Van Motril rijden we langs de kustwegen en vinden een rustig strandje in "La Mamola" om ons middageten te nuttigen. Het water is te koud om erin te duiken en er staat een frisse zeewind. De stoelen hebben we gezet, maar lang hebben we daar niet in gezeten.

Onze vrachtwagenchauffeur had ons de grotten van Nerja aangeraden, maar daar aangekomen werden we teruggestuurd door de politie. Er was een manifestatie en de grotten waren afgesloten. 

Vol verwachting rijden we naar «Reserva Nacional de Sierra de Tejeda». In onze fantasie overnachten we weer in het ene idylische plekje na het andere, waar we wandelen en genieten. Groot is onze verrassing wanneer we vaststellen wat Spanje bedoelt met dit «cultureel erfgoed», dat volgens Europese normen goed bewaard moet blijven. De bergachtige landschappen zijn volledig verstedelijkt en doorspekt met drukke wegen! Buiten de stadskernen liggen kasten van villa's overal verspreid in het landschap. Geen stopplaatsjes, laat staan wandelwegen. Dus kijken we uit naar een camping.

We vinden één wegwijzer naar een camping. Maar bij de eerstvolgende splitsing staat er niets meer en moeten we raden. In zijn  beste Spaans spreekt René een voorbijganger aan:  "Puede usted decirnos si hay un camping cerca de acqui?" waarop die vreemdeling ons antwoordt : "en qué idioma queréis hablar?". In welke taal wil je verdergaan? " "Nederlands!", antwoordt René, voor de grap, terwijl hij denkt " nu zit jij vast!".  De "Spanjaard" antwoordt: "OK, dan doen we verder in het Nederlands toch?"
Zo zie je maar... er zijn ook Vlamingen die zich hier in een villa hebben komen nestelen... Maar deze Vlaming is wel vriendelijk, hij rijdt voor ons op tot bijna aan de camping.
 
Op de camping komen we Engelsen tegen die vertellen dat ze hier al weken verblijven omdat het restaurant zo lekker is.   Dus besluiten wij om die spaanse keuken dan toch maar eens te gaan proeven.  Groot is onze ontgoocheling , want de spijskaart vermeldt geen enkel Spaans gerecht!  Spijtig, want wat er wèl op staat eten we al heel het jaar door. Volgens Engelse normen is dit vermoedelijk een goed restaurant. Voor ons, Belgische bourgondiërs, het zoveelste bewijs dat we in ons thuislandje erg verwend zijn.
 

>