|
De Zweedse
weersvoorspellers kennen hun vak!
In de gietende regen vroemen we naar Degerfors. Terwijl we picknicken genieten we door de
raampjes van het uitzicht. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Vanaf
enkele kilometers vóór Kristinehamn roepen de affiches en folders ons reeds toe
om de « picassosculptuur » te gaan bekijken. Zelfs de weergoden doen mee, want zolang wij
daar rondlopen stopt het met regenen.
Hoe komt
een kunstwerk van Picasso dáár terecht, zul je je wel afvragen. Het antwoord wordt in t lang en in t breed over
de verschillende infoborden verspreid.
Een zekere
Bengt Olson ontmoette de kunstenaar in Frankrijk en was onder de indruk van zijn
artistiek talent, in het bijzonder die beroemde sculptuur. Terug thuis in Kristinehamn legde hij in de
gemeeteraad een brillant idee voor : « als wij nu eens zon kunstwerk
naar hier haalden, zou dat geen goede publiciteit zijn voor onze stad ?". Het stadsbestuur nam contact op met Picasso
en stuurde hem fotos, filmpjes en volksmuziek om hem kennis te laten maken
met de sfeer van de omgeving. Daarna
schreven ze hem een geïllustreerde brief met de woorden : « Wat
zou je ervan vinden als jouw sculptuur hier in Kristinehamn in Scandinavië zou
prijken ? Wil jet het laten overbrengen
naar hier ? »
Picassos
antwoord wordt, met illustratie van de brief in zijn handschrift, fier getoond
aan ieder die het wil lezen : « Oui, Picasso, 7/07/1964. »
Midzomer
1965 werd de 15m hoge sculptuur geplaatst.
Aan de
omvang van het terrein te zien, de vele banken en een kiosk, was dat een goed
idee van Olson en het stadsbestuur.
De
weergoden beslissen om Karlstad te onthouden voor een andere keer.
De campergids beschrijft een pracht van een
plaats bij « Scanskog ». « Zo
mooi, en zo rustig, geen verkeer ! » schrijven ze.
Het terrein
oogt ruim en het is best wel mooi. We
pletsen door het zompige gras voor enkele fotos. Maar stilaan valt het ons op dat de weg vrij
druk is. Het donderend geraas van vrachtwagens
elke 3 minuten is er teveel aan. We zijn
dat niet meer gewoon ! Na het avondeten zetten we alles vast en vroemen we
verder, van het ene bos naar het andere meer.
Zweden telt
weinig wegen. De zanderige zijwegjes brengen
je onmiddellijk in een bosrijke of landelijke omgeving. Dan stopt die weg plots aan een huis. We wisten het al maar bleven geloven in een
uitzondering.
Heel
toevallig slagen we erin om Vroem te parkeren op een zijstrookje van een
boswegje. Rust, stilte en de maan die
zorgt voor nachtverlichting.
|
