Op een vrijdagmiddag in België vertrekken is geen verstandige beslissing. Anderzijds begint onze reis toch van zodra we in Vroem stappen?
We schuiven, meter na meter, over de Brusselse ring en vervolgen onze weg naar Charleroi. We leren dat we volgende keer niet meer van Charleroi naar Philippeville mogen rijden, of beter : aanschuiven van licht naar licht en van de ene rotonde naar de andere.
Eindelijk bereiken we de comfortabele snelweg naar Couvin. Maar... hier worden we allen op één rijvak gestuurd wegens wegenwerken. Maximum toegelaten snelheid 50km/u. Als we volgend voorjaar langs hier willen rijden, kunnen we best eerst even nakijken of deze werken nog bezig zijn.
Voorbij de Franse grens houden we halt op een zeer rustige camperplaats aan de rand van het piepkleine dorpje Rocroi. Sani station is hier aanwezig. Er is echter slechts één aansluiting voor electriciteit.
De ondergrond voor de parkeerplaatsen is ook enorm oneffen, we slagen er toch in om Vroem's wielen net over een verzakking te plaatsen.
Pas enkele dagen geleden is een warme ambachtelijke bakker in dit dorpje komen wonen. Alsof hij zijn winkel wou openen tegen dat wij hier aankwamen...
We kopen er “un pain complet”, wat enkele uren later het lekkerste brood blijkt te zijn dat we ooit in Frankrijk kochten.
We rijden verder via Vierson en Salbris. Goed om te weten : de Carrefour is hier op deze zondagvoormiddag open.
Op de N21 in Sarliac, merken we even voor Perigueux, langs de weg ook een voorziening voor mobilhomes.
We vorderen goed op deze doorgangsweg zonder vrachtwagens. Dus permiteren we ons een tussenstop.We kunnen de kastanjes die Moeder Natuur voor ons heeft klaargelegd, toch niet zomaar laten liggen?
In Gaumont Sur Yonne vinden we langs het kanaal een plaatsje achter de lange rij mobilhomes . Tijd voor even onze benen te strekken in deze rustige schilderachtige omgeving bij een aangename 20°.
We hebben weinig last van vrachtwagens en ander verkeer, zelfs op een maandagochtend als deze.
De pas over de Pyreneeën, via St Jean Pied de Port en Roncesvalles, richting Pamplona, ligt er rustig bij. Het verkeer kiest blijkbaar voor de veel drukkere tunnel.
We stoppen in Estella (Ayegui), op de gloednieuwe, ruime en nette camperplaats bij het sportcentrum. Sanizuil aanwezig.
Het is hier aangenaam warm, 25°. Zelfs Wifi lukt soms maar is wel zwak.
We doen onze boodschappen in de Eroski van Pamplona. In hetzelfde winkelcentrum verlengen we meteen onze simkaart die we in het voorjaar kochten.
We begeven ons richting Urbasa. Jaren geleden campeerden we in dit prachtige natuurgebied. Hier wilden we altijd nog eens terugkeren. Maar helaas, de weergoden beslissen daar vandaag anders over. Door het gordijn van de stortbui zien we in de mist de vage contouren van het gebergte. Op weg naar “huis” worden we wel getrakteerd op een dubbele regenboog.
“Ons plaatsje” op de camperplaats in Estella is nog vrij, en samen met drie andere mobilhomes hebben we de enorme parking, uitsluitend voor campers, voor ons alleen. Alhoewel er toch wel veel volk komt naar dit sportcomplex en zwembad, valt het ons op dat de parking voor campers volledig wordt gerespecteerd door de gewone auto's.
We bezoeken in Urbasa het natuurpark “Balcon de Pilatus”.
Net als de vorige keer, jaren geleden, zijn we onder de indruk van de enorm hoge en omvangrijke bomen.
Wilde paarden kuieren in groepjes om ons heen.
Na wat gezoek tussen omgevallen of verdwenen wegwijzers, keren we terug naar de parking om een nieuwe keuze te maken. We volgen een 22 km-lange wandel- en fietsroute. Het is al te laat om die helemaal af te maken. Maar de tocht is voor herhaling vatbaar, want de omgeving is prachtig. Als we hier nog eens komen zullen we die weg helemaal ten einde wandelen.
Onderweg naar “huis” ontdekken doorheen het natuurgebied verschillende parkings. De ondergrond is echter in een veel te erbarmelijke staat om te overnachten. Bovendien prijkt bijna overal een bordje dat je om 22u moet ophoepelen. Dus rijden we verder naar de camperplaats in Zegama, die een heel stuk hiervandaan ligt. Hier staan we helemaal alleen op een speciaal voor mobilhomes gereserveerde strook van een nette parking aan de rand van het natuurgebied. Sani aanwezig, water is gratis, electriciteit tegen betaling.
Zodra de blaffende honden in slaap vallen worden we gehuld in volledige stilte.
Het wandelpad leidt van het zonovergoten dorp naar een smal, steil bospad. Onderweg rapen we vrolijk kastanjes en noten, die zomaar voor onze voeten liggen, alsof Sinterklaas ons is voorgegaan.
Volgens het informatiebord is de wandeling 22 km lang, waarvan ongeveer de eerste helft steil naar boven. Deze klim houden we niet vol. Aan beide kanten zien we niets anders dan bomen, die het zonlicht tegen houden. Achter elke bocht merken we dat het pad zo mogelijk nog steiler gaat. Dat voelt saai.
We keren terug naar het parkje bij Vroem. We picknicken op een van de banken en nestelen ons in het zonnetje.
Bij gebrek aan een rechtstreekse expresweg naar de Picos, moeten we ofwel onze weg zoeken doorheen de bergen, ofwel langs de kust rijden. We kiezen voor het laatste… dat gaat vlotter?
De dierentuin “Parque de Cabárceno”, bij Torrelavega, heeft een ruime mixparking. Een groot deel daarvan werd voorbehouden voor mobilhomes. Sani aanwezig. De ligging, aan een meertje, oogt best aangenaam. Maar wij, verwende nesten, zijn niet meer gewoon om op een overvol terrein zij aan zij tussen de anderen te staan.
We rijden verder naar Suances. Deze plaats bij de vuurtoren ontdekten we in 2012, toen we op doorreis waren. Hier zijn we zeker van de rust, de zon en zelfs een zicht op zee.
We wandelen en picknicken langs de cliffen. De hoge rotsen vormen een prima windscherm aan het strand. We wandelen met onze voeten in het water en genieten van een aangename zomerse warmte.
We doorkruisen de steile straatjes van Suances. Zowel op de hoogste delen van het stadje als beneden rond het strand valt niet veel te beleven.
In de late namiddag worden de terrasjes overschaduwd door de talrijke apartementsblokken en hotels. Daar is het nu te fris en te winderig om stil te zitten. De Spaanse toeristen zijn ook allemaal opgestapt. Zij weten wel dat wij dat vanmiddag hadden moeten doen…
Maar naast Vroem is het zonnig want Vroem houdt de wind tegen! Dus blijven we “ thuis” buiten zitten tot de zeebries ons gevonden heeft.
We rijden, kalmjes aan, tussen de talrijke moto’s die van het zonnig weekend profiteren, naar Fuente Dé. De weg eindigt op de parking van dit prachtig natuurgebied aan de rand van de Picos. We hebben gelezen dat er vanuit deze plaats verschillende wandelingen aangeduid zijn. Er is ook een kabelbaan naar de top, waar ook wandelwegen voorzien zijn. Wat zullen we hier straks rustig slapen in het hartje van de natuur, denken we…
We belanden op een soort kruispunt waar verschillende parkings uitmonden. Alle parkeerterreinen zijn nokvol en gonzen van het volk. In de enkele restaurantjes lijkt het alsof het feest is.
We laten Vroem even achter op de parking van een hotel om een kijkje te nemen. Verschillende bordjes vermelden met veel tamtam dat hier een camping is. Bijgevolg, zoals verwacht, staat op elke parking een bordje met vermelding dat je na 22u moet ophoepelen. Maar we verwachten morgen, zondag, dezelfde drukte en komen liever op een weekdag terug om te wandelen.
Dus keren we om en instaleren ons enkele km terug op een parking die een eindje van de rijweg af ligt. Vermits de weg toch doodloopt op Fuente Dé, zal het verkeerslawaai straks wel meevallen.
We improviseren een terrasje en maken plannen voor de volgende dag.
Het valt niet mee. Vanaf half zeven raast Janenalleman hier voorbij, blijkbaar met de bedoeling om ter eerst een ticket voor de kabelbaan te bemachtigen.
Wanneer we richting Potes rijden, ontmoeten we op het andere rijvak een eindeloos lange file Spaanse auto’s en toeristenbussen, die deze zomerse oktoberzondag in Fuente Dé willen doorbrengen.
Potes barst ook van de drukte, maar het stadje heeft mooie plekjes en gezellige pleintjes.
Namiddag begeven we ons naar Picos de Tres Mares. Hier is het een pak frisser. Spanjaarden houden niet van koude. Hier is dan ook geen kat te zien! We staan heel alleen in het ruige gebergte.
We schuifelen Vroem even over het smalle bergwegje naar de top, 5 km verder. Maar de dikke donkere wolken heisen zich ook naar omhoog. Voor morgen wordt hier slecht weer voorspeld. De kans is groot dat we morgenochtend in de mist terug naar beneden moeten. Dus dalen we nu meteen af naar de grote parkingplaats aan het skistation.
Het regent. Dus rijden we verder. Bovendien moeten we vandaag, maandag, toch boodschappen doen. De "Maxi Dia” is dicht. Wat verder vinden we een “Lupa”… ook dicht. Toevallig? Op het internet ontdekken we dat vandaag, 12 oktober, nationale feestdag is in Spanje. Dat verklaart natuurlijk meteen die helse weekend-drukte!
We “ bezoeken” de camperplaats in Aguilar de Campoó - in de stromende regen hebben we op een nationale feestdag niets anders te doen... De zeer rustige ruime parking bij een school biedt alle voorzieningen behalve electriciteit. Het lijkt een prima plek om te onthouden. We hebben geen zin om uit onze mobilhome te komen en de plaats in de stortregen te fotograferen, dus plakken we ons fototoestel tegen het raam.
Onderweg naar het wandelgebied in de Picos bekijken we de camperplaats in Cevera de Pisuerga. Ook hier alle voorzieningen behalve electriciteit. De plaats ligt aan de rand van het industrieterrein. Het uitzicht is niet zo fraai maar het is hier wel rustig.
We kiezen voor een luie namiddag en halen onze e-reader boven.
We gooien al onze restjes bijeen en maken een lekkere hutsepot van de meest onmogelijke samenstelling.
We rijden naar Posada de Valdéon, gelegen in het hart van de Picos.
Van hieruit vertrekken zowat alle wandelingen. Daarom lokt deze plaats elke zomer massa’s toeristen. Het piepkleine dorpje lijkt die overrompeling niet te kunnen dragen, want er zijn nauwelijks parkeerplaatsen te bespeuren.
Maar de gemeente heeft wel aan de camperreizigers gedacht! Er is een terrein speciaal voor mobilhomes gereserveerd. Voor 8€ kan je hier overnachten in het groen. Alle voorzieningen, zelfs electriciteit, zijn inbegrepen. ’t Is wel een heel gedoe om in het oneffen, modderige gras onze Vroem horizontaal te plaatsen. Douches zijn ook beschikbaar, doch enkel koud water....
De paarden en ezels, die zich vanuit alle openstaande weiden vrij kunnen verplaatsen, komen op bezoek. Dat lijkt leuk, maar ze laten ook hun sporen achter. Als we vannacht niet in de stank willen slapen, moeten we goed uitkijken waar we onze voetstappen zetten...
We volgen het comfortabel wandelpad van Posada de Valdéon naar Cain. De hellingen zijn zeer zacht. Toch vorderen we nauwelijks. We kunnen gewoon niet anders dan om de haverklap stoppen om het indrukwekkende landschap in ons op te nemen en foto’s te maken.
De warme herfstzon voelt aangenaam. We kijken ernaar uit om straks “thuis” op de bank naast Vroem in het zonnetje te bekomen. Maar dat houden we niet lang uit. Het koelt zeer snel af. Een frisse bergbries doet ons naar binnen vluchten.
Vannacht heeft het gevroren maar de temperatuur klimpt snel naar zomerse waarden.
We volgen hetzelfde wandelpad dat we gisteren namen, nu in de andere richting. De herfstkleuren geven een extra tint aan het berglandschap.
We koesteren ons met onze picknick in het zonnetje.
Namiddag rijden we naar Entrago. We vinden er een zeer ruime mix-parking, waar mobilhomes kunnen overnachten. Er hangt iets uit over loos-voorzieningen maar die zijn nergens te bespeuren.
Het dorpje heeft geen enkele winkel, zelfs geen bakker. Het is hier wel heel rustig… te rustig volgens de blaffende honden. Gelukkig geven zij het op als wij gaan slapen.
We volgen een heuvelachtige wandelweg “Sendo del Oso”, hetgeen, letterlijk vertaald, “Berenpad” betekent. Het (fiets- en wandelpad) verbindt Entrago met San Salvador de Alesga”.
Er wonen hier blijkbaar ook nog 2 echte berenexemplaren. Ze heten "Paca" en "Tola". We komen op onze tocht echter geen beren tegen, wel twee bizons. Het boswegje is overvloedig bezaaid met dikke volrijpe kastanjes. Van ons krijgt deze weg meteen een nieuwe naam: “Kastanjedreef”.
We bezoeken het Parque de la Prehistoria. Hier vinden we onder andere twee “oer-paarden”, die volgens de folder nooit gedomisticeerd zijn.
Op de terugweg dromen we van een terrasje in het dorp. Toen we hier gisteren arriveerden zagen we de mensen languit genieten in de zon. Maar ook hier koelt het snel af. Wanneer we terugkomen is er van deze aangenaam warme dag niets meer te merken en staan de tafeltjes in de schaduw. Het café is klein en erg lawaaierig. We bezwijken voor Vroem. Daar is een talfeltje vrij en kunnen we zelf beslissen over de hoeveelheid decibels…
Wij wakker…honden ook wakker. Maar de dieren waren vannacht zo vriendelijk om rustig te blijven, dus mogen ze zich uitleven.
We rijden eerst naar de camperplaats in Grada om te lozen. We treffen, op een grote mix-parking, een apart terrein met ruime plaatsen voor mobilhomes. Alle voorzieningen behalve electriciteit zijn aanwezig.
Voor de eerste keer sinds we door Spanje reizen merken we geen enkele auto op de plaats die voorzien is voor mobilhomes. De verklaring wordt snel gevonden: de parking kijkt uit op het politiebureel…
Ook hier is het zonnig en aangenaam warm. We trekken rond in het dorp en besluiten om hier te blijven slapen. De "Guardia Civil" zal de rondhangende weekendjongeren wel in het oog houden...
We rijden via Villabre naar de plaats “ Ermita de Santa Ana”, in Puerto de Marabio.
Een paard staat dwars over de smalle bergweg. Wij stoppen. Enkele minuten later zet het dier één klein stapje voorwaarts en kijkt in onze richting met een blik van “ kom maar door, het lukt jullie wel”. Het kost ons moeite om voorzichtig rond hem heen te rijden.
Na heel wat zoeken en heen en weer rijden vinden we een klein kapelltetje, dat “ Ermita de Santa Ana” moet voorstellen. Voor het gebouwtje bevindt zich een groot bord met wandel-informatie. Maar er is geen parking! Wat verder, waar het bergwegje iets breder is, kunnen welgeteld twee auto’s parkeren. Ze staan met twee wielen op de rijweg, de twee andere wielen op de rand van de afgrond. Vroem kan er niet bij. Spijtig, want het is hier zo mooi!
Voorbij Entrago, vanaf de grot “Cueva Huerta”, wandelen we door het bos. Het is er muisstil. De felle herfstkleuren zorgen voor een rustgevend effect in deze donkere omgeving.
We slapen weer in Grada, bij het politiebureau en het busstation.
Zoals voorspeld – en daar zijn ze hier heel goed in- krijgen we vandaag de hele dag rotweer. We maken van deze gelegenheid gebruik om enkele camperplaatsen langs de Costa Verde te bezoeken.
We maken een omweg langs Cabo Vidio om de zee te zien. Wat een mooi en vooral rustig plekje!
De camperplaats in Ortiguera krijgt op de app van verschillende bezoekers een 10/10. Daar willen we wel eens gaan kijken want dit moet een paradijs zijn. Niets is minder waar! Langs de rijweg is een strook voorzien waar moblihomes kunnen parkeren, zij aan zij, zo dicht naast elkaar, dat je er nauwelijks tussen kan geraken. Indien je in de richting van de zee geparkeerd staat, heb je via de voorruit nog één fatsoenlijk zicht.
In Foz vinden we een zeer groot terrein waar mobilhomes, in het zompige natte gras, kunnen overnachten. Er staat voor deze tijd van het jaar nog vrij veel volk, vinden we. Naast dit terrein ligt een even groot plein. Het is geasfalteerd, dus veel comfortabeler om ons te installeren. Samen met een Duitser zijn wij de enigen die hier geparkeerd staan. Er komt erg veel verkeer voorbij, dat de weg tussen de kust en het plein blijkbaar als sluipweg gebruikt. Maar in de late avond wordt het rustig.
Plotseling komen hier verschillende auto’s en bestelwagens aangereden. Mensen stappen uit en beginnen tenten en tafels op te zetten… Vlug naar het grasveld vooraleer de marktkramers ons insluiten! Onze Duitse buurman hoepelt ook op... Natuurlijk gaan we nu naar de markt. We vullen meteen onze voorraad aan met heerlijk fruit.
We lopen 4,5 km – en weer terug – over een geplaveid wandelpaadje, dat langs de kust tegen de rotsen is aangelegd. Het wegje is keurig voorzien van banken en bordjes met info over de fauna en flora.
Onderweg ontdekken we Praya de Peizas: een kleine verharde parking die uitkijkt op de zee. Naast de parking ligt een picknickplaatsje in het groen. Beide plekjes grenzen aan het wandelpad. We halen meteen Vroem erbij en klinken op onze nieuwe, perfecte overnachtingsplaats.
Vanaf deze plaats kunnen we het voetpad verder volgen. Nu en dan kronkelt het weg van de kust, maar het blijft rustig en aangenaam om te wandelen.
We ontdekken dat we over de “Ruta Cantabria” lopen, een vrij nieuwe route die werd aangelegd met geld van de Europese Gemeenschap.
Na de wandeling koesten we ons in de warme zon op een van de banken van de picknickplaats. Tot 20 uur kunnen we genieten. Dan verdwijnt de zon achter de bergen en wordt het meteen een pak frisser.
We parkeren Vroem langs de Ruta Cantabria, bij de plaats waar we gisteren zijn omgekeerd. Dit deel van de wandelweg kronkelt ook door weiden en loopt wel eens door een woonwijk. Maar het blijft ver van de drukken verkeerswegen.
Ook deze stralend mooie dag eindigt op de bank in de picknickweide, tot de zon achter de bergen verdwijnt. Wie had dit kunnen verwachten, eind oktober?
Gisteren zijn we vlak voor Buzela, het eindpunt van de Ruta Cantabria, omgekeerd. Maar niet getreurd: dit was etappe 3. In Foz start etappe 2, in de andere richting.
Het is erg warm. Vandaag wordt het 22° in de schaduw; in de zon voelt het 30°. Maar zodra we op “onze” bank in de picnickplaats zitten, verdwijnt de zon achter een dik wolkendek. De zeebries die opsteekt maakt het net te fris om buiten stil te zitten. Maar dit zal de pret niet bederven. Deze zonnige nazomerdag kan niets of nietmand ons nog afnemen.
Eigenlijk zijn we blij dat het vandaag is beginnen regenen. Dat maakt het gemakkelijker om hier weg te rijden en de reis richting België aan te vatten. Nu de dagjes toeristen liever thuisblijven, kunnen we vlot doorrijden.
Rond 18u30 komen we aan in Pamplona. De laatste boodschappen in Spanje moeten vandaag nog gebeuren, want morgen, zondag, zijn alle winkels dicht.
We rijden nog tot Puerto de Ibaneta, boven op de berg in Ronceval.
We vragen ons af wat Jan en Alleman op deze mistige zondagochtend hier komt zoeken. Wanneer we verder rijden, merken we talrijke auto’s die langs de bergweg geparkeerd staan. Groepjes mannen - jagers! - staan bij elkaar te wachten in de mist. De dieren hebben nog even geluk…
We overnachten in Lembras, op de camperplaats achter het schooltje. Wanneer we aankomen zijn zeven van de tien plaatsen al bezet. En het is niet eens hoogseizoen. Dus volgende keer alternatieven zoeken.
In plaats van over de D961 naar Montagris te rijden, willen we de D940 in deze richting verkennen. Geen goede keuze! Het krioelt hier van de vrachtwagens. Zij spelen het klaar om aan de maximum toegelaten snelheid, 90 km per uur, te blijven rijden, overal, ook waar de weg smal is en in verschillende bochten kronkelt. Ze proberen Vroem, die daar niet aan meedoet, vooruit te duwen.
Toch was deze vermoeiende rit niet voor niets. In Peancourt ontdekken we een mixparking met aparte plaatsen voor mobilhomes. Sani aanwezig. Het terrein kijkt uit op een soort arboretum met wandelwegjes. Ideaal, behalve in de zomer, want hier is totaal geen schaduw.
La Cheppe ligt 10 km ten noorden van Chalon en Champagne. De camperplaats met sani-voorziening ligt in een doodlopende straat. Op de aangrenzende weide staan houten tafels met banken. We hadden veel volk verwacht op deze paasmaandag en tegelijkertijd het begin van de paasvakantie in België en Frankrijk. Maar we staan hier, op één Duitse camper na, alleen.
We rijden tot Sully Sur Loire. In de Maxi-Super U vinden we alles wat we nodig hebben.
Nu we hier toch zijn, bezoeken we de camperplaats langs de Loire. We zijn meteen verkocht en besluiten hier te overnachten. Het stopt met druppelen en de voorjaarszon voelt aangenaam warm. We wandelen een heel eind over het pad dat langs de rivier kronkelt.
Eenmaal terug in Vroem, begint het flink te regenen. We werden weer eens verwend door de weergoden...
Wat een verschil! Vanmorgen trotseren we, warm ingeduffeld, een koude en natte 5°. Pas in de late namiddag trekt het open. Rond 17u30 bereiken we onze overnachtingsplaats in Lembras. De Dordogne verwelkomt ons met volop zon: 25° buiten; 28° binnen. Vanuit de camperplaats volgen we een wandelpaadje en ontdekken de prachtige, zeer rustige omgeving.
We banen ons een weg door een gordijn van stortregens.
Via onze app ontdekken we een vrij nieuwe camperplaats in Berriozar, even buiten Pamplona. Wat een luxe! Op de verharde ondergrond van de doodlopende straat is er plaats zat. Sani aanwezig; electriciteit en water tegen betaling. De weg is verlicht en... de politie patrouilleert hier regelmatig.
wat willen we nog meer... De zon natuurlijk, want het is hier 5° en het regent nog steeds.
We rijden via Soria richting Madrid, doorheen de besneeuwde Sierra de Cameros. De zon lacht ons toe.
In Siguenza parkeren we Vroem tegenover het kasteel. Warm ingeduffeld en... met zonnenbril verkennen we een deel van het stadje. Dan vinden e een piepklein typisch Spaans cafeetje. We geven ons over aan een biertje en onze eerste tapa's.
Vannacht zakt de temperatuur tot -5°. Terwijl ons Vroemeke zijn best doet om ons warm te houden, vallen we in een diepe slaap.
De ochtend straalt onder de blauwe hemel. Het met rijm bedekte gras schittert in de zon. De koude wind kan ons vandaag niet tegenhouden.
Pal naast Vroem vertrekt een bewegwijzerd wandelpad, dat we enthousiast volgen. De derde wegwijzer ligt verderop plat op de grond. Hoever we ook heen en weer lopen in alle richtingen, het volgende paaltje valt nergens te bespeuren.
Er zit niets anders op dan een ander wandelpad te kiezen: " Rota Don Quichote". De steenformaties maken het landschap ruig en mooi.
Ons sanitair is aan een grondige lozing toe. Dat kan op de camperplaats in Medinaceli.
We maken van deze gelegenheid gebruik om dit historisch bergdorpje uit de derde eeuw te bezoeken. Ook hier moeten we ons wapenen tegen een strakke wind en een temperatuur die niet boven 5° geraakt.
In Teruel vinden we een parking, gelegen tussen sportvelden en speelweiden en omgeven door woonblokken. We zijn verrast wanneer we uitstappen: het is hier veel warmer, 25°.
Wanneer de spelende kinderen en de sporters naar huis gaan, is het hier heel rustig.
't Is net alsof Vroem ons vannacht stiekem naar een andere plaats heeft gebracht... Massa's auto's rijden af en aan op het overvolle parkeerterrein. Volgende keer zullen we toch maar de raad opvolgen die op onze app "park4 night" te lezen stond. De parking van het "Mercadonna"warenhuis is veel rustiger en ligt slechts op loopafstand.
Het regent de hele dag. Dus rijden we maar verder en doen onderweg wat boodschappen.
We stoppen in Morella en parkeren Vroem met zicht op het kasteel en het dorp. Vorig jaar waren we hier op paasmaandag. Het mooie weer zorgde voor veel volk en drukte. Nu staan we hier op de picknickplaats alleen.
Wat zitten we heerlijk warm en droog hier binnen! Met de tent was dat ooit anders...
Zoals voorspeld - en daar zijn de Spaanse weermannen goed in - trekt vandaag een regen-en windzone over heel Spanje. Het wordt niet warmer dan de vertrouwde 5°.
We rijden verder zuidwaarts, op zoek naar wat hogere temperaturen.
Rond 18u bereiken we Elche. Op een volgeladen ruime parking kunnen we in een van de rijen aan de weg-kant bijschuiven. De plaats naast ons is gemarkeerd als verboden parkeerplaats. Zo kunnen we morgen vlot wegrijden en worden we niet ingesloten. We stappen uit voor een iets minder frisse, maar nog wel natte neus.
Elche is gekend om zijn prachtige parken met bijna uitsluitend palmbomen. Echt de moeite waard om er te wandelen. Het stadscentrum is al even mooi en gezellig. We zien opvallend veel ijssalons. Vandaag liggen ze er verlaten bij. Even overwegen we om ons te installeren op een van de overdekte terrasjes. Maar met dit weer is het binnen toch aangenamer...
Hoe konden we zo naïef zijn en geloven dat de Spanjaarden zich aan verbodstekens houden? Ze stoppen gewoon waar ze zijn als ze willen uitstappen! Als is Vroem net geen 6 meter lang, het wordt sukkelen om, centimeter voor centimeter, weg te rijden. Kijk maar naar de eerste foto hieronder. Spijtig! Want we zijn nog niet uitgekeken op deze mooie stad.
Maar... 3km verder ontdekken we temidden van braakliggende terreinen enkele straten met parkeerplaatsen. Hier staan we, op twee bussen na, helemaal alleen. Zie foto twee... wat een verschil!
We verkennen Elche en genieten van onze eerste zonnige dag.
De zon schijnt vrolijk naar binnen en verwarmt onze woning. Voor het eerst sinds we vertrokken zijn hoeven we de gasverwarming niet aan te zetten.
We begeven ons naar El Fonda een vogelreservaat, gelegen tussen Elche en La Marina. We wandelen langs het water van het ene observatiehuisje naar het andere. We maken tientallen foto's, waarvan er slechts enkele lukken. De vogels hebben, nu tijdens de broedtijd, te druk om rustig voor onze camera te komen poseren.
We overnachten in volledige stilte op de parking van het natuurgebied
We parkeren Vroem in Ricotte en verkennen meteen het bergdorpje.
We vinden fraaie pleintjes met banken, bars en terrasjes. Maar op één restaurant na- -dichtbij onze parking – is alles potdicht en uitgestorven. Nochtans is de siesta al lang voorbij. En dat allemaal op een vrijdagavond.
Zullen we deze weekendnacht in stilte doorbrengen?
We beginnen de dag met 5°… Brrrr! Maar zodra de zon boven de bergen verschijnt, worden we overspoeld met aangename zomertemperaturen. De bloesems van de citroenbomen verspreiden een intens aangename geur.
Het wandelpad “ El Cendero de Leñadores” leidt ons door de bergen die het dorpje omringen. Of beter: “ zou moeten”, want halverwege de wandeling vinden we geen enkele wegwijzer meer.
Voor het eerst tijdens deze reis is het warm genoeg om onderweg te picnicken. We zijn zelfs blij telkens wanneer een frisse bries ons afkoelt;
We volgen een ander bewegwijzerd pad in de bergen die het dorpje omgeven, tot we geen aanduidingen meer vinden. Net als gisteren improviseren we dan maar het vervolg van onze wandeling.
Af en toe horen we een vogel, soms, in de verte, het geblaf van een hond. Verder volop stilte.
We passeren onderweg de “Ermita de Nuestra Señora de las Huertas” en wat later nog een koel bronnetje (Fuente Buena) om onze dorst te laven.
We zijn vroeg genoeg terug bij Vroem om ons buiten met een boek te nestelen in de zachte avondzon. Dit zijn de kostbare ogenblikken dat wij ons gezegend voelen om dit allemaal samen te mogen meemaken.
In Mula vinden we een ruime parking bij een sportcomplex.
In de stad heeft de klokkentoren blijkbaar een heel speciale functie. Het regelt er het werkritme en geeft het signaal voor de nacht van de trommels (enkel op dinsdag van de goede week)
Hoog boven de stad prijken de ruïnes van een kasteel. We rapen al onze moed bij elkaar en trotseren een lange klim in de hete middagzon.
Opeens houdt het pad op. Voor ons ligt een berg met daarbovenop het oude gebouw. Tijdens de afdaling ontdekken we echter dat we aan de onbereikbare achterkant van het kasteel stonden.
Dus… terug naar boven! Dit brede verharde pad lijkt wat beter op een toeristische kasteelroute. Nu worden we beloond voor onze inspanning.
Op de terugweg naar Vroem vinden we dat we wel een terrasje verdiend hebben. Onder de talrijke bars en café’s zien we slechts één terrasje waarvan de laatste stoeltjes 50 m van de drukke lawaaierige verkeersweg staan. Tevreden ploffen we neer… om te ontdekken dat we vlak onder twee grote luidsprekers zitten, die vrolijk geroep en gezang over de klanten uitgooien. Wie zijn wij, buitenlanders, om kritiek te leveren op de cultuur van het Spaanse volk…
Maar we kunnen nog net genieten van een fris biertje in volle zon, voordat deze achter de hoge huizen verdwijnt.
Er brandt een oranje lampje op het dashbord. Dit willen we laten nakijken vooraleer het rood wordt en we niet meer verder mogen rijden. De dichtstbij zijnde garage ligt in Murcia.
Na ingewikkelde opeenvolgende rotondes en wegen staan we voor een gesloten poort.
Na de siesta worden we warm onthaald. De mensen zijn zo vriendelijk om ons onmiddellijk verder te helpen. Vroem wordt meteen nagekeken. Het wachten duurt lang. Dan volgt het vonnis. Dit moet gerepareerd worden, anders zijn we niet meer veilig.
“Neem uit de camper wat jullie nodig hebben en zoek een hotel. om de nacht door te brengen “. Maar deze plaats midden in het industrieterrein ligt ver van de bewoonde wereld. Dus moeten we een auto huren. De vriendelijke kantoorbediende brengt ons naar een verhuurfirma.
En daar eindigen we dan, op onze hotelkamer, terwijl Vroem in de kliniek blijft en morgen geopereerd wordt…
Natuurlijk bestaat er geen betere gelegenheid om Murcia te bezoeken dan vandaag. De kathedraal is groots en prachtig. Maar dat is volgens ons dan ook alles wat deze stad te bieden heeft.
Nadat we alle hoekjes en straatjes verkend hebben, is er tijd zat voor een uitgebreid terrasje op een van de drukbezette pleintjes.
Het wisselstuk van Vroem is nog niet aangekomen. Ze zijn dus nog niet eens begonnen aan onze mobilhome. Dus boeken we een volgende nacht in ons hotel. Vanavond vinden we een restaurantje met lekkere tapa’s en raciones. Heel wat beter dan de hotelkost van gisteravond.
Dit wordt een avonturenroman: op het dashboard van de huurauto brandt nu ook een rood lampje! Het bedrijf biedt ons meteen een andere wagen aan. Ze verontschuldigen zich omdat zo goed als alle huurauto’s in gebruik zijn. De enige die we kunnen krijgen is een automatiek. Geen van ons beiden heeft echter rijervaring met dat soort auto. Wat nu?
Telefoontje naar de garage… hoe staat het met Vroem?. “ Tardes” is hij klaar, luidt het antwoord. Maar wat betekent “ tardes”? Namiddag. En wat betekent “namiddag” in Spanje…? Aan hun eetgedrag te merken is om 18u ( koffie met een koekje ) de avond nog lang niet begonnen.
En we wachten…
Dan, plots, om 14 uur, net voor de siesta, krijgen we ons Vroemeke terug!
Dankzij het wachten ontdekten we naast de verhuurfirma een gebouw met wasmachines en droogkasten. Zowel de ruimte als de automaten zijn perfect onderhouden. Twee uur later liggen al onze kleren en handdoeken netjes en proper in de kast.
We overnachten aan de rand van een enorme bewaakte parking bij een winkelcentrum. In de verte zien we het verkeer van en naar de winkels rijden, maar wij staan rustig in het groen.
Na een sani-tussenstop op de camperplaats in Lorqui, begeven we ons naar Pedro Andres, gelegen aan het begin van de Sierra Segura.
We vinden een kleine parking even buiten het dorp met een prachtig zicht op het kasteel. De weg ernaar toe is smal en steil. Vroem sputtert naar boven.
Eerst bezichtigen we de overblijfselen van het kasteel. Een wegwijzertje brengt ons omhoog richting de ruïnes.
Namiddag wandelen we het dorp in. Een klein terrasje nodigt ons uit om even te verpozen.
Terug bij Vroem geeft de zon nog alles wat ze kan, maar de koude strakke wind belet ons om na de wandeling nog even buiten te zitten.
Met Vroem als windscherm lukt het ons om buiten van ons ontbijt in het zonnetje te genieten.
Daarna hobbelen we tegen 20 km per uur over een bergweg vol kuilen tot Pedro Andres. We worden wel rijkelijk beloond met prachtige berglandschappen.
Vanop de A317, richting Santiago de la Espada, zien we een bordje waarop een wandeling aangegeven staat. Buiten de vogels en de wind heerst hier een aangename stilte.
Vijf kilometer verder kunnen we parkeren in een grasveldje tussen de bossen. Na wat zoeken en proberen krijgen we Vroem min of meer horizontaal geplaatst. Hier overnachten we, op 1600 m hoogte in de Sierra de la Hoja del Espino, vrij als een vlinder, in hartje natuur.
Het regent! Het is vijf graden en miezerig. Geen terrasje-buiten-weer, maar comfortabel droog in onze verwarmde Vroem.
We vervolgen de A 317tot in het dorpje “Maria”. Aan de voet van het gebergte, “ Sierra de Maria”, prijkt een fraai kapelletje. Het lijkt hier een klein bedevaartsoord. De omgeving, waaronder ook een kruidentuin (el jardin de los sentidos), is met veel zorg onderhouden. Van hieruit vertrekken enkele wandelingen. Maar het is nu 16 uur en de kruidentuin sluit om… 16 uur.
Als we terugkeren komt er een vriendelijke vrouw achter ons aangelopen. Zij biedt ons enkele kaarten met wetenswaardigheden van de omgeving. Dit nemen we in dank aan.
We rijden verder naar Véleez Rubio. Onderweg valt ons echter een imposant kasteel op. Het ligt boven op een berg en toornt hoog boven het dorpje Vélez Blanco uit. Hier kunnen we toch niet zomaar voorbij rijden!
We kunnen Vroem parkeren in een parkje met klein speeltuintje. Hier genieten we op een bank in de avondzon.
De bomen van het parkje omringen ons met schaduw. Bij het fonteintje zonder water vinden we toch een streepje zon om onze ochtendkoffie te drinken.
Buiten dat kasteel is hier helemaal niets te beleven. We vervolgen de A317, richting Hornos. Onderweg genieten we van het ene prachtlandschap na het andere.
Op verschillende plaatsen staat veelbelovend de GR-route aangegeven. Maar er is geen parking! Tenzij we Vroem durven parkeren pal op de A 317. Zelfs de Spanjaarden, die hun auto's prompt achterlaten waar ze toevallig moeten zijn, zien we dat niet doen.
We stoppen op een groot terrein tussen Pantones en La Platera. We kijken uit op een meer, dat op loopafstand ligt. Geen wandelweg te bespeuren.
Wel een uithangbord. We bevinden ons op een drinkplaats voor dieren. Tweemaal per jaar verhuizen enorme kudden vee van hoogten naar lager gelegen gebieden en omgekeerd. Deze plaats trekt ons wel aan om midden in het groen een rustige nacht door te brengen. We hebben toch maar twee te verwaarlozen kansen op 365 dat een kudde ons zal overrompelen.
Jamaar wij willen wandelen! we besluiten om richting kust te rijden. Misschien vinden we nog een wandelweg, waar we ook nog Vroem kunnen parkeren.
Parkings genoeg, maar van de parking naar de GR-route, is in deze omgeving een daguitstap.
We stoppen in Ubeta op een gloednieuwe, piekfijne camperplaats. Het loont de moeite om de stad te bezoeken. Het is warm, maar we nemen voor alle zekerheid onze trui mee.
Wanneer we ’s avonds doorheen de ijskoude wind onze weg naar Vroem zoeken, hebben we spijt dat we geen warmere trui of jas meegenomen hebben.
Het heeft de hele nacht geregend en het druppelt nog steeds.
In Carzola begeven we ons alvast naar het toeristisch bureau voor een wandelkaart.
Terwijl de regen Vroem overspoelt wachten we geduldig op betere tijden. In de late namiddag trekt het open en verkennen we het stadje.
Boven bij het kasteel staan enkele wandelingen aangeduid. Maar het hoogteverschil is enorm: 1600m. Daar wagen we ons niet aan. De hellingen van de straatjes zijn zo steil, dat we bij het afdalen voorzichtig moeten stappen om niet uit te glijden. We merken ook dat de bewoners voetje voor voetje de helling aflopen.
Wanneer om 18u de hemelsluizen volop open gaan, zitten wij alweer knus en droog in Vroem
We begeven ons naar “ Centro Visitor del Rio Borosa”, midden in de Sierra de Cazorla.
En jawel, we kunnen parkeren vlakbij de GR-route langs de rivier.
De zon is volop aanwezig. Het landschap is betoverend. Iedereen die van plan is om de natuur in Spanje te bezoeken, moet dit gezien hebben.
We overnachten in Coto Rios, tegenover de camping aan de Rio Barossa. Dit is een barbecueplaats langs de rivier, met tafels, banken en grilgelegenheid, zomaar voor iedereen.
Natuurlijk blijven we buiten zitten tot de zon achter de bergen verdwijnt.
We volgen de GR-route langs de rivier, nu in de andere richting.
We genieten van de rust en de stilte. We willen overnachten in Quesada. Morgen kunnen we dan het gebied verkennen langs de A 315 tot Pozo Alcon, en weer terug via Tiscar naar Quesada. Misschien zijn daar wandelingen en kunnen we daar aangenaam verblijven.
We vinden een mooi plaatsje aan de rand van de stad. De binnenstad is gezellig maar heel erg verkeersdruk. Op het parkeerterrein komen verschillende groepjes jongeren aangereden. Ze installeren zich rondom Vroem. Ze vieren blijkbaar vrijdagavond. Zullen ze straks, als wij willen slapen, nog aan 't feesten zijn?
We nemen het zekere voor het onzekere en overnachten op de camperplaats in Ubeda, veilig dichtbij het politiebureel.
Op de kaart vinden we de A401 die over Jodan richting Huelma, naar de Sierra Magina loopt.
Dit voor ons onbekend natuurgebied willen we wel bezoeken. Maar "Sierra Magina" zouden ze beter "Sierra Oliva" genoemd hebben. Het gebied is één grote olijfboomgaard geworden.
Aan de rand van Jodan zien we een uitgestrekt terrein, dat ooit een woonwijk had moeten worden. De straten, opgesmukt met kleine parkjes en fonteintjes doorkruisen het braakliggend terrein. Voor ons zou dit wel een comfortabele slaapplaats kunnen zijn.
Onthouden voor als we nog eens in de buurt komen.
We rijden naar Puerto de la Ragua, 2000 m hoog in de Sierra Nevada, waar we vorig jaar gewandeld hebben. Het is zwaar bewolkt en lang niet zo warm als vorige keer. Afwachten hoe het morgen zal zijn.
Brrrr! 0 °; buiten; 8° binnen! Vlug de verwarming aan... De regen nodigt niet uit om te wandelen.
We rijden naar Parque Natural de Cabo de Gata, aan de oostkust. Hier belanden we eigenlijk in "Parque Natural de Cabo Tomato" (ongelooflijk veel tomaten plantages).
Na wat rondrijden en zoeken vinden we in El Playazo een mooi plaatsje waar we kunnen overnachten. We kijken uit op het strand, de zee en de bergen.
Ideaal dus, ware het niet dat we eerst kijken op een ongelooflijk grote berg huishoudafval, met bijbehorende vliegen.
En zo zorgen toeristen er zelf voor, dat straks alle parkeer-en overnachtingsplaatsen betalend zullen zijn, en dat vrije overnachtingen verboden worden.
Nieuwsgierig als we zijn willen we Sierra de los Filabres niet overslaan, nu we toch " in de buurt" zijn.
We nemen de N340 en rijden via Tabernas meteen het gebergte in. Op sommige plaatsen lijkt het alsof we door een industriegebied rijden. De bergen zijn letterlijk "kapot" en en worden gebruikt voor de tegelindustrie.
Dichter bij het natuurgebied zien we soms rotsen die nog met rust zijn gelaten, maar er is geen begroeiing en dat maakt het landschap schraal, eentonig en saai.
Halverwege onze bestemming besluiten we om heel de weg terug te rijden.
We overnachten op de grote parking bij het winkelcentrum in Murcia. Van hieruit zullen we onze reisplannen aanpassen.
We kiezen voor de Sierra Martes, ten noorden van Albacete.
We maken een tussenstop in Chinchilla de Monte Argor.
Op een uithangbord lezen we dat deze gloednieuwe camperplaats gisteren feestelijk werd ingehuldigd. De zeer ruime parking biedt alle voorzieningen en kijkt uit op het dorpje, dat tegen de berghelling ligt.
Een stenen trap brengt ons naar het centrum. We zien er enkele bars, restaurantjes en een klein winkeltje.
De camperplaats moet vroeger wel een braakliggend terrein geweest zijn waar honden naar hartelust konden achterlaten wat ze niet meer nodig hadden. Dit gebeurt nog steeds, zien we. Zelfs nu al, na één dag, moeten we oppassen waar we lopen.
Wat zullen we vinden als we hier later nog eens overnachten.
Voor enkele euro’s laden we onze tassen vol verse groenten en heerlijk rijp fruit.
In Albacete proberen we met veel moeite een wegwijzer naar het warenhuis "Alcampo" te volgen. Hier zouden we onze voorraad verder kunnen inslaan, want we hebben ervaren dat de winkeltjes in de bergdorpjes weinig variatie bieden.
We komen terecht in een mastodont shoppingscentrum. Nadat we zowat alle winkels gezien hebben, vinden we de Alcampo, verscholen in een van de winkelstraatjes.
In de late namiddag bereiken we "Reserva Nacional de Muela de Cortes". Eindelijk nog eens een ongerept natuurgebied en nog mooi ook!
Het gebergte ligt echter gehuld in een dik wolkendek. We rijden er recht naartoe. Wanneer we aankomen op de camperplaats in Jalance, is het volop aan 't regenen.
We sluiten ons op in onze Vroem, hopend op betere tijden.
Komt daar nog bij dat onze resterende tijd in Spanje begint af te korten. Wat willen we nog, alvorens we de terugtocht naar België aanvatten?
We willen de zon ook eens zien. We willen wandelen in de natuur en ook genieten van de gezellige avonddrukte in de stadjes.
We gaan niet meer gokken en nemen geen risico's meer. We begeven ons naar Retamar. Hier genoten we vorig jaar van zon, zee, strandwandelingen en kuieren door de straatjes van het stadje.
We rijden uren in de regen. Ongeveer 100 km vóór onze bestemming begint het op te klaren. Spannend Retamar is licht bewolkt en er waait een zeer sterke landwind. Maar de zon slaagt erin om erbij te zijn.
Ons plaatsje bij de bank op de dijk is nog vrij. Alle vertrouwde plekjes zijn nog niet veranderd. Nieuwe oorden ontdekken is avontuurlijk. En we merken nu dat een plaats waar we graag verbleven kan voelen als "thuis komen".
Almeria is een beetje te groot om in 1 keer te bezoeken, dus komen we vandaag hier terug. Oude herinneringen komen boven. 36 jaar geleden hebben we deze stad ook al eens bezocht...
's Avonds keren we terug naar ons plaatsje op de dijk in Retamar.
>
>
