De ochtend is grijs, en het regent te veel om het treintje te nemen en te voet de 20km van Myrdal naar Flåm te gaan stappen en om heen en terug te rijden met het treintje hadden we weining zin. 
Dus hebben we met regenjas en paraplu maar een wandeling gemaakt langs de fjord richting Aurdal.

Hierna rijden we richting Laerdal, maar we nemen niet de tunnel maar wel  de “snøweg” van Aurland naar Laerdal.  Deze tocht gaat over een weg die alleen in de zomer open is.  Ze gaat steil omhoog, is smal en heeft weining uitwijkmogelijkheden.  Via  heel wat haarspeldbochten bereiken we al snel  een hoogte met een spectaculair zicht op de Sognefjorden.

Na enkele km komen we op een parking aan met wandeling.  Hier blijven we overnachten en morgen maken we dan die wandeling in de bergen.

De avond is rustig, je hoort enkel belletjes van schapen in de verte… een joelende herder komt plotseling aangelopen om zijn schaapjes op het droge te brengen… daarna stilte… absolute stilte!

Wat een verrassing als we wakker worden.  Vroem ligt onder een centimeter sneeuw ,  en dit op 12 september !  De bergtoppen rondom ons liggen er volledig wit bij.  We proberen dit  vast te leggen met een foto,  maar de mist is hardnekkig en verhindert mooie foto’s.

Het blijft de hele ochtend lichtjes miezerig sneeuwen.  We zitten ook redelijk hoog,  onze gps geeft  1075m weer op de RV50 die van Hol/Geilo naar Aurland gaat. Deze weg is zeker de moeite door zijn spectaculaire uitzichten en veelvuldige watervallen.  Deze weg is ook zeer rustig, er is weinig verkeer en over de volledige lengte hebben we geen enkele vrachtwagen gezien. 

Als we doorrijden gaat het lichtjes bergaf tot even voor Aurland, hier houden we halt om te middageten.  Hierna daalt het spectaculair,  met zo’n 10% naar beneden en met verschillende tunneltjes achter elkaar komen we aan in het vredig stadje Aurland.

We rijden meteen door naar Flåm omdat we gelezen hebben dat je in het station kunt beschikken over wifi.  In het station is het een komen en gaan van reizigers die met de flåmbana willen reizen.  We vinden een hoekje waar we de dagen 9 tot en met 11 bijbloggen.  Ook deze lijnen schrijven we in het station.

Het weerbericht voor de volgende dagen is niet zo gunstig.   We zullen dus wat moeten overleggen wat we de volgende dagen gaan doen…

Het stopt wat met regenen en we beslissen daarom om wat te wandelen in Flåm.  We stappen naar een waterval in de buurt (met regenjas en paraplu).

Het pad naar de waterval is steil, modderig en moeilijk begaanbaar.  Het uitschuiven ligt voor de hand, en daarom beslissen we om toch maar weer terug naar Flåm te gaan en een plaatsje voor de nacht te zoeken.

De camping in flåm is redelijk duur.  215 kronen alleen maar om te staan (deel door 7.3 voor euro's), komt daarbij elektriciteit en douches en je komt rap aan 275 kronen.  Alle parkings in Flåm hebben het verbod om te parkeren na 22u.  Dus rijden we wat verder en vinden een parkeerplaatsje dichtbij  Undredal.  Het is niet helemaal rustig maar goed… je mag ook niet altijd het uiterste verwachten.

Regen, regen en nog eens regen.  Naar Finse met het treintje zien we niet meer zo goed zitten.  Trouwens, Finse kan je ook via de ander kant (via Flåm) bereiken.  We rijden daarom terug naar Geilo, doen de boodschappen voor enkele dagen en gaan op weg via de RV 50 naar Flåm. 

Onderweg zien we een parkeerplaats met kaartje van een wandeling naar de Hivjufossen.  Een waterval waar we reeds een klein beetje van kunnen zien.  De waterval valt zo’n 250 m naar beneden.  Het bord geeft ook aan dat de weg ernaar toe steil en moeilijk begaanbaar is.

We kijken naar de lucht, en we gaan het risico nemen.  Geen paraplu mee, wel een lichte regenjas.  En ja, het pad is steil.  Al na enkele minuten komt het stoom uit onze oren… oef, we voelen onze leeftijd!

Het pad kruist ook enkele bergriviertjes waar je al springend van steen op steen moet overheen zien te geraken.  Nelly doet haar uiterste best, maar ze raakt er ook over.

… We houden vol, en bereiken ook de waterval.  Boven schrijven we dan ook fier onze namen in het gastenboek dat aan een boom is bevestigd.  Door de weerspiegeling van de zon zien we de regenbogen verschijnen in de waterval.  Heel mooi.

De weg terug naar beneden is minder vermoeiend, maar je moet toch goed opletten waar je je voeten plaatst op die glibberige stenen.  Het is al na 5u als we terug in Vroem aankomen.

We besluiten dan ook maar om te stoppen zodra er zich een mooi plaatsje aandient… en na enkele km kunnen we stoppen op een parking juist voor een tunnel.  We zien sneeuwhoopjes liggen op korte afstand van Vroem… het lonkt… misschien gooien we wel sneeuwballen morgen!

De drukte viel al bij al goed mee.  ’s Nachts was er weinig vrachtverkeer.  We worden wakker onder een zwaar bewolkte hemel.

Vermits we toch in het Hardanger gebied zijn willen we daar ook gaan wandelen.  Van Haugastol kan je met het treintje naar Finse.  De meeste toeristen doen dit met de fiets en kunnen dan terug fietsen naar Haugastol of naar Flåm. Wij willen daar gaan wandelen.  Maar als we bij het station van Haugastøl aankomen zien we dat we het treintje juist gemist hebben.  Het volgende is pas rond 15h en dat vinden we wel wat laat.

We zijn dan maar gaan wandelen op de Rallarvegen vanuit Haugastøl richting Finse.  Een rustige weg langs meertjes en hier en daar nog een zomerhuisje.  De totale afstand tot Finse bedraagt 28km.  Dit is natuurlijk wat te ver, we zijn dan ook na zo’n 7 a 8km omgedraaid.  De lucht bleef grijs en we waren weerom pas in Vroem en het begon te regenen.  De weergoden zijn ons weer goed gezind geweest.

En vermits we daar op de parkeerplaats goed geslapen hebben, keren we daar terug naar toe.  Morgen willen we dan wel met het treintje naar Finse…! Het vertrek om 10u45. 

Vanuit de camping vertrekken we richting Geilo.  Onderweg stoppen we  aan een riviertje dat snelstromend over rotsen naar beneden klettert.   Het is fris vanwege de wind en de zon die regelmatig achter de wolken verdwijnt, maar toch nog net warm genoeg om buiten te eten aan de oever van de rivier. 

Nelly vind een plaatsje om haar hart op te halen.  Ze verzalmelt alle overbodige brochures en met wat hout erbij brand ze alles op aan de rand van de rivier.

Het is al na 16u wanneer we verder rijden.  In Geilo proberen we een staanlplaatsje te vinden voor de nacht.  Enkel bij het station is nog plaats voor lange tijdsparkering.  Maar we vinden dit toch te ongezellig en blijven nog wat doorrijden.

Deze weg (rv 7 van Geilo naar Odda)  gaat door het Hardanger reservaat  en heeft weinig of geen mogelijkheden om van de weg af te slaan.  We stoppen op een parkeerplaats net achter Haugastol. 

De lucht is bewolkt en daardoor gelukkig weer minder koud.  De temperatuur wijst 9° voor buiten.  We verwarmen Vroem  alvorens onder de wol te kruipen.

Reizen met een camper doet je ook heel goed bewust worden van je energieverbuik.  Water, stroom gas en afvalproduktie.  Dit is onze 2^de lange reis en we leren met alles heel spaarzaam om te gaan.  Stroom is het moeilijkste om te doseren.  Je kan de batterijen maar opladen door te rijden of je aan te sluiten op een externe stroombron.  De “led” lampjes verbruiken niet veel, maar toch, zelfs met een extra batterij moeten we er niet te slordig mee omspringen.  En in de avondschemering is een kaarsje best gezellig.

 De waterpomp, de ventilator voor de verwarming, alles moet goed in de gaten worden gehouden.  Zo kunnen we het wel enkele dagen volhouden op dezelfde plaats.

Alleen de gas is het minste van onze problemen.  Met 2 flessen LPG komen we makkelijk 2 maanden toe, zelfs met af en toe te verwarmen.  Waterverbruik  is in Noorwegen ook geen probleem omdat je op verschillende plaatsen drinkwater kunt inslaan.  Voor het ander water zijn er ruim voldoende meren en rivieren om je voorraad aan te vullen.

Je staat versteld hoeveel afval je produceert.  Thuis kip je dit gewoon in de vuilbak, maar die heb je niet aan boord, dus zie je je afval groeien met elk verbruik hoe klein ook.  Gelukkig zijn er in de steden en dorpen wel containers waar je alles (gescheiden) kwijt kunt. 

Wanneer we wakker worden schijnt het zonnetje weer aan de hemel.  De temperatuur is gelukkig wat gestegen.  Heel de nacht heeft het hevig gewaaid.  Het leek wel of  we terug in Ierland waren.  Vroem schudde heen en weer tot 's morgens, dan is de wind wat gaan liggen.

De wandeling die we willen doen leidt naar de Gaustatoppen. De Noren weten ook dat het hier mooi is en ze houden ook van wandelen.  Met bosjes komen de auto's aangereden om zich nu ook op de parking te installeren en voor 10u is ie al helemaal volzet. 

De Gaustatoppen is de hoogste bergtop van Zuid-Noorwegen (1883m).  Het pad ziet bijna zwart van de wandelaars die zich allemaal naar de top begeven. 

Wij willen het wat rustiger aan doen en rond het meer wandelen dat een beetje verder aan onze voeten ligt.  Maar wel halen we onze dikke winterjassen uit de koffer want die hebben we ondanks de zon toch nodig (  ) wegens de strakke koude wind.
Maar na een uurtje stappen merken we dat de ondergrond te zompig is en natte voeten willen we nu toch wel vermijden.  We keren om en begeven ons dan maar alsnog in de richting van de top.

De klim is niet zo moeilijk, maar het pad slingert omhoog over keien en is op sommige plaatsen erg smal. Het hoogteverschil is ongeveer 700m, eigenlijk wel best te doen.  (5u zegt de brochure) Door ons late vertrek naar boven kruisen we de dalers. Achter ons drummen jongeren en kinderen die ons uiteindelijk voorbijsteken en dat hindert soms wel.

Na 2 uurtjes klimmen vinden we het voor ons voldoende en besluiten terug te keren.  We hebben de top dus niet gehaald, maar moet dit? De uitzichten waren grandioos en we hebben ervan genoten.

Terug bij Vroem wringen we ons door de propvolle parking richting Miland waar we ons installeren op een camping met nederlandstalige uitbaters. 

We hebben gaandeweg al begrepen dat Noorwegen een pak duurder is dan Zweden, de camping dus ook. (diesel +/- 2€, een brood 4€, blikje bier 0,5l = 4€...) 
Tja, de was moet toch eens gedaan worden en vermits er geen wasserettes zijn... Eén machine was + drogen = 10€ en daar komen we lang niet mee toe.

Maar de mooie natuur is onbetaalbaar, gratis en het "allemansrecht" is zoals in Zweden ook in Noorwegen van toepassing. Vrij camperen mag, zolang je maar niemand hindert, geen dieren verstoort en niets in de natuur vernietigt. En daar maken we natuurlijk heel veel gebruik van.

Een mooie dag kondigt zich aan.  We hebben de wekker gezet om zeker nog zoveel mogelijk te kunnen genieten.  Om 9u10 moeten we ons reppen om de metro naar het centrum te halen.

Oslo is ook een stad van musea.  Veel te veel om die allemaal te bezoeken daarom splitsen we ons op.  Nelly gaat naar het natuurkundig museum en ik naar het Kon-Tiki museum. 

De dag die zich zo mooi aankondigde verandert al snel in een grijze hemel.  We hebben noch regenjas, noch paraplu bij.  Maar niets weerhoudt ons van onze doelstellingen.

Nelly neemt haar tijd en bekijkt de talrijke mineralen van over de hele wereld met argusogen.  Ze zou hier nog dagen kunnen verblijven. 

Het Kon-Tiki museum vertelt over de lotgenoten van Thor Heyerdahl die met een vlot de oceaan is overgestoken van Peru naar de Paaseilanden. Hij deed dit met een vlot gemaakt uit materialen van vroeger om aan te tonen dat inwoners van Zuid-Amerika wel degelijk in staat waren om dergelijk reis te ondernemen en de Polynesische eilande te bevolken.  Er wordt ook reclame gemaakt voor een pas uitgebrachte film die momenteel in de zalen van Oslo loop : de Kon-Tiki.  Voor de liefhebbers, ik zou niet aarzelen : een aanrader!

Vermits ik eerder klaar ben dan Nelly bezoek ik nog het stadhuis, het filmmuseum en het operagebouw.  Het operagebouw is splinternieuw.  Een hypermodern gebouw waar men van de grond tot op het dak kan wandelen en een wijds zicht heeft over Oslo.

Het filmuseum toont de evolutie van de film… van stomme film tot heden.  Maar ook de evolutie van de censuur.  Een gemonteerde film met alle gecensureerde fragmenten uit de beginjaren tot in de 80er jaren… echt  amusant om te zien.

In het stadhuis loopt een tentoonstelling van schilderwerken en collages.  Mooi vond ik een collage van foto’s van Bush overschilderd met andere taferelen.  Ludiek in alle geval.

Tegen 16u komen we samen op de afgesproken plaats.  Het is koud geworden en de lucht kondigt niet veel goeds aan.

Als we rond 6u in Vroem aankomen begint het te regenen zodra we de deur van Vroem toedoen!  Is dit geen geluk?

Het waaide redelijk hard deze nacht.  Zelfs zo erg dat de camperbaas ons gisterenavond is komen verwittigen dat het water vermoedelijk over de oever zou lopen en we ons best wat achteruit zouden plaatsen.

Uiteindelijk was het niet zo erg, het water is maar enkele meters over de oever gelopen zonder schade.  Beter zo natuurlijk.

Na onze koffie besloten we een ander plaats op te zoeken.  Bij Holmenkollen hadden we een grote parking gezien en we wilden daar gaan overnachten.  Vermits de 24u dagpasje tot daar reikt gaan we namiddag naar het arboretum in de stad.

Op het spoor staat een ticketautomaat die werkt met bankkaart.  Maar hoe we het ook proberen, een ticket krijgen we er niet uit.  Dus dan maar als zwart-rijders naar Oslo centraal gereden en ons daar de pasjes aangeschaft.  Deze pasjes worden pas actief na je eerste incheckbeurt.  Dus kunnen we de start van de 24u nog wat uitstellen.

Het arboretum valt tegen.  Gelukkig is het zonnig genoeg om te wandelen in dit park, maar ja, we hebben in België ook al een arboretum gezien en zijn vermoedelijk hierdoor al wat gewend (of verwend?)

Vermits het zonnetje aangenaam blijft schijnen beslissen we om de boot te nemen naar Bygdøynes vanaf  Pipervika.  Op simpel vertoon van onze 24h pas mogen we de overtocht maken.  Leuk als het zo mooi weer is.  Bij Hulk Aveny wandelen we tot aan het Vikingskipshuset.  Hier staan nog oorspronkelijke vikingschepen tentoongesteld.

Rond 17u nemen we de boot terug.  Weer worden onze ticketten nog niet gevalideerd.  Geen probleem, we kunnen dus morgen makkelijk nog een dag sporen in Oslo. 

In Holmenkollen slapen we hoog bij de skischans.  Het is er een beetje kouder dan beneden in de binnenstad.  12° rond 21u. 

Paniek bij het wakker worden.  Het regent al bijna de hele nacht en als we naar buiten kijken is het heel somber en grijs. En we hebben 2 nachten bijgeboekt... was dit nu wel verstandig? 

We stellen onze plannen wat bij en vertrekken gewapend met paraplu, lange broek en truien eerst naar Holmenkollen.  Dit is de fameuze ski-schans van Oslo die op een 20' rijden met de metro te bezoeken is.
Naarmate we de Holmenkollen naderen zien we dat de hemel begint open te trekken en de zon meer en meer begint te schijnen.  Ik (René) heb dus de hele dag met die paraplu tevergeefs liggen rondzeulen, maar ja toch maar beter dan dat je hem permanent nodig hebt.

Wat een zicht, als je boven op de schans staat en die steile wand voor je naar beneden ziet gaan, voel je de kriebels al tot in je tenen.  Voor de skieërs is dit een zwarte piste in het kwadraat.  Ik ga hier nooit van mijn leven af. Hoe leren die skieërs dat?

Beneden is er een simulator waar je de sprong op de schans kunt ervaren.  Ik denk er even over na om dit te proberen, maar als ik er 2 jongedames lijkbleek zie uitkomen, is mijn beslissing gauw gemaakt.

(Voor de TA collega's onder de lezers, hier bij de schans zal de  conferentie plaatsvinden in juli volgend jaar. Het hotel ligt op 500 m van de schans.)

Als we Holmenkollen verlaten is het al middag en schijnt de zon tussen kleine plakjes wolken.  We beslissen daarom om naar het Vigiland park te gaan.  Iedereen die Oslo heeft bezocht zal zich de beelden wel herinneren die Vigiland hier heeft ontworpen.  

Deze beelden tonen de volledige menselijke levenscyclus en de hiermee gepaard gaande intieme relaties tussen mannen, vrouwen en kinderen op elke leeftijd.
Elk beeld is naakt, en dat heeft Vigiland vermoedelijk ook willen uitdrukken.  De mens als mensensoort.  Mooi en ontroerend.

We verblijven dan ook ettelijke uren in dit park en keren rond 6u terug naar Vroem om nog even in de zon aan de kade gezellig een aperitiefje te drinken.

Morgen dus nog een dag in Oslo...met of zonder paraplu!

PS : we hebben in enkele winkels al gevraagd naar een prepaid stick voor internet gebruik. Helaas voorlopig niet beschikbaar (of onvindbaar).  Als we Oslo verlaten (vermoedelijk morgenavond) kan de regelmatige update mogelijkerwijs wat vertraagd worden.

Groetjes


  

De regen tikt tegen de ramen en er staat een flinke wind.  Naarmate de dag vordert klaart het op en krijgen we zo’n 20°.  We nestelen ons aan het haventje in Arvika, waar de rust is weergekeerd.

Terwijl Vroem uitkijkt over het meer schrijven we de blog bij en ruilen we onze Zweden-wegenkaarten voor die van Noorwegen.

Over een uurtje vertrekken we richting Oslo, waar we in de late namiddag willen aankomen.  Eerst de administratie in orde brengen om de Noorse « Autopass » te activeren die nodig is om Oslo binnen te rijden en de wegentaks automatisch te laten registreren.

De internetstick die we hier kochten, werkt niet in Noorwegen.  Die zullen we in of rond Oslo wel vinden.  Pas dan kunnen we ons dagboek op de blog weer aanvullen.

Tien op tien en een bank vooruit voor de Zweeds weersvoorspellers!  Met rugzak en boterhammen trekken we de hele dag de natuur in.  Het bos ligt er op sommige plaatsen slijkerig bij. 

We picknicken aan het meertje (Stora Gla) waar we in 2006 een week met de tent verbleven.  Toen was het te koud om te zwemmen en dat gaat René vandaag eens inhalen.

Uiteindelijk kunnen we de wandeling niet afmaken wegens teveel diepe plassen.  Dan maar de hele weg terug, maar dat geeft niet als je je in zo’n mooi stukje natuur bevindt.

Deze nacht willen we doorbrengen in Arvika aan de haven.  Daar ontvangen we genoeg internetverbinding om onze blog morgen bij te schrijven want morgen zou het weer minder goed weer zijn. 

En opnieuw maken we een grote camperfout – we leren het toch niet af hé… Het is zaterdagavond en de discotheek draait op volle toeren.  Rondom ons horen we jongeren uitgelaten op en af rijden.  Rond middernacht zien we het niet meer zitten.  We stappen uit ons bed, doen alle gordijntjes open, raampjes dicht en vertrekken.

Camper-regel nummer 1 : overnacht niet in een stad op weekendavond als je niet van plan bent om mee te gaan fuiven.

Camper-regel nummer 2 : bij een kerkhof heb je veel kans op een rustige nacht.  Dat vinden we in Algå, met bijbehorende kerk, op enkele km van Arvika.

We vallen meteen in slaap… en het rare is : geen kerkklok die ons wakker luidt… zouden er hier op zondag geen missen zijn ?

Zoals voorspeld - alweer juist – blijft het vandaag droog.  De zon piept regelmatig vrolijk tussen de wolken.  We nestelen ons in Lenungshammer aan de rand van het "Glaskogen Naturreservat" en wandelen in het natuurgebied.  De plaatsjes waar we enkele jaren geleden met de tent campeerden roepen herinneringen op.   Glaskogen was onze eerste kennismaking met Zweden en de uitgestrekte natuurgebieden van het land.  Sindsdien komen we hier graag terug als we in de buurt zijn.

Het lijkt of er sindsdien veel kabouters in het bos zijn komen wonen.  Sommige paddestoelen steken mooi en kleurrijk af tegen het donkere mos.

We blijven  hier slapen, want morgen willen we ten volle genieten van een zonnige warme dag, zoals voorspeld wordt.

De Zweedse weersvoorspellers kennen hun vak!  In de gietende regen vroemen we naar Degerfors.  Terwijl we picknicken genieten we door de raampjes van het uitzicht. 

Vanaf enkele kilometers vóór Kristinehamn roepen de affiches en folders ons reeds toe om de « picassosculptuur » te gaan bekijken.  Zelfs de weergoden doen mee, want zolang wij daar rondlopen stopt het met regenen.

Hoe komt een kunstwerk van Picasso dáár terecht, zul je je wel afvragen.  Het antwoord wordt in ‘t lang en in ‘t breed over de verschillende infoborden verspreid.

Een zekere Bengt Olson ontmoette de kunstenaar in Frankrijk en was onder de indruk van zijn artistiek talent, in het bijzonder die beroemde sculptuur.  Terug thuis in Kristinehamn legde hij in de gemeeteraad een brillant idee voor : « als wij nu eens zo’n kunstwerk naar hier haalden, zou dat geen goede publiciteit zijn voor onze stad ?".  Het stadsbestuur nam contact op met Picasso en stuurde hem foto’s, filmpjes en volksmuziek om hem kennis te laten maken met de sfeer van de omgeving.  Daarna schreven ze hem een geïllustreerde brief met de woorden : « Wat zou je ervan vinden als jouw sculptuur hier in Kristinehamn in Scandinavië zou prijken ?  Wil jet het laten overbrengen naar hier ? »

Picasso’s antwoord wordt, met illustratie van de brief in zijn handschrift, fier getoond aan ieder die het wil lezen : « Oui, Picasso, 7/07/1964. »

Midzomer 1965 werd de 15m hoge sculptuur geplaatst.

Aan de omvang van het terrein te zien, de vele banken en een kiosk, was dat een goed idee van Olson en het stadsbestuur.

De weergoden beslissen om Karlstad te onthouden voor een andere keer. 
De campergids beschrijft een pracht van een plaats bij « Scanskog ».  « Zo mooi, en zo rustig, geen verkeer ! » schrijven ze.

Het terrein oogt ruim en het is best wel mooi.  We pletsen door het zompige gras voor enkele foto’s.  Maar stilaan valt het ons op dat de weg vrij druk is.  Het donderend geraas van vrachtwagens elke 3 minuten is er teveel aan.  We zijn dat niet meer gewoon ! Na het avondeten zetten we alles vast en vroemen we verder, van het ene bos naar het andere meer.

Zweden telt weinig wegen.  De zanderige zijwegjes brengen je onmiddellijk in een bosrijke of landelijke omgeving.  Dan stopt die weg plots aan een huis.  We wisten het al maar bleven geloven in een uitzondering.

Heel toevallig slagen we erin om Vroem te parkeren op een zijstrookje van een boswegje.  Rust, stilte en de maan die zorgt voor nachtverlichting.

Deze nacht heeft het heel wat geregend.  De regen tikte op het dak van Vroem.  ‘s Morgens bij het ontwaken was het nog wat bewolkt maar tegen 10h was de hemel volledig opgeklaard.  We beslissen daarom om eerst nog maar ergens in de buurt een wandeling te gaan maken en te profiteren van het zonnige weer,  want als de Zweedse weersvoorspellers hun  job goed gedaan hebben, gaat het morgen regenen .  Waar het gisteren nog maximum 16° was, is het bij ons vertrek al ruim over 18°. 

Wandelpaden  zijn er in Zweden genoeg, perfect voor mensen die met rugzak het land willen doorkruisen . Voor ons niet zo gemakkelijk om te weten waar we moeten  beginnen.

We zien dat er in de buurt een « bergslagsleden » pad is dat loopt over 28 mijl (een zweedse mijl is 10km) en is verdeeld over 17 etappes.  We starten bij een kloosterruïne aan het Borasjön meer.

Het pad loopt eerst langs een snelweg hetgeen ons danig stoort en ons bijna doet besluiten om terug te keren, doch na enkele flinke passen in het bos en langs kleine paadjes door schouderhoog gras is er van het lawaai nog nauwelijks iets te merken.

Er stond aangegeven dat er  een bron zou zijn zo’n 6km verwijderd van het startpunt.  Dit zouden we makkelijk kunnen overbruggen. (jaja, we moeten wel nog terug he !)

En ja, we geraken bij het bronnetje, helaas blijkt het water toch niet zo zuiver.  We gaan dan maar met onze eigen drankjes terug naar Vroem.

Het was een vrij vermoeiende tocht.  Door het bos met al de wortels boven de aarde en na de hevige regenval was het nogal glibberig.

Om 11h op pad met de boterhammetjes en rond 16h terug aan Vroem, toch niet zo slecht he.  De zon is ons de hele tocht blijven vergezellen.

We zoeken en vinden een plaatsje  in Degerfors, we staan aan een meer, weerom helemaal alleen.  De aanschaf van onze Campergids blijkt toch wel een goede inverstering. 

De  ochtend is bewolkt en het voelt een stuk frisser. In Finspång en omgeving valt niet veel te beleven en dit somber weer is ideaal om dan maar verder te rijden.

Askersund ligt aan het noordelijke uiteinde van het Vätternmeer. We stappen naar een toeristisch bureau om folders te rapen. Tot onze verrassing ligt er zelfs één in het Nederlands.

We vinden veel info over Tiveden Nationaal Park. Maar dan moeten we te ver naar het zuiden en we willen ongeveer richting Oslo volgen. Vanaf daar willen we Zuid- Noorwegen verkennen. Volgende keer komen dan Midden Noorwegen en Midden Zweden aan de beurt.

We willen via Karlstad naar Arvika en in Arjäng de Noorse grens oversteken.

Geen zin om voor de derde keer op rij op zoek te gaan naar een slaapplaats. Dus halen we onze campergids van onder het stof. We komen terecht in de buurt van Laxå, aan een meertje. Het is hier mooi, rustig, een plaats om tot zonsondergang buiten te zitten. Maar het is winderig en koud: 16 graden, niet gezellig buiten.

De weergoden wachten geduldig tot we enkele foto’s gemaakt hebben. Dan laten ze zich helemaal gaan met herfstweer. Dus maken wij het binnen gezellig, warm en droog in ons Vroemeke.

De wind huilt en de de kabels van de masten aan de zeilbootjes in de haven  rammelen nog veel luider. Maar… het regent niet meer!

Naarmate we verder rijden trekt de hemel open en wanneer we Nörrköping binnenrijden zien we de stad onder een staalblauwe hemel. We kunnen weer kuieren in de zon, zonder jas en zonder trui. Wie had dat gisteren kunnen voorspellen ?

We volgen een veelbelovende wegwijzer naar een cactustuin. Dat komt komisch over wanneer je pas enkele maanden geleden de cactussen in Spanje zomaar langs de weg  in de vorm van reuzeplanten aantrof. Stel je voor, cactussen in open lucht in Zweden! Maar de infoborden zijn zo dwingend dat we maar eens gaan kijken.

En ja, het loont de moeite. In een parkje ligt een heuse plantenschilderij, gemaakt van verschillende soorten cactussen. We denken dat de meeste plantjes niet winterhard zijn, dus moeten ze dat elk jaar opnieuw maken.

Opnieuw moeten we veel rijden, sukkelen en zoeken eer we een avondplaatsje vinden. Uiteindelijk komen we terecht op een schiereilandje bij Finspång, tegenover de Sint Maria kerk.

Een boer die nog laat aan het werk was komt zijn tractor parkeren. Daarna zien of horen we niemand meer.

De was, die van miserie over het bed uitgespreid lag is… droog!  Hoera!

Het geluk zit in de kleine dingen toch ?

We vroemen vanuit Söderköping richting  Södra Finnö, het uiterste puntje van het schiereiland  « Skargård ».

In Torra ontdekken we een prachtig plaatsje aan het Sandfjärdenmeer. In het bos is een plaatsje, net groot genoeg en horizontaal genoeg voor Vroem, knus bij een bank onder de bomen. Vijftig meter verder staat nog een bank op de rotsige ondergrond bij het water. Hier gaan we picnicken. We kijken uit op een plaatsje waar je makkelijk het water in kan om te zwemmen, tot René’s grote vreugde...  In de verte zien we een haventje met enkele bootjes.

Eindelijk kunnen we in het bos met veel tralala heel onze was uithangen, nu we hier toch alleen zijn. Weet je nog wel, twee dagen geleden hebben we aan het haventje  in Mem, waar de droogkast kapot is,  de wasmachine gebruikt. Bij gebrek aan « uithangmogelijkheden » hebben we onze was dan maar nat meegenomen. Maar zie je wel, zolang je er maar in blijft geloven komt er vroeg of laat wel een oplossing naar je toe!

Dit plaatsje is perfect!

René haalt zijn zwembroek uit. Nelly haalt meteen haar fototoestel tevoorschijn, in afwachting tot haar man het water in gaat. Vroem moet ook op de foto voor de blog… want kijk toch eens mensen, wij hebben zojuist het Aards Paradijs gevonden!

Maar « mooie liedjes duren niet lang », vertelt een Vlaamse uitdrukking, en het blijkt nog waar te zijn ook…

In enkele minuten betrekt de hemel  en barst een hevig onweer los. Vlug de natte was weer in de zak stoppen en wegwezen!

Onder de stortregen en het gekletter van hagelbollen vroemen we langzaam verder.

Wat hebben we geluk gehad! Waren we een uur later vertrokken of had het onweer ‘s nachts losgebarsten, dan zouden we ons vastgereden hebben in de modder.

Voor een avondplaatsje kunnen we de tijd nemen want het is nog maar 16 uur. We verkennen het andere deel van het schiereiland. Op de kaart eindigt de weg in Vrångo aan het binnenwater. Enkele bootjes dobberen aan de kant. Rustiger bestaat niet. We vinden een plaatsje waar Vroem net kan staan, met zicht op het water met de bootjes… naast een container met grof afval. « Geen mooi zicht », mijmeren we, «  we vinden vast wel een beter plaatsje ».

Wat zijn we toch verwend, niet ?

Om half negen ( !) komen we, na veel zoeken en rijden, in Arkösund, nipt op tijd om een zwaar bewolkte zonsondergang te fotograferen.

De was wordt over een veel te klein droogrekje gepropt. Het rekje kan boven de tafel hangen terwijl wij slapen.