"Spanje? Daar regent het!"
Famielileden en vrienden overspoelen ons bezorgd met wilde verhalen over een ware zondvloed met bijbehorende modder en overstromingen. "En volgende week wordt het hier ook mooi weer hoor!  Het wordt dan ineens volop lente!"
Bij het horen van dit laatste woord voelt René de nieskriebels al.
Wij rijden naar het Zuiden voor het goede doel: op de vlucht voor de berkenpollen die hier gaan losbarsten.
 
Vroem staat te popelen om aan onze lentereis te beginnen.  Platte band en achteruit-piepje hersteld, probleem van het waarschuwingslampje opgelost.
Het witte dekentje waarmee koning winter hem tot in maart zo graag toedekte, heeft het eindelijk begeven.

Met een week vertraging en langs een onverwachte omweg voor een bezoek bij de tandarts bereiken we in de avondschemering Herbeumont.

Vroem is nauwelijks zichtbaar tussen de reuzen... kijk maar.

De rijm op het gras schittert in de ochtendzon, die vrolijk door de raampjes naar binnen schijnt. De omgeving is mooi en aanlokkelijk voor wandelingen. We onthouden dit voor een ander seizoen.

We schieten goed op. Zonder vrachtwagens liggen de Franse wegen er rustig bij.
Af en toe merken we een moedige pelgrim, op weg naar Compostella. Enkele Nederlanders slepen dapper hun caravan voort.

Onze vorige GPS zag het niet meer zitten en heeft de geest gegeven. Maar geen nood, we hebben nog een erfstuk. We noemen hem Markske.
Markske werd geboren in 2008 en is verknocht aan nostalgie. Alle wegen en rotondes die na dat jaar werden aangelegd, daar was Markske niet mee akkoord, en dus... Op iedere nieuwe snelweg beveelt hij bijvoorbeeld: "Na 250 m neem scherpe bocht naar rechts, dan rotonde oprijden, neem 2de afslag...".
Markske rammelt er soms mee. "Sla rechtsaf" betekent (soms ! ): deze straat niet inrijden maar wel de volgende.
"Rechts aanhouden" betekent (soms !): rechts afslaan. Soms horen we bij het naderen van een ( nieuwe) rotonde " Rechtdoor rijden!".

Voorbij Parijs wenkt de lente ons. De parkjes in dorpjes en stadjes zijn versierd met een kleurrijke mengeling van narcissen, tulpen en hyacinten.

Na wat zoeken - Markske kent dat dorp niet en de schaal van onze wegenkaart is te klein - bereiken we Javerdat. Daar hebben we een parkje, 4 camperplaatsen en een sanitair blok met 5 wastafels en 5 toiletten voor ons alleen.
We zijn moe na een ganse dag niets anders dan rijden. Maar we rijden dan ook voor 't goede doel...

Na het eten kruipen we meteen onder de wol en vallen direct in slaap.

Het maandagochtendverkeer maakt een einde aan een rustige nacht. Af en toe druppelt het. Naarmate we vorderen, richting Bordeaux, gaat de nattigheid over in stortbuien, regen en stortregen.

Op de snelwegen die wij volgen mag je 110 km per uur rijden. Vroem is zwaar geladen en dat merk je vooral op hellingen. Als we ons richten op ongeveer 95 km per uur, overschrijden we nooit de snelheidslimiet. Maar de vrachtwagens mogen hier maar 80 rijden en dat is heel vervelend. Vroem is geen vinnig autootje dat even snel kan inhalen.

We rijden bijna de hele dag op snelwegen die recent zijn aangelegd, met bijbehorend gezeur van Markske. "Sla linksaf", " Na 1 km, 2  km doorrijden en dan omkeren"... Dus leggen we Markske het zwijgen op.

Op 100 km van San Sebastian verlaten we de snelweg. Waarom zouden we tol betalen als de Franse wegen er zo deftig bijliggen?
Maar dààr krijgen we spijt van! In volle avondspits schuiven we anderhalf uur lang in Bayon en Biaritz van licht naar licht, naar rotonde, tussen zenuwachtige Fransen die om ter eerst van hun werk willen thuis geraken.
Wat hadden we graag die paar euro's gegeven!

Tegen 19 uur steken we de Frans-Spaanse grens over en ongeveer10 minuten later bereiken we San Sebastian. Markske loodst ons flink door de drukke grootstad, richting camperplaats waar we vorig jaar op onze terugreis halt hielden. Van coördinaten wil hij niet weten maar het adres herkent hij.
Na vele " rotonde dit en dat", " rechtsaf", "afslag links", "keer om", horen we eindelijk " bestemming". Maar waar is die camperplaats? Nergens te bespeuren!
Gelukkig hebben we René nog. Hij herkent de laan waarlangs we vorig jaar naar het strand wandelden en rijdt feilloos naar de camperplaats.

Het zou ideaal zijn om in het restaurantje van vorig jaar te klinken op Spanje, gevolgd door een lekkere paella. Maar 't is hier volop lente, 15 graden om 20 uur. De bomen zijn frisgroen en de berk is uit zijn winterslaap ontwaakt.

Dus klinken en eten we in Vroem, voor 't goede doel...

De regen tikt ijverig tegen de raampjes. We rijden richting Avila op een splinternieuwe snelweg.
Markske is niet akkoord en we laten hem zeuren, hij draait wel bij...
Op een heuvel, enkele kilometer van Pesquera de Duero, staat een oud kerkje, omringd door wijngaarden, volgens de campergids een geschikte plaats om te overnachten.

Markske brengt ons eerst naar een verlaten erf en vervolgens tot op de parallelweg. We zien het kerkje nog steeds liggen.
"Keer om waar mogelijk"... Ja jongen, daar waren wij ook achter. We proberen elk smal kronkelwegje, richting kerkje, tot onze inspanningen beloond worden.

Een stevige bries en enkele vogels zijn de enigen die hier voor geluid zorgen. Ideale plaats om na een lange reis tot rust te komen.

De zonsondergang kleurt rood tussen de dreigende wolken, maar het blijft droog. Tien graden voelt al "warm" als je recht uit het winterse België komt.

We worden gewekt door kwetterende vogels die druk door elkaar vliegen. De wind is gaan liggen. De ochtendzon schuift uitnodigend het wolkendek opzij. Maar niet voor lang.

Rond 10 uur steekt de wind weer op en we halen niet meer dan 10 graden.
We rijden naar Penafiel om er het kasteel te bezoeken, dat we van ver boven op een heuvel zien liggen.

Vroem mag wachten op een enorme driedelige parking, waar hij heel alleen staat.Een zeer steile weg kronkelt omhoog naar het kasteel.

De weg ziet er luxueus uit met twee ruime baanvakken. Aan de ene kant een steile afgrond en aan de andere kant een greppel.
Maar het voetpad zijn ze vergeten! Dus gaan we Vroem maar halen en maken we - op zijn Japans - boven enkele foto's.
Het kasteel werd omgebouwd tot wijnmuseum. Voor 10 euro kan je het bezoeken vanaf 16u30. Het is 14 uur, dus hebben ze pech.

In het stadje ontdekken we een ooievaarspaar boven op een toren.Vorig jaar hebben we ooievaars gezien en enkele maanden later werd ons eerste kleinkind geboren.
Zou die logica dit jaar ook opgaan?

We bezoeken het historisch museum: een zanderig plein midden in de stad waar ooit stierengevechten werden gehouden. De huizen zijn in hun oorspronkelijke staat bewaard gebleven.
We zien heel smalle portaaltjes en voordeuren die letterlijk gebarricadeerd zijn, zodat wel een mens maar geen stier erdoor kan.
Op een gevel preikt een gedenkplaat. In de late jaren 1800 werd een jongeman van 21 gedood door een stier. Zijn dood is niet voor niets geweest.
Het plein werd omgebouwd tot ruimte voor de wekelijkse markt en festiviteiten. Parkeren is hier niet verboden. Auto's geven het openluchtmuseum wel een vreemd uitzicht.

We kunnen hier op de parking aan de voet van het kasteel overnachten. Maar, verwend als we zijn, verkiezen we onze slaapplaats van vorige nacht.
Pesquera de Duero ligt trouwens amper op 6 km van Penafiel.

Door een vergissing worden het er 46: 20 heen en 20 terug tot Penafiel, dan 6 km in de juiste richting.
"Sla linksaf", we draaien naar rechts.
"keer om waar mogelijk"... Neen Markske, dat doen wij niet. Ga maar slapen, 't is genoeg geweest voor vandaag.

Zodra we de provincie Segovia binnenrijden verandert het landschap plots van wijnvelden naar verlaten vlakten. De dorpjes waar we doorheen rijden zijn zo goed als onbewoond. Aan de rand van de steden staan huizen en woonwijken met eengezinswoningen zo goed als leeg. Raar zicht!
Op elke kerktoren en hoog gebouw wemelt het echter van ooievaarsnesten. Zullen die het geboortecijfer hier wat opkrikken? Ze doen in elk geval erg hun best.
Op één piramidevormige toren preiken zelfs 3 nesten aan iedere zijde.

In Turegano bezoeken we de ruïnes van een kasteel uit de 16de eeuw, dat boven op een heuvel over het dorp uitkijkt. Het werd gebouwd door de Arabieren en later tijdens de inquisitie als gevangenis gebruikt.
In de 16de eeuw werd een deel omgebouwd tot kathedraal.
We kunnen het kasteel bezoeken, maar niet tijdens de uitgebreide Spaanse middagpauze.

Vroem vervolgt rustig zijn weg door de bergen naar het besneeuwde Puerto de Navacerada. Het is er koud en mistig. Enkele skiërs trotseren de stromende regen.

We willen in Avila even enkele boodschappen doen. Zodra we echter de indrukwekkende stadswallen zien, veranderen we ons plan. Dat willen we wel van dichtbij bekijken.
Bij avondlicht ziet de stad er alvast uitnodigend uit.

Ook hier prijken ooievarsnesten op alles wat maar hoogte heeft.
Avila is de hoogst gelegen stad in Spanje. De zon straalt, al voelt het nog wat fris in de wind en in de schaduw.

Avila is ook een bedevaartsoord, gewijd aan de heilige Theresa.

"Wonen werd hier te duur", vertelt een zeventiger, "ik woon nu in een dorp op 7 km van hier. Crisis? De "jongeren" weten niet meer wat armoede is. Ze zijn teveel verwend. Ik ben nog opgegroeid onder het regime van Franco. Toen hebben we honger geleden."
Toch vindt hij het de moeite om met de auto tot hier te rijden voor de vrijdagmarkt. Volgens Belgische normen is het hier dan ook zo goed als gratis.

We stappen nog vlug het postkantoorbinnen vóór de middagsluiting. " Sorry", zegt de loketbediende, " ik heb geen zegels".
"Euh... hoe moeten we dan onze kaartjes opsturen?".
" Estanteria,Tabacos", antwoordt de man en met een hoop gebaren wijst hij ons de weg.  En inderdaad, Tabacos verkoopt zegels.

Namiddag wordt het echt warm in de zon, ongeveer 19° in de schaduw. We stappen terug  naar Vroem om onze regenjas en trui binnen te gooien.
We aarzelen om onze short boven te halen. Maar dat zou geen zicht zijn, tussen al die Spanjaarden die stevig ingeduffeld in hun winterjas ( sommigen nog met sjaal en laarzen!) erbij lopen.

We klinken op ons eerste terrasje in de zon ( 19 uur en warm!). Wat doet dat deugd na een lange Belgische winter en een koele natte reis!

De ochtend is fris bij 2° maar de zon wint snel aan kracht.

We rijden de provincie Toledo binnen.

De brem staat volop in bloei. Olijfbomen, schapen en cactussen doen denken aan dorre hete zomers. Maar diepe plassen en modderpaadjes getuigen van een regenrijk voorjaar.

Op weg naar Guadalupe bezoeken we "Ruinas Romanas". Het monument maakt een vreemde indruk, zo midden in de natuur.
In Guradalupe bekijken we een mooi oud klooster. Het gebouw doet nu dienst als hotel. Het kerkgedeelte is wel open en te bezichtigen.

De zon brandt en het is windstil. We bezwijken voor een terrasje met fris biertje en tapas.

De reisbussen zijn vertrokken en laten Vroem helemaal alleen achter op een enorme parking. Rustig... tot 11u30.
 Dan arriveert een groep jongeren in enkele auto's. Deuren wijd open en boenkeboenk.

Om 12u30 houden we het voor bekeken en begeven ons op weg naar een rustiger oord.
De randen van de wegen en de omheiningen zijn goed verlicht in de schijnwerpers van Vroem.

We stellen ons tevreden met een parkeerplaats langs de weg en hopen op iets meer rust.

We ontwaken met het zicht op de heuvels achter de weg, badend in de ochtendzon.Na amper 10 minuten rijden vinden we in Logrosan een niet zo gezellige maar wel rustige slaapplaats, met campervoorzieningen...
Dat maakt deel uit van het Vroemavontuur.

Tegen de middag bereiken we Zorita en zoeken een plaatsje om te eten.
"Sla linksaf". Neen Markske, neen!

Voorbij Miajadas genieten we van onze eerste picknick bij een liefelijk kapelletje. Ermita de Sankt Anna is gelegen te midden van een fraai parkje. Vogels doorbreken de stilte en jawel, na wat wandelen ontdekken we dat hier ook een ooievaar woont.

"Keer om waar mogelijk". Vergeet het maar, Markske.
Maar dàt wordt een les in nederigheid: Markske heeft gelijk... We zijn al een hele tijd in de verkeerde richting aan't rijden, tot bijna in Truillo. We moeten een heel eind terug door de velden voor de snelweg richting Merida.

Puf puf wat is het hier warm! Het lijkt hier wel een Belgisch "putje zomer". De temperatuur wijst 29° in de schaduw. In de zon voelt het ver over de 30°.
René bloeit open en doorkruist de hete straatjes om de stad te bezichtigen. Nelly haast zich naar het iets frissere park aan het water.

Vanaf 20 uur begint het af te koelen en lopen de pleintjes vol met (luid!) babbelend volk. De twee TV schermen die - wat dacht je... - voetbal uitzenden slagen er niet in het lawaai van de vrolijke massa te overstijgen. Ook wij blijven plakken op een van de terrasjes.

Vanaf half tien loopt het plein langzaam leeg. Ah ja, het is zondagavond en de mensen moeten morgen werken. Het is 22 uur voorbij als we in bloedhete Vroem de raampjes open zetten.
Met het kabbelend geluid van de Guadianarivier vallen we in slaap.

Merida is echt een bezoekje waard! De talrijke Romeinse ruïnes zijn  indrukwekkend. Op het moment dat wij het amfitheater bezoeken zijn ze daar aan het repeteren. Wij zitten helemaal bovenaan en toch "verstaan" we de acteurs heel duidelijk (tenminste als ze nederlands zouden spreken -:) Het reusachtig aquaduct is nog intact, alleen de waterleiding bovenop is vervangen door ooievaarsnesten. Het park aan weerszijden aan de rio Guadiana biedt met zijn vele zitbanken een rustige oase, fijn om uit te rusten en om wat te lezen.

Vandaag is het iets minder warm en plakkerig dan gisteren.  Gelukkig hoeven we geen liters drinken mee te zeulen, talrijke drankfonteintjes liggen verspreid in de stad.

Rond 17h wanneer de winkels weer opengaan word het heel druk.  In de smalle straten en pleintjes kan je over de koppen lopen.

Tot onze verrassing, want wie gaat er nu weg op maandagavond? Kleine kinderen lopen vrolijk rond en spelen met elkaar.

Af en toe komt een bal in een terrasje terecht. Niemand die zich daaraan stoort. Het is half tien en niemand maakt aanstalten om naar huis te gaan.

Vreemd, zo leven wij toch niet op een doordeweekse dag.

We slapen weer op de enorme parking, heel alleen bij de rivier.

Half zes. Wat horen we? Enkele auto's komen de parking opgereden. Mensen staat errond te babbelen. De politie komt eens kijken en rijdt dan weer verder.
Er komen nog meer grote auto's aangereden. Ofwel is er iets gebeurd, ofwel gaat er iets gebeuren? We turen benieuwd door het raam.

Er wordt een tent opgezet. Circus? Voorbereiding voor festiviteiten? Zomaar midden in de week?

Half zeven. Er komen nog meer wagens en ze komen steeds dichter bij Vroem staan.
"Markt!!!", roept René, "Wegwezen hier! Seffens kunnen we geen kanten meer uit! Neen Nelly, geen koffie meer, komaan, we moeten heel vlug vertrekken!"

We parkeren Vroem in een andere straat en begeven ons naar die markt. De enorme parking staat al helemaal vol. Ook de plaats waar Vroem stond is ingenomen.
De marktkramers roepen om ter hardst om hun waar aan de man ( en vrouw ) te brengen.
We overladen ons met volrijp fruit en een kilo olijven, aan minder dan een euro per kilo.

In de late namiddag bereiken we Sevilla. Daar bij een jachthaventje (in Gelves, zo'n 10 km buiten Sevilla) is een staanplaats voor campers waar ook een wasmachine staat.

We zien het haventje liggen, maar we verdwalen bij iedere poging om de ingang te vinden. Markske kan ons niet helpen, want hij kan geen coördinaten lezen.

We stoppen aan een rood licht. Een Afrikaan (Nigeriaan) maakt van de gelegenheid gebruik om wat prulletjes te verkopen. Wanneer hij bij Vroem komt vragen we hem of hij de camperplaats weet liggen.
"Yes of course", lacht hij enthousiast, " wacht even". Hij steekt vlug al zijn koopwaar in zijn rugzak, loopt een eind verder en springt op zijn fiets en doet ons teken om te volgen.

Hij fietst met ons mee en wijst ondertussen hoe we moeten rijden. Goed dat we hem hebben, want de ingang bevindt zich onmiddellijk links van de grote baan, waar je niet naar links mag.

Bij de ingang maakt hij contact met de beheerder van het haventje die de electronische poort voor ons open maakt en blijft nog even napraten. Wat een vriendelijke opgewekte man! We duwen hem van dankbaarheid wat Euro's in zijn hand en hij lacht zijn witte tanden bloot.  René roept hem toe : "als je een vrouw waart zou ik je kussen".  Zijn dag kan niet meer stuk ! (en de onze ook niet)

Bij 35° in volle zon (buiten) warmt Vroem snel op naar 30° (binnen).

Nu het goede nieuws. We zijn weer eens in een grote stad en naar onze traditie is het hier weer "toevallig" feest. Het lentefeest ("feria de Abril de Sevilla") duurt tot en met zondag. Dan wordt het afgesloten met vuurwerk.

Morgenvroeg nemen we bus 140 van Gelves naar Sevilla  !

Het is te warm om te koken dus genieten we van een lekker Spaans etentje in een restaurantje in de buurt.

We blijven plakken bij de indrukwekkende kathedraal en Plaza d' Espagna, een van de mooiste plekjes die we ooit gezien hebben.
Het lentefeest geeft de stad een folkloristisch uitzicht. Mannen, vrouwen, koppels en gezinnen begeven zich, piekfijn uitgedost, naar de plaats van het "Feria De Abril", aan het andere eind van de stad.

Mannen dragen kostuum met das. Vrouwen paraderen in traditioneel Andalousische klederdracht. Ook de kinderen, tot in de wieg, hebben hun beste pakje aan.
De kleine meisjes lopen er fier bij; jongetjes beseffen niet wat ze aanhebben...
Feria De Abril heeft de grootte van een dorp. Bedrijven - ook banken...! - huren hier een van de talrijke feesttenten, waar ze hun personeel een week lang eten en drank naar hartelust aanbieden.
Ze worden afgehaald met paardenkoetsen. De paarden zijn net zo opgetut als de mensen.
In de tenten gaat het er vrolijk aan toe. Overal klinkt gezang op gitaarmuziek. De feestvierders zingen mee en dansen de ritmische Spaanse dansen.

Hoe zou het zijn als je werkloos wordt en heel je modaine leven plots instort, vragen we ons af.

Portiers houden de wacht aan de ingang van de open tenten. Wij mogen niet naar binnen, want we zijn niet uitgenodigd. Even binnenglippen om te plassen zal niet lukken: in onze toeristenkleding vallen we teveel op.
Het feestdorp kreunt onder de hitte: 38° om 16u30. Hoog tijd om de schaduw van een park op te zoeken en ons te verfrissen aan een van de drankfonteintjes.

Vanaf 22 uur stroomt de feestende massa de straten en pleintjes van de stad binnen, op zoek naar een plaatsje in een restaurantje of op een terrasje.

We zullen maar eens naar huis gaan. "Denk erom, de bus terug naar Gelves komt niet op dezelfde plaats waar je afstapt in  Sevilla!" had iemand op de camperplaats ons gewaarschuwd.

En dat hebben we geweten!

Un encuentro !

We zoeken de juiste richting, we wisten dat we de brug over moesten gaan en dan de straat zo'n 2km volgen .We vragen een aantal keren, maar niemand die de bus 140 naar Gelves kent of ook maar weet waar die stopt.
Een vrouw aan wie we ook de vraag stellen is ons uitermate behulpzaam.  Ze merkt dat we buitenlanders zijn en vraagt zelf aan de voorbijgangers waar we de bus naar Gelves kunnen nemen. "Ik spreek alleen Russisch en Spaans", zegt ze. Ze vertelt ons dat ze nog maar zo'n 3 jaar in Sevilla-Spanje woont en afkomstig is van Ukraine. 

Ze vertelt hoe moeilijk het is om te leven in Spanje met de crisis.  Ze strijkt en kuist, maar vindt amper werk.  Ze toont ons haar armen en we zien dat er sporen te zien zijn van ofwel auto-mutilatie of van agressie.  We zullen het nooit weten want er komt een Spanjaard voorbij die vlot Engels praat en ons vergezelt naar de plaats waar we zijn afgestapt. Maar de droevige blik in haar ogen zal ons bijblijven.

Hier aan de bushalte staat ook een jonge man, we schatten hem vooraan in de 30 en vragen hem of hij van hier is.  Jaja zegt hij, hij wacht ook op bus 140.  Dat komt dus goed uit.  Ik (René)  vertel hem dus wel dat een Fransman vanop de camperplaats ons gezegd had dat de bus hier niet meer stopt na 17u wegens de festiviteiten en is omgelegd.
Hij verschiet een beetje maar begint ons toch wel te geloven, want hij staat hier al meer dan een uur en de bus komt maar niet. "Maar ik weet wel waar we dan moeten zijn",zegt hij en we begeven ons samen op weg.

Ook deze man doet zijn verhaal. Hij heet "Sidamed" en is afkomstig uit de Sahara. En dan vertelt hij. 
Geboren in het gebied tussen Marokko en Mauretanië. Hij is noch Marokkaan noch Mauretanier.  Fier zegt hij : ik ben Saharaui...! De uitleg volgt :

Het gebied van de Sahara is gekoloniseerd door de Spanjaarden tot in 1975. Marokko werd bezet door de Fransen. Vandaar ook dat hij vlot Spaans praat.
De Spanjaarden gaven de Saharaui's zelfstandigheid maar koning Hassan van Marokko eiste het gebied op omdat het voor de kolonisatie behoorde tot Marokko, dit tot ongenoegen van de Sahara-bewoners.
Vermits dit conflict nog steeds niet is opglost heeft Sidamed dus geen nationaliteit.  De Verenigde Naties zijn al bezig van in 1991 (!) om dit conflict op te lossen. Tot op vandaag is er nog steeds geen oplossing.
Door de militaire inval van Marokko in de Sahara zijn er heel wat vluchtelingen die in kampen leven in Algerije. In deze kampen wonen al mensen tot de derde generatie !
Ze kunnen alleen maar overleven via humanitaire hulp.  Er is nauwelijks water. De temperatuur  kan er oplopen tot meer dan 40°. De hygiëne is verschrikkelijk. 
 
Sidamed is vluchteling, maar vermits zijn land niet erkend is kan hij dus ook niet terug. Zijn land bestaat officieel niet en de Marokkaanse nationaliteit heeft hij ook niet omdat het Saharavolk Marokko niet erkent.
In Spanje krijgt hij een verblijfsvergunning van 3 maand wat voorlopig telkens vernieuwd wordt.
Hierdoor heeft hij geen paspoort, geen verzekering, kan geen werk vinden, kan niet reizen... Al 11 jaar is hij weg uit zijn land en heeft familie en vrienden moeten achterlaten.
Hij heeft kunnen studeren in Cuba, werd industrieel ingenieur, maar kon na Cuba niet terug naar zijn land. Gelukkig kon hij naar Spanje. De Spaanse taal is het enige positieve in zijn verhaal.

Af en toe vindt hij wat werk als tuinman bij de rijkeren in de buurt.
Hij heeft een vriendin leren kennen in Cuba die gelukkig wel een Spaans paspoort heeft bekomen (Algerijnse oorsprong).

We wisselen emailadressen uit en hij belooft me om wat foto's van die kampen op te sturen.
Dit historisch verhaal was voor mij totaal onbekend. Het lijkt wel het verhaal van de Joden en de Palestijnen.  Alleen, de Saharaoui's zijn een kleine bevolkingsgroep
met weinig economische waarde voor de grotere mogendheden.  Er gebeurt gewoon niets !

Terug in Vroem, zoek ik het uit op het internet.  Zijn verhaal klopt als een bus.

Voor ons was vandaag een emotionele blik op de wereld in het klein.  Aan de ene kant de overvloedig feestvierende Spanjaarden, tegenover de hopeloze Russische vrouw die maar geen werk kan vinden,  de Engels sprekende Spanjaard die samen met ons de afstand tot de bushalte meeliep, en de vluchteling die nergens thuis is
maar wel met de breedste glimlach rondloopt.

Wij waren bekommerd om onze bus en hoe we moesten thuis geraken als die niet meer zou rijden. Sidamed lachte hiermee en zei: " De bus? Da's mijn minste zorg!" Zijn verhaal liet ons wel toe om te relativeren.

We nemen afscheid op de bus met de belofte om toch nog via email contact te houden in de toekomst.

Voor diegenen die over de kampen en het Sahara volk wat meer wil lezen : google maar op "sahrauis Tinduf", je vindt het nodige wel.

In Gelves voelt het opvallend frisser. Nadat we alle raampjes tegelijk openzetten koelt Vroem snel af. Aangenaam om te slapen!

De tuinen van het Alcazar zien er wat eentonig uit. Bijna alle bloemen staan nog in knop. Het kasteel daarentegen heeft de seizoenen niet nodig om al zijn pracht en praal te tonen.

Tien foto's per ruimte zouden nog te weinig zijn om heel het kunstwerk tot in detail weer te geven. Hoe lang zouden ze aan die reusachtige gebouwen gewerkt hebben?
Hoeveel kunstenaars hebben met engelengeduld de muren verfraaid, de schilderijen gemaakt, de enorme wandtapijten geweven?

Het is bloedheet als we naar de bushalte wandelen. De warme bries geeft weinig koelte. Deze keer stappen we naar de juiste halte. Zodra we daar aankomen, komt de bus ook.

We kijken ernaar uit om aan het haventje in de schaduw van Vroem uit te rusten, bij het kabbelende water en de tjierpende vogels.

Maar de bewoners van een van de boten zien dat even anders. "Kwaak kwaak kwaak !", schettert hun "muziek" voor ieder die het wel of niet wil horen.

Gaan we ons zitten ergeren of nemen we de wereld zoals die is? We hebben nog een beter idee: een terrasje doen in Gelves.

Zodra we die gedachten uitspreken stopt het lawaai. Te laat!

Dank zij die boot hebben wij weer andere tapa's kunnen proeven.

We willen de kathedraal bezoeken.Een massa toeristen staat tot aan de overkant van de straat aan te schuiven om naar binnen te mogen.
Dus gaan we maar eerst Plaza America bezoeken. We komen voorbij Plaza Espagna. Vanop het hoogste balkon hadden we nog geen foto genomen.
Plaza America baadt in de bloemenparkjes, die vele fotograferende bezoekers niet ontgaan.
De plaats loopt uit op een pleintje waar toeristen zich amuseren met foto's maken van duiven die uit de hand komen eten en op de schouder komen zitten.

Om 16 uur staan we opnieuw voor de ingang van de kathedraal. We kijken ernaar uit om op het heetst van de dag in het koele gebouw te vertoeven.
We kunnen meteen naar binnen. Gelukkig krijgen we op de valreep de openingsuren in 't oog. De kathedraal sluit om 17u. 

Eén uur is te weinig om hier alle ruimten inclusief toren te bezichtigen. Spijtig doch reden om ooit nog eens terug naar Sevilla te komen!

Een ijsje maakt alles goed.

Nadat we "thuis" bij Vroem aan het water tot rust gekomen zijn, wandelen we naar het dorp, op zoek naar tapa's die we nog niet geproefd hebben.

Vandaag houden we een "luie dag". We ruimen Vroem op en vegen hem uit. We vullen ook zijn voorraad water weer bij.
Ondertussen kunnen we onze bezwete kleren uitwassen, zodat we morgen volledig opgefrist verder kunnen rijden.

Het wordt ook iets drukker op de camperplaats, vermoedelijk omdat het weekend is. Heel veel plaatsen zijn er niet, er staan momenteel zo'n 15 campers.  We denken niet dat er nog veel bijkunnen.  Er is ook maar één douche voor de heren en evenveel voor de dames.  's Morgens is het soms wel aanschuiven, maar dat nemen we er maar bij.

Jammer dat de rivier (ik vermoed de guadalquivir) er zo vaalgrijs uitziet anders zou het fijn zijn om te zwemmen, maar dit hebben we nog niemand zien doen en het lijkt ook niet zo aanlokkelijk in dit niet zo proper water.

Het  blijft wel mooi en heel warm.  Zou de het gezegde "Abril aguas mil" dit jaar dan toch niet opgaan?  Van ons hoeft het echt niet hoor... wij genieten met volle teugen.

De nacht is hopelijk even rustig als de vorigen, op het feestgedruis na dan, dat met de wind over het water als een zoemende achtergrond tot bij ons wordt aangevoerd.

Spijtig dat hier geen enkele wandelweg is, zelfs geen plaatsje dat iets verder van de weg ligt om te zitten en te genieten van de natuur.

In Alcala nemen we de snelweg naar Gibraltar. De rots zien we al van verre liggen, gehuld in een dikke laag wolken en mist. In het drukke "La Linea" zoeken we een plaatsje op een van de enorme parkings, om van daaruit te voet naar Gibraltar te gaan.
Maar de parkings zijn afgeladen vol en moest er toch nog een plaatsje voor Vroem zijn, dan zou het er te smal en te kort zijn om te manoevreren.

Aan de grens met Gibraltar maken we rechtsomkeer. Aartsmoeilijk om op de 4 tot
5-baansvakken onze weg terug te vinden.

Markske slaat tilt en mag van ons een pauze nemen.

De campergids toont een foto van een leuke plaats in Tarifa, bij de zee. Maar elke zijweg richting strand is er afgesloten voor verkeer.
Wanneer we te voet gaan kijken vinden we de plaats die er hetzelfde uitziet als de foto in de campergids. Dit is dus wel degelijk een plaats voor campers, maar ze mogen er niet in...

De volgende halte ligt In Zahara de los Atunes: "parking aan de rivier", vermeldt de gids. Na wat heen en weer rijden bemerken we vanop de brug een strookje langs de rivier, waar vier auto's deze parkeerplaatsjes innemen.

In Conil de la Frontera zouden 20 plaatsen zijn. Inderdaad, dat klopt. Er zijn er zelfs meer, veel meer. Maar aan de inrit staat een bord met in koeien van letters dat je hier met je camper niet mag overnachten, noch parkeren, noch stationeren. Dus
we hadden hier met Vroem al niet mogen stilstaan om dat bordje te lezen...

In Sancti Petri la Barosso mogen we langs de weg blijven staan. De buurt van het haventje is veel rustiger om te overnachten.
En er staat geen bordje dat het niet mag...

We willen Cadiz bezoeken. Een bewoner uit San Fernando raadt ons aan om Vroem aan het winkelcentrum van deze stad achter te laten en met de trein verder te reizen.

Het is aangenaam warm, 22 tot23 graden, dus hoeven we niet veel kleding mee te nemen. Maar nooit eerder hebben we die extra trui zo gemist!
Cadiz is een schiereiland dat  uitsteekt in de Atlantische Oceaan, met bijbehorende stormachtige frisse zeewind, die je overal in het stadje voelt.

Castillo de San Sebastian ligt helemaal in zee: goed vasthouden wat je bijhebt, of je bent het kwijt.
Castillo de Santa Catalina is een fort met een militaire geschiedenis, die in de musea vertoond wordt. Het is nog steeds in gebruik door de soldaten.

In de vooravond stroomt het pleintje waar wij zitten vol babbelende mensen die elkaar hier ontmoeten.
Kinderen vinden speelkameraadjes en ravotten kriskras tussen de tafeltjes van de terrasjes. Zodra ze kunnen lopen leren ze met anderen omgaan.

Zou dat de reden zijn waarom Spanjaarden zo'n vriendelijk warm volk zijn?

Wanneer we Vroem ophalen in San Fernando is het bijna 22 uur. In het duister zijn de naambordjes langs de wegen niet duidelijk te lezen.
En Markske heeft last van nachtblindheid. Dus overnachten we weer in Puerto de Sancti Petri. Daar kan René nu recht naartoe rijden.

De felle wind uit Cadiz is met ons meegereden en klinkt heel de nacht als een storm.

Nog steeds zijn de stranden weinig toegankelijk. Hotels, bars en restaurantjes belemmeren het zicht op de zee.
Maar in Chipiona zou zelfs op het strand een plaatsje zijn waar campers mogen parkeren en overnachten.

Na heel wat heen en weer rijden op alle zijwegeltjes vinden we een plek op het strand. De coördinaten en de foto uit de campergids kloppen niet, maar we mogen hier blijven staan en zelfs overnachten. Fijn toch?

We ontmoeten Oostenrijkers die dezelfde camper hebben als wij. Dat trekt aan. We nemen een kijkje in elkaars huisje.
Deze mensen hebben eerst drie jaar in hun camper gewoond. Als we hun reislijst en hun verhalen horen, vermoeden we dat ze nog altijd meer in hun camper verblijven dan in hun pas gekochte huis in de buurt van Passau.

We trekken allebei onze luifel uit om te genieten van de schaduw en om uit de wind te zitten. Maar we hebben nauwelijks de tijd om een foto te maken van ons zithoekje.

Twee politiewagens komen recht naar ons toegereden.
Drie mensen in uniform stappen uit: "No campar".

De Oostenrijkers houden het voor bekeken en gaan op zoek naar een plaatsje in de duinen waar ze zich kunnen verbergen.

Wij doen wat ons bevolen werd. "No campar" betekent ook dat je niet met je vouwstoeltje naast je camper mag zitten.
Andere mensen mogen dat wel, ook met parasols, vouwtafeltjes en hun halve huishouden.
Dus slepen wij onze stoeltjes enkele meters verder, besmeren ons overvloedig met zonnebrandolie en genieten van zon, zee en strand.

De sfeervolle zonsondergang bij heldere hemel kan niemand ons nog afnemen.

We kopen brood, heerlijke schapenkaas en "chorizo". We picknicken in een parkje.

We parkeren Vroem in de duinen en wandelen langs het zonovergoten strand naar het centrum van Chipiona.
Ook hier zien we vele huizen en appartementen leeg staan, of te huur. Zouden ze wachten op vakantiegangers die in de zomer zullen komen, of is dit een teken van de crisis in Spanje?

Er is weinig volk op de stranden. Dat geeft een extra gevoel van ruimte. Er is hier veel minder wind dan op het strand waar we gisteren waren.
Met onze voeten in de zee is het aangenaam wandelen en kunnen we wel tegen de zon.

Eigenlijk willen we verder vroemen langs de Spaanse kust tot in Portugal. Maar Spanje heeft het uitgestrekte natuurgebied "Parque Nacional de Donana" letterlijk ongerept gelaten. Er loopt geen enkele weg doorheen.

Om in Portugal te geraken moeten we eerst terug naar Sevilla.

Het is al 21 uur als we stoppen aan een haventje in Mazagon. Morgen rijden we wel verder.

Het haventje klinkt niet zo rustig als het eruit ziet. Je hoort het gedreun van sommige boten en machines. Maar het ruisen van de golven op het brede strand dat een paar honderd meter verder ligt, overstemt alle lawaai.

De ochtend is aangenaam warm en windstil. We lezen en luieren. We moeten wel oppassen dat we op tijd onze strandstoel opschuiven, want de zee komt snel dichtbij.

Namiddag rijden we via Sevilla naar Huelva. Aan Monumento a Colon mogen we met de camper overnachten. Deze parking, omringd door drukke wegen, is echt geen plaats om rustig in slaap te vallen. Dus begeven we ons naar Matalascanas, naar de plaats waar we vorig jaar gebleven zijn.

Er staan nog altijd evenveel huizen en appartementen leeg. Het is hier echter veel drukker dan vorig jaar. Dat komt misschien omdat dit weekend voor heel Spanje slecht weer voorspeld wordt, behalve deze plaats.

Wat zijn we toch verwend, dat we rond 19, 20u nog steeds kunnen genieten van de warme Spaanse lentezon!

Matelascañas stroomt vol met dagjesmensen, die de frisse bries op het strand trotseren om in de zon te liggen.
De obers van de horeca staan vol verwachting op de uitkijk naar klanten. Maar de terrasjes zijn zeer schaars bevolkt.
De toeristen installeren zich op het strand met vouwstoeltjes en -tafeltjes, met brood en een koelbox, waaruit ze alle ingrediënten voor hun zelfgemaakte tapa's toveren.

In het centrum van de stad staat een veelbelovende wandeling aangegeven, die ons door de duinen langs de kust zou leiden, met bijbehorende panorama's.

Het wordt echter: bergje op - foto - bergje af - dat was het dan.

In Acebuche, aan de rand van het natuurpark " De Doñana", is ook een wandeling voorzien. Ja, dààr wilden we eigenlijk naartoe.
Zorgvuldig aangelegde houten paadjes en brugjes leiden ons kilometers lang doorheen het gebied.
De zijpaadjes leiden telkens naar één van de talrijke observeerhuisjes. Op de bordjes staat vermeld wat je daar zoal kan zien: trekvogels, herten en schildpadden.

Verder heb je geluk nodig om tegelijk met de dieren op die plaats aan te komen.
Wij hebben dat geluk met de schildpadden... .

Er wordt gevraagd om stil te zijn en de dieren niet te storen. En dat wordt gerespecteerd - we wisten nog niet dat Spanjaarden ook stil kunnen zijn.

Al lijkt het wandelpaadje kunstmatig, toch is het een mooie wandeling, tussen verschillende soorten dennen, eucalyptussen en bloeiende bloemen.

En op die manier houden we met zijn allen de schaarse stukjes natuur intact.

In een observeerhutje enkele kilometers verder, in El Rocio, slaagt René erin om een reiger op de gevoelige plaat vast te leggen.

Op deze parking zouden we best wel de nacht willen doorbrengen, ware het niet dat over heel dit dorp een verbod heerst om met je camper te overnachten.
Dan maar terug naar het vertrouwde Matalascañas. Het is 19u30 en voor een helse zoektocht hebben we geen zin meer.

Vanuit Vroem worden we getracteerd op een blije stralende ochtendzon. Maar wanneer we naar buiten gaan schrikken we van de strakke koude wind. Veertien graden...dat zijn we niet meer gewoon.
Toch beseffen we dat de weergoden ons blijven verwennen. Nergens in het uitgestrekte Spanje is het zo droog en zonnig als hier.

We vinden dat we Costa de la Luz genoeg hebben uitgekamd en besluiten om via Bollullos, Valverde en Cabezas Rubias naar de grens met Portugal te rijden.
De campergids vermeldt geen speciale camperplaatsen voor dat land. Je mag er gewoon overal blijven overnachten (behalve in stadscentra).
Dat klinkt heel wat vriendelijker en uitnodigend.

Op de laatse camperplaats voor de grens, in Valverde houden we even halt. Hier kunnen we tegelijk ons water verversen en de toiletinhoud kwijt. Je weet nooit hoe lang we zouden moeten rijden om een dergelijke plaats te vinden.

Voorbij St Barbara de Casa slagen we erin eenz zijwegje te vinden op 100m van de weg om te overnachten.  De ondergrond is zanderig en we moeten de keggen gebruiken (wat eigenlijk niet toegelaten is in Spanje...). Er komt een auto die een paar meter verder stopt, dan rijdt hij door. Het was geen politiewagen.

Het is weer 7 graden maar... de zon straalt en warmt vroem snel op.  We bezoeken een kasgteel uit de middeleeuwen.  De 40 meter hoge toren is een van de best bewaarde Portugese militaire (architectuur). Het binnenwerk van de toren bestaat uit marmer.

Verder zijn er enkele kerkjes en pleintjes.

Beja toont ons een heel ander Portugal dan wat we vorig jaar in de kustgebieden gezien hebben.  In de smalle straatjes staat ongeveer de helft van de woonhuizen leeg.Allemaal zien ze er grauw en afgebladerd uit. De leegstand is ook merkbaar in de winkelstraatjes waar, volgens ons, de Spanjaarden er koket en netjes bijliepen, vinden we de Portugesen heel sober gekleed.

Toevallig vinden we een kasticketje van vorig jaar.  We merken dat de voedselprijzen hier gestegen zijn.  De BTW op brood, fruit, groenten en zuivel steeg van 5 naar 6%. De BTW op Vlees en wijn steeg van 19 naar 23%.

Voor ons blijft echter alles nog spotgoedkoop.  We hebben de indruk dat Portugal veel erger lijdt onder de crisis dan Spanje.

De cafeetjes en restaurantjes zijn klein, donker en weinig uitnodigend. We genieten van de keuken in "Comme Chez Vroem". 

Toch zijn we een beetje beschaamd dat wij het zo goed hebben en de Portugesen niet. Anderzijds beseffen we weer eens wat voor verwende nesten wij zijn

Feest van de arbeid, ook in Portugal.

We worden wakker op de grote parking voor het expositie gebouw.  We staan er compleet alleen onder een veelbelovende en stralende blauwe hemel.
Hier willen we van genieten en een rustige plaats om te wandelen opzoeken.

De tegenstelling armoede-rijkdom is in Beja wel groot, vinden we.
Op deze verlofdag zijn de warenhuizen aan de rand van de stad tot onze verrassing allemaal open. Op de parkings wriemelen mensen en auto's door elkaar.

In de toeristische folder die we kregen lezen we (in het engels!) dat even voorbij Beja, in Quintos, een mooi rustig gebied ligt.

Vroem hobbelt enkele kilometers over een smal zandwegje met kuilen, maar we worden beloond.
Het plaatse bij de Guadiana rivier schittert als een oase in de zon. Je kan hier ook wandelen zien we.  Eerst gaan we picknicken.

Al snel horen we enkele motorrijders de rust verstoren.
Dicht bij de rivier overstemt het watervalletje het geluid van motorijders, die zich heen en weer laten gaan over de stoffige zandwegen.
In de verte zien we een tentje en wat rook : ze gaan grillen.  Nu is het even rustig, maar zodra we willen wandelen hebben de motorijders ook gedaan met eten.

Uitdagend lachend stuiven ze ons telkens voorbij en als de stofwolk die ze achterlaten wat gezakt is, zijn ze er weer.  En ze willen niet alleen gezien worden maar duidelijk ook gehoord. 

Dus vroemen wij naar de nieuwe plaats van de folder.  Albufeira do Roxo wordt beschreven als een plekje "voor contemplatie en om het besef van tijd te verliezen".
De natuur is er "sereen" en je kan er volgels observeren. We zien de zijweg al van ver : een massa auto's rijdt daar ook naartoe.
Langs de smalle veldweg komen links en rechts de geparkeerde wagens ons tegen, en neen, Vroem kan er echt niet meer bij op deze overvolle parking.
We zijn al blij dat het ergens net ruim genoeg is om te keren. 

Op weg naar Evora stoppen we om enkele Dolmen te bekijken. Eigenlijk maken de weiden met bloeiende bloemen daarrond meer indruk op ons dan deze paar stenen.

In Evora maakt René nog een avondwandeling.  Op hem maakt deze stad een andere indruk dan de veelbelovende toeristische informatie die we van het internet haalden.

De stad is bijna nog volledig omgeven door vestingsmuren.  Binnen deze muren prijkt een imposante kathedraal.  De straatjes met oude huizen maken een kille indruk. 
Geen terrasjes zoals we gewoon zijn, maar afgebladderde muren en gesloten ramen.
Op een groot marktplein (en ik bedoel werkelijk groot!) heeft er een markt plaatsgevonden en wat achterblijft tart alle verbeelding. Je kan geen meter stappen zonder papier, plastiek en  allerhande verpakkingsmateriaal dat ongelooflijk slordig is blijven liggen, voor je voeten te vinden.

Het positieve is dat het vermoedelijk werk verschaft aan enkele Portugesen om dit op te ruimen. Alhoewel !
Als ik terugkeer naar Vroem merk ik dat ook de andere straten met blikjes, papier, flessen... omzoomd zijn.  Neen, hier willen we echt niet blijven.

Eén megalit of menhir die tegenvalt kan een uitzondering zijn, dus volgen we de toeristische weg van Evora naar Montemor o Novo waarlangs meerdere historische monumenten aangeduid staan.
Na een kwartier rijden op een zijweg gaat die over in een zandweg.  Vroem heeft het moeilijk met al de kuilen en bulten.
Zijn opstapje was  al een beetje beschadigd en zijn uitlaat had ook al tegen een verhoging geschuurd. 
We willen dit stuk even graag te voet afleggen als we maar eens wisten hoe ver de afstand is... dit wordt nooit vermeld.

Met Vroem wordt het zo'n 20 minuten.   Dan volgen we een smal voetpaadje, het resultaat zie je op de foto. Toch ook maar weer de prachtige bloemenweide erbij gezet. 

Voor het volgende monument rijden we een zijweg helemaal teneinde, daat staat wonder o wonder, een wegwijzer naar de richting van waar we gekomen zijn... Dus hebben we de zoektocht maar gestaakt.
De wegen naar de stenen zijn zanderig en door de droogte en het stof ziet Vroem er niet meer uit om aan te raken.  Het bad in met hem!  Gelukkig zijn er regelmatig car-washes onderweg...
We bewaren de autoritten naar de andere stenen dan maar voor als het regent.

Bij dit stralend weer hebben we meer zin om naar de kust te rijden.  Wat zijn we blij dat we die beslissing genomen hebben. 

Bovendien worden we getracteerd met.... een steen, zomaar op het strand! We parkeren Vroem in de duinen, verderop staan nog enkele campers. 

Het is hier zalig rustig, we horen de golven en de vogels.  Even later krijgen we bezoek, iemand kijkt ons aan alsof ie al weken geen eten meer gehad heeft.

En als de avond valt is Nelly niet meer te houden... de zonsondergang in St André moet op de foto.

Oei, Nelly komt kermend uit de badkamer... een kramp in haar nek.  Wat nu...
De dag vordert aarzelend en haar nek blijft haar pijnlijk bezighouden, dus vertrek ik alleen op wandel. 

Het strand is ongelooflijk uitgestrekt en verlaten.
Kilometers strand ... en geen kat te bespeuren.  Het zand is ook zachter dan normaal.  Zelfs aan de waterlijn zakt je voet in het zand en is het moeilijk stappen.
Het water is kil en de golven slaan met krachtige slagen op het strand.  Zelfs als ik op het droge loop komt bij sterke golven het water plotseling tot aan mijn knieën.

Alleen met de meeuwen en de branding breng ik enige tijd door.

Terug bij Vroem is Nelly aan het bekomen.  De pijn is er nog, maar rust en een warme compres helpen.

Het weer is wisselvallig.  In de zon is het te warm, uit de zon te koud.  Het is moeilijk om de juiste plaats te vinden om te vertoeven. 

In de late namiddag komen er nog campers aan.  Een Portugees komt kort bij ons staan, hij heeft ook een "Vroem". Als ik een gesprek met hem aanga, vertelt hij dat zijn camper is ontworpen door zijn vrouw.
Op een chassis van Peugeot heeft zijn vrouw een volledig interieur ontworpen. Wondermooi!  En terecht, wij staan er echt verstomd van hoe netjes, ordelijk, ingenieus deze camper is ingericht.
Kleine onhebbelijkheden bij ons zijn bij hen op een wonderlijke manier weggewerkt. Een nooit gezien pareltje.

Na wat heen en weer gebabbel leg ik uit dat Nelly pijn in haar hals heeft door een kramp.  Beweert die man toch wel dat hij daar een middel tegen heeft en zelfs haar wil masseren.
Als turnleraar heeft hij hier heel wat ervaring mee opgedaan en daarom zelfs ook opleiding  is gaan volgen in het behandelen van krampen.

Hij masseert Nelly op professionele wijze en biedt zelfs aan om dit morgenochtend  te herhalen.

Ons hoef je geen kwaad woord meer te vertellen over Portugezen... het is al de derde keer dat we zo vriendelijk worden geholpen.

We zitten nog buiten tot de zon achter de horizon verdwijnt, dan wordt het te kil en vluchten we naar binnen. 

Het wordt weekend... zou het nu drukker worden?

De ochtendzon straalt uitnodigend aan de open hemel.  Vlug onze short aan en naar buiten. Terwijl wij koffiedrinken komen de Portugese buren voorbijgewandeld...
Goed ingeduffeld in lange broek, trui en een jas.  Het is meer dan 20 graden en windstil. Maar zij vinden dat koud.  Vanacht hadden ze zelfs de verwarming aan.

"En jullie willen naar Belgie en Nederland reizen?"  Dáár gaan jullie pas meemaken wat koude is!"

Later op de dag picknicken en wandelen we langs het lege strand.  De duinen erachter vormen met al de verschillende soorten bloemen en planten een mooi natuurgebied. Spijtig dat ze ook bezaaid zijn met afval.  Het valt echt op.

De Portugese weekendtoeristen zitten allemaal wat verder bij een lagune : daar is het water warmer, zeggen ze.  Wij proberen ook eens in de zon te zitten en houden dat maar 5 minuten vol.

Terug bij Vroem zorgt een zacht briesje voor net genoeg afkoeling.

Wat later bij weer een massagebeurt :
"Je zenuw zat gekneld", maakte onze vriendelijke camperbuurman mij duidelijk, "het ergste is voorbij, nog 2 dagen geduld en dan wordt het beter."

Ik, (Nelly) besefte maar weer eens dat ons lichaam onze grote baas is en beslist over ons doen en laten. En ik mag blij zijn dat mijn lichaam zo vriendelijk is om voorzichtig verder te genieten van onze reis.

's Avonds, wanneer de dagjesmensen naar huis zijn, wordt het opvallend stil.  In het restaurantje op het strand laten we ons gaan met Portugese specialiteiten en bijbehorend wijntje.

Het koelt weer aangenaam af zodat we goed kunnen slapen.

Onze buurman masseert mijn hals nog eens en toont René hoe hij het verder kan doen.  Hij staat erop de we de verwarmende zalf meenemen.  De afscheidsbabbel duurt enkele uren.  Hij tracteert ons op een echt kopje Portugese koffie.  Oei wat straf voor René, heerlijk voor Nelly!

Zijn echtgenote is lerares engels, zij vertelt schrijnende verhalen over kinderen met leerachterstand - 10 jaar en nog niet behoorlijk kunnen lezen - omwille van de hachelijke situatie thuis, door de economische toestand in Portugal.
"Er zijn kinderen die met honger naar school komen" vertelt zij.  Door bezuinigingen is het niveau van onderwijs sterk gedaald, (teveel leerlingen in een klas) en maakt zij zich duidelijk bezorgd voor de toekomst.

We wisselen emailadressen uit en nodigen elkaar uit als de ander in de buurt van onze vaste woonplaats zou komen.

Een koppel uit luxemburg die een huisje gekocht hebben in St André  is geïnteresseerd in onze Vroem.  Zo'n camper willen zij ook kopen.  Ze zijn ervaren reizigers in Portugal en wijzen ons een rustige camping aan bij de zee, enkele kilometers verder.

We komen terecht in een bebost duingebied.  We zien de zee niet maar we horen de branding.  Op zondagavond is deze uitgestrekte camping zo goed als verlaten.

Voor het eerst kunnen we ongestoord de luifel plaatsen en buiten aan ons picknicktafeltje eten.  De duinen houden de wind tegen.  Zo blijven we nog  buiten zitten in de avondzon tot ze ondergaat.

En we krijgen bezoek...

De app over de weersverwachting in Portugal geeft weer dat het de hele dag zwaar bewolkt zal zijn.  Maar de zon trekt zich daar niets van aan.
Ze duwt de wolken opzij en laat zich de hele dag zien. Het is 21° in de schaduw en dus zacht lenteweer.  Een zandwegje leidt tussen de steile kliffen omlaag naar het strand, dat we weer eens voor ons alleen hebben. 

Wat een geluid, wat een kracht komt uit die golven.

Spijtig dat ook dit strand de sporen nalaat van slordige bezoekers.

En... "ja... die kat kom weer...".  Rond dezelfde tijd als gisterenavond komt ze haar portie melk vragen.  Wanneer haar bakje leeg is vervolgt ze haar bedelronde.

Aan de horizon worden we begroet door heel speciale gastheren/vrouwen, die we nog niet eerder in levende lijve hebben gezien.  Eigenlijk zijn ze te ver af voor een foto maar we kunnen het toch niet laten om hen op de gevoelige plaat vast te leggen.

We wandelen over de kliffen naar Porto Covo. 
We kunnen blijven fotograferen tot de 1000ste foto. Elke stap, elke seconde geeft een ander panorama.
Golven tot 3m hoog stormen op het strand af en beuken tegen de hoge rotsen.  Daar spatten ze uiteen en spuiten een regen van waterdruppels hoog in de lucht.

Geen enkel foto kan de majestueuse kracht weergeven, hoezeer we ook  ons best doen om dit schouwspel vast te leggen.

Porto Covo is een piepklein dorpje met 2 straten. De weinige bewoners baten een souvenirwinkeltje uit, of een ijssalon.  We proeven Portugese specialiteiten.
Ze zijn lekker en zo anders klaargemaakt dan bij ons, zonder saus maar met olijfolie. Dit maakt het licht verteerbaar.

Net voor het donker wordt zijn we terug bij Vroem.  Vroem heeft bezoek! Deze keer vinden we een motorrijder ingeduffeld in zijn slaapzak tussen zijn voertuig en onze camper.

Hij beweegt niet, dus stappen we zachtjes naar binnen om hem niet wakker te maken.

Hoera, de motorreiziger is een Duitser : we kunnen hem aanspreken en naar zijn verhalen luisteren, wat in het Portugees totaal niet zou lukken. Hij rijdt regelmatig lange tochten, heel alleen op zijn KTM 950 motor.
Ik (René) krijg er het water van in de mond.  Puur genieten is dit, zo'n 500 km per dag, alleen met zijn motor.
We bieden hem een kopje koffie aan en ondertussen vertelt hij van zijn reizen.  Elk jaar  is hij 10 dagen alleen weg.  De rest van zijn vakantie is voor zijn vrouw en de kinderen.  Portugal  - Spanje - Italië - Kroatië... Bovendien heeft hij een filmcamera op zijn helm gemonteerd.  Zo kan hij zijn familie tonen waar ie geweest is. Een paar uur per dag kan hij filmen.

Als hij weg rijdt zwaait hij nog even ... Gute Fahrt.. 

We picknicken boven op de klif, zwijgend zitten we uren bij elkaar terwijl we ons laten overstelpen door de klank en kleuren van de natuur.  We kunnen er maar niet genoeg van krijgen.
In de namiddag rijden verder naar Villa Nova de Milfontes.

Als afscheidscadeautje komen de 4 struisvogels dicht bij de afsluiten paraderen, net wanneer we de weg willen oprijden.Vlug ernaar toe, klik klik. 

Villa Nova de Milfontes is een grote stad met zandstrandjes.  De zee is hier veel rustiger.  René wil zwemmen maar houdt het niet lang uit.  Het water is veel frisser dan vorig jaar.

Verder maakt dit stadje op ons, verwende vakantiegangers, geen indruk.  Praia Grande in Almograve heeft een ruime parking die uitkijkt op de wondermooie kliffen.
Prachtig om te overnachten en morgen te wandelen, ware het niet dat een duidelijke tekening op een bord laat zien dat Vroem hier niet mag blijven.

We zijn blij om in Cavaleiro, Cabo Sardao, een favoriete plaats van vorig jaar terug te vinden.  Ver weg van de bewoonde wereld, dus ook van een netwerk om onze blog bij te werken.
Onder de luifel genieten we van een prachtige zonsondergang.  Bij het vertrouwde zwaailicht van de vuurtoren vallen we in een diepe slaap.

Geluk maakt kleine dingen groot. Wat is er aangenamer dan buiten te genieten van je eerste kop koffie, met zicht op een bloementapijt, en erachter de uitgestrekte oceaan?
De ooievaars op hun nest in de rotsen hebben al flinke jongen. Vorig jaar waren we hier pas in de de tweede helft van mei, en toen waren ze nog aan het broeden.
De duidelijke wegwijzer : "rota vincentina", leidt ons afwisseled door de duinen, over de kliffen en door het bos. Onze foto's tonen slechts een glimp van de schoonheid die we gezien hebben.

De frisse ochtendwind, die tegen de middag overgaat in een zacht briesje is meer dan welkkom. Terug bij Vroem zijn me meer dan verrast, daar staat een koude stormachtige oceaanwind. In plaats van te bekomen op ons terrasje haasten we ons naar binnen.
Deuren en ramen dicht, want alles klappert. Het is nog steeds volop zon maar door die wind zakt de temperatuur naar 13°.
Heel de nacht schudt Vroem heen en weer. Moesten we in een tent liggen dan zouden we samen met de tent weggewaaid zijn.

De zon straalt weer aan de hemel.  Vlug naar buiten! Maar... nog veel vlugger terug naar binnen en de deur toe.  De thermometer wijst 13° aan...
Dan maar op naar de volgende wandeling. Eens we weg zijn van "onze klif" waait het veel minder. De wind is  hier ook niet zo koud meer.

Vandaag volgen we een pad dat uitkomt in Zambujeira do Mar.  Het wegje slingert door weiden vol bloeiende bloemen.  Om de branding tegen de klilffen te zien maken we af en toe een omwegje dat later dan weer op het pad uitkomt.

Het stoort ons dat we regelmatig worden opgeschrikt door groepjes terreinwagens en motoren, die agressief over de zandweg racen en ons achterlaten in een dichte stofwolk.
Deze "sport" blijkt een nieuwe rage te zijn.  Je kan elk een auto of motor huren. Een gids brengt je dan van rots naar rots, van plaats naar plaats.
Je krijgt net de tijd voor een foto en zo heb je snel een hele provincie doorkruist.  Tot ergenis van de plaatselijke bewoners en van ons ook natuurlijk.

Het is 22° bij Vroem maar de wind is fris en schudt hem nog steeds heen en weer.  Binnen creëren we een veranda en nemen we een aperitiefje met tapas.  We luisteren naar het gefluit van de wind in de dakramen.
Wat een luxe: in slaap gewiegd worden !  Wie maakt dat nog mee op zijn oude dag.

In de loop van de nacht is de wind gaan liggen, we kunnen weer buiten in het zonnetje ontbijten. Zalig !

Oei! We ontdekken dat de koelkast deze nacht is uitgegaan terwijl de gasvoorraad niet leeg is.  Uitgeblazen door de wind, denken we.
We krijgen hem onmiddellijk weer aan de praat en nu maar leeg eten, een hele klus...

Zambujeira do Mar heeft een mooi zandstrand en volgens onze campergids mogelijkheid om te overnachten.  Maar het uithangbord op de parking spreekt dit duidelijk tegen.
In de buurt van Brejao en Carvalhal ligt in de inham van 2 kliffen een ydillisch strandje.  Er zijn geen huizen, winkeltjes of restaurantjes, alleen de duinen en de baai.
Op het strand hebben de dagjesmensen de plaatsjes die uit de wind liggen al ingenomen.  Maar tussen de rotsen vinden wij een plaatsje dat nog niet bezet is.

Van hieruit genieten we van de wilde ontstuimige zee.  Slechts enkele minuten later komen we te weten waarom geen enkele Portugees hier is komen zitten. 

Jaja, één golf later... In een reflex tillen we onze rugzak omhoog en kunnen we onze zwemmende sandalen nog net grijpen. 

De zonnekloppers genieten tot zonsondergang, (20h30) dan laten ze ons achter bij het geluid van de vogels en de branding.

"Goede Morgen" straalt de zon.  Geen wind : wat een luxe.  We genieten van ons ontbijt op "ons" terrasje.  De zon brandt al hevig. 
Ook hier vinden we de ons reeds vertrouwde wegwijzer "rota vincentina".  We volgen een smal paadje.  Wat we zien is als het mooiste muziekstuk dat zich eindeloos herhaalt in ontelbare variaties.
Dit is de hemel!  We doen vergeefse pogingen om dit tafereel vast te leggen.  Later zal het resultaat tenminste de onbeschrijfelijke herinnering oproepen.

De natuur en de vogels hebben geen internet nodig om te communiceren.  Maar we moeten onze voedselvoorraad weer aanvullen en zo raken we weer in de bewoonde wereld.
Op de parking van het warenhuis plaatsen we alvast enkele bladzijden uit ons dagboek op het web. We rijden terug naar "ons" plaatsje in Carvalhal.  De avondschemering spreidt een gordijn van rust over het leeggelopen strand.

De meeuwen koesteren zich in de laatste zonnestralen.  Nu wordt het frisser, maar ideaal om een warme maaltijd te bereiden.  Wat smaakt dat goed na zo'n dagtocht!

De regendruppels op Vroem drogen snel op.  Maar het blijft zwaar bewolkt en zo'n 5° frisser.  Een goede gelegenheid om naar de bewoonde wereld te rijden waar we de rest van ons dagboek op het web kunnen plaatsen.
Hier in het binnenland trekt het open en voelt het aangenaam warm. 

Op de camperplaats in Odeceixe picknicken we buiten, veilig beschut door Vroem, die voor ons de felle wind opvangt.
We wandelen naar het strandje waar we vorig jaar zo genoten.  Het waaide toen ook maar de wind was veel minder koud en beneden in de baai zorgden de rotsen voor beschutting. Deze keer is het niet aangenaam om buiten te zijn.  De camperplaats, waar vorig jaar een gezellige drukte heerste, voelt nu eenzaam en verlaten.

Een Portugees koppel maakt zich klaar om een frisse neus te halen.  Neen, ze overnachten hier niet.  Ze wonen in Portimao en komen hun ouders bezoeken die in de buurt wonen.

"Aan de westkust moet je niet blijven", raadt mijnheer ons aan.  Fier dat hij ons te woord kan staan in het Frans.
"Van maart tot october waait in heel de strook van Sines tot Sagres een frisse en soms hevige wind. De zuidkust, van Tavira tot Villa Real de sto Antonio, is aangenaam warm en heeft veel minder wind."

Wel dat doen we! Eerst zullen we een tussenstop houden op de camping in Sagres waar we vorig jaar verbleven.  We weten zeker dat daar een wasmachine is.

In de buurt van Aljézur zien we een wegwijzer : Praia da Amoreiro.  Nieuwsgierig slaan we af.  Het zijwegje kronkelt door de duinen en loopt dood op een grote open plek.

We horen de branding, we wandelen verder en komen uit op een mooi idylisch strandje.  Van op de plaats die het meest uit de wind ligt, observeren we een windsurfer die een sierlijke dans voert met de golven, één met de zee.
Hier blijven we overnachten toch?

Ons restaurantje in Vroem geeft zicht op een bloementuin en een park dat door de natuur netjes onderhouden wordt.  De wind valt hier al bij al mee. We zullen deze nacht niet gewiegd worden.

Hé, waar is de zon?  Met een trui aan valt het buiten nog mee, maar dan krijgen we een felle regenbui.  Voor de eerste keer tijdens onze reis regent het enkele ogenblikken zo hevig. Geboeid kijken we naar de spetterende druppels op de ramen.
 
We picknicken aan de zee in Carrapateira, dit wil zeggen : we eten binnen in Vroem en genieten van de zon op de ramen.

We zouden nu vanaf hier tot Sagres de andere kustplaatsjes willen verkennen en, als het daar mooi is, blijven slapen en wandelen. Maar het waait zo hevig.  Een wandeling langs de kust en over de kliffen is niet meer aangenaam.  Dus rijden we door naar de camping Orbitur in Sagres. 

Op een van de vorige slaapplaatsen vond René een SD kaart.
Hij past in zijn camera.  Die toont foto's van reigers genomen in de maand maart.  We weten niet van wie deze foto's zijn, maar mocht iemand ze herkennen kan hij of zij ons altijd contacteren. We bezorgen ze dan graag terug.
We plaatsen hier enkele foto's die daarop stonden.

De camping is redelijk rustig, de prijs is met 30 cent gestegen tegen vorig jaar.  De douches zijn heerlijk warm, we genieten ervan.

Ingeduffeld genieten we van onze eerste kop koffie tegen Vroem aan, die ons beschermt tegen de felle wind.  We zijn nog geen 10 minuten vertrokken voor een wandeling of we worden overspoeld door een fikse regenbui.
Toch maar terug naar Vroem om onze regenjas en paraplu te halen. Ze werken als wapens:  de wolken schuiven bedeesd voorbij en durven hun sluizen niet meer opentrekken.

Vanop de kliffen in Sagres zien we Cabo de Sao Vincence liggen. Dit is het uiterste punt in het Zuidwesten van Portugal en van Europa. Het fort dat over de zee uitkijkt trekt veel bezoekers aan. 

Verder lijkt Sagres ons een doorsnee provinciestadje.  De talrijke restaurantjes getuigen van hoge verwachtingen ten opzichte van toeristen.  De heerlijke geur van gegrilde vis doet ons aarzelen.
Toch voelen we wat weerstand om binnen te gaan.  De prijzen van de visgerechten liggen overal tussen de 9 en 11 euro.  Vleesgerechten zijn zelfs beterkoop. 
Maar eeenmaal binnen word je overladen met hapjes en voorgerechten die achteraf de rekening flink doen oplopen. Erg vindingrijk van die Portugesen.

Het is allemaal zijn prijs waard en we kunnen best eens genieten van al dat lekkers.  Maar de hapjes zijn overvloedig.  Ze kunnen samen doorgaan voor een hoofdgerecht dat we niet gekozen hebben op de menukaart.

Het is ons gelukt droog te blijven op weg naar de camping.
We zijn beiden moe en kruipen vroeg onder de wol.

We rijden door Zavial, Salema en Burgau aan de Zuidkust.  Het waait hier inderdaad minder en het is iets warmer, 19,5°.  Elk stadje heeft een zandstrand.
De zee is hier niet zo wild en dus kan je hier aangenaam zwemmen.  Een paradijs voor de zonnekloppers, die hier voor al hun behoeften aan hun trekken komen.  Maar al die elementen vinden wij ook in onze vlaamse kuststeden.

We willen Portugal verkennen dus vroemen we naar het binnenland.  Monchique is een kuuroord midden in het gebergte dat dezelfde naam draagt.  In de bergen is het fris en zeer winderig, net wat we wilden ontlopen. 

We lezen op internet dat het in heel Portugal fris is voor de tijd van het jaar.  Ideaal toch om Lissabon te bezoeken? 

We maken een tussensop op "ons" plaatsje in Porto Covo.  De foto's van vandaag komen uit ons archief.

We zijn al veel wind gewoon maar wat we deze nacht meemaken lijkt op een wervelstorm.  We staan dan maar op en plaatsen Vroem met zijn snoet naar de zee.  Dan schudt hij misschien wat minder heen en weer?

Maar dat vindt Vroem blijkbaar helemaal niet leuk. Het gekraak en gekreun dat boven op de wind - en regenvlagen horen, komt van Vroem. Weer uit bed, gordijntjes open en het wegje oprijden, waar stevige struiken voor beschutting zorgen. Nu staan we rustig. 

Dààrom stond het plein in het centrum van Porto Covo vol met campers! 
Dààrom staan enkele andere campers ook verder van de zee af......

"Goede Morgen!", roept de zon, alsof er niets gebeurd is.  We bedanken de struiken voor de nachtelijke bescherming maar willen liever ontbijten met zicht op zee.
We rijden daarom terug naar "ons" plekje op de klif, dat we herkennen aan de rots met het gat erin.  We plaatsen Vroem met het zijraampje op de zee gericht.
Tja, als je het zo kan hebben, en als Vroem akkoord is, waarom niet?

We trekken onze wandelschoenen aan voor het pad 'Rota Vincentina".  Deze 300 km lange route werd pas eind vorig jaar opengesteld en loopt van Sines tot Sagres.
Ze bestaat uit een "visserspad" en een "historisch pad". 

Vandaag lopen wij over het visserspad van Porto Covo tot Villa Nova de Milfontes.  Deze route is 19,5 km lang.  Uiteraard kunnen we de hele route niet doen, want we moeten ook nog terug. 
We zien wel hoe ver we geraken.  We parkeren in Porto Covo.  Eens op de route is het verrassend rustig.  Je ziet amper enkele wandelaars, gelukkig blijft de aangekondigde regen achterwege.

Weer staan we versteld van de pracht van de natuur.
We vorderen maar langzaam.  Na zowat iedere stap staan we stil en kijken we  rond en trekken foto's.  Wanneer we ons omdraaien zie je weer niewe dingen die te mooi zijn om zomaar voorbij te lopen.  We worden verwend met mooi weer en een aangenaam briesje.

De ondergaande zon verbergt zich achter donkergrijze wolken aan de horizon.  Maar wat stellen die wolken voor?
De zee lijkt uitgeraasd, op de klif is het zoveel mooier dan achter de struiken.  We wagen het erop!
Het zachte maanlicht, dat tussen de wolken door op het dakraam schijnt, brengt ons snel naar het land van de dromen.

De ochtend is verrassend zacht en het is windstil.  Zelfs de onstuimige Atlantische Oceaan ligt er spiegelglad bij.  De dag kan al niet meer stuk!

Gisteren hadden we al een deel van de Rota route gedaan. Als we nu eens de Rota Vincentina verder bewandelen richting Villa Nova de Milfontes vanaf de plaats waar we gebleven waren?  Dat stuk hebben we nog niet gelopen . 
We vinden er zowaar een mooie rustige staanplaats voor Vroem achter het kasteel aan het "Ilha de Pesseguires". Dus trekken we hier weer onze wandelschoenen aan.
Zowel aan het strand als in de beschutte duinen worden we getracteerd op een uitbundige lente.  De talrijke verlaten strandjes, de soms steile klim op de kliffen, de mooie vergezichten, de klanken van de branding alles ontvouwt zich als een onvoltooide symphonie. 

De meeuwen komen heel dicht bij ons zitten of vliegen rakelings over ons heen, alsof ze erom vragen om ook op de foto te mogen. 

Maar, eveneens op het strand, tegen de duinen vinden toch wel heel veel afval.  Je houdt het niet voor mogelijk wat daar allemaal ligt. Dit kan niet alleen door toevallige feestvierders achtergelaten zijn.  Zou deze rommel hier aangespoeld zijn door de schepen?
Een schip kan toevallig iets verliezen.  Maar een sliert van puin dat zich over enkele km uitstrekt, kan er alleen maar liggen als schepen hun afval in zee dumpen.

Schrijnend!

's Avonds koelt het snel af. De rustige plek achter het kasteel wordt iets drukker.  Blijkbaar was er een mountain bike wedstrijd in de buurt,  dus besluiten we om maar weer terug te keren naar ons "gat in de berg"  
Het wordt hier wel iets te fris om buiten te eten, maar binnen met het prachtige zicht op de golven is toch ook leuk!

Welke beelden zullen we kiezen uit onze tientallen foto's om op de blog te plaatsen? Om ons verhaal vlot op het web te zetten kunnen we er slechts 9 selecteren. 

Tevreden kruipen we onder de wol.  We kijken terug op de zoveelste dag vol geschenken. Terwijl de zware regenwolken hun hemelwater zacht over Vroem laten druppelen genieten wij van een verkwikkende nachtrust.

We picknicken in een dal aan de rand van Castelo Mendo, dicht bij de Spaanse grens.  We zijn hier alleen, samen met een ezel en twee geiten, die vrij rondgrazen.  Maar niet voor lang.
Een blaffende hond komt aangelopen en pendelt heen en weer tussen ons en zijn baasje.   Een dame komt naar ons toe.  Me de weinige woorden Frans die ze kent, prijst ze haar zelfgemaakte geitenkaas, wijn en gebak, aan.
"Ja, die ezel is van mij, en die geiten ook en kom maar kijken hoor, ik woon in die straat op nummer 8. ." het klinkt zo verleidelijk,  maar we hebben al zo veel wijn bij en onze koelkast puilt uit van de kaas.
Even later komt een andere dame aangelopen met een stok jaagt ze de geiten uit haar tuin.  De dieren kijken ons beteutert aan.  Maar zodra we ze willen fotograferen draaien ze zich om en grazen verder met hun rug naar de camera.
De ezel laat zich wel fotograferen. Of overkomt het hem?

We willen in Vallodalid overnachten en morgen de stad verkennen.  Maar wat valt dat tegen.  Nog nooit ontdekten we een stad zo vol met blokkendozen. 
Nergens bespeuren we eeen kerkje of ander historisch gebouw.
De camperplaats is nog minder om over naar huis te schrijven.

Wat later komen we bij het klooster van San Bernando, dit geeft aan het dorpje een rustige sfeer.  Er zijn hier ook wandelpaden. 
De fraaie speeltuin en het parkje met vele bankjes, nieuw en pas aangelegd, zijn leeg.
We vinden hun bewoners met hun spelende kinderen op het dorpsplein. 

We overnachten op een pas aangelgde straat van wat een woonwijk moet worden.  Er staat 1 huis in ruwbouw.  Aan de overkant ligt een bos.
We brengen de nacht door in de schemering van de straatverlichting en de volle maan.

Brrrr! Wat is het koud! Vroem staat in de schaduw van een ruwbouwwoning, dus rijden we hem enkele meters verder om hem in de zon te laten opwarmen.
Ontbijten in de open lucht wordt een kille bezigheid want er staat een erg kille wind bij 12,5°. Dus blijven we lekker binnen zitten.

De prachtige kathedraal in Burgos zal op ons een blijvende indruk maken.  We zouden elk torentje, elk hoekje op de gevoelige plaat willen vastleggen.
Talrijke beeldjes liggen ingekerfd in de muren of staan op de randen van het gebouw.  Elke centimeter is een kunstwerk op zich. 

We vermoeden dat het deze avond feest is. Op elke pleintje is er wel iets in voorbereiding.  Vlakbij de kathedraal wordt de geluidsinstallatie uitbundig getest.  Op Place Major laat een attractie in voorbereiding ons een vleugje menselijke speelsheid en creativiteit zien.  Opvallend is wel dat de meeste winkels op zaterdagnamiddag gesloten zijn.  Toch zijn er heel wat bezoekers die ronddolen in deze prachtige stad.

's Avonds parkeren we Vroem in Navarrete, een voorstad van Logroño.
In deze welvarende stad lijkt de Spaanse crisis nog niet doorgedrongen.  Naast keurige parkjes en speeltuintjes vinden we een hypermodern sportcomplex met accomodatie.  Voor een klein stadje als Navarrete is dit eigenlijk wel opvallend groots... maar ja, waarom niet.
De plaats biedt ook overnachting aan pelgrims naar Compostella.  Onderweg zien we regelmatig stappers met pak en zak op weg.  .

In een van de restaurantjes kiezen we een pelgrimmenu. Voor 12€ krijgen we voorgerecht, hoofdgerecht, nagerecht en een drankje. (We verklappen niet dat we vandaag al een ijsje ophadden...)

De finale van de Champions League die uit de tv schalt, krijgen we er gratis bij.

Bijlagen:
DSCN3270.MOV (8 MB)   

Zeven uur.  De zon schijnt vrolijk naar binnen.  Het contrast met de vorige dagen is groot als we uit bed komen en de thermometer bekijken:  6° binnen, 5° buiten.  Enkele dagen geleden zochten we de schaduw op, nu moet de verwarming aan. Dat hadden we einde mei in Spanje niet verwacht. 
In geen tijd zorgt Vroem voor een aangename temperatuur. 

Rond de middag bereiken we het "Monasterio de Iranzu" in Abarzuza, ten noorden van Estella. De zon is ondertussen zo goed wakker geworden dat we weer buiten kunnen picknicken.  We bezoeken het oude klooster dat vredig tussen de bergen ligt.
De Spanjaarden zitten of liggen in de parkjes rond het gebouw, terwijl hun kinderen spelen. 

Eigenlijk zijn we op doorreis naar het natuurgebied Urbasa, waar we jaren geleden met de tent verbleven.
Maar we ontdekken dat hier ook wandelpaden zijn.  Opnieuw staan we versteld van de prachtige omgeving in Navarra.

Op weg naar Estella kruisen we de bedevaarders naar Compostella.  Estella lijkt ons ook een stopplaats van de Sint Jacobsroute.  We zien mensen met een rugzak, alleen of in groepjes moedig verder stappen.
Estella valt op doordat de binnenstad volledig autovrij is.  Zelfs de woonwijken zijn enkel toegelaten voor voetgangers en fietsers. 

We overnachten in de stilte van het klooster in Abarzuza.

Gisterenavond  deden de wolken nog zo hun best om hun water bij te houden. Maar sinds vannacht laten ze zich volledig gaan. 
We wilden eigenlijk nog langs het natuurgebied  "Urbasa" gaan, maar door het slechte weer voegen dit toe aan ons reislijstje voor zonniger tijden en we begeven ons naar ... Frankrijk.

In Pamplona houden we halt voor de laatste boodschappen in Spanje.
Vanop de snelweg zien we aan de bedevaarders waar de pelgrimspaadjes lopen.  Gehuld in hun kleurige lange regenjassen stappen ze voort, netjes in de rij,  net als mieren.En wij die dachten dat een bedevaart naar Compostella een eenzame reis zou zijn. 
Heel de omgeving is afgestemd op deze pelgrims.  Er zijn hier zelfs speciale waarschuwingsborden voor het verkeer om te vertragen op de goed aangeduide oversteekplaatsen. In ruil wil elke gemeente vermoedelijk een graantje meepikken van deze voettocht door een uitgebreide accommodatie aan te bieden.

Tussen Pamplona en Jaca ligt de Sierra de Peña.  Wat een prachtig gebied ! We fantaseren vaak over landen waar we met Vroem nog niet zijn geweest.  Maar op Spanje zijn we nog niet uitgekeken!
Via de tunnel de Somport rijden we Frankrijk binnen.  We overnachten op een camperplaats in Oloran, enkele kilometers voor Pau. 
Alhoewel deze camperplaats in het midden van de stad ligt blijft het toch opmerkelijk rustig. 

We hadden vandaag geen zin om in de regen rond te lopen, dus brengen we enkele foto's uit ons archief.

Vanaf nu gaat het richting België.  De zon laten we blijkbaar ver achter ons...

De stick voor de blog werkt niet in Frankrijk.  Vodafone vinden we niet bij de mogelijk providers en roamen gaat niet... Dus zullen we moeten wachten tot we thuis zijn om onze blog verder te schrijven.

Wat een zondvloed!  Vroem krijgt een uitgebreide frisse douche. De regen valt in bakken naar beneden en spoelt al het stof van stranden en duinen weg. 

Maar Markske toch! Waar ben je mee bezig ,!
We willen via Bergerac naar Périgueux rijden en merken veel te laat dat Markske ons naar Bayonne stuurt.  Vandaar uit leidt hij ons vrolijk naar Dax. Nu wil hij met ons naar Bordeau rijden maar daar steken we vlug een stokje voor. 
Vooruit Markske, we zullen je helpen : eerst naar Laugon, nu naar Marmande...
Rond 14h komen we aan waar we al om 10 u wilden zijn.

In Front de la Rivière, een klein rustig dorpje voorbij Périgueux, worden we verwelkomd door een regenboog.  De avondzon slaagt erin om de temperatuur naar 15 graden te brengen.
Vlug naar buiten om toch tenminste éen foto te maken. De ander foto's halen we met gemak uit onze uitgebreide voorraad.  We bevinden ons minder dicht bij huis dan we gehoopt hadden, maar Vroem heeft ons wel veilig naar deze plaats gebracht.

In welk seizoen zijn we hier eigenlijk?  Het regent bij 9 graden !

Markske, vandaag ga je ons niet meer beetnemen! 
Gewapend met de wegenkaart zegt de bijrijder hem telkens voor welke weg hij moet rijden.  We maken er een spelletje van en gebruiken dezelfde zinnen als Markske. Terwijl we ons afvragen wat de juiste definitie is van GPS...

In de vroege avond bereiken we Auxerre.  Chaource, dat tussen Auxerre en Troyes lig, biedt volgens de campergids overnachting met voorzieningen.  Maar Géraudot ligt slechts op een uurtje afstand en daar hebben we vorig jaar heel rustig en gezellig tussen andere campers gestaan. Dat uurtje rijden hebben we ervoor over om op deze favoriete plaats de laatste avond van deze reis door te brengen. 

Rond 19h45 komen we aan.  En wat zien we?  De parking is afgesloten met de bekende paaltjes die enkel auto's doorlaten met een maximum hoogte van 2m.  Gedaan voor campers!
Op de weg naar Géraudot reden we een tijdje rond het meer en zagen we enkele parkings langs de weg. Op een van deze parkings tegen een bosrand zijn we blijven staan.  Het valt mee,  het is hier zelfs nog rustiger dan aan het meer.
De luidruchtige vogels zullen wel indommelen wanneer wij naar bed gaan. Met het gerikketik van de regen op de achtergrond vallen we in slaap.

Donderdagochtend
Rustig ? Gedurende de nacht wel, maar owee! Op deze ochtend werd het tegendeel bewezen.  Stipt om 6u schrikken we wakker van een bulderend geluid.  Een boot op het meer die zijn motor repareert? Een buldozer die autopech heeft?  Bijna juist.
Door het raam zien we twee zware tractoren die het gras maaien, langs de kant van de weg en op enkele meters van Vroem.  Bovendien loopt er ook iemand met een handmaaier rond.
Misschien komen ze het gras op de parking verfraaien zodat wij op een mooie omgeving kunnen verblijven? Of willen ze ons een extra uurtje geven, zodat we vanavond op een deftig uur aankomen?
We begrijpen dat gras moet gemaaid worden, maar om 6u ! en juist bij Vroem?

We vertrekken dan maar om het lawaai te ontlopen en installeren ons bij een parking van de kerk in het nabijgelegen dorp.  Hier kunnen we rustig ontbijten en ons klaar maken voor de laatste tocht.

In de namiddag rijden we ons landje binnen.  De regen is met ons meegereden, of was die er al in België?  Toch is er iets wat ons onmiddellijk opvalt.  We hebben zo'n 8000 km gereden, nergens file gehad of ongevallen gezien.  Op de E411 staan we bijna een uur stil !  Tijdens onze afwezigheid is het fileprobleem er niet op vooruit gegaan in ons land... maar ja hier is het dan ook geen crisis!

We kijken terug op een reis die in alle opzichten meegevallen is. We werden rotverwend met mooi weer en veel zon. Dan is het overal mooi en aangenaam!
We sturen Markske met pensioen en zoeken voor onze volgende reis een echte GPS