die gebruiken voor 2.5 euro van 9 tot 18 uur. Douchen kost 2 Euro. Wc gratis en geopend van 9 tot 22 uur. Chemisch toilet en afvalwater kunnen we lozen. Voor 2 Euro krijg je 100 liter vers water.
Sinds dinsdagavond verblijven we aan de kust van St-Andre. Vorig jaar hebben we hier genoten van kilometers ver wandelen langs het eindeloze strand.
Vandaag (woensdag) zouden we ons goed moeten induffelen tegen de frisse zeewind. Daar hebben we geen zin in. Uit de wind en in de zon is het echter niet uit te houden.
Onze strandparasol houdt de wind tegen en biedt tegelijkertijd een plekje schaduw, net groot genoeg voor ons beiden.
Een fijne gelegenheid om te lezen, iets waar we thuis nooit een hele namiddag voor uittrekken.
Vandaag rijden we naar Sesimbra. Ook hier hebben we al eens met de camper gestaan in de Rua José Alfonso, bij een onafgewerkt hotel en in een doodlopende straat.
Sesimbra is een vrij heuvelachtige stad met kleine straatjes en is ook vrij druk bezocht door Portugezen en buitenlanders. 1 mei is een nationale feestag hier en bijgevolg extra druk.
We hadden wat moeite om ons plaatsje van vorig jaar terug te vinden maar na enkele pogingen en met wat angstige manoeuvers in enge straatjes zijn we er alsnog geraakt. Zonder vebazing is het hotel nog in exact dezelfde staat als vorig jaar. We parkeren onder een straatlantaarn, spaart ons nog stroom uit ook .
Na een kleine wandeling in de stad langs het strand en de vele terassjes keren we terug naar onze o zo rustige straat die er totaal verlaten bij ligt.
We volgen hier het dinosaurus-pad. Boven op een kloof krijgen we inderdaad stipjes te zien op de tegenoverliggende rots. Wetenschappers hebben deze afdrukken vergeleken met skeletten van deze dieren.
Het is bloedheet. Hoewel we hier bijna volledig omringd zijn door de oceaan, is er nauwelijks wind.
's Avonds rijden al de dagjestoeristen naar huis.
We blijven achter met een tiental campers, verspeid over de enorme parking bij het klooster.
We genieten van de avondzon tot de laatste straal.
We rijden naar Lissabon. Tot onze verrassing vinden we hier een fraai plaatsje langs de Taag.
We nemen het treintje naar de stad en wandelen naar het station Rossio. Van hier kunnen we naar Sintra met de trein.
Als we terug naar Vroem gaan besluiten we om de 7km te voet te doen langs de Taag. De zon schijnt ongenadig op onze huid.
We zien reusachtige cruise schepen passeren en tot onze verrassing zit hier massaal veel volk op.
Terug bij Vroem genieten we nog na op een bankje langs de Taag. Als we opstaan zien we naast ons een portefeuille liggen die achteloos achtergelaten is. Wat nu...? We vinden hierin een identiteitskaart van een Portugees. Via google proberen we deze man te traceren, doch helaas.
Tja, het is al laat, dus morgen best ergens bij een politiebureel achterlaten... of .. ja, tegenover de bank waar we het gevonden hebben is een klein terrasje. We installeren ons dusdanig dat we die plaats in het oog kunnen houden en mocht er iemand komen zoeken dan zullen we zijn papieren teruggeven.
Na een klein uurtje zien we inderdaad iemand zoeken en vragen stellen. Dus ernaar toe en ja hoor .. de kerel is bijzonder opgelucht en overgelukkig, hij had nooit gedacht dat hij die nog zou terugkrijgen. Het blijkt een financieel directeur te zijn die in de buurt van Lissabon woont. Hij tracteert ons op een biertje en vertelt honderduit over Lissabon. Als we hem vertellen van onze plannen om Sintra te bezoeken raadt hij ons dit af. Veel te druk op zondag en veel te toeristisch.
We nemen afscheid en wisselen ons email adres uit.. wie weet als we nog eens in elkaars buurt komen.
Na een lekker ijsje en een avondwandeling langs de Taag kruipen we onder de wol.
We willen de Portugese westkust boven Lissabon verkennen.
Cabo da Roca ligt op het meest westelijke punt van het Europese continent. We willen daar wat wandelen en overnachten. Maar op de overvolle parking is er amper plaats voor om te keren.
In plaats van een kustlandschap zien we honderden motorrijders die parkeren of af en aan rijden. Op de weg ernaar toe was het al oppassen geblazen met de talrijke voorbij razende motoren.
De westkust tussen Lissabon en Peniche is een Portugese copie van onze Belgische kust op een zonnige zondag van het verlengde 1 mei weekend.
Maar vanaf Peniche, aan de Cabo Carvoeiro is de rotskust heel speciaal.
We parkeren Vroem in de duinen van Papoa, met zicht op zee. Om 19h Portugese tijd (20 uur Belgische tijd) staat de zon nog vrij hoog en is het warm. Met het lengen van de dagen begrijpen we steeds meer waarom Portugezen en Spanjaarden zo laat eten.
Het is niet moeilijk om even al onze kennis los te laten en ons voor te stellen dat we ons hier op een andere planeet bevinden. De rotsformaties zien er uit alsof ze door een reuzenkunstenaar gecrëerd zijn. Ongelooflijk hoe zee, wind en regen dergelijk landschap heeft kunnen vormen!
Spijtig genoeg treffen we tussen de dikke stenen vaak een ware ravage aan van wat argeloos werd weggeworpen.
We bezoeken ook op de weg naar Cabo de Peniche het kerkje van "Nossa Senhora dos Remedios".De wanden in het kleine kapelletje zijn volledig betegeld in blauw en wit.
We stoppen in Coz, ter hoogte van Nazaré. Op een pleintje bij een kerkje staan banken in het groen. We kijken uit op boomgaarden. Het verkeerslawaai sterft uit. Het kerkklokje kondigt bedtijd aan. Perfect om tot rust te komen?
Het kerkklokje klingelt onvermoeibaar elk half uur en neemt geen nachtrust. Elk uur vertelt het ons hoe laat het is. En 3 minuten later slaat het opnieuw het aantal uren. Voor diegenen die niet van de eerste keer wakker werden of goed opgelet hebben? Wij hoeven hier zeker niet terug te komen, want we kunnen nu tot 12 tellen...
We picknicken op het strand in Sao Pedro de Moel, bij Marinha Grande. Nu we eens ter hoogte van de zeespiegel staan zijn we onder de indruk van de metershoge golven.De zonneschijn en de wind zijn net niet te hevig voor een strandwandeling.
We rijden naar de camperplaats in Pedrogao, bij Coimbrao. Vlak achter de lage duinheuvels ligt een uitgestrekt terrein. Er staat een bordje "enkel voor bussen, motorhomes en caravans". Samen met slechts 2 andere campers hebben we hier plaats zat.
Maar het stadje maakt een vreemde uitgestorven indruk. De massa's apartementsblokken staan leeg. Haast alle straten liggen er verlaten bij : rolluiken af, niemand te zien.
Zelfs geen kerkje met bijbehorend klokje zal ons deze nacht storen...
In Praia de Quiaios kunnen we wandelen langs eindeloos uitgestrekte stranden. Maar we hebben al de Portugese kusten nu wel gehad. Dus begeven we ons naar het bruisende Coimbra aan de Mondego rivier in het binnenland. Wat een tegenstelling met het levenloze Perdragao.
De camperplaats is ook al heel apart. Tussen de twee rijen mobilhomes die zijspiegel aan zijspiegel opgesteld staan is slechts 1 meter afstand. Zelfs kleine Vroem heeft het moeilijk om zich tussen de anderen te proppen. Onze buurman vraagt om hoe laat wij morgen vertrekken, zodat hij dan meer ruimte heeft om ook te vertrekken.
We bezoeken de universiteitsstad Coimbra. Het is er feest! De studenten vieren uitgebreid gedurende de week die volgt, het einde van de lessen. Daarna starten de examens...
Het is mooi weer en de uitbundige vrolijkheid van de jongeren is overal aanwezig. 's Avonds pikken we nog een terrasje mee alvorens we ons in Vroem te ruste leggen.
De nacht is rustig... zouden de studenten dan nu toch gaan studeren?
Vandaag rijden we de bergen in, van Cavilha over Torre naar Seia. Op 1950 meter hoogte ligt er nog hier en daar wat sneeuw. Nooit gdacht dat we dit in Portugal nog zouden tegenkomen.
De rotsformaties zijn indrukwekkend. We vragen ons af hoe sommige blokken nog op elkaar blijven staan.
We parkeren in Seia. De zachte avondzon nodigt uit voor een terrasje. Naast de vele winkeltjes die ambachtelijke schapenkaas verkopen, ontdekken we twee terrasjes in de wind en in de schaduw. We zijn te verwend om hiermee genoegen te nemen...
We kammen elke vierkante meter van de 200 m² grote parking af, maar krijgen Vroem niet horizontaal geplaatst. Ook andere plaatsjes en dorpjes liggen op een helling. We zien hier ook geen andere camperaars.
We rijden daarom terug richting Torre, de bergen in, om helemaal boven te overnachten. We vinden een plaatsje aan mysterieuse rotsen.
De ondergaande zon werpt een vuurrode gloed op de steenmassa's.
We worden wakker onder een diepblauwe hemel. Het landschap is uniek: we zien een dik wolkendek ipv een dal. Het dorpje Sabugaira daar beneden moet wachten tot de zon erdoor prikt.
Als we dichter bij de stenen komen zien we dat er een plakaatje hangt waarop staat dat onzichtbare gedaantes - geesten - en buitenaardse wezens - deze plek komen bezoeken. Tja... we hebben in elk geval goed geslapen.
We rijden via Torre naar Monteigas. De N338 loop helemaal langs een vallei onstaan door een vroegere gletsjer. Vlak voor Vale de Zézere slaan we een bosweg in om te picknicken.
Een heerlijke geur van bloeiende brem verwelkomt ons. Het bord bij het wandelpad is gedeeltelijk vernield. We kunnen nog lezen : 1.5 km Poios Brancos. De omgeving lijkt een uitgestrekt "bos" van brem en een paarse variant die erop lijkt.
Hier en daar steken rotsen boven de struiken uit. Enkele zeldzame boomskeletten en het verbrand hout op de bodem getuigen van een bosbrand.
Na enkele uren keren we op onze voetstappen terug. We ontdekken nog verschillende andere wandelpaden. We schrijven alle wegwijzers en bordjes over.
Zo hebben we een groot deel van onze volgende voorjaarsreis al gepland.
We rijden naar Guarda, een stad in de bergen die gelegen is op 1097 m en hiermee de hoogst gelegen stad in Portugal is.
De historische gebouwen zijn niet gerestaureerd. Spijtig, want vooral de twee kerken zien er onder hun grauwe laag mooi versierd uit.
We willen overnachtn in het bergdorpje Castelo Mendo. Een oude man wandelt voorbij. "Wil je sla?", vraagt hij in gebrekkig Frans. Hij toont twee frisse kroppen sla recht uit zijn volkstuintje. Ze zien er uitnodigend uit als groentjes bij ons avondmaal. We vragen hoeveel het kost. "O, geef maar wat je wil. Ik heb ook wijn, zelfgemaakt. Kom eens kijken. Proef maar." Ja hoor, die kopen we ook.
"Wil je brood?", haalt een oude vrouw ons aan. "Ik maak zelf brood, kom toch mee kijken en proeven."
Spijtig dat we zelf nog zoveel brood over hebben. We geven ons geld liever aan deze eenvoudige mensen, dan aan een warenhuis. Zij kunnen het echt gebruiken.
Het vrouwtje komt terug en vraagt of ons brood al op is. We kopen broodjes. Bij een ander, die ons staat op te wachten, kopen we zefgemaakte geitenkaas en confituur.
Vandaag rijden we Spanje binnen. In de Spaanse bergdorpjes is er geen mogelijkheid om onze modem te activeren. Onze blog zal dus voorlopig niet meer kunnen worden bijgewerkt.
Onderstaande foto's zijn genomen in Castelo Mendo waar we vannacht geslapen hebben.
Van Castelo Mendo is hetslechts enkele kilometers tot Spanje. Eens op de Spaanse wegen gaat het vlot wegens de auto-via die tolvrij is.
We rijden tot in Palencia. Hier is een zeer mooie en grote parking met afgebakende staanplaatsen voor campers. Alle voorzieningen, met uitzondering van stroom, zijn aanwezig.
We wandelen de stad in en op een van haar rustige pleintjes blijven we plakken voor een biertje en een avondmaal. Heerlijk !
Na een heerlijke nacht rijden we richting Pamplona. Hier doen we onze laatse aankopen alvorens de grens met Frankrijk te overschrijden.
Vanuit Pamplona kan je ofwel via San Sébastian, de tunnel de Somport ofwel over de pyrenéen via Orreaga. We kiezen voor deze laatste weg.
Net over de grens vinden we een heerlijk plaatsje langs de N135 bij een kapelletje waarlangs menig Compostella pelgrim passeert.
De afstand van Pamplona naar St Jean Pied de Port is aanzienlijk korter dan te rijden via de tunnel de Somport. Alleen is de col zo'n 1000 m hoog en als je vroeg in het voorjaar passert kan hier nog wel wat sneeuw liggen.
We rijden richting Marmande en in Caumont sur Garonne vinden we een mooi plaatsje langs de Garonne in de schaduw van reusachtige platanen.
De rust wordt enkel verstoord door passerende roeiers. Er is ruim plaats voor ons en bovendien nog service voor de campers ook. Op enkele plaatsen kan je zelfs electriciteit nemen.
Een haan van een nabij gelegen boerderij roept ons tijdig uit de veren. We zijn niet meer zover van de Belgische grens, doch we kiezen om noch een nachtje in Frankrijk te blijven.
In Haybes plaatsen we ons langs de Maas. Hier is plaats voor enkele campers. Het is heel wat frisser dan we gewoon zijn maar wandelen toch nog door dit kleine dorpje.
Aan de overkant van de Maas ligt een drukke verkeersweg. Misschien zit de wind niet zo gunstig voor het geluid en daarom beslissen we om toch nog maar verder te rijden tot Givet. Hier vinden we een plaats aan een sportcentrum en vlakbij een camping. Hier staan heel wat campers naast elkaar, maar we kunnen er nog wel bij. Eens dat de drukte van het sportcentrum is uitgestorven blijkt dit een prima plek om te overnachten.
.
