Onze buurman masseert mijn hals nog eens en toont René hoe hij het verder kan doen.  Hij staat erop de we de verwarmende zalf meenemen.  De afscheidsbabbel duurt enkele uren.  Hij tracteert ons op een echt kopje Portugese koffie.  Oei wat straf voor René, heerlijk voor Nelly!

Zijn echtgenote is lerares engels, zij vertelt schrijnende verhalen over kinderen met leerachterstand - 10 jaar en nog niet behoorlijk kunnen lezen - omwille van de hachelijke situatie thuis, door de economische toestand in Portugal.
"Er zijn kinderen die met honger naar school komen" vertelt zij.  Door bezuinigingen is het niveau van onderwijs sterk gedaald, (teveel leerlingen in een klas) en maakt zij zich duidelijk bezorgd voor de toekomst.

We wisselen emailadressen uit en nodigen elkaar uit als de ander in de buurt van onze vaste woonplaats zou komen.

Een koppel uit luxemburg die een huisje gekocht hebben in St André  is geïnteresseerd in onze Vroem.  Zo'n camper willen zij ook kopen.  Ze zijn ervaren reizigers in Portugal en wijzen ons een rustige camping aan bij de zee, enkele kilometers verder.

We komen terecht in een bebost duingebied.  We zien de zee niet maar we horen de branding.  Op zondagavond is deze uitgestrekte camping zo goed als verlaten.

Voor het eerst kunnen we ongestoord de luifel plaatsen en buiten aan ons picknicktafeltje eten.  De duinen houden de wind tegen.  Zo blijven we nog  buiten zitten in de avondzon tot ze ondergaat.

En we krijgen bezoek...

De ochtendzon straalt uitnodigend aan de open hemel.  Vlug onze short aan en naar buiten. Terwijl wij koffiedrinken komen de Portugese buren voorbijgewandeld...
Goed ingeduffeld in lange broek, trui en een jas.  Het is meer dan 20 graden en windstil. Maar zij vinden dat koud.  Vanacht hadden ze zelfs de verwarming aan.

"En jullie willen naar Belgie en Nederland reizen?"  Dáár gaan jullie pas meemaken wat koude is!"

Later op de dag picknicken en wandelen we langs het lege strand.  De duinen erachter vormen met al de verschillende soorten bloemen en planten een mooi natuurgebied. Spijtig dat ze ook bezaaid zijn met afval.  Het valt echt op.

De Portugese weekendtoeristen zitten allemaal wat verder bij een lagune : daar is het water warmer, zeggen ze.  Wij proberen ook eens in de zon te zitten en houden dat maar 5 minuten vol.

Terug bij Vroem zorgt een zacht briesje voor net genoeg afkoeling.

Wat later bij weer een massagebeurt :
"Je zenuw zat gekneld", maakte onze vriendelijke camperbuurman mij duidelijk, "het ergste is voorbij, nog 2 dagen geduld en dan wordt het beter."

Ik, (Nelly) besefte maar weer eens dat ons lichaam onze grote baas is en beslist over ons doen en laten. En ik mag blij zijn dat mijn lichaam zo vriendelijk is om voorzichtig verder te genieten van onze reis.

's Avonds, wanneer de dagjesmensen naar huis zijn, wordt het opvallend stil.  In het restaurantje op het strand laten we ons gaan met Portugese specialiteiten en bijbehorend wijntje.

Het koelt weer aangenaam af zodat we goed kunnen slapen.

Oei, Nelly komt kermend uit de badkamer... een kramp in haar nek.  Wat nu...
De dag vordert aarzelend en haar nek blijft haar pijnlijk bezighouden, dus vertrek ik alleen op wandel. 

Het strand is ongelooflijk uitgestrekt en verlaten.
Kilometers strand ... en geen kat te bespeuren.  Het zand is ook zachter dan normaal.  Zelfs aan de waterlijn zakt je voet in het zand en is het moeilijk stappen.
Het water is kil en de golven slaan met krachtige slagen op het strand.  Zelfs als ik op het droge loop komt bij sterke golven het water plotseling tot aan mijn knieën.

Alleen met de meeuwen en de branding breng ik enige tijd door.

Terug bij Vroem is Nelly aan het bekomen.  De pijn is er nog, maar rust en een warme compres helpen.

Het weer is wisselvallig.  In de zon is het te warm, uit de zon te koud.  Het is moeilijk om de juiste plaats te vinden om te vertoeven. 

In de late namiddag komen er nog campers aan.  Een Portugees komt kort bij ons staan, hij heeft ook een "Vroem". Als ik een gesprek met hem aanga, vertelt hij dat zijn camper is ontworpen door zijn vrouw.
Op een chassis van Peugeot heeft zijn vrouw een volledig interieur ontworpen. Wondermooi!  En terecht, wij staan er echt verstomd van hoe netjes, ordelijk, ingenieus deze camper is ingericht.
Kleine onhebbelijkheden bij ons zijn bij hen op een wonderlijke manier weggewerkt. Een nooit gezien pareltje.

Na wat heen en weer gebabbel leg ik uit dat Nelly pijn in haar hals heeft door een kramp.  Beweert die man toch wel dat hij daar een middel tegen heeft en zelfs haar wil masseren.
Als turnleraar heeft hij hier heel wat ervaring mee opgedaan en daarom zelfs ook opleiding  is gaan volgen in het behandelen van krampen.

Hij masseert Nelly op professionele wijze en biedt zelfs aan om dit morgenochtend  te herhalen.

Ons hoef je geen kwaad woord meer te vertellen over Portugezen... het is al de derde keer dat we zo vriendelijk worden geholpen.

We zitten nog buiten tot de zon achter de horizon verdwijnt, dan wordt het te kil en vluchten we naar binnen. 

Het wordt weekend... zou het nu drukker worden?

Eén megalit of menhir die tegenvalt kan een uitzondering zijn, dus volgen we de toeristische weg van Evora naar Montemor o Novo waarlangs meerdere historische monumenten aangeduid staan.
Na een kwartier rijden op een zijweg gaat die over in een zandweg.  Vroem heeft het moeilijk met al de kuilen en bulten.
Zijn opstapje was  al een beetje beschadigd en zijn uitlaat had ook al tegen een verhoging geschuurd. 
We willen dit stuk even graag te voet afleggen als we maar eens wisten hoe ver de afstand is... dit wordt nooit vermeld.

Met Vroem wordt het zo'n 20 minuten.   Dan volgen we een smal voetpaadje, het resultaat zie je op de foto. Toch ook maar weer de prachtige bloemenweide erbij gezet. 

Voor het volgende monument rijden we een zijweg helemaal teneinde, daat staat wonder o wonder, een wegwijzer naar de richting van waar we gekomen zijn... Dus hebben we de zoektocht maar gestaakt.
De wegen naar de stenen zijn zanderig en door de droogte en het stof ziet Vroem er niet meer uit om aan te raken.  Het bad in met hem!  Gelukkig zijn er regelmatig car-washes onderweg...
We bewaren de autoritten naar de andere stenen dan maar voor als het regent.

Bij dit stralend weer hebben we meer zin om naar de kust te rijden.  Wat zijn we blij dat we die beslissing genomen hebben. 

Bovendien worden we getracteerd met.... een steen, zomaar op het strand! We parkeren Vroem in de duinen, verderop staan nog enkele campers. 

Het is hier zalig rustig, we horen de golven en de vogels.  Even later krijgen we bezoek, iemand kijkt ons aan alsof ie al weken geen eten meer gehad heeft.

En als de avond valt is Nelly niet meer te houden... de zonsondergang in St André moet op de foto.

Feest van de arbeid, ook in Portugal.

We worden wakker op de grote parking voor het expositie gebouw.  We staan er compleet alleen onder een veelbelovende en stralende blauwe hemel.
Hier willen we van genieten en een rustige plaats om te wandelen opzoeken.

De tegenstelling armoede-rijkdom is in Beja wel groot, vinden we.
Op deze verlofdag zijn de warenhuizen aan de rand van de stad tot onze verrassing allemaal open. Op de parkings wriemelen mensen en auto's door elkaar.

In de toeristische folder die we kregen lezen we (in het engels!) dat even voorbij Beja, in Quintos, een mooi rustig gebied ligt.

Vroem hobbelt enkele kilometers over een smal zandwegje met kuilen, maar we worden beloond.
Het plaatse bij de Guadiana rivier schittert als een oase in de zon. Je kan hier ook wandelen zien we.  Eerst gaan we picknicken.

Al snel horen we enkele motorrijders de rust verstoren.
Dicht bij de rivier overstemt het watervalletje het geluid van motorijders, die zich heen en weer laten gaan over de stoffige zandwegen.
In de verte zien we een tentje en wat rook : ze gaan grillen.  Nu is het even rustig, maar zodra we willen wandelen hebben de motorijders ook gedaan met eten.

Uitdagend lachend stuiven ze ons telkens voorbij en als de stofwolk die ze achterlaten wat gezakt is, zijn ze er weer.  En ze willen niet alleen gezien worden maar duidelijk ook gehoord. 

Dus vroemen wij naar de nieuwe plaats van de folder.  Albufeira do Roxo wordt beschreven als een plekje "voor contemplatie en om het besef van tijd te verliezen".
De natuur is er "sereen" en je kan er volgels observeren. We zien de zijweg al van ver : een massa auto's rijdt daar ook naartoe.
Langs de smalle veldweg komen links en rechts de geparkeerde wagens ons tegen, en neen, Vroem kan er echt niet meer bij op deze overvolle parking.
We zijn al blij dat het ergens net ruim genoeg is om te keren. 

Op weg naar Evora stoppen we om enkele Dolmen te bekijken. Eigenlijk maken de weiden met bloeiende bloemen daarrond meer indruk op ons dan deze paar stenen.

In Evora maakt René nog een avondwandeling.  Op hem maakt deze stad een andere indruk dan de veelbelovende toeristische informatie die we van het internet haalden.

De stad is bijna nog volledig omgeven door vestingsmuren.  Binnen deze muren prijkt een imposante kathedraal.  De straatjes met oude huizen maken een kille indruk. 
Geen terrasjes zoals we gewoon zijn, maar afgebladderde muren en gesloten ramen.
Op een groot marktplein (en ik bedoel werkelijk groot!) heeft er een markt plaatsgevonden en wat achterblijft tart alle verbeelding. Je kan geen meter stappen zonder papier, plastiek en  allerhande verpakkingsmateriaal dat ongelooflijk slordig is blijven liggen, voor je voeten te vinden.

Het positieve is dat het vermoedelijk werk verschaft aan enkele Portugesen om dit op te ruimen. Alhoewel !
Als ik terugkeer naar Vroem merk ik dat ook de andere straten met blikjes, papier, flessen... omzoomd zijn.  Neen, hier willen we echt niet blijven.

Het is weer 7 graden maar... de zon straalt en warmt vroem snel op.  We bezoeken een kasgteel uit de middeleeuwen.  De 40 meter hoge toren is een van de best bewaarde Portugese militaire (architectuur). Het binnenwerk van de toren bestaat uit marmer.

Verder zijn er enkele kerkjes en pleintjes.

Beja toont ons een heel ander Portugal dan wat we vorig jaar in de kustgebieden gezien hebben.  In de smalle straatjes staat ongeveer de helft van de woonhuizen leeg.Allemaal zien ze er grauw en afgebladerd uit. De leegstand is ook merkbaar in de winkelstraatjes waar, volgens ons, de Spanjaarden er koket en netjes bijliepen, vinden we de Portugesen heel sober gekleed.

Toevallig vinden we een kasticketje van vorig jaar.  We merken dat de voedselprijzen hier gestegen zijn.  De BTW op brood, fruit, groenten en zuivel steeg van 5 naar 6%. De BTW op Vlees en wijn steeg van 19 naar 23%.

Voor ons blijft echter alles nog spotgoedkoop.  We hebben de indruk dat Portugal veel erger lijdt onder de crisis dan Spanje.

De cafeetjes en restaurantjes zijn klein, donker en weinig uitnodigend. We genieten van de keuken in "Comme Chez Vroem". 

Toch zijn we een beetje beschaamd dat wij het zo goed hebben en de Portugesen niet. Anderzijds beseffen we weer eens wat voor verwende nesten wij zijn

Vanuit Vroem worden we getracteerd op een blije stralende ochtendzon. Maar wanneer we naar buiten gaan schrikken we van de strakke koude wind. Veertien graden...dat zijn we niet meer gewoon.
Toch beseffen we dat de weergoden ons blijven verwennen. Nergens in het uitgestrekte Spanje is het zo droog en zonnig als hier.

We vinden dat we Costa de la Luz genoeg hebben uitgekamd en besluiten om via Bollullos, Valverde en Cabezas Rubias naar de grens met Portugal te rijden.
De campergids vermeldt geen speciale camperplaatsen voor dat land. Je mag er gewoon overal blijven overnachten (behalve in stadscentra).
Dat klinkt heel wat vriendelijker en uitnodigend.

Op de laatse camperplaats voor de grens, in Valverde houden we even halt. Hier kunnen we tegelijk ons water verversen en de toiletinhoud kwijt. Je weet nooit hoe lang we zouden moeten rijden om een dergelijke plaats te vinden.

Voorbij St Barbara de Casa slagen we erin eenz zijwegje te vinden op 100m van de weg om te overnachten.  De ondergrond is zanderig en we moeten de keggen gebruiken (wat eigenlijk niet toegelaten is in Spanje...). Er komt een auto die een paar meter verder stopt, dan rijdt hij door. Het was geen politiewagen.

Matelascañas stroomt vol met dagjesmensen, die de frisse bries op het strand trotseren om in de zon te liggen.
De obers van de horeca staan vol verwachting op de uitkijk naar klanten. Maar de terrasjes zijn zeer schaars bevolkt.
De toeristen installeren zich op het strand met vouwstoeltjes en -tafeltjes, met brood en een koelbox, waaruit ze alle ingrediënten voor hun zelfgemaakte tapa's toveren.

In het centrum van de stad staat een veelbelovende wandeling aangegeven, die ons door de duinen langs de kust zou leiden, met bijbehorende panorama's.

Het wordt echter: bergje op - foto - bergje af - dat was het dan.

In Acebuche, aan de rand van het natuurpark " De Doñana", is ook een wandeling voorzien. Ja, dààr wilden we eigenlijk naartoe.
Zorgvuldig aangelegde houten paadjes en brugjes leiden ons kilometers lang doorheen het gebied.
De zijpaadjes leiden telkens naar één van de talrijke observeerhuisjes. Op de bordjes staat vermeld wat je daar zoal kan zien: trekvogels, herten en schildpadden.

Verder heb je geluk nodig om tegelijk met de dieren op die plaats aan te komen.
Wij hebben dat geluk met de schildpadden... .

Er wordt gevraagd om stil te zijn en de dieren niet te storen. En dat wordt gerespecteerd - we wisten nog niet dat Spanjaarden ook stil kunnen zijn.

Al lijkt het wandelpaadje kunstmatig, toch is het een mooie wandeling, tussen verschillende soorten dennen, eucalyptussen en bloeiende bloemen.

En op die manier houden we met zijn allen de schaarse stukjes natuur intact.

In een observeerhutje enkele kilometers verder, in El Rocio, slaagt René erin om een reiger op de gevoelige plaat vast te leggen.

Op deze parking zouden we best wel de nacht willen doorbrengen, ware het niet dat over heel dit dorp een verbod heerst om met je camper te overnachten.
Dan maar terug naar het vertrouwde Matalascañas. Het is 19u30 en voor een helse zoektocht hebben we geen zin meer.

Het haventje klinkt niet zo rustig als het eruit ziet. Je hoort het gedreun van sommige boten en machines. Maar het ruisen van de golven op het brede strand dat een paar honderd meter verder ligt, overstemt alle lawaai.

De ochtend is aangenaam warm en windstil. We lezen en luieren. We moeten wel oppassen dat we op tijd onze strandstoel opschuiven, want de zee komt snel dichtbij.

Namiddag rijden we via Sevilla naar Huelva. Aan Monumento a Colon mogen we met de camper overnachten. Deze parking, omringd door drukke wegen, is echt geen plaats om rustig in slaap te vallen. Dus begeven we ons naar Matalascanas, naar de plaats waar we vorig jaar gebleven zijn.

Er staan nog altijd evenveel huizen en appartementen leeg. Het is hier echter veel drukker dan vorig jaar. Dat komt misschien omdat dit weekend voor heel Spanje slecht weer voorspeld wordt, behalve deze plaats.

Wat zijn we toch verwend, dat we rond 19, 20u nog steeds kunnen genieten van de warme Spaanse lentezon!

We kopen brood, heerlijke schapenkaas en "chorizo". We picknicken in een parkje.

We parkeren Vroem in de duinen en wandelen langs het zonovergoten strand naar het centrum van Chipiona.
Ook hier zien we vele huizen en appartementen leeg staan, of te huur. Zouden ze wachten op vakantiegangers die in de zomer zullen komen, of is dit een teken van de crisis in Spanje?

Er is weinig volk op de stranden. Dat geeft een extra gevoel van ruimte. Er is hier veel minder wind dan op het strand waar we gisteren waren.
Met onze voeten in de zee is het aangenaam wandelen en kunnen we wel tegen de zon.

Eigenlijk willen we verder vroemen langs de Spaanse kust tot in Portugal. Maar Spanje heeft het uitgestrekte natuurgebied "Parque Nacional de Donana" letterlijk ongerept gelaten. Er loopt geen enkele weg doorheen.

Om in Portugal te geraken moeten we eerst terug naar Sevilla.

Het is al 21 uur als we stoppen aan een haventje in Mazagon. Morgen rijden we wel verder.

Nog steeds zijn de stranden weinig toegankelijk. Hotels, bars en restaurantjes belemmeren het zicht op de zee.
Maar in Chipiona zou zelfs op het strand een plaatsje zijn waar campers mogen parkeren en overnachten.

Na heel wat heen en weer rijden op alle zijwegeltjes vinden we een plek op het strand. De coördinaten en de foto uit de campergids kloppen niet, maar we mogen hier blijven staan en zelfs overnachten. Fijn toch?

We ontmoeten Oostenrijkers die dezelfde camper hebben als wij. Dat trekt aan. We nemen een kijkje in elkaars huisje.
Deze mensen hebben eerst drie jaar in hun camper gewoond. Als we hun reislijst en hun verhalen horen, vermoeden we dat ze nog altijd meer in hun camper verblijven dan in hun pas gekochte huis in de buurt van Passau.

We trekken allebei onze luifel uit om te genieten van de schaduw en om uit de wind te zitten. Maar we hebben nauwelijks de tijd om een foto te maken van ons zithoekje.

Twee politiewagens komen recht naar ons toegereden.
Drie mensen in uniform stappen uit: "No campar".

De Oostenrijkers houden het voor bekeken en gaan op zoek naar een plaatsje in de duinen waar ze zich kunnen verbergen.

Wij doen wat ons bevolen werd. "No campar" betekent ook dat je niet met je vouwstoeltje naast je camper mag zitten.
Andere mensen mogen dat wel, ook met parasols, vouwtafeltjes en hun halve huishouden.
Dus slepen wij onze stoeltjes enkele meters verder, besmeren ons overvloedig met zonnebrandolie en genieten van zon, zee en strand.

De sfeervolle zonsondergang bij heldere hemel kan niemand ons nog afnemen.

We willen Cadiz bezoeken. Een bewoner uit San Fernando raadt ons aan om Vroem aan het winkelcentrum van deze stad achter te laten en met de trein verder te reizen.

Het is aangenaam warm, 22 tot23 graden, dus hoeven we niet veel kleding mee te nemen. Maar nooit eerder hebben we die extra trui zo gemist!
Cadiz is een schiereiland dat  uitsteekt in de Atlantische Oceaan, met bijbehorende stormachtige frisse zeewind, die je overal in het stadje voelt.

Castillo de San Sebastian ligt helemaal in zee: goed vasthouden wat je bijhebt, of je bent het kwijt.
Castillo de Santa Catalina is een fort met een militaire geschiedenis, die in de musea vertoond wordt. Het is nog steeds in gebruik door de soldaten.

In de vooravond stroomt het pleintje waar wij zitten vol babbelende mensen die elkaar hier ontmoeten.
Kinderen vinden speelkameraadjes en ravotten kriskras tussen de tafeltjes van de terrasjes. Zodra ze kunnen lopen leren ze met anderen omgaan.

Zou dat de reden zijn waarom Spanjaarden zo'n vriendelijk warm volk zijn?

Wanneer we Vroem ophalen in San Fernando is het bijna 22 uur. In het duister zijn de naambordjes langs de wegen niet duidelijk te lezen.
En Markske heeft last van nachtblindheid. Dus overnachten we weer in Puerto de Sancti Petri. Daar kan René nu recht naartoe rijden.

De felle wind uit Cadiz is met ons meegereden en klinkt heel de nacht als een storm.

Spijtig dat hier geen enkele wandelweg is, zelfs geen plaatsje dat iets verder van de weg ligt om te zitten en te genieten van de natuur.

In Alcala nemen we de snelweg naar Gibraltar. De rots zien we al van verre liggen, gehuld in een dikke laag wolken en mist. In het drukke "La Linea" zoeken we een plaatsje op een van de enorme parkings, om van daaruit te voet naar Gibraltar te gaan.
Maar de parkings zijn afgeladen vol en moest er toch nog een plaatsje voor Vroem zijn, dan zou het er te smal en te kort zijn om te manoevreren.

Aan de grens met Gibraltar maken we rechtsomkeer. Aartsmoeilijk om op de 4 tot
5-baansvakken onze weg terug te vinden.

Markske slaat tilt en mag van ons een pauze nemen.

De campergids toont een foto van een leuke plaats in Tarifa, bij de zee. Maar elke zijweg richting strand is er afgesloten voor verkeer.
Wanneer we te voet gaan kijken vinden we de plaats die er hetzelfde uitziet als de foto in de campergids. Dit is dus wel degelijk een plaats voor campers, maar ze mogen er niet in...

De volgende halte ligt In Zahara de los Atunes: "parking aan de rivier", vermeldt de gids. Na wat heen en weer rijden bemerken we vanop de brug een strookje langs de rivier, waar vier auto's deze parkeerplaatsjes innemen.

In Conil de la Frontera zouden 20 plaatsen zijn. Inderdaad, dat klopt. Er zijn er zelfs meer, veel meer. Maar aan de inrit staat een bord met in koeien van letters dat je hier met je camper niet mag overnachten, noch parkeren, noch stationeren. Dus
we hadden hier met Vroem al niet mogen stilstaan om dat bordje te lezen...

In Sancti Petri la Barosso mogen we langs de weg blijven staan. De buurt van het haventje is veel rustiger om te overnachten.
En er staat geen bordje dat het niet mag...

Vandaag houden we een "luie dag". We ruimen Vroem op en vegen hem uit. We vullen ook zijn voorraad water weer bij.
Ondertussen kunnen we onze bezwete kleren uitwassen, zodat we morgen volledig opgefrist verder kunnen rijden.

Het wordt ook iets drukker op de camperplaats, vermoedelijk omdat het weekend is. Heel veel plaatsen zijn er niet, er staan momenteel zo'n 15 campers.  We denken niet dat er nog veel bijkunnen.  Er is ook maar één douche voor de heren en evenveel voor de dames.  's Morgens is het soms wel aanschuiven, maar dat nemen we er maar bij.

Jammer dat de rivier (ik vermoed de guadalquivir) er zo vaalgrijs uitziet anders zou het fijn zijn om te zwemmen, maar dit hebben we nog niemand zien doen en het lijkt ook niet zo aanlokkelijk in dit niet zo proper water.

Het  blijft wel mooi en heel warm.  Zou de het gezegde "Abril aguas mil" dit jaar dan toch niet opgaan?  Van ons hoeft het echt niet hoor... wij genieten met volle teugen.

De nacht is hopelijk even rustig als de vorigen, op het feestgedruis na dan, dat met de wind over het water als een zoemende achtergrond tot bij ons wordt aangevoerd.

We willen de kathedraal bezoeken.Een massa toeristen staat tot aan de overkant van de straat aan te schuiven om naar binnen te mogen.
Dus gaan we maar eerst Plaza America bezoeken. We komen voorbij Plaza Espagna. Vanop het hoogste balkon hadden we nog geen foto genomen.
Plaza America baadt in de bloemenparkjes, die vele fotograferende bezoekers niet ontgaan.
De plaats loopt uit op een pleintje waar toeristen zich amuseren met foto's maken van duiven die uit de hand komen eten en op de schouder komen zitten.

Om 16 uur staan we opnieuw voor de ingang van de kathedraal. We kijken ernaar uit om op het heetst van de dag in het koele gebouw te vertoeven.
We kunnen meteen naar binnen. Gelukkig krijgen we op de valreep de openingsuren in 't oog. De kathedraal sluit om 17u. 

Eén uur is te weinig om hier alle ruimten inclusief toren te bezichtigen. Spijtig doch reden om ooit nog eens terug naar Sevilla te komen!

Een ijsje maakt alles goed.

Nadat we "thuis" bij Vroem aan het water tot rust gekomen zijn, wandelen we naar het dorp, op zoek naar tapa's die we nog niet geproefd hebben.

De tuinen van het Alcazar zien er wat eentonig uit. Bijna alle bloemen staan nog in knop. Het kasteel daarentegen heeft de seizoenen niet nodig om al zijn pracht en praal te tonen.

Tien foto's per ruimte zouden nog te weinig zijn om heel het kunstwerk tot in detail weer te geven. Hoe lang zouden ze aan die reusachtige gebouwen gewerkt hebben?
Hoeveel kunstenaars hebben met engelengeduld de muren verfraaid, de schilderijen gemaakt, de enorme wandtapijten geweven?

Het is bloedheet als we naar de bushalte wandelen. De warme bries geeft weinig koelte. Deze keer stappen we naar de juiste halte. Zodra we daar aankomen, komt de bus ook.

We kijken ernaar uit om aan het haventje in de schaduw van Vroem uit te rusten, bij het kabbelende water en de tjierpende vogels.

Maar de bewoners van een van de boten zien dat even anders. "Kwaak kwaak kwaak !", schettert hun "muziek" voor ieder die het wel of niet wil horen.

Gaan we ons zitten ergeren of nemen we de wereld zoals die is? We hebben nog een beter idee: een terrasje doen in Gelves.

Zodra we die gedachten uitspreken stopt het lawaai. Te laat!

Dank zij die boot hebben wij weer andere tapa's kunnen proeven.

We blijven plakken bij de indrukwekkende kathedraal en Plaza d' Espagna, een van de mooiste plekjes die we ooit gezien hebben.
Het lentefeest geeft de stad een folkloristisch uitzicht. Mannen, vrouwen, koppels en gezinnen begeven zich, piekfijn uitgedost, naar de plaats van het "Feria De Abril", aan het andere eind van de stad.

Mannen dragen kostuum met das. Vrouwen paraderen in traditioneel Andalousische klederdracht. Ook de kinderen, tot in de wieg, hebben hun beste pakje aan.
De kleine meisjes lopen er fier bij; jongetjes beseffen niet wat ze aanhebben...
Feria De Abril heeft de grootte van een dorp. Bedrijven - ook banken...! - huren hier een van de talrijke feesttenten, waar ze hun personeel een week lang eten en drank naar hartelust aanbieden.
Ze worden afgehaald met paardenkoetsen. De paarden zijn net zo opgetut als de mensen.
In de tenten gaat het er vrolijk aan toe. Overal klinkt gezang op gitaarmuziek. De feestvierders zingen mee en dansen de ritmische Spaanse dansen.

Hoe zou het zijn als je werkloos wordt en heel je modaine leven plots instort, vragen we ons af.

Portiers houden de wacht aan de ingang van de open tenten. Wij mogen niet naar binnen, want we zijn niet uitgenodigd. Even binnenglippen om te plassen zal niet lukken: in onze toeristenkleding vallen we teveel op.
Het feestdorp kreunt onder de hitte: 38° om 16u30. Hoog tijd om de schaduw van een park op te zoeken en ons te verfrissen aan een van de drankfonteintjes.

Vanaf 22 uur stroomt de feestende massa de straten en pleintjes van de stad binnen, op zoek naar een plaatsje in een restaurantje of op een terrasje.

We zullen maar eens naar huis gaan. "Denk erom, de bus terug naar Gelves komt niet op dezelfde plaats waar je afstapt in  Sevilla!" had iemand op de camperplaats ons gewaarschuwd.

En dat hebben we geweten!

Un encuentro !

We zoeken de juiste richting, we wisten dat we de brug over moesten gaan en dan de straat zo'n 2km volgen .We vragen een aantal keren, maar niemand die de bus 140 naar Gelves kent of ook maar weet waar die stopt.
Een vrouw aan wie we ook de vraag stellen is ons uitermate behulpzaam.  Ze merkt dat we buitenlanders zijn en vraagt zelf aan de voorbijgangers waar we de bus naar Gelves kunnen nemen. "Ik spreek alleen Russisch en Spaans", zegt ze. Ze vertelt ons dat ze nog maar zo'n 3 jaar in Sevilla-Spanje woont en afkomstig is van Ukraine. 

Ze vertelt hoe moeilijk het is om te leven in Spanje met de crisis.  Ze strijkt en kuist, maar vindt amper werk.  Ze toont ons haar armen en we zien dat er sporen te zien zijn van ofwel auto-mutilatie of van agressie.  We zullen het nooit weten want er komt een Spanjaard voorbij die vlot Engels praat en ons vergezelt naar de plaats waar we zijn afgestapt. Maar de droevige blik in haar ogen zal ons bijblijven.

Hier aan de bushalte staat ook een jonge man, we schatten hem vooraan in de 30 en vragen hem of hij van hier is.  Jaja zegt hij, hij wacht ook op bus 140.  Dat komt dus goed uit.  Ik (René)  vertel hem dus wel dat een Fransman vanop de camperplaats ons gezegd had dat de bus hier niet meer stopt na 17u wegens de festiviteiten en is omgelegd.
Hij verschiet een beetje maar begint ons toch wel te geloven, want hij staat hier al meer dan een uur en de bus komt maar niet. "Maar ik weet wel waar we dan moeten zijn",zegt hij en we begeven ons samen op weg.

Ook deze man doet zijn verhaal. Hij heet "Sidamed" en is afkomstig uit de Sahara. En dan vertelt hij. 
Geboren in het gebied tussen Marokko en Mauretanië. Hij is noch Marokkaan noch Mauretanier.  Fier zegt hij : ik ben Saharaui...! De uitleg volgt :

Het gebied van de Sahara is gekoloniseerd door de Spanjaarden tot in 1975. Marokko werd bezet door de Fransen. Vandaar ook dat hij vlot Spaans praat.
De Spanjaarden gaven de Saharaui's zelfstandigheid maar koning Hassan van Marokko eiste het gebied op omdat het voor de kolonisatie behoorde tot Marokko, dit tot ongenoegen van de Sahara-bewoners.
Vermits dit conflict nog steeds niet is opglost heeft Sidamed dus geen nationaliteit.  De Verenigde Naties zijn al bezig van in 1991 (!) om dit conflict op te lossen. Tot op vandaag is er nog steeds geen oplossing.
Door de militaire inval van Marokko in de Sahara zijn er heel wat vluchtelingen die in kampen leven in Algerije. In deze kampen wonen al mensen tot de derde generatie !
Ze kunnen alleen maar overleven via humanitaire hulp.  Er is nauwelijks water. De temperatuur  kan er oplopen tot meer dan 40°. De hygiëne is verschrikkelijk. 
 
Sidamed is vluchteling, maar vermits zijn land niet erkend is kan hij dus ook niet terug. Zijn land bestaat officieel niet en de Marokkaanse nationaliteit heeft hij ook niet omdat het Saharavolk Marokko niet erkent.
In Spanje krijgt hij een verblijfsvergunning van 3 maand wat voorlopig telkens vernieuwd wordt.
Hierdoor heeft hij geen paspoort, geen verzekering, kan geen werk vinden, kan niet reizen... Al 11 jaar is hij weg uit zijn land en heeft familie en vrienden moeten achterlaten.
Hij heeft kunnen studeren in Cuba, werd industrieel ingenieur, maar kon na Cuba niet terug naar zijn land. Gelukkig kon hij naar Spanje. De Spaanse taal is het enige positieve in zijn verhaal.

Af en toe vindt hij wat werk als tuinman bij de rijkeren in de buurt.
Hij heeft een vriendin leren kennen in Cuba die gelukkig wel een Spaans paspoort heeft bekomen (Algerijnse oorsprong).

We wisselen emailadressen uit en hij belooft me om wat foto's van die kampen op te sturen.
Dit historisch verhaal was voor mij totaal onbekend. Het lijkt wel het verhaal van de Joden en de Palestijnen.  Alleen, de Saharaoui's zijn een kleine bevolkingsgroep
met weinig economische waarde voor de grotere mogendheden.  Er gebeurt gewoon niets !

Terug in Vroem, zoek ik het uit op het internet.  Zijn verhaal klopt als een bus.

Voor ons was vandaag een emotionele blik op de wereld in het klein.  Aan de ene kant de overvloedig feestvierende Spanjaarden, tegenover de hopeloze Russische vrouw die maar geen werk kan vinden,  de Engels sprekende Spanjaard die samen met ons de afstand tot de bushalte meeliep, en de vluchteling die nergens thuis is
maar wel met de breedste glimlach rondloopt.

Wij waren bekommerd om onze bus en hoe we moesten thuis geraken als die niet meer zou rijden. Sidamed lachte hiermee en zei: " De bus? Da's mijn minste zorg!" Zijn verhaal liet ons wel toe om te relativeren.

We nemen afscheid op de bus met de belofte om toch nog via email contact te houden in de toekomst.

Voor diegenen die over de kampen en het Sahara volk wat meer wil lezen : google maar op "sahrauis Tinduf", je vindt het nodige wel.

In Gelves voelt het opvallend frisser. Nadat we alle raampjes tegelijk openzetten koelt Vroem snel af. Aangenaam om te slapen!

Half zes. Wat horen we? Enkele auto's komen de parking opgereden. Mensen staat errond te babbelen. De politie komt eens kijken en rijdt dan weer verder.
Er komen nog meer grote auto's aangereden. Ofwel is er iets gebeurd, ofwel gaat er iets gebeuren? We turen benieuwd door het raam.

Er wordt een tent opgezet. Circus? Voorbereiding voor festiviteiten? Zomaar midden in de week?

Half zeven. Er komen nog meer wagens en ze komen steeds dichter bij Vroem staan.
"Markt!!!", roept René, "Wegwezen hier! Seffens kunnen we geen kanten meer uit! Neen Nelly, geen koffie meer, komaan, we moeten heel vlug vertrekken!"

We parkeren Vroem in een andere straat en begeven ons naar die markt. De enorme parking staat al helemaal vol. Ook de plaats waar Vroem stond is ingenomen.
De marktkramers roepen om ter hardst om hun waar aan de man ( en vrouw ) te brengen.
We overladen ons met volrijp fruit en een kilo olijven, aan minder dan een euro per kilo.

In de late namiddag bereiken we Sevilla. Daar bij een jachthaventje (in Gelves, zo'n 10 km buiten Sevilla) is een staanplaats voor campers waar ook een wasmachine staat.

We zien het haventje liggen, maar we verdwalen bij iedere poging om de ingang te vinden. Markske kan ons niet helpen, want hij kan geen coördinaten lezen.

We stoppen aan een rood licht. Een Afrikaan (Nigeriaan) maakt van de gelegenheid gebruik om wat prulletjes te verkopen. Wanneer hij bij Vroem komt vragen we hem of hij de camperplaats weet liggen.
"Yes of course", lacht hij enthousiast, " wacht even". Hij steekt vlug al zijn koopwaar in zijn rugzak, loopt een eind verder en springt op zijn fiets en doet ons teken om te volgen.

Hij fietst met ons mee en wijst ondertussen hoe we moeten rijden. Goed dat we hem hebben, want de ingang bevindt zich onmiddellijk links van de grote baan, waar je niet naar links mag.

Bij de ingang maakt hij contact met de beheerder van het haventje die de electronische poort voor ons open maakt en blijft nog even napraten. Wat een vriendelijke opgewekte man! We duwen hem van dankbaarheid wat Euro's in zijn hand en hij lacht zijn witte tanden bloot.  René roept hem toe : "als je een vrouw waart zou ik je kussen".  Zijn dag kan niet meer stuk ! (en de onze ook niet)

Bij 35° in volle zon (buiten) warmt Vroem snel op naar 30° (binnen).

Nu het goede nieuws. We zijn weer eens in een grote stad en naar onze traditie is het hier weer "toevallig" feest. Het lentefeest ("feria de Abril de Sevilla") duurt tot en met zondag. Dan wordt het afgesloten met vuurwerk.

Morgenvroeg nemen we bus 140 van Gelves naar Sevilla  !

Het is te warm om te koken dus genieten we van een lekker Spaans etentje in een restaurantje in de buurt.