Ik vroem, jij vroemt, wij vroemen, Vroem vroemt...

Hebben we alles bij? Zijn we niets vergeten? Waar zullen we vanavond slapen?
In de kampeergids vinden we het ideale plekje om te overnachten. " Rij 1 km en daarna rechts... 4 km en daarna links...3,5 km en dan...", zegt onze GPS en dat blijft zo maar duren. Wie vertrekt er nu ook op 1 april met vakantie?
De ideale plek blijkt veel verder te liggen dan we dachten. Het is al donker en we zijn moe. Dus stoppen we bij het eerstvolgende plekje waar we aan de kant kunnen. Het blijkt de parkeerstrook aan een kerkhof te zijn.

Hier liggen Duitsers langs Fransen.  Samen gevochten, samen gesneuveld, samen begraven... zouden ze weten waarom? Het onzinnige van een oorlog wordt mijn inziens uitgedrukt door het aantal slachtoffers.  Hoe moet je aan hun vaders en moeders uitleggen wat dit betekent voor hun vaderland?  Ik ben blij dat ik dat niet moet doen, want ik zou het niet weten...

Wel, het was hier heel rustig en dat is het de hele nacht gebleven!  Aan een kerkhof ben je tenminste zeker van de rust en de stilte, dag en nacht !

Vanavond zijn we gestopt aan een meertje in Geraudot.  Het is een plaats waar campers mogen staan en we zijn hier natuurlijk niet alleen. Maar toch is het rustig. We hebben heel mooi gewandeld in het bos, aan de rand van het meer.

We rijden binnendoor, door de dorpen. Het is veel relaxer rijden en de wegen zijn in zeer goede staat. Zo schieten we natuurlijk niet erg op , maar de reis op zichzelf is het doel van onze vakantie, vinden we. Er is één addertje onder het gras. We kunnen niet blijven rijden aan dat tempo want René was vanavond al flink aan ‘t niezen en snotteren… de berk woont hier ook…

We hebben onze loopschoenen niet voor niets meegebracht. Daar zijn we onze dag mee begonnen.  Als je daarna nog moet douchen vliegen de uren voorbij.  Wanneer we vertrekken is de parking bijna leeg.

De « D » wegen liggen er rustig bij en de dorpjes volgen elkaar zodanig op dat je bijna voortdurend 50 per uur moet rijden. 
In een klein dorpje, Theillay, vinden we een standplaats… aan een kerkhof.  Plaats voor verschillende campers, maar alleen wij blijken voor deze plaats interesse te hebben. 

We hebben weer rustig geslapen...  Vanmorgen om 9u45 vertrokken, een record!

We schieten dus goed op en zijn reeds rond 16u in Périgueux. Op de camperplaats kunnen we onze watertank vullen en het afvalwater achterlaten.  Heel wat Nederlanders, Fransen en Engelsen vonden deze plaats ook. 

We  wandelen in het kleine stadje.  Imposante kathedraal van buiten, maar van binnen vrij kaal. 

We zien enkele heerlijke ijssalons.  Wanneer we er later op de avond weer langsgaan om ons te tracteren op een  slaapmutsje, zijn al de winkeljes en ijskraampjes en ijssalons dicht. Tja, dan maar geen ijsje… Het weer is heerlijk zacht, geen wind dus ook geen last van de pollen….

Kaartjes gekocht, geschreven en gepost… en nu weer bedtijd… 21u30.

Heerlijk kunnen joggen langs de rivier. Daardoor weer laat vertrokken. 
We vervolgen onze reis en rijden verder naar Pau. Wat een drukke stad.  We verblijven in het midden van het marktplein. Hier staan een paar honderd auto’s waaronder ook campers.  Dit wordt vermoedelijk onze laatste nacht in Frankrijk.  Het is bewolkt maar toch nog 18,5° om 19h.

Vanuit het doodse Pau naar Spanje. Naarmate we Spanje naderen wordt het weer slechter. Onmiddellijk na de "Tunnel de Somport", de toegangspoort van Frankrijk naar Spanje, valt er dikke hagel vermengd met sneeuw. De temperatuur zakt tot 6°. We rijden amper nog 30km per uur op de gladde wegen. Wat verder verandert de hagel en sneeuw in regen. Maar het blijft gieten tot we in Zaragoza zijn.

We vinden een plaats aan een pretpark en ontmoeten er Noren, die vertellen ons van hun 6-maanden durende reis naar Spanje, Portugal en Marokko. Vooral naar Marokko moeten we gaan, zeggen ze, en ze geven ons alvast alle infobrochures, websites. Even over nadenken of we dat zullen doen. Mischien ooit, waarom niet.

Rond 16 u nemen we de bus naar het centrum van Zaragoza. Hier vieren ze "Semana Santa"  met een processie zoals we nog nooit hebben gezien. Je kan het niet vergelijken met een processie in België, je zou het tot de 3de macht moeten heffen.

Enorm veel volk hoopt zich uren op voorhand op in de straten. Dan schuift een ongelooflijke lange stoet voorbij.

Zaragoza biedt, naast een prachtige  kathedraal, nog andere kerken en gebouwen die we willen bezoeken. Dus blijven we hier nog minstens één dag, waarschijnlijk twee dagen.  

Wat een luxe om eens onder een echte douche te staan!Helaas neemt René de verkeerde douche zonder warm water, dan maar koud... Zoiets zal mij, Nelly, niet overkomen! Ik inspecteer zorgvuldig de kranen van de vrouwendouches en ontdek dat de douches met enkel koud water er uitzien als nieuw!
We kunnen onze watertank bijvullen en vertrekken met een volledig uitgeruste Vroem naar La Mancha in de richting van Calatayud. Onderweg zien we dat er ergens een archeologische opgraving is, dus gaan we daar ook kijken. En zie, de Romeinen zijn hier ook geraakt.

We horen dat we zeker langs het Monasterio de Piedra moeten gaan, en dat doen we, maar bij aankomst krijgen we de indruk dat we in een pretpark beland zijn in plaats van een klooster, met lawaaierige, vrolijke Spanjaarden. In een pretpark hebben we geen zin, dus houden we het voor bekeken en rijden we verder. Wanneer we stoppen op een plaats met uitzicht ontdekken we het panorama van het klooster, midden in een schilderachtige, rotsachtige omgeving, compleet met tuin en waterval. Dat hebben we dan gemist. Of toch niet? We zagen alles van bovenaf.

Naarmate we verder rijden klaart de hemel volledig open. We komen aan in Castillie. We vinden een heel rustig plekje midden in de natuur. We genieten van een prachtige sterrenhemel, gevolgd door een rustige nacht en een verkwikkende slaap. 

's ’Ochtends klare hemel, wel maar 1° buiten. De temperatuur klimt snel op en het belooft een warme dag te worden. Met onze picknick in de rugzak verkennen we het dorp met zijn nostalgische gebouwen, historische kerkjes en vele pleintjes.
 
‘'s Middags houden de winkels hun siesta. Tot onze verbazing is het postkantoor wel open en we slaan meteeen een flinke voorraad postzegels in.
 
Namiddag rijden we verder naar het zuiden. In Chequilla stoppen we om te wandelen. De rotsformaties zien er uniek uit. Het blijft rond de 25°, een frisse wind maakt het niet te warm. Het is Paasmaandag maar we vinden nog een winkeltje waar we lokale gerechten kunnen kopen. Dit gaan we vanavond uittesten. We rijden verder richting Albarracin. 
 

 

Op de puerta Orihuela (1650m) vinden we een grote (lege) parking. Hier blijven we overnachten.

Die parking in Puerta Orihuela geeft toegang tot een uitgestrekt natuurgebied. Na een verkwikkende nachtrust onder een schitterende sterrenhemel beginnen we deze dag met een ochtendwandeling.

Het is stralend mooi weer, de hemel is diepblauw, maar er staat een frisse wind. Geen picknick buiten, wel een kommetje soep, lekker warm in onze Vroem, genietend van de zon die door het raam schijnt.

We rijden verder terwijl het ene panorama na het andere aan ons voorbij schuift. We belanden in Albarracin, een stadje dat erin geslaagd is de sfeer van de middeleeuwen te bewaren.

We kuieren langs verscheidene stadspoorten en smalle straatjes, met zeer oude hoge huizen. Hier en daar kreeg het interieur een andere bestemming maar de gevels zijn in hun oorspronkelijke staat.

Na een klim bereiken we de burcht, die ons een kilometers ver uitzicht biedt over de omgeving. Er zijn hier ergens ook rotstekeningen te zien.

Maar er is ook een camping met een wasmachine en – hoera – eindelijk de mogelijkheid om op het internet te geraken. In het cafetaria schrijven we een mail naar het thuisfront en we posten ons dagboek op deze blog.
 

Vandaag was een « rustdag ». In de niet-toeristische gebieden van Spanje vind je op campings geen wasmachine, wel wasplaatsen om met de hand te wassen. Maar hier is een wasmachine. Dus maken we van deze wasgelegenheid gebruik. Alles wat we bij hebben vliegt in de machine en wappert snel droog in de zon. Dit is een goede camping, vriendelijke mensen en zeer proper sanitair, heerlijk warm water in de douches.

We prutsen verder aan deze blog – toch moeilijk omdat we zoveel foto’s willen laten zien. We willen de tekst rond de foto’s maar dat lukt niet. Dan is de afwerking maar voor later, een reden om hier eens terug te komen kijken…

Het regent al onophoudelijk sinds deze morgen, niet alleen met het weer maar ook met de douches viel het niet mee. Niet leuk als je je verschillende keren helemaal uitkleedt om telkens een andere douche te proberen en vast te stellen dat er geen water uitkomt.Er blijkt iets mis te zijn met de waterleiding op de camping. We wachten niet tot het hersteld is en wassen ons in lekker warme droge Vroem.

We vertrekken in de stromende regen, 7°, op zoek naar warmere oorden. Bij "La Ventano del Diablo" houden we halt en genieten van een prachtig zicht op een riviertje, heel diep in het dal. Miljoenen jaren waren nodig om de roestbruine rotsen te doorklieven.

 

Richting Cuenca zien we zoveel moois waar we nu niet kunnen wandelen omdat het te modderig, te winderig en te koud is. Later – ooit – komen we hier zeker terug! We overnachten in de buurt van Torola op ongeveer honderd meter van de weg maar heel rustig en  in het groen.

Vrijdag de 13de begint veelbelovend onder een stralende hemel. We bezoeken « Ruinas Romanas », een uitgestrekt opgegraven dorp, midden in de bergen, met tempel, forum en alles wat in een dorp zoal te vinden is. We proberen ons het dagelijks leven van de bewoners voor te stellen in dit ruwe klimaat, zoveel eeuwen geleden.

We wandelen verder in dit gebied. Woorden kunnen niet weergeven wat we gezien hebben. Hopelijk kunnen de foto’s iets meer vertellen over dit betoverende landschap.

Na het eten – weer binnen in warme Vroem – rijden we naar Valera de Abajo, waar we wandelen en schuilen. Eigenlijk zouden we onze reis te voet moeten vervolgen, want achter elke draai ligt weer een ander betoverend «Hof Van Eden».

Het stadje Alarcón wenkt ons van verre, net een zichtkaart vanop deze afstand. Wanneer we achtereenvolgens door de 3 mooi gerestaureerde stadspoorten binnenrijden, voelt het alsof we in de middeleeuwen beland zijn. Tussen de oorspronkelijke gevels in de smalle straatjes is de tijd blijven stilstaan.

We verlaten Alarcón en bedenken dat deze dag voor ons de mooiste « vrijdag de 13de » wordt.

Plots krijgt Vroem kuren. Zijn achteruitrij-lichten blijven branden en flikkeren en – nog vervelender – het piepje dat hij tijdens het achteruitrijden laat horen, blijft aanhouden, wat we ook proberen. Aan de verre andere kant van de lijn verwijst een bediende van Camper-Assistance ons naar de dichtst bijzijnde garage in Alcázar de San Juan, ongeveer 100 km van de plaats waar we bellen. Hij weet ons ook te vertellen dat de garage morgen, zaterdag, in de voormiddag nog open zal zijn. Dus wij met een piepende, flikkerende Vroem daarnaartoe.

We overnachten op het uitgestrekt industrieterrein van de stad, dichtbij de garage die we met veel moeite gevonden hebben.    

Tegen 10 voor 9 wachten we voor de garagepoort tot hij open gaat. Het regent en er is veel wind.

Een grote stadsvuilbak op wielen is op het rijvak gewaaid. Het volgende zouden we nooit geloven als we het niet met eigen ogen gezien hadden.Een autootje van de stadsreinigingsdienst komt aangereden. De auto moet wel vertragen bij de vuilbak, want die staat op zijn rijvak. Heel voorzichtig rijdt het autootje tegen de vuilbak en duwt hem langzaam naar de kant van de weg. Dan rijdt hij verder.

In zijn beste Spaans slaagt René erin aan de garagist uit te leggen wat er aan de hand is. Maar de techniekers zijn er niet op zaterdag! De garagehouder geeft ons het adres van de volgende dichtsbijzijnde garage in Toledo, die maandag, dus pas over twee dagen, zal open zijn.

We starten Vroem en wonder boven wonder, Vroem piept niet meer. En dat houdt hij vol, de hele weg naar Toledo.

We overnachten op een grote parking aan de rand, tussen kamperende Belgen, Nederlanders en Spanjaarden. Maar eerst gaan we nog de sfeer van die grote historische stad over ons laten komen.
 

Vroem doet nog steeds alsof er niets gebeurd is. Hij vertrekt zonder zeuren en volgt braaf de weg die we uitgestippeld hebben.

De beroemde molens van Molinas del Viento van Consuegra, die Servantes zo uitgebreid beschrijft in zijn «Don Quijote», wuiven ons van verre welkom. De berg waarop ze met z’n 10 achter elkaar staan biedt ons een 360° uitzicht over het dal. Met deze zeer strakke wind als motor moeten de wieken veel energie geleverd hebben.

Onderweg ontmoeten we, hoog boven op een gebouw, een ooievaarsnest. 

In de vooravond rijden we richting Piedrabuena, op zoek naar een slaapplaats. De wegen in dit bosrijke gebied zijn in zeer goede staat, maar op een afstand van ongeveer 100 km vinden we geen enkel bermpje, opritje of parkeerplaatsje.  Campings zijn in deze streek ook niet te vinden. Toeristen verblijven blijkbaar liever aan zee.

In Puertollano zijn we het zoeken beu en stoppen in een verlaten industriezone. De laatste meters laat Vroem horen dat hij het ook beu is. Piep piep, daar gaan we weer…...

Schrijnend hoe deze braakliggende omgeving werd omgetoverd tot een vuilnisbelt! We zijn blij dat we verder kunnen rijden, weg van hier. Blij dat Vroem dat ook wil, zonder gejammer.

In Mestanza is, zoals in zovele Spaanse dorpjes, de tijd blijven stilstaan. Drie keer vragen we de weg naar een bakker en lopen zowat heel het dorp op en neer. Blijkt dat we verschillende keren voorbij de bakker zijn gewandeld. Typisch Spaanse winkeltjes hebben geen uitstalraam. Je moet de bakker weten wonen tussen de andere huizen. Ze bakken maar één soort brood : een droge versie van wit stokbrood. Gemakkelijk omdat je in het Spaans alleen maar « pan » hoeft te zeggen en geen 20 namen van broodsoorten moet onthouden.

We overnachten onderweg naar Andujar, midden in de natuur, waar we deze namiddag gewandeld hebben. Het gebied ligt er zonnig bij maar er staat een strakke koude wind. In de verte zien we de besneeuwde bergen van de Sierra Nevada. In de avondschemering komen enkele hertjes nieuwsgierig kijken. …

Voor het eerst ontbijten we buiten in het zonnetje. Daar hadden we zolang naar uitgekeken! Namiddag vinden we een rustige parking in Cabra, waar we ook ons sanitair kunnen verversen.

Het kleine stadje is erg druk.  De binnenpleintjes en wandelstraatjes lopen over van jonge gezinnen met kleine kinderen en schattige baby’s. De kinderen ravotten samen, luid roepend zoals echte kinderen dat nog kunnen. De ouders roepen daarboven uit, tegen elkaar en tegen hun kroost, zoals echte Spanjaarden dat doen. Spanjaarden praten niet, ze roepen.

Overal staan sinaasappelbomen, met echte sinaasappels eraan. Onder de bomen liggen de sinaasappels te rotten. Ze smaken bitter, dus zijn ze misschien een wilde variant ?
‘

s Avonds is de parking bijna leeg en we genieten van een rustige nacht.

Van Cabra hebben we geen foto's, deze zijn van onderweg...

Tijdens de ochtend volgen we hoe steeds meer auto’s op de parking komen aangereden en een plaatsje innemen, steeds dichter bij elkaar. Plots wringt een auto zich tussen Vroem en de auto naast ons. Hij parkeert op letterlijk 1 cm van Vroem. Het opstapje kunnen we niet meer openklappen! Toch ziet René het nog zitten om hier straks te vertrekken.

Nu alle plaatsen bezet zijn, parkeert er iemand op de uitrit. « Die blijft daar toch niet staan ? », zeggen we tegen elkaar. Maar ja hoor, de chauffeur stapt uit en vertrekt! We kunnen hem nog net inhalen en vragen of wij aub eerst mogen wegrijden.…

In de vroege namiddag bereiken we Cordoba, dat er vanop afstand uitziet als een koude mastodontstad. Zodra we daar rondwandelen moeten we onze mening herzien : rustige straatjes en pleintjes met fonteintjes, mooie historische gebouwen, restaurantjes die veelbelovende geuren verspreiden, zonnige terrasjes en gelateria’s met heerlijk ijs. Je zou na zo'’n ijsje meteen naar de volgende kraam stappen, want ze smaken allemaal naar nog (veel) meer.

We overnachten op een ruime parking, omgeven tussen appartementsgebouwen, waar ‘s avonds talrijke hondjes en hun baasjes elkaar uitgebreid ontmoeten, met een overvloed aan hondenpoep als gevolg. <br />

We ontwaken onder dreigende donkere wolken. Wat hadden we weer geluk gisteren toen we zonder trui in de zonnige stad konden wandelen!

Hoe verder we rijden richting Jaen, hoe meer regenachtig. Wanneer we halt houden in Torredonjimene krijgen we echt herfstweer, met regen en ijskoud aanvoelende wind. Wat nu? Eigenlijk waren we van plan om in een natuurgebied te wandelen en te overnachten. Maar in de wind, regen en modder trekt ons dat niet meer aan.

Zou het weer in het uiterste zuiden van Spanje warmer en droger zijn? We hebben in elk geval niets te verliezen om richting kust te rijden. Vroem lijkt het met ons eens te zijn, hij rijdt ons braaf, zonder gekwetter, waar we naartoe willen.

In Motril houdt het eindelijk op met regenen en we maken meteen een wandeling langs het strand, dat er erg verlaten bij ligt. We zien het bergachtig gebied waar we vandaan komen in dichte mist liggen. Wij genieten van een strakke wind bij 17 graden ( al beter dan die twaalf van vanmiddag…) die de wolken verderstuwt.

Zodra we weer in Vroem zijn, heerst ook hier herfstweer. Maar we vonden een plaatsje dicht bij het strand. Als je vroeger met de tent kampeerde en nu warm en droog kan luisteren naar de wind die door de palmbomen raast, naar het hevig geruis van de golven en naar de regen die tikt tegen Vroem, dan ervaar je nu de grootste luxe!

René beweert dat onze Belgische koning hier een buitenverblijf heeft. Wel, wij in onze Vroem voelen ons als een koning en een koningin!

Zo zie je maar wat een nachtje slapen kan doen.  's Morgens is het stralend weer.  De temperatuur loopt dermate op dat we eindelijk de shortjes kunnen boven halen. Eindelijk! Na 19 dagen Spanje wordt dat wel tijd!
Dus trekken we terug de bergen in, en vermits we dicht bij de Sierra Nevada zijn, gaan we die kant op. 











We vinden een mooie camping in Orgiva, tijd dus weer om te wassen en gelukkig hebben we ook internet, en kunnen we onze blog bijschrijven.

Vandaag blijven we nog op de camping.  Tijd genoeg om alles te wassen wat we bij hebben.


Voormiddag zijn we te voet naar het dorp wat inkopen gaan doen, want morgen is het zondag en moeten we toch wel wat proviand inslaan.  De prijzen zijn gevoelig lager dan bij ons.  Vooral groenten en fruit.  vb : 500gr aardbeien = 1 Euro€.   appelsienen 0,66 € de kilo.  Ananas, bananen, tomaten 1€E per kilo... vlees : 5 koteletten voor 2€ E... wijn tussen 2 en 3 euro een ruime keuze aan streekwijnen.   De appelsienen en citroenen hangen hier zomaar aan de bomen. 

Volgens het weerbericht wordt her hier elke dag wat warmer... het is nu al zo'n 33  graden, in de zon wel te verstaan.

We ontmoeten hier ook andere toeristen die wat langer dan wij onderweg zijn.  Wij dachten al dat 2 maand bijzonder lang was.  Hier tegenover ons verblijft een vrouw die heel het jaar door rondreist met haar hond. Haar kleine autootje is haar huis, zegt ze. Ze verkocht haar huis in Engeland en koos voor de vrijheid.
De Noor die we in Zaragoza tegenkwamen trekt 6 maand per jaar rond, van november tot mei. De andere helft van het jaar werkt hij. Dit doet hij al jaren!
We hebben altijd een keuze, al zijn we ons daar niet altijd van bewust.

 Dit is de Sierra Nevada met haar nog altijd besneeuwde toppen.  Morgen rijden we deze richting uit, het blijkt een heel mooi gebied te zijn met fantastische vergezichten.
 
Bij alle werk is rust, vooral als het warm is zoals vandaag. De onderste foto vertelt: piepklein plekje schaduw gevonden. Da's nodig want in de zon zou je te fel verbranden! Zo, hebben we jullie jaloers genoeg gemaakt?


 Vroem is de laatste dagen blijkbaar goed gezind want het gezeur van de achteruitrijlichten en het gepiep is voorlopig gestopt.  Vermoedelijk een slecht contact waardoor er iets is blijven hangen. De toekomst zal het wel uitwijzen. Als we thuis zijn gaan we het zeker melden aan de garage.
Het gasverbruik is ontzettend meegevallen, de eerste fles is leeg.  Hoewel we hier niet veel LPG tankstations tegenkomen hebben we toch nog een volle te gaan... dus tijd genoeg om bij te tanken.

Zo, dit was het dan weer voor deze internet update... tot de volgende keer maar weer!

Van Orgiva rijden we het gebied van de Alpujarra in via Pampaneira, waar we picknicken. Er zijn ontzettend veel toeristen. Van over de hele wereld komen ze toegestroomd, met bussen. Blijkbaar is dit dorp geklasseerd als artisanaal en wordt (en moet) nog steeds alles met de hand vervaardigd.







Als je een man zoekt, dan kan je hier kan je het magische water drinken. De eerste man naar wie je dan kijkt wordt de uitverkorene. René is er niet helemaal gerust in en wringt zich voorbij de anderen tot vlak voor Nelly...

Onderweg naar Trevélez (het hoogst gelegen dorp van Spanje) maken we een prachtige wandeling in de natuur. We ontmoeten paarden, koeien en schapen met hun schattige veulens, kalfjes en lammetjes.
Het pad wordt smal, rotsig en modderig en slingert steeds dieper in de ongerepte natuur... tot we plots een slang ontmoeten ! De slang lijkt dood ... maar je weet maar nooit: slangen kunnen ook «dood-stil» liggen... Maar deze lijkt ons toch helemaal dood, kijk maar naar de foto. We zijn niet bang hoor! Maar we besluiten dat het tijd is om terug naar Vroem te wandelen...  


 Dit is het restaurantje waar René enkele jaren geleden lekker heeft gegeten  met "una chica muy guapa pero sin mucho dinero!"



Hier begin ik te watertanden.  Wat mis ik nu mijn moto! De wegen zijn hier prachtig kronkelend en zeer goed onderhouden. Moto-vriendelijk!

De motorijders willen samen op de foto. Dat doe ik  graag voor hen. Ik maak een praatje met deze Spaanse motards en vertel ik hen hoe jaloers ik ben. Die goudgele staat me wel aan !


 Tussen Juviles en Bérchules vinden we een plaatsje aan de rand van het Nationaal Park Sierra Nevada. Een kudde schapen komt naar ons toe en verwelkomt ons luidruchtig, vergezeld met hun herder en herdershond. Wat moet die man toch gelukkig zijn in dit aards paradijs, denken we. Tot onze verrassing klaagt de herder. Hij moet hier hard werken onder moeilijke omstandigheden voor weinig geld. Of België beter werk voor hem heeft? Ja natuurlijk, indien je Nederlands of Frans kent. «Oh, spijtig»…


Ik denk dat ze meewillen...maar moeder houdt de deur angstvallig op een kier. Ik wil de herder nog een glaasje wijn aanbieden, maar hij heeft pas melk gedronken en melk en wijn gaan niet zo goed samen, vertelt hij.  En hij gaat zijn weg... en wij ook.

De avondschemering hult zich in de gloed van de zonsondergang. Hier en daar verschijnen lichtplekjes die verre dorpjes aanwijzen. Ook boven ons zien we de lichtjes één voor één ontsteken. Dan is het bedtijd.

Een stralende zon roept ons goede morgen toe en nodigt ons uit voor een wandeling in het natuurgebied. Enkele kilometers verder waar we picknicken ligt ook een wandelweg. Heerlijk om zonder trui naar buiten te kunnen !

In Yegen vinden een rustige slaapplaats op een eindje van de weg. Het enige restaurantje in het dorpje is gesloten. Dan maar een fris Spaans biertje op een terrasje, met bijbehorende tapas. Heerlijk!



>

>

Voor we vertrekken vullen we onze flessen met fris zuiver bergwater dat uit fonteintjes stroomt. We vervolgen onze reis doorheen het prachtige berglandschap. Zo vaak we kunnen stoppen, stappen we uit en wandelen en genieten van deze omgeving.
Vroem brengt ons verder naar de "Puerto de la Ragua" in de Sierra Nevada.  Het is fris, maar we zijn hier ook op zo'n 2000 meter.

En wie zien we hier?? Onze goeie bekende Reynaard begot. (in het Spaans heet ie dan ook Zorro!) En dat hij nog altijd ne deugniet is bewijst hij toch wel weer zeker. Op een gewiekst moment duikt hij in de vuilbak en sleurt een zakje mee het bos in om zijn buikje rond te eten aan de inhoud. Hij stoort zich nauwelijks aan ons!



René praat hier vrij lang met een spaanse vrachtwagenchauffeur (met pensioen) die jarenlang het traject Barcelona - Breda gereden heeft. Omdat hij het gewoon was om met buitenlanders spaans te praten doet hij zijn best om langzaam te spreken. Hij wil er zeker van zijn dat René hem begrijpt. Hij vond België en de Belgen een sympathiek volk en vertelt ons met heel veel uitleg waar we best naartoe rijden en wat er overal te bezichtigen is. Hij schudde ons beiden de hand bij het afscheid nemen en zou aan zijn vrouw fier gaan vertellen dat hij nu eindelijk eens een paar Belgen een plezier heeft kunnen doen. Dat was altijd zijn wens geweest, want in België waren de mensen er ook voor hem als hij ze nodig had.

In Mairena, een heel stuk van de weg af, bevindt zich een groot terrein, aan één kant omringd door bomen, aan de andere kant een zicht op het gebergte. Hier en daar blinken een groep witte huisjes in de namiddagzon. We wandelen een paar meter verder naar een hoge witte muur, nieuwsgierig wat zich daarachter bevindt. En jawel... we zullen weer overnachten bij een kerkhof!

In de avondschemering wordt alles rustig, maar niet stil. Niet de spoken maar de krekels zorgen voor nachtlawaai.

De krekels hebben de fakkel overgedragen aan de vogels, die in alle toonaarden de ochtend aankondigen. Onze ochtendwandeling voert ons doorheen kabbelende beekjes met watervalletjes.

In Mecina Alfahar vinden we een mooi plekje waar we op een bank onder de bomen onze boterhammetjes eten. Opvallend veel vogels zingen door elkaar. Af en toe stopt een auto en zien we mensen met lege kruiken richting fonteintje lopen. Dus volgen we hun voorbeeld voor weer een lading ongerept bergwater.

We vinden geen slaapplaats meer. Gelukkig zijn we niet ver van Motril, waar onze vorige plaats aan het strand nog vrij is. Eigenlijk is het hier rustig. Enkel joggers en hondjes met hun baasjes komen voorbijgelopen.
Toch wordt het even wennen tussen de flatgebouwen als je uit een natuurgebied komt.

Van Motril rijden we langs de kustwegen en vinden een rustig strandje in "La Mamola" om ons middageten te nuttigen. Het water is te koud om erin te duiken en er staat een frisse zeewind. De stoelen hebben we gezet, maar lang hebben we daar niet in gezeten.

Onze vrachtwagenchauffeur had ons de grotten van Nerja aangeraden, maar daar aangekomen werden we teruggestuurd door de politie. Er was een manifestatie en de grotten waren afgesloten. 

Vol verwachting rijden we naar «Reserva Nacional de Sierra de Tejeda». In onze fantasie overnachten we weer in het ene idylische plekje na het andere, waar we wandelen en genieten. Groot is onze verrassing wanneer we vaststellen wat Spanje bedoelt met dit «cultureel erfgoed», dat volgens Europese normen goed bewaard moet blijven. De bergachtige landschappen zijn volledig verstedelijkt en doorspekt met drukke wegen! Buiten de stadskernen liggen kasten van villa's overal verspreid in het landschap. Geen stopplaatsjes, laat staan wandelwegen. Dus kijken we uit naar een camping.

We vinden één wegwijzer naar een camping. Maar bij de eerstvolgende splitsing staat er niets meer en moeten we raden. In zijn  beste Spaans spreekt René een voorbijganger aan:  "Puede usted decirnos si hay un camping cerca de acqui?" waarop die vreemdeling ons antwoordt : "en qué idioma queréis hablar?". In welke taal wil je verdergaan? " "Nederlands!", antwoordt René, voor de grap, terwijl hij denkt " nu zit jij vast!".  De "Spanjaard" antwoordt: "OK, dan doen we verder in het Nederlands toch?"
Zo zie je maar... er zijn ook Vlamingen die zich hier in een villa hebben komen nestelen... Maar deze Vlaming is wel vriendelijk, hij rijdt voor ons op tot bijna aan de camping.
 
Op de camping komen we Engelsen tegen die vertellen dat ze hier al weken verblijven omdat het restaurant zo lekker is.   Dus besluiten wij om die spaanse keuken dan toch maar eens te gaan proeven.  Groot is onze ontgoocheling , want de spijskaart vermeldt geen enkel Spaans gerecht!  Spijtig, want wat er wèl op staat eten we al heel het jaar door. Volgens Engelse normen is dit vermoedelijk een goed restaurant. Voor ons, Belgische bourgondiërs, het zoveelste bewijs dat we in ons thuislandje erg verwend zijn.
 

>

Een heel rustige camping aan een stuwmeer.  Ik denk dat we samen met dat engels koppel hier alleen staan.  Wel staan er heel wat caravans maar die zijn (nog) niet bewoond. 

De temperatuur is hier heel wat hoger dan aan zee, gisterenavond hadden we nog meer als 25 graden bij het slapen gaan (rond 23h).

Camping betekent wasdag en ruim (en lang) de douche gebruiken, hetgeen in onze vroem toch niet zo praktisch is. Internet hebben we hier ook, het resultaat lezen jullie weer.

We vertrekken morgen weer verder, bestemming is nog onzeker, vermoedelijk richting Portugal.

Het slechte weer blijft ons achtervolgen en is erin geslaagd om ons zelfs tot hier, in de meest zuidelijke zone van Spanje, in te halen.

De "Sierra de Alcaparain" is mooi, maar geen enkel stopplaatsje, behalve de zandige opritten van de villa’s die overal in de bergen verspreid zijn.

Wanneer we Antequera bezoeken zijn de weergoden vriendelijk voor ons. Regenjas niet nodig, daarna moet zelfs onze trui eraan geloven en wanen we ons weer in het zonnige zomerse Spanje. Maar zodra we weer in Vroem zitten gaan de hemelsluizen open.

De zoektocht naar een plaatsje gaat verder. Campings zijn er niet in deze omgeving. Dus stoppen we aan de rand van Ardales in een verlaten straat met enkele leegstaande huizen, te koop of te huur.

Zondagochtend...Om 6h30 worden we wakker met rare geluiden, roepende mensen, getrappel op ijzer en geschreeuw. Het is moeilijk om de geluiden thuis te brengen en nieuwsgierig kijken we uit het raam. Wat we zien is schokkend: varkens worden ingeladen op een transportwagen. De dieren worden aangepord met kletsen op hun billen om de vrachtwagen te beklimmen. Ze schreeuwen het uit van de angst. 

Om 8h30 is het weer rustig, de vrachtwagen is vertrokken. René had willen foto's trekken maar vond het te griezelig. Wil hij nog wel varkensvlees eten? Dierenrechtenvereniging Gaia durft wel eens zulke schokkende beelden publiceren. Hoe zou het zijn indien je zo'n reportage boven de vleesafdeling in warenhuizen kon zien?
Logisch dat de mensen uit deze straat willen vertrekken... en logisch dat wij hier gemakkelijk konden parkeren. Het is hier niet meer leuk. Rap weg verdorie! Alsof we daarmee het dierenleed oplossen...

Het kan nog natter en kouder! ‘s Middags halen we in Carratraca een meer natte dan frisse neus in het bos onder een spetterende onweersbui.

In de vooravond vinden we wel een prachtig plaatsje in het ongerept berggebied van de Sierrania de Ronda, met uitzicht op Alpandeire, in de mist, in de stortregen, maar met af en toe prachtige beelden tussen twee regenbuien in.

Hier zitten we dan door de raampjes van Vroem te kijken hoe de regendruppels omlaag vloeien, en te luisteren naar het gekletter dat klinkt als zwaar geschut, na 4000 km gereden te hebben… Maar maakt dit niet deel uit van het grote avontuur als je met de camper reist? En weer bedenken we hoe luxueus droog en warm we in onze Vroem zitten, de uitgeregende modderige tent-avonturen nog steeds in ons geheugen.

6° buiten, 7° binnen. Gelukkig is het in Vroem zeer snel warm. Ons piepkleine badkamertje doet het nog beter. Als we ons daar met lekker warm water kunnen wassen, dan kan daar gaan enkele Spaanse camping tegenop. Want hier in het zuiden kennen ze geen radiatoren die de tochtige doucheruimten kunnen verwarmen.

Onderweg naar Ronda valt ons één dorpje op. Alle huizen zijn er helblauw geverfd. Hier en daar staat een levensgrote smurf op een muur geschilderd. Spijtig dat we onze dikzak niet even aan de kant kunnen zetten om te voet op verkenning te gaan. Bij het verlaten van dit smurfendorp zien we een opschrift "tot weerziens in de film".

Ronda is een mooi en tegelijk heel speciaal stadje. De oude binnenstad bevindt zich bovenop een rots. Hier ervaar je, tussen de mooie gebouwen, pleintjes en winkelstraten, de drukte van toeterende auto’s en massa’'s toeristen, terwijl je je beneden in het hartje van de natuur waant. Daar hoor je enkel de vogels die in de rotsen wonen. We bevinden ons midden in een landelijke omgeving. Hoog boven ons, op de rots, zien we groepjes piepkleine mensen vanuit een balkonnetje naar omlaag kijken.

We overnachten op 100 m van de plaats waar we vorige nacht hebben geslapen.

We worden wakker in de stilte tussen de rotsige bergen. Toch sliepen we hier niet alleen. Een groepje arenden wonen hier en dat laten ze ons goed weten. Om de paar minuten voeren ze, keurig gegroepeerd in cirkels boven ons, een controlevlucht uit.

De ochtend kan nóg frisser: 2,5 gr buiten; 5 gr binnen. Maar de zon is er ook en warmt ons snel op. Dat doet deugd! We nemen onze rugzak met boterhammetjes mee voor een wandeling over de rotsen.

We picknicken met het uitzicht over een diep uitgestrekt dal en hoera, de wolken trekken uiteen en de zon blijft bij ons!

Cortes de la Frontera ligt 30 km verder aan de grens van het gelijknamige natuurreservaat. Weer een Spaans nationaal park dat je met een dikke korrel zout moet nemen. Er lopen geen wandelwegen, wel autowegen. Voordeel is dat Vroem erin kan en we langs de weg kunnen slapen, maar wel in de «natuur». Een politiewagen komt aangereden, stopt even en rijdt dan verder. Daarna wordt alles rustig en genieten we van een kleurrijke avondschemering.

Het weer lijkt nu toch echt beter te worden. De zon straalt aan de staalblauwe hemel en houdt dat de hele dag vol. De nachten en ochtenden zijn nog fris: vanmorgen 7° buiten; 7° binnen.

Onderweg naar El Colmenar wandelen we op een smal weggetje, mooi afgebakend, tot aan een terrasje. Daar staat een bord met informatie over de verschillende soorten vogels die hier leven. We mogen ze hier observeren, maar niet storen, lezen we. In de verte zien we een open plek , zorgvuldig omheind en afgesloten voor toeristen, waar dagelijks voer wordt gestrooid voor die vogels. Het is de bedoeling dat wij ze dan vanop het terrasje kunnen bewonderen. We wachten nieuwsgierig... maar geen enkele vogel te zien of te horen. Blijkbaar hebben ze hun buikje al vol gegeten en zijn ze aan hun siesta begonnen.

We wandelen verder in het bos op een wegje dat plots stopt en keren dan maar terug naar Vroem, die even later over de weg hobbelt, richting El Colmenar.
Enkele kilometers verder ontdekken we een zeer grote open plek in het bos. Hier kunnen we ver van de weg blijven staan. Eén auto komt aangereden, rijdt langs Vroem door op een halve meter afstand. Het raampje gaat open en twee politiemannen kijken nieuwsgierig bij ons binnen. We zeggen dan maar "Hola". Ze reageren niet en rijden verder.

We hebben vandaag nog bijna niets gedaan en toch zijn we te lui om te wandelen. Dus spreken we onze voorraad meegebrachte boeken aan en nestelen ons in het zonnetje en in de stilte.

We ontwaken onder een bewolkte hemel. Zodra we vertrokken zijn gaan de sluizen pas helemaal open. In Utrera schijnt de zon. Meteen maken we van de gelegenheid gebruik om wat boodschappen te doen. Doch dit is « schijn »… Wanneer we ons winkelwagentje richting Vroem duwen, worden we getracteerd op een douche, waarna we al wat we kochten eerst moeten afdrogen voor we het wegzetten.
Wat nu? Waar vinden we mooi weer? Ander land, ander weer?
Portugal is dichtbij, maar om daar te geraken moeten we een omweg maken naar de Spaanse kust. Daar ligt een enorm natuurreservaat waar voor de verandering eens geen weg doorloopt en geen enkel huis staat. Dus moeten we errond rijden.
In Matelascañjas ligt een verlaten parking bij een al even verlaten strand. Na het eten wandelen we over de verlaten dijk, waar verlaten hotels en appartementen op uitkijken. De talrijke restaurantjes zijn dicht. Waar zijn de mensen ? Misschien slaapt iedereen al ? Dan zullen wij ook  maar eens gaan slapen…

Hier zie je vroem staan bij zijn grote broers...

Als een schattig baby'tje !

De bussen brachten mensen tot bij een hotel.
 's Morgens rijden ze weer weg richting Sevilla, Cordoba of Huelva.



En wij blijven....

Dit is dan de dijk... Kilometers lang en ongelooflijk verlaten. 

Buiten de hotelgasten lijkt het of wij de enige toeristen zijn in deze stad.

Villa's en appartementen in overvloed... doch geen gasten.


Het lijk wel of deze stad  geen ziel heeft.



Na een gesprek enkele dagen later met een professor uit Granada komen we te weten dat deze stad werd gebouwd onder groot protest van mensen die opkwamen vóór het natuurbehoud.  De huizen  (villa's) werden gebouwd tot vlak bij de zee.  Een heel stuk natuur en strand verdween waardoor de dagjesmensen wegbleven en elders het strand gingen opzoeken. Winkels moesten sluiten, restaurants bleven dicht. Volgens onze professor een flater van jewelste... de natuurliefhebbers kregen gelijk... 
Is dit niet herkenbaar? 

Eén grote blokkendoos van hotels, villa's en appartementen strekt zich uit langs de kilometerslange dijk. De meesten staan te huur of te koop. Een hypermarkt is gesloten, net als vele hotels. In twee hotels die uitgeven op het strand kunnen we binnenpiepen. We zien een zwembad met daarrond ligstoelen onder rieten parasols, afdakjes met tafeltjes, alles erop en eraan. In het ene hotel zien we vier gasten, in het andere twee. Tussen de talrijke restaurantjes zien we eentje dat open is en nieuwsgierig bekijken we de prijzen. Meteen staat een ober naast ons en overhandigt ons een foldertje. Jawel, ze zijn doorlopend open en je kan hier ook eten vóór 9 uur ‘s avonds; Hier komen we straks terug om de Spaanse keuken te proeven.

Dat we hier alleen zijn vinden we helemaal niet erg, heel het strand voor ons alleen... wat een luxe!

Voor het eerst sinds wij in Spanje reizen treffen we een nationaal park dat zich terecht natuurgebied mag noemen. In de duinen worden enkel voetgangers toegelaten, mits zij mooi op de aangelegde paadjes blijven, om de fauna niet te storen. En alles wordt streng gecontroleerd. Aan de ingang krijgen we meteen een opmerking omdat we op enkele meters van het pad lopen. Wanneer we ‘s' middags onze boterhammetjes eten, achter een duin om uit de wind te zitten, komt een verantwoordelijke ons vriendelijk maar kordaat wegjagen. We begrijpen hun bekommernis om het laatste stukje natuur netjes en onbeschadigd te bewaren en wandelen verder op het strand. De zon en de wolken spelen kat en muis en ja hoor... de wolken winnen. Natuurlijk zijn we veel te ver gewandeld om de stortbui te ontlopen. We zoeken een cafeetje om ons op te warmen bij een hete kop koffie of chocomelk. Er zijn er veel, heel veel, het ene naast het andere, maar allemaal dicht! Wat een verschil met onze Belgische kust! Daar springt de horeca een gat in de lucht als het regent, want dan komen alle wandelaars eten en drinken.

Maar nu trekt het open en de zon schijnt. Wat doet die warmte deugd als je doordrenkt bent! We krijgen honger van de zeelucht. We leggen onze rugzakken in Vroem en kleden ons om. De enkele kilometers tot aan het restaurantje kunnen we nog wel stappen, dan smaakt het eten straks eens zo goed. Onderweg bedenken we welk dessert we zullen nemen. Of zullen we ineens een menu bestellen? Na wat we hier gezien hebben is dit geen echte verrassing meer: restaurantje staat daar, net als alle andere gebouwen in deze spookstad, doodleuk gesloten te zijn...
 
Om 20 na 9 zijn we terug in Vroem. Om nu nog alle potten en pannen uit te halen zijn we te moe. Dan maar een boterham. Als nagerecht doen we ons tegoed aan chocomousse en koekjes

Stromende regen! Het slechte weer achtervolgt ons! Je zou voor minder paranoïde worden... Via de camperbrochure vinden we een ruime fraaie parking, in een parkje aan een meer, op 6 km van Huelva, net iets te ver om te voet naar de stad te gaan, daar te kuieren en dan weer helemaal terug. Wel een fijne plaats om straks te overnachten. Er is ook een restaurantje.
 
In Huelva kunnen we heel toevallig parkeren, gratis want het is zaterdag en later dan 14 uur. Het is feest hier. Maar wat vieren ze? "Coronacíon", zeggen ze. Maar wie wordt er gekroond? Een of andere prins? Die zou dat dan toch in Madrid doen? Nieuwsgierig wachten we uren aan de poort van een kerk, tussen een massa enthousiaste mensen, radioreporters en TV-verslaggevers. Af en toe worden we overspoeld door een stortbui.
Eindelijk gaat de grote poort van de kerk langzaam open. Onder de klanken van een muziekkorps verschijnt de prachtigste wagen die we ooit gezien hebben. Een enorm groot mariabeeld toornt, omringd door kaarsen en vele verse bloemstukken, boven de straat uit. Dit beeld wordt rondgedragen door de stad, tot aan een podium, dat van op afstand omringd is door hekken. Wij zijn niet uitgenodigd, dus mogen we niet voorbij de hekken. Vroem wacht op ons en laat ons wel binnen.

Op onze overnachtingsplaats heerst een heel andere sfeer dan vanmiddag. Een groep jongeren begint met veel lawaai alle spullen voor een barbecue uit te halen en een feestje te bouwen. Het restaurantje is... wat dacht je... dicht.

De eerstvolgende slaapplaats die de brochure aanwijst ligt in Portugal. Om half tien komen we daar aan. Maar... er is een restaurantje en dat is open! Het is er heel gezellig, het eten is lekker, en de wijn ook.

Wanneer we onderweg stoppen is het heel aangenaam wandelen langs het strand. De duinen zijn mooi en het zeewater is helder. Je kan de bodem zien. We kunnen in de duinen zonder achtervolgd te worden. We rijden tot Faro en vinden een grote lege parking waar we Vroem makkelijk kunnen parkeren.  Maar Faro heeft ook een luchthaven waar het ene vliegtuigen na het andere over ons hoofd de landing uitvoert.  Oei oei... wat zal dat deze nacht geven.  Maar al bij al valt het nog mee... na middernacht blijft het enkele uren rustig. Pas later beseften we dat de Portugese tijd één uur achter loopt op de onze en er dus vanaf 23u  bijna geen vluchten meer zijn.

Wandelend in de stad zien we heel wat nesten met ooievaars. Als je goed kijkt zie je er enkele op de fotos.  Vermoedelijk komen ze hier overwinteren... Nu begrijpen we dus ook waarom die ooievaars 9 maanden nodig hebben om tot bij ons te komen!  En ze maken nog geen aanstalten om te vertrekken!

Maandagochtend raakt de -o zo lege- parking in een oogwenk volzet.  Laten wij dan maar snel vertrekken want onze dikke vroem bezet meer dan één  auto-staanplaats. 

We zijn in de Algarve en dat zullen we geweten hebben. Je ziet de pittoreske strandjes met verliefde koppeltjes. Het water is glashelder. De rotsen zijn betoverend mooi. Ik (René) ga naar beneden.  De holte in de rotsen is uitnodigend en ik waag me blootvoets erdoorheen. Hola, ‘t' is toch dieper dan ik dacht, en zonder zwembroek zal dit niet lukken. Dan maar een paar foto’s nemen en terug naar boven.

We komen aan op een camping in Lagos, maar het blijkt een militaire camping te zijn waar geen burgers op mogen.  De portier toont ons met een ingewikkelde tekening waar we wel een camping kunnen vinden. Die camping heeft internet maar betalend, 50 cent per kwartier.  Geen wifi en ook geen usb aansluiting om foto's op te laden of iets te downloaden naar onze pc. Dus rijden we verder tot even buiten Lagos waar we een luxe camping vinden met reuzezwembad en jacuzzi. (maar het is nog te koud om te gaan zwemmen hoor!)

Ja hoor,er is wifi... maar het aantal connecties is beperkt en na hulpeloze pogingen op verschillende plaatsen van de camping besluiten we om morgenochtend verder te rijden. 

We ontdekken dat we Vroem hier een wasbeurt kunnen geven en daar maken we gebruik van.
Rond de middag gaan we op zoek naar een andere camping, eentje met "echte" wifi.
Volgens de info op de kaart zou er een camping zijn in Salema. Via kleine wegen, die gelukkig niet te druk zijn, rijden we langs strandjes die zich bevinden tussen hoge rotspartijen.  Doch, geen camping te bespeuren.  

De campergids belooft ons een camping in Sagres en loodst ons via de coördinaten. We nemen het zekere voor het onzekere en informeren eerst naar wifi.. jaja, geen probleem, we mogen zelfs proberen vooraleer we de camping reserveren.

We vinden een rustige plaats tussen de dennenbomen.  Het is de goedkoopste camping tot nu toe. (15€ inclusief electriciteit en wifi) Het strand ligt op ongeveer 3 km.

Eindelijk staan we op onder een stralende zon die de hele dag op post blijft. We kunnen weer eens buiten een kopje koffie drinken.

We besluiten om, met de boterhammen in onze rugzak, de rotsige kust verkennen. Al vlug beseffen we dat we een plaatsje in de schaduw moeten zoeken, wat we in het kleine haventje niet vinden. Dus wandelen we naar boven, op de rots, vanwaar we een prachtig zicht hebben op de kust. We eten er onze boterhammen… en haasten ons dan naar de camping. De zon is zo heet en het is zo windstil, dit is teveel van het goede, voelen we.

Voor het eerst kunnen we de luifel van Vroem uittrekken, waarvan we de stokken al zo lang tevergeefs meesleuren, overdag op het bed, ‘s nachts op de grond. Maar nu is Vroem helemaal opengebloeid!

Van de camping rijden richting Cabo de São Vicente we naar een mooi strandje tegenkomen vlak bij het fort aan de Ponta de Sagres en waar we onze boterhammen tussen de rotsen eten, net genoeg uit de wind om geen zand binnen te krijgen.

Het is leuk om ondertussen de surfers te bewonderen. De golven zijn redelijk hoog en aangenaam voor de surfers. René is niet meer te houden en neemt een frisse duik in de Atlantische Oceaan. De felle wind maakt de golven krachtig en de zee gaat ineens heel diep. Na zo’'n zwempartij en het spel met de golven voel je je opgeladen en herboren.

De vuurtoren van Cabo de São Vicente bevindt zich op het meest zuid-westelijke punt van Portugal. Vanaf hier maakt de kust een bocht van 90°. Vanaf nu zullen we ( laat ons hopen!) de zon in de zee zien ondergaan.

In de buurt van Cabo de São Vicente kijken we hoe de schuimende golven tegen de rotsen slaan. Beneden ligt een klein idylisch zandstrandje. Hier gaan we morgen naartoe. We zitten even buiten in het zonnetje maar de frisse landwind maakt het net niet aangenaam om buiten te eten. Onder een dicht bezaaide sterrenhemel vallen we in slaap bij het geruis van de golven.

Koud is het niet, wel bewolkt en de landwind staat nu heel krachtig, niet gezellig genoeg voor het zandstrandje. Dus rijden we verder in de hoop dat de wind elders wat minder is. Integendeel, het waait hoe langer hoe heviger.
Op een zandstrandje in Praia da Cordoama zoeken we een plaatsje uit de wind tussen de rotsen om onze boterhammen te eten. Maar het lijkt wel een storm. Het zand waait omhoog, wordt tegen de rotsen gesmeten en hoopt zich op tot in de kleinste spleten. Wat we proberen uit onze tas te halen moeten we goed vasthouden of we zijn het kwijt. Terwijl we met onze piknick terug naar de parking sloffen prikt het opgewaaide zand tegen onze benen. Even later zijn we blij dat we binnen in Vroem kunnen eten, terwijl het buiten 31 graden is!
Namiddag wandelen we over de kliffen. Daar stuift geen zand... De kust is hier even prachtig dan in Ierland en met die wind erbij wanen we ons weer bij de Ierse zee, maar dan zonder winterjas, muts en handschoenen.

De dag eindigt in Carrapateira.

De dag begint windstil en aangenaam warm! ‘s Middags brandt de zon en piknicken we op een bank in de schaduw van de bomen, terwijl we alle raampjes in Vroem zorgvuldig verduisteren.

In Odeceixe, op een plaats voor campers, kijken we weer uit op de kust, te midden van bloeiende heide-achtige struikjes die hier overal de duinen bedekken, net rotstuintjes.

Voor het eerst zien we de zon in de zee ondergaan, de laatste vijf minuten verscholen achter de wolken.

De volgende middag brengen we door in de schaduw van de luifel, met zicht op de zee. Rond 16 uur gaan we naar het strand. Er is geen wind en het zeewater is heerlijk fris. De golven zijn speels, krachtig en net niet te wild. De avondzon voelt aangenaam warm. De porto op een terrasje in de zon smaakt heerlijk.

Wanneer we «thuis» komen vernemen we dat er even verderop in een camper werd ingebroken. Het koppel, veertigers, woont in hun camper. Ze vertellen ons onthutst dat alles werd meegenomen, ook de laptop waaraan de jonge vrouw aan haar thesis werkte. Wat een drama! Vanaf nu verwittigen we allemaal elkaar wanneer iemand van ons van de camper weggaat. Maar voor het gedupeerd koppel komt dit te laat.

Voor het eerst kunnen we ‘s avonds buiten eten, onder de luifel. We hebben nog al aangenaam weer gehad maar dat was in Spanje, en daar mag je uitsluitend op een camping iets buiten zetten. Op een staanplaats mag daar je geen stoeltjes buiten zetten, niet eens de luifel uittrekken, zelfs geen keggen zetten. Maar dit is Portugal!

Terwijl we in de schemering van ons avondmaal genieten krijgen we bezoek : een zwerm muggen vindt het hier ook leuk ! Daar komt de trui weer uit de kast, gevolgd door lange broek, sokken en schoenen. Maar het is te laat: binnen de kortste keren staan we allebei vol dikke bulten. Maar de muggen die vanaf nu nog komen hebben pech. Veilig ingeduffeld bewonderen we de sterrenhemel en luisteren naar de ritmische klanken van de krekels.

Vandaag is het iets minder warm. We wandelen langs de rotsen. Wat we te zien krijgen tart alle verbeelding. De hele omgeving lijkt één grote rotstuin, bezaaid met de mooiste bloemen in alle kleuren, alsof dit door een tuinman zorgvuldig werd aangelegd. De « tuin » geeft uit op de rotsen, die steil afdalen in de zee.

Op die wanden zien we verschillende nesten met ooievaars, op enkele meters van elkaar. Het lijken wel ooievaarsdorpen! Door de verrekijker zien we een moeder met drie kuikentjes, blijkbaar net uit het ei want ze kunnen amper op hun pootjes staan. Naast de kuikentjes ligt nog een ei. Op weg naar huis gaan we nog even kijken maar neen, het vierde kuikentje is nog niet geboren. Het hele tafereel schittert sprookjesachtig in de zon. We zijn hier in het Aards Paradijs! En jawel, we zijn hier zelfs Adam en Eva tegengekomen, want een klein strandje wordt voorbehouden voor nudisten!

‘s Ochtends om 9 uur wijst de thermometer al 31°. Er staat een warme, nu nog aangename landwind. Het strand is leeg. De zee ziet er aanlokkelijk uit om meteen erin te springen. Maar we willen verder rijden om de rest van de Algarve ook te zien.

Naarmate de dag vordert, loopt de temperatuur op. Oei! Vroem vindt het blijkbaar ook te warm. Pie-ie-ie-iep - Pie-ie-ie-iep;!!! De bewoners van de dorpjes waar we doorheen moeten hebben geweten dat wij Belgen voorbij rijden.

Aan de kliffen van de Cabo Sardão (Cavaleiro) ligt een staanplaats voor campers. Auto’s en campers komen en gaan. Dan staan we alleen, boven op een klif waar vijf ooievaarsgezinnen wonen. Vier van hen hebben jongen, die door hun moeder fier en zorgvuldig beschermd worden We eten binnen in Vroem, want de stevige landwind is een koude bries geworden, niet aangenaam om buiten stil te zitten.

Net vóór de zon in zee ondergaat verschuilt ze zich achter een dun laagje nevel. Daarna wordt het snel donker en gaan de lichtjes aan van de vuurtoren achter ons. Een zwaailicht cirkelt ritmisch rond in de lucht en over zee, begeleid door de tweestemmige muziek van de krekels en het geruis van de golven.

Natuurlijk zijn de ooievaars al wakker wanneer wij opstaan. Door de verrekijker volgen we één gezinnetje. Het mannetje of vrouwtje komt naar het nest gevlogen. Dan vertrekt diegene die op het nest zat. We zien hoe de ouder-vogel het voedsel uitbraakt, dat door de kuikentjes gretig wordt opgepikt. Papa of mamma eet de restjes op en schikt het nest. Natuurlijk hadden we zoiets al gezien op TV, maar hier in de Algarve op een klif bij het klotsend geluid van de golven in de Atlantische Oceaan is dat een unieke ervaring!

Vroem is ermee akkoord dat we vertrekken. Hij piept niet meer en brengt ons braaf naar Porto Covo, waar de volgende verrassing op ons wacht. Tussen de kliffen liggen vele kleine zandstrandjes, goed beschermd tegen de wind en dus heel warm. Het zeewater is glashelder en de golven strelen ons zacht. Wanneer de zon ons gedroogd heeft is het tijd voor een portootje op een zonnig terrasje in het dorp.

Deze avond is zo zacht en windstil, dat we nog lang na zonsondergang op een rots aan de zee blijven genieten.

Na een verblijf van meer dan een week in de Algarve moeten we ons reistempo toch wat opdrijven, willen we rond 1 juni in België aankomen.
We maken een grote boog rond Lissabon en laten deze stad letterlijk en figuurlijk links liggen, wachtend tussen de andere activiteiten op ons lijstje voor volgend jaar.

Het binnenland is bloedheet, meer dan 40° in de zon. Dus is het beter om tijdens de hete middaguren verder te rijden, in de vroege avond een plaatsje te zoeken en pas daarna te wandelen. Maar om 19 uur wijst de thermometer nog altijd 37° aan. Pas na 21 uur zakt de temperatuur onder de 30°. We zijn in Constancia op een parking speciaal voor campers en met alle nodige voorzieningen. Goed dat we bij deze temperaturen al het water van Vroem kunnen verversen en onze drinkbussen kunnen vullen met vers drinkbaar water.

Gelukkig zijn er geen muggen en kunnen we zo lang moglijk buiten zitten. Het eerste deel van de nacht is zwoel, de vroege ochtend iets frisser.

Fatima blaakt in de zon en het is er net niet te heet. Alles in deze stad speelt zich af in functie van de pelgrims. De binnenstad biedt niets anders dan luxe hotels, restaurantjes en honderden souvenierwinkeltjes.

De mooi gerestaureerde kerk toornt uit boven een enorm plein, waar kapelletjes en museatjes op uitkomen.

Zelfs Vroem krijgt in deze stad een comfortabel plaatsje: een privé opritje met bank en tafeltje, tussen de andere campers op een grote rustige parking vlak bij de kerk, met sanitair en vers water vlakbij.

Een koude bries verfrist de avond en de nacht en dat maakt het aangenaam om te slapen.

We ontwaken in een zonnige Belgische lente-ochtend waarin je wel een trui nodig hebt als je buiten wil ontbijten.

Vanuit Fatima rijden we over Tomar en Serta naar Serra da Lousa. In de buurt van Lousã stoppen we voor een kleine wandeling. Het is een mooi natuurgebied, een echt : zonder huizen, zonder drukke wegen. Maar we kunnen hier niet blijven hangen want de dagen dat we op een camping verblijven moeten we van ons aantal reisdagen aftrekken. Maar we vinden geen camping!

Onze campergids vermeldt twee staanplaatsen in Tabua: één aan een zwembad en een ander samen met de vrachtwagens. Omdat we al meegemaakt hebben dat een vrachtwagen met koelinstallatie de hele nacht bleef brommen, kiezen we voor het zwembad. Maar tegen 23 uur komt de dancing achter het zwembad tot leven. Gelukkig ligt de andere plaats slechts op 200 m. Hier slapen we rustig! De vrachtwagens ook...

Tot onze verbazing zien we regendruppels op Vroem als we wakker worden. Dit hebben we even niet meer gekend... We doen wat boodschappen in een warenhuis 100 meter verder.
De prijs van het fruit blijft dalen: appelsienen 39 cent per kilo ; aardbeien 85 cent, bananen 95 cent, appels, peren, tomaten enz ... minder dan één euro. Hoe kunnen deze boeren leven, vragen we ons af.

Onze gids vermeldt één van de zeer zeldzame campings in Villa Flor, maar die hebben geen internet. Voor de volgende camping moeten we tot Bragança. Die hebben wel internet, maar geen wasmachine, terwijl we ondertussen ook een droogkast nodig hebben want het regent hier pijpestelen.

Op een paar honderd meter van de stad, aan de voet van het kasteel, staan we heel aangenaam op een ruime rustige camperplaats, weer met alle voorzieningen, behalve het weer... wisselvallig en 12°. Hier slapen we, met heimwee naar het zonnige warme Algarve...

We zitten hier vlakbij de Spaanse grens en in Spanje hebben we nooit problemen gehad om een camping te vinden. Dus steken we de grens over, langs de kronkelende wegen in het berggebied. Wanneer we na de middag in de Sierra de la Cabrera, Puebla de Sanabria bereiken vinden we een camping... met een slot op de poort: « onze verontschuldigingen voor het ongemak »… Er is hier wel een terrein waar we mooi kunnen staan, midden in het groen aan een meer in de bergen. Enkele vissers komen en gaan en dat betekent dat het hier heel rustig is. Weer een reden om volgend jaar terug te komen!

We besluiten om vanaf nu onze zoektocht naar een camping op te geven en gewoon verder te rijden, richting België, want dan kunnen we grotere wegen nemen en schieten we wat beter op.
 ‘s Avonds bereiken we de Pico’s. Hier willen we wel blijven slapen maar... we zijn vergeten hoe moeilijk het in Spanje is om voor Vroem een plaatsje te vinden van twee meter op vier.
De campergids vermeldt een camperplaats in San Martin del Rey Aurelio. Een hele klus om er te geraken langs de smalle kronkelwegjes. Om half acht belanden we midden op een drukke parking, omringd door doorgangswegen, waar we met onze afmetingen amper tussen kunnen. Rondom ons sputtert zeer hectisch verkeer af en aan. Hier willen we geen van beiden blijven!

De Campergids vermeldt een andere "staanplaats voor campers"aan de kust in Carreño. We komen terecht op een strook langs een drukke baan, tegenover de dijk.  We waren vergeten dat we weer in Spanje zijn, waar je elk woord met een korrel Spaans zout te nemen.
Maar het is 21 uur en we zijn blij dat Vroem hier mag overnachten... Op de hoek ligt een terrasje waar we een biertje drinken, binnen, want het is vandaag 12 tot 14 graden. We kunnen er ook eten, zelfs Spaanse keuken: lekkere Pulpo!
Al moeten we weer wennen aan het lawaai van zo'’n Spaans café, waar de radio en twee TV’s tegelijk luid staan te kwetteren...