Vroem slaapt...

Na onze Spanje-Portugalreis werd hij uitgemest en grondig schoongemaakt. Was me dat een klus! Om dicht genoeg bij al zijn hoekjes en kantjes te geraken moesten we ons in de moeilijkste bochten wringen.

Maar nu glimt Vroem als nieuw. Hij rust uit van de vele afgelegde kilometers en laadt zich langzaam op voor de volgende paar duizend.

Kijk maar:

Ondertussen genieten we van een unieke Belgische zomer...

Vroem is helemaal klaar voor onze reis naar Scandinavië. We zijn voorzien op alle mogelijke seizoenen, want in het Noorden kan het weer plots helemaal omslaan, een les die we leerden tijdens onze vroegere tent-reizen.

Maar voor we onze grote trek beginnen maken we een omweg naar de Ardennen voor een vakantieweekend met de hele familie, een geschenk van onze kinderen ter gelegenheid van onze 35^ste huwelijksverjaardag.

Terwijl Vroem nog even rust tussen de andere auto’s instaleren wij ons het huisje dat voor deze gelegenheid gehuurd werd. ’s Avonds spelen we allen uitgelaten de spelletjes die we hebben meegebracht. We plagen elkaar en schateren om elkaars domme zetten. Dat is leuker dan het spelletje op zich.

Voormiddag maken we met z’n allen een wandeling in het bos. Namiddag nemen we een kijkje in het dorp. We hadden affiches opgemerkt over een kermis en daardoor ook feest in het dorp. Drie molentjes en een dranktentje, dat is het dan. Het is hier wel rustiger dan in het hectische Vlaanderen maar feesten kunnen wij toch beter.

We hebben alweer ons slaaprecord gebroken: van gisteravond 10 uur tot vanmorgen half 9!  Vroem is zò goed verduisterd en de stilte was zò compleet. Zelfs de vogels waren vergeten de zonsopgang aan te kondigen.

We wandelen door het natuurgebied «Store Mosse». Het bestaat uit bossen, moerassen en meren, een ideale plaats voor vogels. Er staat een luxueuse uitkijktoren.  Op het eerste verdiep hangen borden boordevol info over de geologische aard en de geschiedenis van de streek.  De drie volgende verdiepen bieden een panorama en de mogelijkheid om vogels te observeren. Maar waar zijn ze ??

Drie kilometer verder ligt een soort educatief centrum. De mooi geïllustreerde infoborden nemen ons mee naar de vroege ijstijd en vertellen over het ontstaan van alle planten en dieren. Een sterke verrekijker staat gericht op de oneindige vlakte om de vogels te observeren. René ziet hiermee twee kraanvogels, maar met het blote oog valt er nauwelijks iets te bespeuren. 
Er is nog veel meer moois te zien, Verschillende microscopen staan ter beschikking van de bezoekers samen met heel wat materiaal om te bestuderen.
Er staat ook verse koffie en thee, faire-traide en biologisch, «uit respect voor de natuur en het milieu», staat erbij vermeld.  De Zweden kennen blijkbaar iets van de natuur en gaan er prat op  dat ze in staat zijn tot het instand houden van fundamentele ekologische processen.

In één van de folders over het natuurgebied lezen we het volgende: "volgens de legende kan je  in het zuidelijk deel van Stora Mosse, in Södra Svänö, in de avondschemering de elfen zien dansen". Hé, dat is nu net de plaats waar wij vannacht zo goed geslapen hebben! En waar waren wij toen het schemerde??. Toen waren wij al in Vroem onder de wol. De elfen hebben zonder ons moeten dansen…

We wandelen heel de weg terug naar Vroem en jawel… we zien waarachtig één vogel in levende lijve! Tot onze grote verrassing blijkt het een Vlaamse Gaai te zijn! « Zou die hier ook met vakantie zijn? » , vragen we ons af. « Of zou hier een "Zweedse" Vlaamse Gaai wonen? ».  De Zweedse Wickapedia kent hem en noemt hem… neen, niet «  Vleumse Geuj », maar « nötskrika ». « Skrika » betekent « schreeuwen »,  « nöt » betekent « rund » en ook « noot ». Kies maar.

Nu, tegen de avond,  staan we – jawel ! – op een camping in Smålandstenar. We betalen 220 kronen (ongeveer 27€) per nacht.  Niet goedkoop.  Maar de camping is zeer comfortabel.  De douches zijn ruim, ze lijken kleine badkamertjes. Er is ook een keuken met alle voorzieningen. Wasmachine en droogkast mogen we gratis gebruiken. In Spanje kostte een overnachting op een camping 20 euro, maar elke wasbeurt kostte nog eens 5 euro. Onze berg wasgoed maakt hier nog een goedkope camping van.

Wanneer je in het gastenboek schrijft, kan iedereen lezen hoe leuk of hoe saai je onze blog vindt. Als je niet graag hebt dat jan en alleman jouw reactie leest, klik dan op « reageren ». Je reactie komt dan aan op ons emailadres en alleen wij kunnen lezen wat je schrijft.

Dit was het dan voor vandaag. Slaapwel en tot de volgende keer!

Indrukwekkend om een boot doorheen al die sluizen te zien manoevreren.

We bezoeken het kloosterkerkje.  In het portaal ligt een plannetje met uitleg over elk beeld, elk nisje, elke schilderij, keurig genummerd, in 3 talen (Zweeds, Duits en Engels).  In dat portaal liggen ook prachtig geïllustreerde en dure boeken uitgestald, met prijsetiket.  Er staat een kistje met een gleufje om het geld in te deponeren.  Er is niemand  in de buurt te bespeuren die zou controleren dat de betaling ook wel  gebeurt.

Binnen in het kerkje vinden we nog meer uitleg.  Het is alsof een gids je rondleidt en boeiend vertelt over de geschiedenis van het gebouw.

 Na wat zoeken en heen en weer rijden vinden we het natuurpark Timmerö, op 7 km van Linköping.  We willen van hieruit de stad bezoeken en daarna hier komen slapen.  Voor we verder rijden wil ik  Nelly – even de omgeving verkennen.  Enkele minuten later snel ik terug naar Vroem, waar René al lang zit te wachten om te vertrekken.  Mijn verhaal is sterk  genoeg om hem uit zijn Vroem te krijgen.  Via een brugje bereiken we een hutje dat  uitkijkt over een meer, met zwanen.  Een overdekte opening zorgt ervoor dat de dieren ons niet opmerken.  We kunnen ze dus rustig volgen in al hun doen en laten.  Je kan eeuwig blijven fotograferen in dit natuurgebied.

Het is druk in Linköping.  Overal trekken groepjes 1stejaarsstudenten rond met vragenlijsten, begeleid door 2de of 3dejaars.  Op het programma staan ook spelletjes, waarvan foto’s worden getrokken.

Gisteren begon het nieuwe schooljaar en akademiejaar hier in Zweden. 

In deze universiteitsstad treffen we meer terrasjes en restaurantjes.  Ook hier vinden we buiten enkele kerkjes, geen historische gebouwen maar wel veel ruimte en veel groen.

Het is nog steeds aangenaam warm -24°-. Tot de avondschemering zitten we op een bank aan het « zwanenmeer ».  Dan bevelen de muggen en knotjes ons om naar binnen te gaan.

De dag begint stralend.  Vlug alles mee naar buiten nemen voor een ontbijt in het groen.  Te laat, de hemel betrekt en het voelt meteen heel wat frissser.

We begeven ons naar Norsholm voor een wandeling in het gelijknamige natuurpark.  Het piepkleine parkeerplaatsje tussen de bossen staat al vol.  Een vriendelijke boer die met zijn tractor voorbijkomt wijst ons de weg naar een ander  plaatsje in het bos.  « Als dat ook bezet is, kom dan maar gerust naar mijn woning.  Als ik maar langs kan met mijn tractor, dan mag je daar gerust staan ».

Langs de paden vinden we de uitleg over enkele burchten en huizen die hier hebben gestaan, met alle mogelijke info over wie hier leefde en wat er gebeurde.  Dat is wel nodig want het enige wat we zien is « een hoop stenen ».

Hoe dieper we in het bos in  wandelen,  hoe harder het regent.  Wanneer we terug in Vroem stappen zijn we doornat.

Onder de stromende regen bereiken we Söderköping.  In het toeristenbureau slaan we een nieuwe voorraad folders op.  Morgen zullen we het stadje verkennen.  Vanavond zijn we te moe.

We staan ergens aan de rand van Söderköping op een ruime parking op 100m van de stad en toch rustig aan de oever van het Götakanaal.  Aan de overkant van het kanaal ligt een steile groene stroook met bovenop een prieeltje met uitzicht over de stad.  De groene strook is een stukje natuurgebied dat met veel zorg bewaard wordt.

In het portaaltje van de kerk vinden we boeken, sierraden ( !), icoontjes, kaarsjes en prentkaarten.  Op het geldbusje staat : « betaal hier, dank U ».

Er zijn twee koptelefoons om de uitleg over de geschiedenis en ontstaan te beluisteren.  Op elk van de 3 orgels wordt ook muziek gespeeld dat je ook via de koptelefoons naar keuze kan beluisteren. (o.a. Bach)

Net als in het kerkje van het Vreta Klooster is hier ook een kinderhoekje met tekengerief, puzzels en boekjes die het jonge volkje laten kennismaken met de bijbelfiguren en verhalen.

Je bent niet in Söderköping geweest als je niet in het ijssalon « smultronstället » bent binnengegaan.  Hun ijsbekers zijn een toeristische attractie.  De foto hier stelt niets voor vergeleken met de gigantische coupes die we rondom ons voorbij zagen gaan.  Het zag er feestelijk uit en  het smaakte lekker.   Misschien kan daar in de toekomst   geen enkel  ader ijsje meer tegenop…. ?

De verschillende campers die ons op de parking kwamen vergezellen vertrekken één voor één.  Wij blijven hier nog eens overnachten.  We genieten van het vergezicht over het kanaal.  Door het andere raam zien we de stad, die indommelt in de avondschemering.  Söderköping bij nacht is even rustig als een nachtje in hartje natuurreservaat.

Terwijl we picknicken langs het Göta kanaal schuiven zeilbootjes en motorbootjes voorbij.  Er is weinig wind en een aangenaam zonnetje verwarmt ons.

In Mem loopt het Göta kanaal doorheen de laatste sluis in de Oostzee.   Daar willen we  naartoe, nu we toch zo kort bij de zee zijn.

We treffen een van de meest schilderachtige plekjes aan die we tot nu toe gezien hebben.  Het kanaal wordt breder en achter de horizon is de zee.  Er is ook een klein haventje.  Even na onze aankomst worden we getracteerd op zo maar eventjes 3 regenbogen, die achtereenvolgens aan de hemel verschijnen.  Wat een mooie kleurschakering over het water !

We hadden vernomen dat hier plaats is voor campers en daar maakt Vroem graag gebruik van, even later gevolgd door enkele grote dikke vrienden. (Campers waar Vroem 2X in kan)

Je mag hier gratis verblijven, maar indien we betalen kunnen we wat water nemen, sanitair gebruiken en… een wasmachine.  Komt dat goed uit zeg ! Maar er is één probleem.  Op de droogkast staat « kapot ».  Onze drang om te wassen is echter te groot.  Maar hoe gaan we alles droogkrijgen ?  Dit is een haventje, dus een openbare plaats waar bezoekers af en aan rijden.  Daar hang je geen was uit.  Dit is Spanje niet, daar doen ze dat overal.  Maar hier zie je geen was hangen.  Bij nader inzien blijken wij de enigen te zijn die de wasmachine gebruiken.  Hoe gaan we dat oplossen ?  We vinden beslist wel wat… wordt vervolgd.

Voor  we gaan eten komt er een toerist met de fiets op ons toegestapt en vraagt of wij Engels spreken.  We horen dat hij niet engelstalig is en daarom antwoorden we : Frans, Duits, Nederlands,Eengels… wat je maar kiest.  En wel verduiveld : « Spaans » antwoord hij.  Dus : hablamos español ! Hij verschiet zich een ongeluk… dit had hij nooit verwacht.  Hij (Fernando) zet zich bij ons aan de tafel en we babbelen wat, en terwijl wij aanstalten maken om binnen te gaan zitten (20h30) gaat hij zijn tent opzetten en nog eten koken.  Het blijft tenslotte een spanjaard he… Hij vraagt bij het afscheid hoe je « dank u » en « tot ziens » in het Zweeds zegt, en Nelly staat hem graag te woord.  Helaas hij krijgt de klanken moeilijk uitgesproken en we lachen allemaal…

De zon moet deze ochtend flink haar best doen om de dakramen van Vroem op te warmen, tot wij eindelijk wakker worden.

Hier heerst de volledige stilte en het lijkt alsof niemand die stilte wil verbreken.  De wandelaars en de andere campeerders maken geen lawaai.  Namiddag wandelen we langs het Göta kanaal dat met de bloemen, riet en eendjes eerder op een rivier lijkt.

In Mem zijn geen winkels, dus doen we onze boodschappen in Söderköping.  Tot nu toe valt het ons op dat er in de zweedse  warenhuizen geen achtergrondmuziek speelt.  Ook hier is het rustig, net als de mensen. 
Alle plastic drankflessen zijn petflessen.  In elk warenhuis staat een automaat waarin je die kwijt kan, net als alle drankblikjes.  Voor een petfles krijg je 2kr terug, een blikje brengt 1kr op. (1Euro = +/- 8 kr)

In elk dorp of stad staat minstens één afvalparkje, waar men veel uitgebreider sorteert dan bij ons. 

We willen richting Oostzee, een van de eilandenarchipels bezoeken.   Maar voor we het beseffen is ook deze dag weer omgevlogen.

« Ons plaatsje » langs het Götekanaal in Söderköping is nog vrij...

 We prullen wat aan de blog die soms gekke sprongen maakt als we teksten en foto’s plaatsen.

Maar de aanhouders  winnen !

We vroemen vanuit Söderköping richting  Södra Finnö, het uiterste puntje van het schiereiland  « Skargård ».

In Torra ontdekken we een prachtig plaatsje aan het Sandfjärdenmeer. In het bos is een plaatsje, net groot genoeg en horizontaal genoeg voor Vroem, knus bij een bank onder de bomen. Vijftig meter verder staat nog een bank op de rotsige ondergrond bij het water. Hier gaan we picnicken. We kijken uit op een plaatsje waar je makkelijk het water in kan om te zwemmen, tot René’s grote vreugde...  In de verte zien we een haventje met enkele bootjes.

Eindelijk kunnen we in het bos met veel tralala heel onze was uithangen, nu we hier toch alleen zijn. Weet je nog wel, twee dagen geleden hebben we aan het haventje  in Mem, waar de droogkast kapot is,  de wasmachine gebruikt. Bij gebrek aan « uithangmogelijkheden » hebben we onze was dan maar nat meegenomen. Maar zie je wel, zolang je er maar in blijft geloven komt er vroeg of laat wel een oplossing naar je toe!

Dit plaatsje is perfect!

René haalt zijn zwembroek uit. Nelly haalt meteen haar fototoestel tevoorschijn, in afwachting tot haar man het water in gaat. Vroem moet ook op de foto voor de blog… want kijk toch eens mensen, wij hebben zojuist het Aards Paradijs gevonden!

Maar « mooie liedjes duren niet lang », vertelt een Vlaamse uitdrukking, en het blijkt nog waar te zijn ook…

In enkele minuten betrekt de hemel  en barst een hevig onweer los. Vlug de natte was weer in de zak stoppen en wegwezen!

Onder de stortregen en het gekletter van hagelbollen vroemen we langzaam verder.

Wat hebben we geluk gehad! Waren we een uur later vertrokken of had het onweer ‘s nachts losgebarsten, dan zouden we ons vastgereden hebben in de modder.

Voor een avondplaatsje kunnen we de tijd nemen want het is nog maar 16 uur. We verkennen het andere deel van het schiereiland. Op de kaart eindigt de weg in Vrångo aan het binnenwater. Enkele bootjes dobberen aan de kant. Rustiger bestaat niet. We vinden een plaatsje waar Vroem net kan staan, met zicht op het water met de bootjes… naast een container met grof afval. « Geen mooi zicht », mijmeren we, «  we vinden vast wel een beter plaatsje ».

Wat zijn we toch verwend, niet ?

Om half negen ( !) komen we, na veel zoeken en rijden, in Arkösund, nipt op tijd om een zwaar bewolkte zonsondergang te fotograferen.

De was wordt over een veel te klein droogrekje gepropt. Het rekje kan boven de tafel hangen terwijl wij slapen.

De wind huilt en de de kabels van de masten aan de zeilbootjes in de haven  rammelen nog veel luider. Maar… het regent niet meer!

Naarmate we verder rijden trekt de hemel open en wanneer we Nörrköping binnenrijden zien we de stad onder een staalblauwe hemel. We kunnen weer kuieren in de zon, zonder jas en zonder trui. Wie had dat gisteren kunnen voorspellen ?

We volgen een veelbelovende wegwijzer naar een cactustuin. Dat komt komisch over wanneer je pas enkele maanden geleden de cactussen in Spanje zomaar langs de weg  in de vorm van reuzeplanten aantrof. Stel je voor, cactussen in open lucht in Zweden! Maar de infoborden zijn zo dwingend dat we maar eens gaan kijken.

En ja, het loont de moeite. In een parkje ligt een heuse plantenschilderij, gemaakt van verschillende soorten cactussen. We denken dat de meeste plantjes niet winterhard zijn, dus moeten ze dat elk jaar opnieuw maken.

Opnieuw moeten we veel rijden, sukkelen en zoeken eer we een avondplaatsje vinden. Uiteindelijk komen we terecht op een schiereilandje bij Finspång, tegenover de Sint Maria kerk.

Een boer die nog laat aan het werk was komt zijn tractor parkeren. Daarna zien of horen we niemand meer.

De was, die van miserie over het bed uitgespreid lag is… droog!  Hoera!

Het geluk zit in de kleine dingen toch ?

De  ochtend is bewolkt en het voelt een stuk frisser. In Finspång en omgeving valt niet veel te beleven en dit somber weer is ideaal om dan maar verder te rijden.

Askersund ligt aan het noordelijke uiteinde van het Vätternmeer. We stappen naar een toeristisch bureau om folders te rapen. Tot onze verrassing ligt er zelfs één in het Nederlands.

We vinden veel info over Tiveden Nationaal Park. Maar dan moeten we te ver naar het zuiden en we willen ongeveer richting Oslo volgen. Vanaf daar willen we Zuid- Noorwegen verkennen. Volgende keer komen dan Midden Noorwegen en Midden Zweden aan de beurt.

We willen via Karlstad naar Arvika en in Arjäng de Noorse grens oversteken.

Geen zin om voor de derde keer op rij op zoek te gaan naar een slaapplaats. Dus halen we onze campergids van onder het stof. We komen terecht in de buurt van Laxå, aan een meertje. Het is hier mooi, rustig, een plaats om tot zonsondergang buiten te zitten. Maar het is winderig en koud: 16 graden, niet gezellig buiten.

De weergoden wachten geduldig tot we enkele foto’s gemaakt hebben. Dan laten ze zich helemaal gaan met herfstweer. Dus maken wij het binnen gezellig, warm en droog in ons Vroemeke.

Deze nacht heeft het heel wat geregend.  De regen tikte op het dak van Vroem.  ‘s Morgens bij het ontwaken was het nog wat bewolkt maar tegen 10h was de hemel volledig opgeklaard.  We beslissen daarom om eerst nog maar ergens in de buurt een wandeling te gaan maken en te profiteren van het zonnige weer,  want als de Zweedse weersvoorspellers hun  job goed gedaan hebben, gaat het morgen regenen .  Waar het gisteren nog maximum 16° was, is het bij ons vertrek al ruim over 18°. 

Wandelpaden  zijn er in Zweden genoeg, perfect voor mensen die met rugzak het land willen doorkruisen . Voor ons niet zo gemakkelijk om te weten waar we moeten  beginnen.

We zien dat er in de buurt een « bergslagsleden » pad is dat loopt over 28 mijl (een zweedse mijl is 10km) en is verdeeld over 17 etappes.  We starten bij een kloosterruïne aan het Borasjön meer.

Het pad loopt eerst langs een snelweg hetgeen ons danig stoort en ons bijna doet besluiten om terug te keren, doch na enkele flinke passen in het bos en langs kleine paadjes door schouderhoog gras is er van het lawaai nog nauwelijks iets te merken.

Er stond aangegeven dat er  een bron zou zijn zo’n 6km verwijderd van het startpunt.  Dit zouden we makkelijk kunnen overbruggen. (jaja, we moeten wel nog terug he !)

En ja, we geraken bij het bronnetje, helaas blijkt het water toch niet zo zuiver.  We gaan dan maar met onze eigen drankjes terug naar Vroem.

Het was een vrij vermoeiende tocht.  Door het bos met al de wortels boven de aarde en na de hevige regenval was het nogal glibberig.

Om 11h op pad met de boterhammetjes en rond 16h terug aan Vroem, toch niet zo slecht he.  De zon is ons de hele tocht blijven vergezellen.

We zoeken en vinden een plaatsje  in Degerfors, we staan aan een meer, weerom helemaal alleen.  De aanschaf van onze Campergids blijkt toch wel een goede inverstering. 

De Zweedse weersvoorspellers kennen hun vak!  In de gietende regen vroemen we naar Degerfors.  Terwijl we picknicken genieten we door de raampjes van het uitzicht. 

Vanaf enkele kilometers vóór Kristinehamn roepen de affiches en folders ons reeds toe om de « picassosculptuur » te gaan bekijken.  Zelfs de weergoden doen mee, want zolang wij daar rondlopen stopt het met regenen.

Hoe komt een kunstwerk van Picasso dáár terecht, zul je je wel afvragen.  Het antwoord wordt in ‘t lang en in ‘t breed over de verschillende infoborden verspreid.

Een zekere Bengt Olson ontmoette de kunstenaar in Frankrijk en was onder de indruk van zijn artistiek talent, in het bijzonder die beroemde sculptuur.  Terug thuis in Kristinehamn legde hij in de gemeeteraad een brillant idee voor : « als wij nu eens zo’n kunstwerk naar hier haalden, zou dat geen goede publiciteit zijn voor onze stad ?".  Het stadsbestuur nam contact op met Picasso en stuurde hem foto’s, filmpjes en volksmuziek om hem kennis te laten maken met de sfeer van de omgeving.  Daarna schreven ze hem een geïllustreerde brief met de woorden : « Wat zou je ervan vinden als jouw sculptuur hier in Kristinehamn in Scandinavië zou prijken ?  Wil jet het laten overbrengen naar hier ? »

Picasso’s antwoord wordt, met illustratie van de brief in zijn handschrift, fier getoond aan ieder die het wil lezen : « Oui, Picasso, 7/07/1964. »

Midzomer 1965 werd de 15m hoge sculptuur geplaatst.

Aan de omvang van het terrein te zien, de vele banken en een kiosk, was dat een goed idee van Olson en het stadsbestuur.

De weergoden beslissen om Karlstad te onthouden voor een andere keer. 
De campergids beschrijft een pracht van een plaats bij « Scanskog ».  « Zo mooi, en zo rustig, geen verkeer ! » schrijven ze.

Het terrein oogt ruim en het is best wel mooi.  We pletsen door het zompige gras voor enkele foto’s.  Maar stilaan valt het ons op dat de weg vrij druk is.  Het donderend geraas van vrachtwagens elke 3 minuten is er teveel aan.  We zijn dat niet meer gewoon ! Na het avondeten zetten we alles vast en vroemen we verder, van het ene bos naar het andere meer.

Zweden telt weinig wegen.  De zanderige zijwegjes brengen je onmiddellijk in een bosrijke of landelijke omgeving.  Dan stopt die weg plots aan een huis.  We wisten het al maar bleven geloven in een uitzondering.

Heel toevallig slagen we erin om Vroem te parkeren op een zijstrookje van een boswegje.  Rust, stilte en de maan die zorgt voor nachtverlichting.

Zoals voorspeld - alweer juist – blijft het vandaag droog.  De zon piept regelmatig vrolijk tussen de wolken.  We nestelen ons in Lenungshammer aan de rand van het "Glaskogen Naturreservat" en wandelen in het natuurgebied.  De plaatsjes waar we enkele jaren geleden met de tent campeerden roepen herinneringen op.   Glaskogen was onze eerste kennismaking met Zweden en de uitgestrekte natuurgebieden van het land.  Sindsdien komen we hier graag terug als we in de buurt zijn.

Het lijkt of er sindsdien veel kabouters in het bos zijn komen wonen.  Sommige paddestoelen steken mooi en kleurrijk af tegen het donkere mos.

We blijven  hier slapen, want morgen willen we ten volle genieten van een zonnige warme dag, zoals voorspeld wordt.

Tien op tien en een bank vooruit voor de Zweeds weersvoorspellers!  Met rugzak en boterhammen trekken we de hele dag de natuur in.  Het bos ligt er op sommige plaatsen slijkerig bij. 

We picknicken aan het meertje (Stora Gla) waar we in 2006 een week met de tent verbleven.  Toen was het te koud om te zwemmen en dat gaat René vandaag eens inhalen.

Uiteindelijk kunnen we de wandeling niet afmaken wegens teveel diepe plassen.  Dan maar de hele weg terug, maar dat geeft niet als je je in zo’n mooi stukje natuur bevindt.

Deze nacht willen we doorbrengen in Arvika aan de haven.  Daar ontvangen we genoeg internetverbinding om onze blog morgen bij te schrijven want morgen zou het weer minder goed weer zijn. 

En opnieuw maken we een grote camperfout – we leren het toch niet af hé… Het is zaterdagavond en de discotheek draait op volle toeren.  Rondom ons horen we jongeren uitgelaten op en af rijden.  Rond middernacht zien we het niet meer zitten.  We stappen uit ons bed, doen alle gordijntjes open, raampjes dicht en vertrekken.

Camper-regel nummer 1 : overnacht niet in een stad op weekendavond als je niet van plan bent om mee te gaan fuiven.

Camper-regel nummer 2 : bij een kerkhof heb je veel kans op een rustige nacht.  Dat vinden we in Algå, met bijbehorende kerk, op enkele km van Arvika.

We vallen meteen in slaap… en het rare is : geen kerkklok die ons wakker luidt… zouden er hier op zondag geen missen zijn ?

De regen tikt tegen de ramen en er staat een flinke wind.  Naarmate de dag vordert klaart het op en krijgen we zo’n 20°.  We nestelen ons aan het haventje in Arvika, waar de rust is weergekeerd.

Terwijl Vroem uitkijkt over het meer schrijven we de blog bij en ruilen we onze Zweden-wegenkaarten voor die van Noorwegen.

Over een uurtje vertrekken we richting Oslo, waar we in de late namiddag willen aankomen.  Eerst de administratie in orde brengen om de Noorse « Autopass » te activeren die nodig is om Oslo binnen te rijden en de wegentaks automatisch te laten registreren.

De internetstick die we hier kochten, werkt niet in Noorwegen.  Die zullen we in of rond Oslo wel vinden.  Pas dan kunnen we ons dagboek op de blog weer aanvullen.

Paniek bij het wakker worden.  Het regent al bijna de hele nacht en als we naar buiten kijken is het heel somber en grijs. En we hebben 2 nachten bijgeboekt... was dit nu wel verstandig? 

We stellen onze plannen wat bij en vertrekken gewapend met paraplu, lange broek en truien eerst naar Holmenkollen.  Dit is de fameuze ski-schans van Oslo die op een 20' rijden met de metro te bezoeken is.
Naarmate we de Holmenkollen naderen zien we dat de hemel begint open te trekken en de zon meer en meer begint te schijnen.  Ik (René) heb dus de hele dag met die paraplu tevergeefs liggen rondzeulen, maar ja toch maar beter dan dat je hem permanent nodig hebt.

Wat een zicht, als je boven op de schans staat en die steile wand voor je naar beneden ziet gaan, voel je de kriebels al tot in je tenen.  Voor de skieërs is dit een zwarte piste in het kwadraat.  Ik ga hier nooit van mijn leven af. Hoe leren die skieërs dat?

Beneden is er een simulator waar je de sprong op de schans kunt ervaren.  Ik denk er even over na om dit te proberen, maar als ik er 2 jongedames lijkbleek zie uitkomen, is mijn beslissing gauw gemaakt.

(Voor de TA collega's onder de lezers, hier bij de schans zal de  conferentie plaatsvinden in juli volgend jaar. Het hotel ligt op 500 m van de schans.)

Als we Holmenkollen verlaten is het al middag en schijnt de zon tussen kleine plakjes wolken.  We beslissen daarom om naar het Vigiland park te gaan.  Iedereen die Oslo heeft bezocht zal zich de beelden wel herinneren die Vigiland hier heeft ontworpen.  

Deze beelden tonen de volledige menselijke levenscyclus en de hiermee gepaard gaande intieme relaties tussen mannen, vrouwen en kinderen op elke leeftijd.
Elk beeld is naakt, en dat heeft Vigiland vermoedelijk ook willen uitdrukken.  De mens als mensensoort.  Mooi en ontroerend.

We verblijven dan ook ettelijke uren in dit park en keren rond 6u terug naar Vroem om nog even in de zon aan de kade gezellig een aperitiefje te drinken.

Morgen dus nog een dag in Oslo...met of zonder paraplu!

PS : we hebben in enkele winkels al gevraagd naar een prepaid stick voor internet gebruik. Helaas voorlopig niet beschikbaar (of onvindbaar).  Als we Oslo verlaten (vermoedelijk morgenavond) kan de regelmatige update mogelijkerwijs wat vertraagd worden.

Groetjes


  

Het waaide redelijk hard deze nacht.  Zelfs zo erg dat de camperbaas ons gisterenavond is komen verwittigen dat het water vermoedelijk over de oever zou lopen en we ons best wat achteruit zouden plaatsen.

Uiteindelijk was het niet zo erg, het water is maar enkele meters over de oever gelopen zonder schade.  Beter zo natuurlijk.

Na onze koffie besloten we een ander plaats op te zoeken.  Bij Holmenkollen hadden we een grote parking gezien en we wilden daar gaan overnachten.  Vermits de 24u dagpasje tot daar reikt gaan we namiddag naar het arboretum in de stad.

Op het spoor staat een ticketautomaat die werkt met bankkaart.  Maar hoe we het ook proberen, een ticket krijgen we er niet uit.  Dus dan maar als zwart-rijders naar Oslo centraal gereden en ons daar de pasjes aangeschaft.  Deze pasjes worden pas actief na je eerste incheckbeurt.  Dus kunnen we de start van de 24u nog wat uitstellen.

Het arboretum valt tegen.  Gelukkig is het zonnig genoeg om te wandelen in dit park, maar ja, we hebben in België ook al een arboretum gezien en zijn vermoedelijk hierdoor al wat gewend (of verwend?)

Vermits het zonnetje aangenaam blijft schijnen beslissen we om de boot te nemen naar Bygdøynes vanaf  Pipervika.  Op simpel vertoon van onze 24h pas mogen we de overtocht maken.  Leuk als het zo mooi weer is.  Bij Hulk Aveny wandelen we tot aan het Vikingskipshuset.  Hier staan nog oorspronkelijke vikingschepen tentoongesteld.

Rond 17u nemen we de boot terug.  Weer worden onze ticketten nog niet gevalideerd.  Geen probleem, we kunnen dus morgen makkelijk nog een dag sporen in Oslo. 

In Holmenkollen slapen we hoog bij de skischans.  Het is er een beetje kouder dan beneden in de binnenstad.  12° rond 21u. 

Een mooie dag kondigt zich aan.  We hebben de wekker gezet om zeker nog zoveel mogelijk te kunnen genieten.  Om 9u10 moeten we ons reppen om de metro naar het centrum te halen.

Oslo is ook een stad van musea.  Veel te veel om die allemaal te bezoeken daarom splitsen we ons op.  Nelly gaat naar het natuurkundig museum en ik naar het Kon-Tiki museum. 

De dag die zich zo mooi aankondigde verandert al snel in een grijze hemel.  We hebben noch regenjas, noch paraplu bij.  Maar niets weerhoudt ons van onze doelstellingen.

Nelly neemt haar tijd en bekijkt de talrijke mineralen van over de hele wereld met argusogen.  Ze zou hier nog dagen kunnen verblijven. 

Het Kon-Tiki museum vertelt over de lotgenoten van Thor Heyerdahl die met een vlot de oceaan is overgestoken van Peru naar de Paaseilanden. Hij deed dit met een vlot gemaakt uit materialen van vroeger om aan te tonen dat inwoners van Zuid-Amerika wel degelijk in staat waren om dergelijk reis te ondernemen en de Polynesische eilande te bevolken.  Er wordt ook reclame gemaakt voor een pas uitgebrachte film die momenteel in de zalen van Oslo loop : de Kon-Tiki.  Voor de liefhebbers, ik zou niet aarzelen : een aanrader!

Vermits ik eerder klaar ben dan Nelly bezoek ik nog het stadhuis, het filmmuseum en het operagebouw.  Het operagebouw is splinternieuw.  Een hypermodern gebouw waar men van de grond tot op het dak kan wandelen en een wijds zicht heeft over Oslo.

Het filmuseum toont de evolutie van de film… van stomme film tot heden.  Maar ook de evolutie van de censuur.  Een gemonteerde film met alle gecensureerde fragmenten uit de beginjaren tot in de 80er jaren… echt  amusant om te zien.

In het stadhuis loopt een tentoonstelling van schilderwerken en collages.  Mooi vond ik een collage van foto’s van Bush overschilderd met andere taferelen.  Ludiek in alle geval.

Tegen 16u komen we samen op de afgesproken plaats.  Het is koud geworden en de lucht kondigt niet veel goeds aan.

Als we rond 6u in Vroem aankomen begint het te regenen zodra we de deur van Vroem toedoen!  Is dit geen geluk?

Wanneer we wakker worden schijnt het zonnetje weer aan de hemel.  De temperatuur is gelukkig wat gestegen.  Heel de nacht heeft het hevig gewaaid.  Het leek wel of  we terug in Ierland waren.  Vroem schudde heen en weer tot 's morgens, dan is de wind wat gaan liggen.

De wandeling die we willen doen leidt naar de Gaustatoppen. De Noren weten ook dat het hier mooi is en ze houden ook van wandelen.  Met bosjes komen de auto's aangereden om zich nu ook op de parking te installeren en voor 10u is ie al helemaal volzet. 

De Gaustatoppen is de hoogste bergtop van Zuid-Noorwegen (1883m).  Het pad ziet bijna zwart van de wandelaars die zich allemaal naar de top begeven. 

Wij willen het wat rustiger aan doen en rond het meer wandelen dat een beetje verder aan onze voeten ligt.  Maar wel halen we onze dikke winterjassen uit de koffer want die hebben we ondanks de zon toch nodig (  ) wegens de strakke koude wind.
Maar na een uurtje stappen merken we dat de ondergrond te zompig is en natte voeten willen we nu toch wel vermijden.  We keren om en begeven ons dan maar alsnog in de richting van de top.

De klim is niet zo moeilijk, maar het pad slingert omhoog over keien en is op sommige plaatsen erg smal. Het hoogteverschil is ongeveer 700m, eigenlijk wel best te doen.  (5u zegt de brochure) Door ons late vertrek naar boven kruisen we de dalers. Achter ons drummen jongeren en kinderen die ons uiteindelijk voorbijsteken en dat hindert soms wel.

Na 2 uurtjes klimmen vinden we het voor ons voldoende en besluiten terug te keren.  We hebben de top dus niet gehaald, maar moet dit? De uitzichten waren grandioos en we hebben ervan genoten.

Terug bij Vroem wringen we ons door de propvolle parking richting Miland waar we ons installeren op een camping met nederlandstalige uitbaters. 

We hebben gaandeweg al begrepen dat Noorwegen een pak duurder is dan Zweden, de camping dus ook. (diesel +/- 2€, een brood 4€, blikje bier 0,5l = 4€...) 
Tja, de was moet toch eens gedaan worden en vermits er geen wasserettes zijn... Eén machine was + drogen = 10€ en daar komen we lang niet mee toe.

Maar de mooie natuur is onbetaalbaar, gratis en het "allemansrecht" is zoals in Zweden ook in Noorwegen van toepassing. Vrij camperen mag, zolang je maar niemand hindert, geen dieren verstoort en niets in de natuur vernietigt. En daar maken we natuurlijk heel veel gebruik van.

Vanuit de camping vertrekken we richting Geilo.  Onderweg stoppen we  aan een riviertje dat snelstromend over rotsen naar beneden klettert.   Het is fris vanwege de wind en de zon die regelmatig achter de wolken verdwijnt, maar toch nog net warm genoeg om buiten te eten aan de oever van de rivier. 

Nelly vind een plaatsje om haar hart op te halen.  Ze verzalmelt alle overbodige brochures en met wat hout erbij brand ze alles op aan de rand van de rivier.

Het is al na 16u wanneer we verder rijden.  In Geilo proberen we een staanlplaatsje te vinden voor de nacht.  Enkel bij het station is nog plaats voor lange tijdsparkering.  Maar we vinden dit toch te ongezellig en blijven nog wat doorrijden.

Deze weg (rv 7 van Geilo naar Odda)  gaat door het Hardanger reservaat  en heeft weinig of geen mogelijkheden om van de weg af te slaan.  We stoppen op een parkeerplaats net achter Haugastol. 

De lucht is bewolkt en daardoor gelukkig weer minder koud.  De temperatuur wijst 9° voor buiten.  We verwarmen Vroem  alvorens onder de wol te kruipen.

Reizen met een camper doet je ook heel goed bewust worden van je energieverbuik.  Water, stroom gas en afvalproduktie.  Dit is onze 2^de lange reis en we leren met alles heel spaarzaam om te gaan.  Stroom is het moeilijkste om te doseren.  Je kan de batterijen maar opladen door te rijden of je aan te sluiten op een externe stroombron.  De “led” lampjes verbruiken niet veel, maar toch, zelfs met een extra batterij moeten we er niet te slordig mee omspringen.  En in de avondschemering is een kaarsje best gezellig.

 De waterpomp, de ventilator voor de verwarming, alles moet goed in de gaten worden gehouden.  Zo kunnen we het wel enkele dagen volhouden op dezelfde plaats.

Alleen de gas is het minste van onze problemen.  Met 2 flessen LPG komen we makkelijk 2 maanden toe, zelfs met af en toe te verwarmen.  Waterverbruik  is in Noorwegen ook geen probleem omdat je op verschillende plaatsen drinkwater kunt inslaan.  Voor het ander water zijn er ruim voldoende meren en rivieren om je voorraad aan te vullen.

Je staat versteld hoeveel afval je produceert.  Thuis kip je dit gewoon in de vuilbak, maar die heb je niet aan boord, dus zie je je afval groeien met elk verbruik hoe klein ook.  Gelukkig zijn er in de steden en dorpen wel containers waar je alles (gescheiden) kwijt kunt. 

De drukte viel al bij al goed mee.  ’s Nachts was er weinig vrachtverkeer.  We worden wakker onder een zwaar bewolkte hemel.

Vermits we toch in het Hardanger gebied zijn willen we daar ook gaan wandelen.  Van Haugastol kan je met het treintje naar Finse.  De meeste toeristen doen dit met de fiets en kunnen dan terug fietsen naar Haugastol of naar Flåm. Wij willen daar gaan wandelen.  Maar als we bij het station van Haugastøl aankomen zien we dat we het treintje juist gemist hebben.  Het volgende is pas rond 15h en dat vinden we wel wat laat.

We zijn dan maar gaan wandelen op de Rallarvegen vanuit Haugastøl richting Finse.  Een rustige weg langs meertjes en hier en daar nog een zomerhuisje.  De totale afstand tot Finse bedraagt 28km.  Dit is natuurlijk wat te ver, we zijn dan ook na zo’n 7 a 8km omgedraaid.  De lucht bleef grijs en we waren weerom pas in Vroem en het begon te regenen.  De weergoden zijn ons weer goed gezind geweest.

En vermits we daar op de parkeerplaats goed geslapen hebben, keren we daar terug naar toe.  Morgen willen we dan wel met het treintje naar Finse…! Het vertrek om 10u45. 

Regen, regen en nog eens regen.  Naar Finse met het treintje zien we niet meer zo goed zitten.  Trouwens, Finse kan je ook via de ander kant (via Flåm) bereiken.  We rijden daarom terug naar Geilo, doen de boodschappen voor enkele dagen en gaan op weg via de RV 50 naar Flåm. 

Onderweg zien we een parkeerplaats met kaartje van een wandeling naar de Hivjufossen.  Een waterval waar we reeds een klein beetje van kunnen zien.  De waterval valt zo’n 250 m naar beneden.  Het bord geeft ook aan dat de weg ernaar toe steil en moeilijk begaanbaar is.

We kijken naar de lucht, en we gaan het risico nemen.  Geen paraplu mee, wel een lichte regenjas.  En ja, het pad is steil.  Al na enkele minuten komt het stoom uit onze oren… oef, we voelen onze leeftijd!

Het pad kruist ook enkele bergriviertjes waar je al springend van steen op steen moet overheen zien te geraken.  Nelly doet haar uiterste best, maar ze raakt er ook over.

… We houden vol, en bereiken ook de waterval.  Boven schrijven we dan ook fier onze namen in het gastenboek dat aan een boom is bevestigd.  Door de weerspiegeling van de zon zien we de regenbogen verschijnen in de waterval.  Heel mooi.

De weg terug naar beneden is minder vermoeiend, maar je moet toch goed opletten waar je je voeten plaatst op die glibberige stenen.  Het is al na 5u als we terug in Vroem aankomen.

We besluiten dan ook maar om te stoppen zodra er zich een mooi plaatsje aandient… en na enkele km kunnen we stoppen op een parking juist voor een tunnel.  We zien sneeuwhoopjes liggen op korte afstand van Vroem… het lonkt… misschien gooien we wel sneeuwballen morgen!

Wat een verrassing als we wakker worden.  Vroem ligt onder een centimeter sneeuw ,  en dit op 12 september !  De bergtoppen rondom ons liggen er volledig wit bij.  We proberen dit  vast te leggen met een foto,  maar de mist is hardnekkig en verhindert mooie foto’s.

Het blijft de hele ochtend lichtjes miezerig sneeuwen.  We zitten ook redelijk hoog,  onze gps geeft  1075m weer op de RV50 die van Hol/Geilo naar Aurland gaat. Deze weg is zeker de moeite door zijn spectaculaire uitzichten en veelvuldige watervallen.  Deze weg is ook zeer rustig, er is weinig verkeer en over de volledige lengte hebben we geen enkele vrachtwagen gezien. 

Als we doorrijden gaat het lichtjes bergaf tot even voor Aurland, hier houden we halt om te middageten.  Hierna daalt het spectaculair,  met zo’n 10% naar beneden en met verschillende tunneltjes achter elkaar komen we aan in het vredig stadje Aurland.

We rijden meteen door naar Flåm omdat we gelezen hebben dat je in het station kunt beschikken over wifi.  In het station is het een komen en gaan van reizigers die met de flåmbana willen reizen.  We vinden een hoekje waar we de dagen 9 tot en met 11 bijbloggen.  Ook deze lijnen schrijven we in het station.

Het weerbericht voor de volgende dagen is niet zo gunstig.   We zullen dus wat moeten overleggen wat we de volgende dagen gaan doen…

Het stopt wat met regenen en we beslissen daarom om wat te wandelen in Flåm.  We stappen naar een waterval in de buurt (met regenjas en paraplu).

Het pad naar de waterval is steil, modderig en moeilijk begaanbaar.  Het uitschuiven ligt voor de hand, en daarom beslissen we om toch maar weer terug naar Flåm te gaan en een plaatsje voor de nacht te zoeken.

De camping in flåm is redelijk duur.  215 kronen alleen maar om te staan (deel door 7.3 voor euro's), komt daarbij elektriciteit en douches en je komt rap aan 275 kronen.  Alle parkings in Flåm hebben het verbod om te parkeren na 22u.  Dus rijden we wat verder en vinden een parkeerplaatsje dichtbij  Undredal.  Het is niet helemaal rustig maar goed… je mag ook niet altijd het uiterste verwachten.

De ochtend is grijs, en het regent te veel om het treintje te nemen en te voet de 20km van Myrdal naar Flåm te gaan stappen en om heen en terug te rijden met het treintje hadden we weining zin. 
Dus hebben we met regenjas en paraplu maar een wandeling gemaakt langs de fjord richting Aurdal.

Hierna rijden we richting Laerdal, maar we nemen niet de tunnel maar wel  de “snøweg” van Aurland naar Laerdal.  Deze tocht gaat over een weg die alleen in de zomer open is.  Ze gaat steil omhoog, is smal en heeft weining uitwijkmogelijkheden.  Via  heel wat haarspeldbochten bereiken we al snel  een hoogte met een spectaculair zicht op de Sognefjorden.

Na enkele km komen we op een parking aan met wandeling.  Hier blijven we overnachten en morgen maken we dan die wandeling in de bergen.

De avond is rustig, je hoort enkel belletjes van schapen in de verte… een joelende herder komt plotseling aangelopen om zijn schaapjes op het droge te brengen… daarna stilte… absolute stilte!

Het regende deze nacht , het regent deze morgen en de de besneeuwde bergtoppen liggen verscholen in de nevel.  Van deze wandeling moeten we ook afzien.  Zelfs met paraplu en regenjas zouden we niet propertjes terug aankomen.

We beslissen om niet verder te rijden op deze  “snøweg”.  We sliepen op zo’n 800 meter hoogte.  De weg stijgt nog tot 1300 meter, en we vrezen dat hier wel sneeuw zal bijzijn en zonder winterbanden is dit best niet aangenaam.

Terug in Aurdal nemen we dan toch maar de tunnel.  Ook dit is een rariteit : een tunnel van 25km, en dus de langste autotunnel van de wereld.  Hier heb je best geen tunnelvrees, want het duurt ongeveer 20’ voor we eruit zijn.

Het blijft regenen, pijpestelen.  En het is koud, zo’n 10°.  We beslissen dan maar om een camping te zoeken waar we kunnenw wassen.  De vorige camping was niet zo best meegevallen omdat het wasgoed nog nat uit de droogkast kwam, vandaar dat we wat voorzichtiger zijn met onze keuze.

We vinden er eentje in Balestrand, hiervoor moeten we wel twee ferry’s nemen, maar we hebben tijd, en dit is best ook eens leuk.

Op de camping is niemand aanwezig.  Er hangt een briefje (in het Nederlands!) “installeer U en betaal later”.  Dit doen we dus.

Als de eigenaar opduikt, wordt alles geregeld… wassen en drogen : op hoop van zegen!

Nelly is tevreden, de was- en droogmachine werkt naar behoren.   Alles wordt weer bijgeladen en na het middageten kunnen we weer op weg.

In het centrum van Balestrand staat een merkwaardig kerkje dat we toch wel een bezoekje willen brengen.  Elk kerkje heeft haar geschiedenis, en ook dit.  Een Noor, van rijke afkomst, die trouwde met een Engelse Adellijke dame die besloten had om een kerkje te bouwen volgens Noorse normen doch onder heerschappij van de Engelse kerk .  Helaas stief de dame vroegtijdig en die Noor heeft dan maar uit liefde voor haar die ambities waargemaakt.  Bijzonder aan het kerkje is dat er nog wekelijks een  mis wordt opgedragen door een Engelstalige priester…. Zo zie je maar waartoe liefde kan leiden…

We rijden verder over de RV13.  Een van de toeristische wegen van Noorwegen.  Via heel  wat haarspeldbochten weer naar boven.  Daar op een parking houden we halt.  Het is nog vroeg, rond 16h, maar we beslissen om niet meer verder te rijden in de regen en wat te lezen.  Terwijl de regen op Vroem tikt houden wij een avondetentje bij kaarslicht . En daarna bij het invallen van de duisternis maar naar bed….

Regen  zonder ophouden. Het is al de 4^e poging  dat we van de  Noorse natuur willen genieten en telkens raken we uitgeregend.

 We rijden verder op de RV13 tot op een plaatsje waar een wandeling begint naar de Likholefossen.  Mooie beelden hebben we niet kunnen maken.  De zon is niet van de partij en de paraplu is nodig om foto’s te kunnen trekken in de regen.  Er staat ook een wegwijzer naar de Hovsfossen, en ja die volgen we dan ook maar.  De paadjes zijn zo glibberig dat Nelly besluit om terug te keren.  Ik ga dan maar alleen verder.  Het zicht op de waterval is mooi en zeker de moeite.  Dit vastleggen op foto’s is niet makkelijk omdat de wind het opspattend water in de lens waait.

Het waait zo hard op de terugweg dat de paraplu vierkant plooit en daarmee zijn beste tijd heeft gehad.

Terug bij Vroem overleggen waar we nog naar toe willen in deze zondvloed.  We doen  nog een laatste poging richting kust maar na een tiental km keren we toch maar om.  De kranten die we zaterdag hebben kunnen raadplegen gaven regen voor de hele komende week.  Vandaar dat ons besluit toch wel overwogen is.  “Trop “ is teveel.

We besluiten dat het welletjes is geweest met de regen en gaan morgen richting Zweden om terug te keren richting Denemarken.  We hopen dat het daar wat droger is.

We rijden terug de RV13 op en vinden boven op de “Gaulartfjellet” een plaatsje op tarmac en daar blijven we overnachten. 

We kunnen niet anders dan in herhaling vallen maar de regen tikt onophoudelijk heel de nacht op ons dak. De omgeving is grijs en de wolke hangen dik rond de bergtoppen om ons heen.

We rijden de RV13 terug naar beneden en nemen de overzet om ons richting de rv 55 te begeven. Ook deze weg is een toeristische route en de moeite waard om gereden te worden. 

Als we de Sognefjellen oprijden beseffen we eerst nog niet tot welke hoogte deze weg gaat, maar na enig klimwerk verandert de regen in sneeuw. We rijden boven op deze bergweg letterlijk in een sneeuwstorm. We vinden het mooi en zouden hier willen overnachten, maar we zien de buitentemperatuur zakken tot 2° en het is nog maar 16u. Als die nog wat gaat zakken en de sneeuw blijft vallen, dan zitten we morgenvroeg misschien compleet vast omdat we geen winterbanden hebben.

Foto’s trekken is het enige wat we kunnen doen, zowel vanuit Vroem, al dan niet met een raampje open, of heel kort uitstappen en nog veel sneller terug in Vroem springen want de wind en de sneeuw maken het ijzig koud.

We rijden daarom verder tot we net onder de 1000m komen.  Andere mobilhomes komen ons tegemoet, maar als ze zien dat wij helemaal onder de sneeuw liggen, zien we er toch een aantal rechtsomkeer maken. Een wijze beslissing, denken we.

Op de parking van een hotel blijven we staan om te overnachten. Het hotel is gesloten, we vermoeden dus dat het geen probleem zal zijn om hier te blijven staan.  Het is nu 20u30 en de buitentemperatuur wijst 4,5 graden aan. Het regent zelfs niet meer. Zou dat zijn omdat we dichter bij Zweden komen?

Het was rustig deze nacht, op het tikken van de regen op ons dak na. Blij dat we toch wat gedaald zijn, anders zouden we wellicht enkele uurtjes vastgezeten hebben in de sneeuw.

Het hotel was inderdaad dicht, er brandde wel licht maar we veronderstellen dat dat een nachtlichtje was.

Als we opstaan, staan we letterlijk in de wolken. Als je op een zekere hoogte in de bergen staat is dit natuurlijk niet abnormaal. We zien wel hier en daar wat gaatjes komen in de wolken. Hopen maar dat de zon tevoorschijn komt! 

We rijden door naar Lom. Hier zien we onderweg nog een fantastisch plaatsje voor de toekomst. Lom is een klein stadje, en een bezoekje waard. Er staat een  staafkerkje en is de moeite om enkele foto’s te nemen. In de binnenstad is er ook een waterval waar je met een touw overheen kunt glijden (dead ride?). Niks voor ons hoor!  We eten ons boterhammetjes op bij het kerkje en vervolgen onze weg in de richting  van Otta.  

Op de kruising van de RV51 rijden we de Veslevassfjellet op. Weer een route die ons door een mooi berggebied leidt. Na enkele kilometers zien we een wegwijzer naar ‘Ridderspranget’. We vragen ons af wat dat bordje zou kunnen betekenen. Na een fikse daling met Vroem moeten we te voet verder. Wat blijk : het is een kloof met, jawel, een legende aan verbonden. Geen trollenverhaal deze keer. Het gaat over een ridder (Sigvat) die het lief stal van een andere ridder (Iva).  Iva liet zich niet doen en met een aantal manschappen ging hij achter Sigvat aan. Wat hij niet wist, was dat het meisje eigenlijk verliefd was op Sigvat. De twee ridders ontmoetten elkaar bij de kloof. Sigvat nam het meisje in zijn armen en sprong over de kloof. Iedereen die probeerde achter hem aan te springen duwde hij in de kloof. En zo kon Sigvat met zijn lief er vandoor gaan. (Er stond niet bij of ze lang en gelukkig verderleefden).

Van die kloof willen we ook wel wat foto’s trekken, maar het is niet makkelijk om erbij te komen. Gelukkig is het gestopt met regenen en kunnen we de kloof van naderbij bekijken.

Als we verder over de RV51 rijden zien we mooie landschappen verschijnen.  Meertjes omgeven door besneeuwde toppen. Ongeveer halverwege en op een hoogte van 1300m houden we halt. Het is zo mooi dat we beslissen te overnachten.  Het wordt wel koud (-1) maar Vroem kan dit makkelijk aan en verwarmt ons heel de nacht tot een gezellige warmte onder een sterrenhemel. ’s Avonds kijken we naar een aflevering van Wallander - we ontdekken dat Vroem ook als bioscoopzaal kan dienst doen.

En we staan weer alleen!

Brrr… wat is het buiten koud! Maar de zon kondigt zich aan. We willen graag nog een wandeling maken, maar kleine bergriviertjes maken de omgeving drassig en moeilijk zonder laarzen.  

Maar hier willen we zeker terugkomen. Er zijn vele kleine plaatsjes om te parkeren langs deze weg, hetgeen het makkelijk zal maken om hier eens een lange wandeling te maken, volgende zomer?

Als we onze boodschappen doen lezen we in een krant dat de hemel zich wolklenloos zal aandienen. We rijden toch door richting Zweden en afhankelijk van het weer in de komende dagen zullen we beslissen welke richting we uitgaan. Nelly droomt nog van haar tweedehands boekenwinkeltje en mocht het blijven regenen zou ze daar graag nog eens een bezoekje willen brengen, anders rijden we langs de Westkust naar Denemarken.

Het is niet makkelijk om snelheid te maken in Noorwegen, de wegen zijn smal en de maximumsnelheid varieert van 50 tot 80 km/h.

We kennen Arvika al en willen daar nog eens gaan overnachten op de kade waar we eerder gaan lopen zijn door het lawaai van jongeren in het weekend.

We komen na 20u30 aan. Het is zeer rustig. We staan alleen aan het grote meer.  Wolkenloos met een mooie sterrenhemel. Dat belooft voor morgen!

Arvika en Glaskogen, nog nooit zijn we in Zweden en/of Noorwegen geweest zonder hier te passeren. We kennen deze plaats bijna uit ons hoofd. We weten ook waar we water kunnen bijtanken en het vuil water laten weglopen. 

Maar we moeten vooral onze stick die we begin augustus hebben aangeschaft, verlengen voor 14 dagen zodat we terug permanent internet ter beschikking hebben.

Het is fris, maar in het zonnetje is het best te doen zonder jas. We eten onze boterhammen in het park, en hier zien we weer het verschil met Noorwegen. De perkjes zijn piekfijn onderhouden met fleurige bloemenperkjes alom. 
Na het park wandelen we nog wat door het openluchtmuseum, jammer dat heel wat dingen niet open zijn. Tja, half september is hun toeristisch seizoen al gedaan, dat van ons nog niet!

In het toeristenbureau vraagt Nelly terloops of er geen tweedehands boekenwinkel in Arvika is: Neen, antwoordt de dame, maar misschien bij het Rode Kruis. En wanneer we later toevallig passeren bij het rode kruis merken we dat ze inderdaad naast kleding en huishoudmateriaal ook boeken verkopen. Hier komen we beslist ooit nog eens terug.

We installeren ons weer op de kade aan het meer. Het is gelukkig nog maar donderdag, in het weekend zou het anders weer bonkebonk muziek geven.

Vrijdagmorgen, we worden wakker in een dichte mist. Het duurt nog tot de middag eer de mist goed en wel is opgetrokken. De zon doet haar best, maar stapelwolken verschijnen aan de hemel.

We rijden naar Karlstad en vinden vroeg in de namiddag een plaatsje op een grote parking aan het Mariebergskogen, een groot park met een natuurreservaat.

Het park is ook een grote speeltuin. Maar anders dan ander speeltuinen staan er bijvoorbeeld spiegels zoals er bij ons op de kermis in het spiegelpaleis te vinden zijn.  We trekken wat foto’s omdat we het leuk vinden, maar die zie je beter niet! (als je ze echt wilt zien stuur je ons maar een mailtje…)

Het naturum is een centrum voornamelijk gericht op kinderen. Dus wandelen we door het reservaat. Jammer dat het omgeven wordt door drukken wegen, het geluid van de snelwegen overstemt de schoonheid van het reservaat. 

Maar op de parking blijven we overnachten. We weten dat het weekend is en dat het misschien weer lawaaierig wordt met jongereren, maar we zien op de parking toch nog wat andere campers staan dus nemen we het risico maar.

De lucht blijft grijs gedurende de hele dag.  Toch beslissen we om te gaan wandelen in het naturgebied rondom Karlstad. Er zou in Dye ook een stenencirkel staan die dateert van 3500 vC.

De wandeling is behoorlijk lang en loopt een stuk door de stad. Karlstad is zoals zovele andere steden in Zweden ergens in de 19^de eeuw volledig afgebrand. Er zijn dus weinig historische gebouwen die bewaard zijn gebleven. Het is een belangrijke stad in de verbinding van Stockholm naar Oslo en Göteborg. 

In Kalstad zijn ook de afspraken gemaakt over de scheiding van Zweden en Noorwegen ergens in het begin van de vorige eeuw. Hun onafhankeleijkheid is dus zeker niet ouder dan de Belgische.

De stad is niet zo groot. Eens je over de rivier bent en langs het spoor loopt, dan ben je snel in de natuur. De weg naar de stenencirkel is nergens aangegeven. Gelukkig hebben we via het toeristisch bureau een kaart kunnen meekrijgen waar alle boswegjes goed op staan aangeduid.

De stenencirkel ligt verscholen in het bos. Maar we vinden hem wel! De uitleg die erbij geschreven staat vermeldt dat het vermoedelijk heel oud is, maar dat de bedoeling hiervan niet zeker gekend is. Wat we wel zien en eigenaardig vinden is dat rondom de cirkel er meerdere zeer grote mierenhopen te zien zijn. Toevallig of te wijten aan een hoeveelheid aanwezige energie… wie zal het zeggen?

We zijn moe als we terug  in Vroem aankomen. We zien wel dat er zich een aatal campers rondom ons hebben geposteerd. Maar we zijn toch altijd een beetje geruster als we niet alleen staan ook al is het in de stad.

Het bier is hier terug heel wat goedkoper, dus klinken we op onze geslaagde wandeling en na het eten gaan weer wat lezen in onze verwarmde vroem.
Het regent weer, voor de afwisseling…

Van Karlstad rijden we naar het Dalsland kanaal dat een verbinding vormt tussen Arvika en Göteborg. Het is te vergelijken met het Gota Kanaal.

Het is al in de namiddag als we in Bengstfors aankomen op een parking aan een voetbalveld. Het ligt aan het einde van een doodlopende straat. Op een informatiebrochure staat aangegeven dat er hier 3 wandelingen vertrekken. We zien links en rechts enkele kleinde paadjes omhoog lopen maar geen enkele aanduiding over deze wandelingen.

Het regent niet dus trekken we onze wandelschoenen aan en wandelen we lukraak op een van de paadjes. De wandeling loopt een beetje op en af maar we bevinden ons al vrij snel in een ongelooflijke stilte.

Na enkele km zien we een bordje “Djupviken” 7,5 km. Nelly vertaalt viken als baai, dus volgen we die blauw-wit pijlen en komen inderdaad uit op plaats met zicht op een baai van een meer. Hier staat ook een klein info-bordje met het plannetje van de wandelweg. 

Als we verder lopen merken we wel dat de tijd voortschrijdt. Het wordt al donker tegen 19h30. We hebben geen kaartje van de weg bij, dus stappen we wat vlugger om zeker voor het donker terug bij vroem te zijn…  Net als we een wedloop tegen de schemering beginnen, zien we Vroem in de verte staan…oef!

Het voetbalveld ligt er verlaten bij, maar zelfs voor ons alleen gaan de lichten op de parking aan… vriendelijke mensen toch, die Zweden?

We worden wakker onder een staalblauwe hemel. Zeker wandelen vandaag, want het zou wel eens de laatste mooie septemberdag kunnen worden.

We rijden in de voormiddag naar het toeristisch bureau in Bengtsfors en vragen daar naar mogelijke wandelwegen. Er blijkt een nieuwe wandeling te zijn van ongeveer 28km. Dit is natuurlijk veel te ver, maar we kunnen altijd een stuk van de wandeling doen en na enige tijd terug omkeren.

De wandeling begint rond het meer van Bengtsfors. Wat is het lang geleden dat we nog eens konden picknicken! Het is warm in de zon en we blijven er een poosje zonnen. Geen wind, volop zon en het meer aan onze voeten! Heerlijk.

Wanneer we verder wandelen komen we algauw op kleine paadjes in een bosrijke omgeving. Plotseling komen we voor een kapot brugje te staan. Er liggen nog 2 planken om over te lopen, maar die zijn spekglad. We besluiten dus om maar terug te keren. Rond 16h komen we moe maar opgeladen terug bij Vroem.

Nu weer een plaatsje zoeken… En jawel, weer vinden we een rustig mooi plaatsje op een klein schiereiland op het Laxsjön meer. Het plaatsje heet Baldersnäs. Bij het oprijden van de parking zien we een bordje staan met: Husbil – Avgift 100kr.  Ja, zo rustig, dat hebben we er wel voor over. Maar we zien niet hoe en waar betalen.  Er is niemand in de omtrek te zien. Ook geen brievenbus om het geld in te deponeren.We stellen ons dus maar op en verwachten dat er iemand zal langs passeren om het geld te collecteren, maar niets daarvan. We zien of horen niemand.

We kijken nog voor de laatste keer naar een aflevering van Wallander en gaan dan slapen. Misschien komt de eigenaar morgen vroeg wel langs.

Vannacht regende het  op Vroem. Het was ook aangekondigd. 

Vanaf de parking kan je in de rest van het schiereilandje wandelen. Hiervoor komen we beslist nog eens terug, later, bij mooi weer. Van de eigenaar geen spoor, dus rijden we maar door zonder te betalen…

We rijden richting Göteborg en eten voor de verandering in het Ikea-restaurant. Wat is het rustig daar, in tegenstelling met Ikea in Antwerpen!

Na ons lekker, op en top Zweeds en goedkoop middagmaal rijden we verder naar onze camping die we deze morgen al hadden opgezocht. Nelly vond het nog nodig om te wassen, vandaar.
Als we aankomen aan de camping rond 17h zien we dat de receptie dicht is en pas opengaat van 8 tot 12h.  Op zich geen probleem, want je mag binnenrijden en je installeren en later betalen. Maar de was- en droogmachine werkt met jetons en die kan je alleen aan de receptie kopen.

Dus beslissen we om maar wat verder te rijden. Nelly toont haar stuurvaardigheid in het kleine dorpje Möllen en ja hoor, ze vindt een plaatsje aan het strand. Gelukkig mogen we daar staan, want het bordje vermeldt: "uitsluitend voor badgasten". Gelukkig voor ons is dit beperkt in tijd, namelijk tot 15 september. 

Terwijl we parkeren zien we de zon ondergaan in de zee, net op tijd om een paar mooie beelden te schieten.

In plaats van een 4-sterren camping hebben we nu een 10-sterren Vroem-plaats met zicht op zee!

Complete rust… geen badgasten met dit weer.  Alleen joggers en vroege wandelaars die regen en wind trotseren. Wij drinken rustig koffie en vertrekken richting Zuid-Zweden.

We twijfelen nog even of we de boot in Helsingborg zullen nemen of de Oresund brug. Qua prijs is er weinig verschil. In Malmö kennen we de plaatsjes om te overnachten, in Denemarken is het minder evident omdat het allemansrecht daar niet van toepassing is.

Na een rustige rit komen we vroeg in de namiddag aan in Malmö. De campergids vermeldt dat er zuidelijk van de Oresundbrug ook nog een badplaats is met overnachtingsmogelijkheden. Het is een mooi strand, en het water van de zee is glashelder! Wat een verschil met onze Belgische kust. Op de kleine pier kan je zo de bodem van het zee zien, het is uitnodigend om erin te springen maar de temperatuur doet ons toch wel wat twijfelen en dus doen we dit maar een andere keer.

Ondanks de rust die van dit plaatsje uitstraalt willen we toch wel terug gaan naar de andere kant van de Oresund brug, waar we vlak langs de zee kunnen staan en het ruisen van de golven kunnen horen.

Terwijl we nog wat wandelen langs de zee duurt het ongeveer een half uur voordat de regen weer op ons neerdaalt…

Onze laatste avond in Zweden…  De Oresundbrug is nog nauwelijks zichtbaar door de mist en de regen. We klinken op ons afscheid en plannen wanneer we zullen terugkeren….

Als we vertrekken uit Zweden, en over de brug naar Kopenhagen rijden, vragen we ons af in welk seizoen we best terugkomen.  Augustus was prima, in september lijkt het al volop herfst door de vele regendagen.

Files hebben we gedurende de 2 maanden niet gehad, maar telkens als we Hamburg passeren gebeurt het onvermijdelijke. De Elbetunnel is vermoedelijk vergelijkbaar met de Kennedytunnel in Antwerpen. Maar het valt al bij al nog wel mee.

Tegen de avond vinden we een plaatsje aan een school in een klein dorpje in Duitsland. In de buurt is een restaurant en daar willen we op onze laatse avond eens van genieten. In Duitsland kan je goedkoop en heel lekker eten en daar maken we graag gebruik van … heerlijke maaltijd.

Het is stil rond Vroem als we onder de wol kruipen.

Rond 7u30 horen we kinderstemmen en het toeslaan van autodeuren. Ja, natuurlijk, we staan voor een kleuterschooltje. We merken dat we weer in de bewoonde wereld komen  met zijn dagdagelijkse beslommeringen.