We rijden Frankrijk binnen.  Daar volgen we de D-wegen, die er opvallend keurig bijliggen. 

Hoewel we al om 16h30 de camperplaats bereiken zijn de 8 voorziene plaatsen al allemaal bezet.  Samen met verschillende laatkomers parkeren we langs het water. 

Het enige winkeltje in het dorp is van 15/03 tot 15/04 in de namiddag gesloten.  Maar de bakker blijft open, ook op zondagvoormiddag. 

Na een avondwandeling gaan we vroeg naar bed.

We rijden richting Sedan-Chalon en Champagne-Troyes - Autun.  Het regent de hele dag.  We kunnen echter heel vlot rijden en komen geen enkele vrachtwagen tegen. 

Rond 17h belanden we op de parking l'Embarquadere in La Truchère, gelegen langs de Seie aan de rand van een natuurgebied.  Op deze rustige plaats staan we heel alleen.  Er is een toilet en de mogelijkheid om afval te sorteren. 

Net het uurtje dat wij wandelen stopt het met regenen.  Dit kleinde dorpje heeft geen winkels, zelfs geen bakker.  Het restaurant, op een paar 100m van onze plaats is wel open.

We kruipen vroeg onder de wol voor een regenachtige maar rustige nacht.

Het regent nog steeds, al is het hier iets warmer. We volgen een D-weg van Lyon over Vienne naar Valence.  Vanaf Lyon wanen we ons op onze Antwerpse A12: een drukke baan boordevol verkeerslichten en rotondes. 

De camperplaats die we voorzien hadden ligt in Puygeron, ten oosten van Montelimar, dus nog een heel eind rijden door de bergen. Omdat we vertraging opliepen kiezen we voor Aubignas.  Aan de rand van een middeleeuws verlaten dorpje kijken we uit op een dal.  Er is een toilet en alle campervoorzieningen zijn aanwezig.  In een berichtje wordt een vrijwilligen bijdrage gevraagd van 3 €. Helemaal niet overdreven want het terrein is netjes onderhouden.

Hoewel het pas 17 uur is, zijn we ook hier niet de enige vakantiegangers die de parking oprijden. 

We trotseren de frisse wind en verkennen het knusse en historische dorpje.  De eerste ooievaar die we dit jaar tegenkomen mag ook op de foto.

Voor het eerst dit jaar genieten we van de ochtendzon die onze Vroem doorheen de ramen verwarmt. 

We sukkelen over kronkelende bergwegen richting Montpellieir.  In ruil daarvoor mogen we van een prachtig landschap genieten.  Vanaf Montpelier wordt het gemakkelijker rijden.  Al kost het soms wat moeite om Vroem op het rijvak te  houden wegens de felle wind. 

We stoppen in Leucate, aan de Middelandse Zee, op een betalende camperplaats voor 120 voertuigen.  Tot onze verrassing gaat die pas open op 1 april, hoewel de app van campercontact het tegendeel vermeldt. 

We verlaten de kust en rijden via Perpignan het binnenland in.  In Trouillas biedt een olijfboer meer dan 20 gratis plaatsen aan op zijn terrein.  Een bbq en een volledig ingerichte keuken staan ter onze beschikking.  Er is een toilet en een douche, allebei kraakproper.  Alle campervoorzieningen zijn gratis aanwezig. 

De hele nacht schudt Vroem heen en weer door de krachtige stormwind.  Voor de rest zijn we enthousiast over deze rustige goed beschutte plaats.

Het is slechts een uurtje rijden tot het zonnige Figueres.  Maar de strakke wind trekt zich natuurlijk niets aan van landgrenzen en reist met ons mee. 

Het kleine erg toeristisch stadje werd helemaal ingericht volgens het thema : "Dahli".

Op een heuvel, aan de voet van het kasteel en op loopafstand van het centrum, is er plaats zat voor Vroem. 

We genieten van ons eerste terrasje: uit de wind en in de zon.

Tapa's zijn om 17u30 nog niet te verkrijgen. Deze tijd van de dag worden in Spanje enkel koffiekoeken aangeboden.  Maar wij zijn nog niet aangepast aan het Spaanse ritme.

Vroeg naar Vroem, vroeg eten en vroeg naar bed, in slaap gewiegd door de wind.

Stralende lentedag! Zelfs de wind is gaan liggen. 

We veronderstellen dat we in een uurtje het kleine historische  dorpje gezien hebben.  Maar Bésalu biedt zoveel meer dat we hier een halve dag doorbrengen.

We willen overnachten in Quart om morgen van daar uit Girona te bezoeken.  Maar om de camperplaats te bereiken moeten we over talrijke hoge en smalle verkeersdrempels.  Met een krassend geluid laat Vroem horen dat die niet geschikt zijn voor ons.

We rijden de bergen in, naar Villadrau.  De camperplaats ligt in het groen, je kan hier het toilet ledigen, water nemen en zelfs je afval sorteren. Of het water drinkbaar is staat echter niet vermeld.

Tegen de avond loopt het terrein wel vol met vakantiegangers die er in de Spaanse Paasvakantie even tussen uit willen.

In het dorpje is een bakker en een klein supermarktje waar best alles te vinden is.

We blijven plakken op een zonnig terrasje en bestellen een biertje.  Krijgen we toch wel Heineken zeker.... Na wat aandringen  brengt de ober een Spaans (Catalaans) bier : "Lupulus".  Wel wat duurder maar heel lekker.

We rijden richting Lleida.  Hoewel de camperplaats in Rasquena volgens de campersite op internet het hele jaar open is, krijgen we aan de ingang een :"Sorry we are closed!".

In Falset staan we vrij rustig.  Eerst een winkel zoeken die open is, nu de siesta eindelijk voorbij is.

Het dorp met z'n vele huizen is uitgestorven.  Het enige piepkleine winkeltje is gesloten, omdat het vandaag goede vrijdag is... Het enige restaurantje is - om die reden zeker - ook gesloten.  Omdat hier verder niets te beleven valt, rijden we naar Amposta.

Deze warm aanbevolen camerplaats ligt in een natuurgebied waar vele vogelsoorten verblijven.  We treffen een overvolle mastodont parking aan waar Spaanse auto's en campers af-en aan rijden.  Het restaurantje, waar je ook brood kan kopen, ligt op 100 m van de camperplaats.  Naast de bar van een buitenterrasje bevindt zich een toilet.

Er is een vogelcentrum op kindermaat en een speeltuintje.

Alle campervoorzieningen zijn hier gratis aanwezig.  Zodra de auto's naar huis zijn brengen we met z'n allen een zeer rustige nacht door.

Warm ingeduffeld tegen de koude landwind slagen we erin enkele vogels vanop afstand te fotograferen. 

Namiddag begeven we ons naar Amposa, nog altijd op zoek naar een winkel.  We vinden er 3 maxi-warenhuizen naast elkaar.

De bergweg naar Morella laat niet toe om vlot te rijden.  De smalle weg met haarspeldbochten is in slechte staat.

Het is al voorbij 18u30 wanneer we de druk bezette camperplaats bereiken.  De campers staan wel verspreid in het groen. Alle voorzieningen, behalve stroom,  zijn aanwezig. Het terrein biedt een fraai uitzicht op Morella, gelegen op een heuvel en rond een kasteel.

De zon straalt nog steeds maar de koude bergwind houdt ons binnen.

Brrrr! Om 7u30 is het 4° buiten en 8° binnen... Maar met warme trui en Vroem als windscherm, kunnen we al snel van het zonnetje genieten.

We bezoeken Morella.  Het Middeleeuws stadje dat er vanop de camperplaats typisch uitziet is een druk bezocht toeristisch plekje, vol met winkeltjes, terrasje en restaurantjes.

Alle stoeltjes op de terrasjes zijn bezet.  Maar wij kennen een terrasje waar altijd plaats is....

Het terrein stroomt vanaf 17u weer nokvol.

Om 18u30 ligt ons "terrasje" in de schaduw, maar binnen in ons "restaurant" is het lekker warm, met de volle zon op de ramen.

Voorbij Valencia rijden de we het binnenland in. Langs de C441 passeren we in Jarafuel een camperplek op een parkeerplaats, "Tollo Pilette".  Midden in een groot bos werd een laan aangelegd als parking.  Er zijn banken en tafels en verschillende afdakjes met elk 6 bbq's. 

Er zijn propere wc's en een douche met koud water, waar René vrolijk gebruik van maakt. Eens zo rap is hij weer terug... het bergwater is toch erg koud.

Samen met nog een camper hebben we het uitgestrekt terrein voor ons alleen.
Wanneer de vogels ophouden met kwetteren is het hier muisstil.
Een aanrader voor wie eens ongestoord wil bijslapen.

Op enkele km verder bevindt zich nog een identieke plaats om van te genieten.

Novetlé is een klein dorpje op een paar kilometer van Xativa.

Nu we zo dicht in de buurt zijn kunnen we eindelijk onze familieleden weerzien, die hier sinds enkele jaren een B&B uitbaten. Stef en Carina heten ons hartelijk welkom in hun knus en sfeervol ingerichte woning.

We hebben al vaker vijftigers ontmoet die, na jaren jachtig aanschuiven van en naar hun stressvol werk, zich afvragen of dit nu het leven is dat ze tot aan hun pensioen willen voortzetten. We kennen genoeg mensen die blijven dromen van hetgeen ze "later", als ze oud zijn, nog willen ondernemen. Stef en Carina namen resoluut de grote stap en maakten hun levensdroom waar.

Fier leiden ze ons rond in hun woning, het ziet er allemaal kraakproper en super gezellig uit. Het nodigt uit om er te verblijven.

Neem gewoon eens een kijkje : www.casalavuelta.com of beter nog, ga er eens langs. Hier kan je, samen met deze mensen of in alle privacy, leven "als god in spanje".

Bij een glaasje wijn en de lekkerste Paella ooit, nemen we de draad weer op, alsof het gisteren was dat we elkaar voor het laatst gezien hebben.

We overnachten op een heuvel met een uitzicht op het dorpje Novetlé. Het kerkklokje slaat zoals gewoonlijk in Spanje alle uren 2x.

Begrijpen doen we dit niet, tja...

We kunnen ons geen betere gidsen voorstellen dan Vlamingen die dicht bij Xativa wonen en deze omgeving op hun duimpje kennen. Stef en Carina tonen ons elk hoekje en pleintje dat een bezoekje waard is.

De binnenstad is mooi en afwisselend.  Het modern gedeelte bruist van Spaans leven met zijn talrijke bars en terrasjes.

Onze familieleden loodsen ons naar een typisch restaurantje, sinds 1955 gerund door een koppel dat nu al over de 60 is. Eindelijk de echte Spaanse keuken! En aan welke prijs. Voor 10€ per persoon, alles inbegrepen, krijg je een voorgerecht, hoofdgerecht en dessert, een fles wijn en een fles water. De uitbater serveert enthousiast al dat lekkers. Je merkt dat hij zijn levenswerk nog altijd met hart en ziel doet.

 Als je ooit in de buurt bent, sla dan dit restaurant zeker niet over : "Case Floro, Plz Mercat 46, Xativa" Je zal er geen spijt van hebben.  Wees wel op tijd, want na 14u30 heb je beslist geen plaats meer. Nog een tip voor wie niet bekend is met het Spaans ritme: voor 14u krijg je in Spanje geen lunch. 

Het oud kasteel van Xativa is zo mooi dat we er vele uren in doorbrengen. 

We slapen aan de voet van het kasteel, met zicht op het verlicht gebouw.  Volgens het toeristisch bureau is dit een gedoogplaats waar we mogen overnachten.

In Xativa nemen we de trein naar Valencia.  Voor 17,5 € brengt de trein ons beiden heen en terug.

Het blijft fris, met moeite bereikt het kwik 15°.  Telkens wanneer de zon
even door de wolken breekt is het echter in de oude beschutte binnenstad vrij aangenaam wandelen.Maar die koude wind is nog steeds even krachtig. 

Als we terug de trein naar Xativa willen nemen komt volgens het infoscherm de trein naar Xativa aan op spoor 3.  Maar ons kaartje wil niet door de automaat. 

Blijkt nu dat op het electronisch bord, de aankomende treinen op dezelfde manier worden aangekondigd als de vertrekkende. Carina had ons nog gewaarschuwd : let op "salida", maar we waren te geconcentreerd op het electronisch bord dat vlak voor ons hing.
Goed om te onthouden voor de volgende keer.

In Xativa beslissen we om onze staanplaats in Novetlé terug op te zoeken.  Aan de voet van het kasteel waren toch wat hangjongeren die de rust verstoorden. 

Voor we gaan slapen nemen we afscheid van Stef en Carina.  Een mooie herinnering rijker...

Onze Vroem heeft een sanitaire stop nodig. De camperplaats in Bétera heeft alle voorzieningen en ligt bovendien vlak aan een metrohalte naar Valencia.

Valencia camper is nog steeds in aanbouw met een apart terein speciaal voor campers.  De overnachting kost 12€, electriciteit 3€.  Wie geen electriciteit nodig heeft kan op een aangrenzend terrein voor 6€ overnachten.  Verdere info is te vinden op www.valenciacamperpark.com

Voor 15€ kopen we een 10 rittenkaart naar Valencia. De uitbater betaalt de niet gebruikte ritten eventueel terug.  Mooi gebaar toch!

Zowel de uitbater als de medewerkers zijn enthousiast en vriendelijk en... ze spreken bovendien vlot engels.

Terwijl de wasmachine draait planten we onze stoeltjes en tafel buiten en genieten van het zonnetje. 

De douches verwarmen met zonnecellen.  Wie 's avonds doucht krijgt heet water; wie dat 's morgens doet heeft pech: koud tot amper lauw water...

Het restaurantje kan niet tippen aan "Casa Floro" in Xativa. Maar de kok en de serveerster maken met hun enthousiasme veel goed.  

Het is 8°, bewolkt en koud. Goed ingeduffeld bezoeken we in Valencia het moderne gedeelte van de stad : "Ciudad de las Artes y ciencias".

We zijn onder de indruk van de originele architectuur en de aanleg van het complex. Gelukkig stopt het even met regenen zodat we foto's kunnen maken.

Het metroticket laat ons makkelijker toe om op te stappen op eender welk metrostation.  We zijn moe gewandeld en verlangen naar onze Vroem.

We vallen vrij vlug in slaap. Midden in de nacht maakt een bekend gezoem ons wakker.  Zes muggen tellen we. Het duurt wel even eer we alle beestjes onschadelijk hebben gemaakt.  Dit hadden we echt niet verwacht.

Fris maar uitnodigend stralend weer vandaag. s' Ochtens ontmoeten we nog 3 muggen die de nachtelijke oorlog overleefden.

Vandaag is een pauze dag.

We maken gebruik van de wifi verbinding om onze blog bij te werken. Terwijl de was wappert in de wind zijn we daar verschillende uren mee zoet.

Voor we naar bed gaan vallen er nog enkele gevleugelde slachtoffers. Gewapend echter met de beste muggenolie uit zweden, slapen we in stilte dwz zoemvrij....

Cabo de Palos ligt ten Oosten van Cartagena op het uiterste punt van een soort schiereiland.

We belanden op een parking tegenover de vuurtoren en met zicht op de zee, die romdom ons tegen de rotsen aanbeukt.

We wandelen om de vuurtoren heen en krijgen een mooi zicht op de omgeving.

Om 19u30 rijdt de laatste auto van de parking weg en staan we hier helemaal alleen.

Er staat een krachtige wind, maar bij 15° voelt die warm aan. We genieten nog van het landschap tot het helemaal donker is.

We maken een lange wandeling langs de rotskusten romdom Cabo de Palos. We zijn natuurlijk vertrouwd met onze volbebouwde Belgische kust, maar wat we hier zien tart alle verbeelding. De meeste van de tot aan de kust bebouwde wooncomplexen zien er nieuw uit. Vers aangelegde paadjes en pleintjes geven de vakantiewijken een luxueus accent. Ze staan echter , al dan niet te koop of te huur, allemaal leeg. Deze spookstad getuigt van een recente hevige bouwwoede.

Op de parking zien we wel regelmatig toeristische treintjes stoppen met vakantiegangers op leeftijd die een fotootje komen maken van de vuurtoren en dan weer verder trekken. Tot zelfs enkele bussen met schoolkinderen die vermoedelijk een uitstap naar deze vuurtoren in hun programma hebben staan.

Ook de politie patrouilleert regelmatig, doch zij hebben weinig oog voor de vuurtoren.  Zij laten Vroem als enige mobilhome rustig verblijven op deze gedoogplaats. 

 Op weg naar een parking van een natuurgebied hier in de buurt rijden we om via "La Manga".  Deze wijk vertoont hetgeen we gisteren zagen, enkele malen in het kwadraat.  De gehele landstrook, die over ongeveer 18 km in zee reikt, is nokvol bebouwd met enorme apartementsblokken, zeg maar wolkenkrabbers.

De gebouwen zijn mooi en splinternieuw, maar staan leeg.  Toch zien we, op de zeldzame stukjes braakgrond...bouwvakkers aan het werk.

We parkeren Vroem aan een baai.  Als het morgen ophoudt met regenen willen we hier wandelen.

Na regen komt zonneschijn! We wandelen in het gebergte rondom de baai.  Onze trui hebben we zelfs niet meegenomen.  Wanneer we terugkomen merken we dat deze parking wel gekend is als startpunt voor wandelingen.  Maar wegens de korte steile helling op erop en eraf te geraken kunnen we helaas hier met Vroem niet meer terugkomen.

We begeven ons naar "Camperstop Sierra Espuna" in Totana.  Overnachting kost hier 11€, alle voorzieningen inbegrepen inclusief stroom en wasmachine (3€); zonder electriciteit 7€.

De kraaknette doucheruimte is luxueus : het gordijn verhindert dat onze spullen mee gewassen worden.

Het is lekker warm.  We maken onze eerste dagtocht.  We trotseren een erg steile klim.  Nu is de koele bries vanuit het dal zo welkom! 

Het ritmisch aanzwellen en afnemen van de wind is het enige geluid dat we horen. Het paadje loop langs een rivier.  Die staat echter volledig droog.  Het water werd afgeleid en in buizen gepompt. 

Over heel de 16 km lange wandeling ("Black Cliffs") komen we niemand tegen. 

Heerlijk is het om te bekomen bij Vroem in de avondzon.  De nacht is aangenaam fris. 

De ochtendzon is net zacht genoeg om buiten te ontbijten.  We rijden naar Faro de Cabo de Gata - Nijur, een klein stadje bij San José, dat grenst aan een natuurgebied.

We stellen ons een vlakte voor rond een vuurtoren, met zicht op het groen, maar dat is te hoog gegrepen...

Aan de rand van het bruisende stadje zien we een groep campers tegen elkaar geplakt, omgeven door bars en restaurantjes.  Het natuurgebied ligt niet op loopafstand.

Kom Vroemeke, we rijden verder, richting Canjayar in het binnenland.  

We buigen eerst nog af naar Retamar aan de kust  voor het middageten .  Al wandelend op de dijk merken we dezelfde enorme leegstand in de gloednieuwe hotels, vakantiehuisjes en apartementsblokken als in "La Manga". Heel dit gebied maakt een zielloze, verlaten indruk. 

Op dijk zien we parkeerstroken waar een buitenlander zijn camper al geplaatst heeft.  Tja, dan mogen wij onze Vroem hier toch ook plaatsen? Het zicht op zee en de bank voor onze deur krijgen we er gratis bij. 

Dit is uiteraard geen camperplaats. Moest de strenge Spaanse politie ons hier wegjagen, dan zullen we dat ook doen...

De ochtendzon nodigt ons uit op "onze" bank. Heerlijk om hier ons kopje koffie te drinken.

Het natuurgebied strekt zich zo'n 15 km uit van Retamar tot aan Cabo de Gata.  Reden genoeg om onze wandelschoenen aan te trekken en langs het strand het natuurgebied in te wandelen.

Midden in de begroeide vlakte, niet ver van het strand, staat een mooi kapelletje, gewijd aan de heilige maagd van Retamar:  "La Virgen del Mar, patrona de Almnría".  De oorsponkelijke toren die nog steeds overeind staat, deed dienst deed als uitkijkpost voor aanvallende vijandelijke troepen. Vanop deze toren werd de heilige maagd werd waargenomen.  Dit werd later kerkelijk erkend door Pius VII.  Ieder jaar, op de tweede zondag van het jaar, wordt er een pelgrimstocht gehouden met uitgebreide feestelijkheden bij het kapelletje.

We genieten van de avondzon tot ze aan de horizon onder gaat.  Dan parkeren we Vroem in een doodlopende straat. Hier staat een gebouw in de steigers te pronken.  Het statige bord vermeldt : "start in 2007, klaar in 2009". Een herinnering aan zorgeloze tijden?

De straatlichten branden, blijkbaar voor ons alleen.  Rustiger kan niet.

XX

We rijden terug naar Cabo de Gata om de wandelingen te maken aan de andere kant van het natuurgebied.  We passeren de camperplaats die eergisteren afgeladen vol was.  Vandaag is ze leeg. 

Alle wandelpaadjes lopen hier dood op een verkeersweg of een afgrond.  Toch is het landschap de moeite waard.

Vroem is weer aan een sanitaire beurt toe.  We lezen dat we op de camperplaats in San José alvast de toiletinhoud kwijt kunnen.  Na heel wat zoeken vinnden we een hobbelig terrein.  Er staan enkele campers maar er zijn geen voorzieningen te bespeuren.  Een camping in de buurt vermeldt die mogelijkheid wel.  Eerst even aanbellen aan de receptie om dit te regelen, staat er.  Maar de receptie is dicht tot 19u. Het is nu 16u30 en dus volop siesta.

Maar ook dat hadden we voorzien....  Onze reservetoiletpot komt nu goed van pas...

In Retamar begeven we ons naar onze vertrouwde plek om te overnachten. 

 

Vlak voor de oprit van de A7/E15 - oprit 460 - willen we tanken.  En wat zien we daar???  Alle voorzieningen, inclusief carwash voor grote voertuigen. Wat een luxe!

We rijden de bergen in naar Canjayar.  We treffen een mooie nette camperplaats aan, met banken en uitzicht op het pittoresk dorpje.  We volgen een wandeling naar een kerkje dat vanop een heuvel over het dorpje uitkijkt. Echt de moeite waard.

We blijven hier echter niet slapen, want de parking ligt langs een drukke verkeersweg. Bovendien krioelt het van de vliegen die blijkbaar allemaal tegelijk met ons in Vroem willen meereizen.

Het is al 17u en we willen niet te lang meer rijden. Retamar is het snelst te bereiken.  Het is er bewolkt, winderig en fris geworden.  Dus parkeren we niet meer op de dijk en rijden we meteen naar ons plaatsje bij de ruwbouw.

We ontwaken onder een eentonig grijs wolkendek.  Het regent.  Maar dan trekt het plots open. Vlug naar buiten om nog even te genieten, voor het - volgens de weervoorspelling - definitief gaat regenen. 

Terwijl het gebergte overal rondom ons in een grijze nevel verdwijnt, wandelen wij de hele dag met onze voeten in de zee langs een zonovergoten strand. 

Op ons plaatsje in de onbewoonde stadswijk zoeken we op wat hier eigenlijk aan de hand is. De woningen zijn tweede verblijven van buitenlanders. Volgens een website is Retamar gekend om de uitstekende beveiliging van deze woonblokken.

En zo genieten wij mee van de privébewaking die de hele nacht regelmatig patrouilleert.

We vermoeden wel dat de omgeving van Roquetas del Mar eruitziet als een copie van onze verstedelijkte Belgische kust, maar we willen de camperplaats toch bekijken.  We belanden op een grote mixed parking omgeven door apartementsblokken die zich kilometers lang in alle richtingen uitstrekken.  In de verte zien we een zandstrand, blakend in de zon.  Een hele dag alleen maar zonnen is niet aan ons besteed.  We trekken de bergen via Berja, Cherin, Guadix. 

In Puerto de la Ruaga, in het bos, ligt een parking als start voor wandelingen. Verderop ligt een bronnetje. Mensen rijden af en aan, hun auto's volgeladen met lege kruiken, die ze vullen met fris bergwater.  Maar de parking, die een eind van de weg afligt, blijft leeg. Het restaurant met 2 ruime terrassen, alsook het gebouwtje. met wc's blijft gesloten...

Er is een picknickweide met tafels en banken.  De nacht wordt heerlijk fris en heel rustig.

Om 7u30 ’s ochtends hier op 2000 m hoogte: 0° buiten en … brrrr…         8° binnen.
Maar de berg die we vanuit het raam zien schittert al in de zon. Het plekje sneeuw bij de top lijkt dichtbij, maar de realiteit is toch anders...

We klimmen langs een kabbelend beekje. Het water is helder.
Nu begrijpen we waarom de mensen uit deze omgeving speciaal naar hier komen, terwijl ze thuis gewoon de kraan kunnen opendraaien.

Na de middag doen we een eindeloos lange en steile klim op de berg aan de andere kant van de parking. De absolute top bereiken we niet,
maar we zitten wel hoog genoeg om letterlijk neer te kijken op de wereld, die aan onze voeten ligt.

We hebben geluk, want onderweg treffen we twee maal een groepje steenbokken aan.  Snel een foto maken want ze verdwijnen vliegensvlug.

Terug bij Vroem zijn we bekaf van al dat geklauter op deze hoogte. Met Vroem als bescherming tegen de koude bries, kunnen we nog even uitblazen in het zonnetje. Daarna koelt het snel af.

Om 21u15, het tijdstip waarop de Spanjaarden eens gaan avondeten, liggen wij al onder de wol, op weg naar Droomland.

7u30: 1,5° buiten; 8° binnen. En neen, vandaag heeft de zon geen zin om mee te doen. Gelukkig staakt Vroem niet en is het hierbinnen in enkele minuten lekker warm.

De parking van het natuurpark “ El Torcal de Antequera”  staat in de app bekend als “ mooi en rustig, bijna eenzaam”. We treffen een megagrote, overvol terein aan en een massa mensen, die vrolijk roepend elkaar op de rotsen fotograferen met hun gsm.
Net wanneer we besluiten om hier na het weekend terug te komen, rijdt een auto weg van een plaats die ruim genoeg is voor Vroem.

Jan en alleman die op hun vrije dag persé El Torcal willen bezoeken, hebben gelijk. De natuur is hier buitengewoon indrukwekkend.  De invloed van de natuurkrachten gedurende miljoenen jaren op dit gesteente is wondermooi te aanschouwen.

Het bezoekerscentrum en het restaurant gaan om 19u dicht. Enkele gezinnen houden nog een uitgebreide picknick aan de houten tafels.
Wanneer de laatste auto vertrekt blijven we achter met enkele campers die in de verte verspreid staan.

Eerst zien we een eenzame vos opduiken die de lege tafels afschuimt, nadien passeren er koeien die profiteren van de teruggekeerde rust.

“Mooi en rustig”, maar toch niet helemaal “eenzaam”.

8° buiten; 12° binnen, regendruppels op de ramen. Onze berg wordt omhuld door een dikke laag mist.

Voorzichtig rijden we naar beneden. We begeven ons naar het centrum van Antequera. Namiddag trekken we erop uit om het stadje te verkennen.
Maar het regent zo hard dat we het opgeven en een café binnenvluchten.
Pas tegen de avond trekt het open. Dus wandelen we nog eens dezelfde weg door de stad, die nu lekker warm en uitnodigend is.

Om 19u krijg je in de Spaanse restaurants nog geen eten. Bij deze gelegenheid willen we wel tapa’s proeven. Maar in elk restaurant waar we binnengaan krijgen we hetzelfde te horen.  “ Tapa’s? Ja hoor, die hebben we!”.  Er volgt een uitgebreide opsomming van lekkere spijzen.
“ Maar niet op zondag… de kok heeft vandaag vrij. Kom morgen maar eens terug.”
Gelukkig heeft het restaurant “Comme Chez Vroem” nog veel lekkers in voorraad…

Maar de zo rustige parking aan de rand van de stad is omgetoverd tot een discoteek. Overal staan auto’s geparkeerd. Uit de geopende deuren spettert lawaaierige muziek de ether in.
Op een bordje lezen we dat dit plein mag gebruikt worden door jongeren. Hier op dit plein mogen zij hun gang gaan. Het is hun plekje in hun stad en hun weekend. 
Hier kunnen wij niets op tegen hebben.

Voor vannacht nemen we toch het zekere voor het onzekere en rijden terug naar onze berg “ El Torcal”.

Zowel op het internet als op TV in het café ziet de weersvoorspelling er veelbelovend uit. Ideaal dus om morgen een dagtochtje te maken, nu we toch hier zijn beland.

Wat is de natuur plots ontzettend veel mooier, nu de rotsen schril afsteken tegen de blauwe lucht!

En de koeien houden vannacht wel weer de wacht!

We worden wakker in de mist. De hele nacht heeft het geregend en gestormd.

Omdat er in deze omgeving nergens voorzieningen voor campers zijn, moeten we helemaal tot in Cuevas de Sant Marcos rijden… ter ere van onze wc-pot.
Hier wacht ons weer een Spaanse verrassing. De camperplaats wordt  zorgvuldig met genoeg wegwijzers aangegeven. Het bordje met het camper-icoontje staat vlak bij de parking van een zwembad. We mogen daar dus gerust bij de geparkeerde auto’s aanschuiven. Maar alle voorzieningen zijn weg!

Cabra ligt op een half uurtje rijden hiervandaan. Gelukkig staat de sanitaire afvaltank, waar we in 2012 gebruik van maakten, er nog steeds.
In Cabra valt niets te beleven en de parking is er erg druk, weten we nog van de vorige keer. Dus keren we terug naar El Torca om te slapen en verdere reisplannen te maken.

De ochtend begint met 6° maar volop zon! Het mooiste weer dat we hier al gehad hebben. Nu kunnen we toch niet meteen wegrijden vóór we  het indrukwekkende “ Monumento natural” gezien hebben.

Daarna begeven we ons naar de camperplaats in Olvera. Van daaruit willen we het schilderachtig stadje bezoeken.
Wat we ook proberen, we vinden maar één smalle straat die naar de parking leidt. Drie vierde van de breedte van deze straat wordt ingenomen door een vrachtwagen met materiaal. Iemand is de voorgevel van een huis aan ’t renoveren en lijkt daar nog lang niet mee klaar. Vroem kan hier helaas niet langs rijden. Olvera keert  terug naar ons verlanglijstje.

Onze app vermeldt een mix-parking in Puerto Serrano. Hier vinden we een mooi aangelegde, zeer rustig gelegen plaats aan de rand van het dorp. Het waterkraantje, waarvan melding wordt gemaakt, is verdwenen. Het restaurant op 200m van de parking is dicht.

Puerto Serrano is een typisch Spaans dorpje met knusse pleintjes. De winkeltjes liggen verscholen achter een brede houten deur, die na de siesta openstaat. Er zijn verschillende bars waarvan de terrasjes wel langs drukke verkeersstraten liggen.

Wanneer we om 20u naast Vroem ploffen wijst de thermometer 28° aan.
Even aanpassen…

Jaren geleden was men van plan om hier een spoorweg aan te leggen. Het stationsgebouw werd opgetrokken en verschillende tunnels (24) werden aangelegd. Maar de spoorweg (oorspronkelijk voorzien tussen Almargen en Jerez de la Frontera) is er nooit gekomen. De route werd dan maar omgetoverd tot een wandel- en fietspad, (via verde genoemd) dat zich uitstrekt van Puerto Serrano tot in Olvera. (38 kilometer)

Je kan er heen en terug door velden en weiden. Voor ons wat eentonig maar ideaal voor iemand die dit stuk weg in allle eenzaamheid wil afleggen om tot rust te komen. We lopen door soms onverlichte tunnels, soms zelfs relatief lang en ook over viaducten. We horen vele vogels en komen af en toe een kudde schapen tegen.

Vandaag is het restaurantje open. De menu valt tegen. Het personeel is nors en onvriendelijk.

Geen aanrader.

Na ons ontbijt buiten in de zon begeven we ons naar Arcos. Aan de rand van de stad liggen verschillende pleinen achter elkaar. We kiezen een plaatsje met uitzicht op de valei.

We willen geen omweg maken naar het centrum en beklimmen moedig de 125 trappen die de parking verbinden met de binnenstad.
Arcos is mooi en zou heel gezellig zijn als de auto’s uit de knusse zeer smalle straatjes wegbleven. Er is zoveel lawaai dat we moeten roepen als we elkaar iets willen zeggen. De talrijke terrasjes die de heerlijkste tappa’s aanbieden liggen op het voetpad langs de straat. Na een speurtocht vinden we toch een pleintje waar we een plaatsje kunnen kiezen, iets verder van het verkeerslawaai. Terwijl de Spanjaarden  - 20u – een kopje koffie drinken en een ijsje eten, vinden wij het hoog tijd voor een aperitief en hapjes.

Onze standplaats aan de rand van de stad is de rustigste ooit….
Rond middernacht parkeert een auto naast ons. Deuren open en boenkeboenk… tot 4u.
Regel nummer één: slaap tijdens het weekend ver weg van een stad! Omdat het morgen, vrijdag, 1 mei is, begint het weekend vandaag al.
Zou deze ervaring straf genoeg zijn om dit voor altijd te onthouden?

De ochtend nodigt ons uit voor het ontbijt buiten…  Ware het niet dat de politie hier regelmatig patrouilleert: stoeltjes buiten heet hier "camperen" en is bijgevolg verboden.

We begeven ons naar Cumbres Mayores, de dichtst bijzijnde plaats voor een sani-stop. We komen terecht op een plateau met prachtig uitzicht over het landschap en het dorpje. We horen alleen de vogels. Er staat een rustige wandelweg aangeduid naar de twee volgende dorpen. In afwachting tot de zon wat in kracht afneemt instaleren we ons in de schaduw van Vroem.

In het dorpje vinden we twee  terrasjes en een bakker die zelfs vandaag open is. Verder valt hier niets te beleven.

Vlak naast de parking ontdekken we achter een laag muurtje een varkenskwekerij. Daarom zijn hier meer  vliegen dan op onze vorige slaapplaatsen. Doordat de wind vanuit de valei komt hebben we wel geen last van geuren.

De dieren knorren er lustig op los. Hopelijk maken ze ons morgen niet te vroeg wakker.

De varkens hebben zich gedragen! Veel beter dan de nachtlawaai-makers in Arcos…

Het is bloedheet, veel te warm om wat dan ook te ondernemen.

Er zijn hier, in deze streek ten noorden van de drukke kust, weinig fatsoenlijke plaatsen om te overnachten.

Zullen we naar Portugal rijden, waar we kunnen genieten van meer camper-accomodatie? Of zullen we eerst naar Aracena rijden? We kiezen voor het laatste, goed beseffend dat we deze zaterdagavond alweer op het punt staan om regel nummer één te overtreden…

Al wandelend vinden we hier een enorme parking, of wat daarvoor moet doorgaan. Het terrein ligt er in de vooravond rustig bij.

Aracena is een druk, toeristisch maar gezellig stadje. Boven op de heuvel prijkt een prachtig kasteel. Maar we vinden het te warm om “ bergen” te beklimmen…

Een zoektocht naar het beste terrasje kan er nog net af.

Door het warme weer blijven de mensen tot ’s nachts buiten staan praten. Dit kunnen we geen irriterend nachtlawaai noemen. Bovendien is het toch al te warm om eerder in slaap te vallen.

We rijden terug naar de varkentjes voor ons sanitair, want wie weet hoe verweg de volgende campervoorzieningen liggen.

Wel, die liggen even voorbij Cumbres Mayores. In Fregenal de la Sierra prijkt het bekende icoontje reeds op de Ex 105.
Achter een school bevindt zich een rustig pleintje, enkel en alleen voor mobilhomes. Alle voorzieningen behalve stroom zijn aanwezig. Er bevinden zich ook enkele tafels met banken.
We noteren de coördinaten: N 38°10’11’’  ;  W 6°38’58’’.

Onderweg naar  Guadalupe stoppen we ook even in Logrosa, de camperplaats met voorzieningen die we in 2013 ontdekten, maar waar we niet overnacht hadden. Qua rust is deze plaats een aanrader. Vandaag, bij dit warm weer, krioelt het hier van de vliegen.

Guadalupe barst van de drukte maar op de parking hoor je alleen de vogels.

In La Alberca ligt een groot parkeerterrein met een aparte plaats en voorzieningen voor campers. Het autentieke dorpje ligt midden in de “Siera de Pena de Francia”. Vanuit de parking vertrekken verschillende wandelingen door het natuurgebied.

Hoe dichter we bij Alberca komen, hoe grimmiger het weer wordt. Vroem trotseert de storm en hevige regenbuien op de smalle bergwegjes.

Het dorpje is mooi en ademt de sfeer van een eeuw geleden. Behalve één supermarkt en één bakker, wemelen de straten van prullenwinkeltjes en dure restaurantjes.

We vinden een gezellig autovrij pleintje met terrasjes. Maar de stoeltjes staan opgestapeld om elkaar te beschermen tegen de stortregen. 

Deze nacht wordt zeker fris genoeg om comfortabel in te slapen.

Vanochtend 6° buiten; 10° binnen… Leve onze lekker warme en droge Vroem!

Vandaag bezoeken we Salamanca. We vinden vrij makkelijk een parkeerplaatsje langs de rivier.

Het is er aangenaam wandelen in de binnenstad, die bijna volledig autovrij is. De talrijke kerken zijn letterlijk gehuld in pracht en praal. We bewonderen de kunstenaars die al dat moois creëerden en vergeten even de bloedige veroveringen die het nodige geld en goud tot hier brachten.

Van alle steden die we al bezocht hebben in Spanje is dit toch wel een van de mooiste…

We brengen de nacht opnieuw door in La Alberca, want we willen de Sierra de Pena ook niet overslaan.

>

Het uithangbord bij de parking vermeldt een wandelpad: “ Center La Alberca- Las Betuecas”.

We maken de mooiste tocht die we ooit in Spanje deden, in het mooiste natuurgebied dat we ooit in dit land bezochten.

Nog nooit zoveel arenden bij elkaar gezien. Ze komen echter niet rustig voor ons poseren om gefotografeerd te worden…

We geraken niet tot aan het einde van de wandelweg. Het hoogteverschil is te groot. Het kost ons dubbel zoveel tijd om de steile helling naar de parking op te lopen. Maar we ontdekken dat het pad nog twee andere parkings kruist. Bij deze wordt er meteen een dagactiviteit voor volgend voorjaar ingevuld.

Palencia blaakt in de zon. Om 16u wijst de thermometer in één van de straten 32°aan.

In dit kleine stadje vinden wij acht kerken – misschien zijn er wel meer – waarvan er enkele op amper 100m van elkaar liggen. De gebouwen die wij bekijken dateren uit de 14^de-15^de eeuw. Een duik in de geschiedenis leert ons wie dit financierde en ook waarom…

 De ooievaar, bovenop één van de torens, trekt zich daar in elk geval niets van aan.

Vanop de snelweg, richting Pamplona, kijken we neer op de talrijke pelgrims die zich langs de stoffige zandwegen naar Compostella begeven. Sommige mensen stappen in groep of per twee, anderen zijn alleen met zichzelf. Allemaal dragen ze een grote, tot aan de rand gevulde rugzak. Hoe groot en hoe zwaar zou de rugzak zijn van hun verleden, dat ze met zich meedragen?

We stoppen in Estella voor enkele boodschappen. Op de autoloze pleintjes en straatjes heerst een gezellige drukte. Toch merken we in de smalle winkelstraatjes opvallend veel leegstand.

We overnachten op een rustige camperplaats tussen Estella en Pamplona. De ruime parking is voorbehouden voor campers en biedt alle voorzieningen.

Op de A12 Estella-Pamplona zien we, op 17 km vóór Pamplona, een plaats met campervoorzieningen. Handig als je onderweg even je sanitair wil verversen zonder kilometers om te rijden.

We stoppen in Puerto de Ibaneta, tussen Roncevalles en de grens met Frankrijk. Vanop 1057m hoogte krijgen we zicht op een dikke laag mist die over het dal hangt. We klinken op onze laatste avond in Spanje, dankbaar voor al het mooie dat we meemaakten. Vroem heeft ons tot nu toe 6304 km (!) veilig door Frankrijk en Spanje geloodst. Bovendien zijn we allebei gezond gebleven, niets kwijtgeraakt, niet bestolen geweest.

Zulk een geschenk is in geen enkel winkeltje te koop!

De mist is verdwenen. Het is stralend weer. We genieten van het uitzicht over dit zonovergoten berglandschap.

 Vandaag, zondag, rijden er geen vrachtwagens. Door het mooie weer is het echter heel druk op de Franse wegen.

Rond 16u30 bereiken we Gaumont sur Garonne, een idylisch plaatsje langs de rivier, om te overnachten. Maar de talrijke camperplaatsen zijn allemaal bezet.

Onze app vermeldt een “zeer rustige” plaats in Montenon. De enorme mix-parking bij het kasteel is er afgeladen vol. Het is er feest en kermis.

We gokken op Lembras, gelegen op weg naar Perigieux. We komen terecht in een fraai aangelegd terreintje, in het groen, aan de rand van het dorpje. Er is plaats voor 10 campers, electriciteit tegen betaling, de andere voorzieningen zijn gratis.

We blijven buiten tot het schemert en de luid kwetterende vogels in slaap vallen.

Het is erg warm. De enkele campers op het terrein “ Maison de Braconage” hebben de schaduwplaatsen al ingenomen.

31° om 19u vinden we veel te warm om te koken. Vermits dit dorpje geen restaurant heeft, halen we onze restjes uit de frigo en improviseren we een koud buffet.