We vroemen vanuit Söderköping richting  Södra Finnö, het uiterste puntje van het schiereiland  « Skargård ».xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

In Torra ontdekken we een prachtig plaatsje aan het Sandfjärdenmeer. In het bos is een plaatsje, net groot genoeg en horizontaal genoeg voor Vroem, knus bij een bank onder de bomen. Vijftig meter verder staat nog een bank op de rotsige ondergrond bij het water. Hier gaan we picnicken. We kijken uit op een plaatsje waar je makkelijk het water in kan om te zwemmen, tot René’s grote vreugde...  In de verte zien we een haventje met enkele bootjes.

Eindelijk kunnen we in het bos met veel tralala heel onze was uithangen, nu we hier toch alleen zijn. Weet je nog wel, twee dagen geleden hebben we aan het haventje  in Mem, waar de droogkast kapot is,  de wasmachine gebruikt. Bij gebrek aan « uithangmogelijkheden » hebben we onze was dan maar nat meegenomen. Maar zie je wel, zolang je er maar in blijft geloven komt er vroeg of laat wel een oplossing naar je toe!

Dit plaatsje is perfect!

René haalt zijn zwembroek uit. Nelly haalt meteen haar fototoestel tevoorschijn, in afwachting tot haar man het water in gaat. Vroem moet ook op de foto voor de blog… want kijk toch eens mensen, wij hebben zojuist het Aards Paradijs gevonden!

Maar « mooie liedjes duren niet lang », vertelt een Vlaamse uitdrukking, en het blijkt nog waar te zijn ook…

In enkele minuten betrekt de hemel  en barst een hevig onweer los. Vlug de natte was weer in de zak stoppen en wegwezen!

Onder de stortregen en het gekletter van hagelbollen vroemen we langzaam verder.

Wat hebben we geluk gehad! Waren we een uur later vertrokken of had het onweer ‘s nachts losgebarsten, dan zouden we ons vastgereden hebben in de modder.

Voor een avondplaatsje kunnen we de tijd nemen want het is nog maar 16 uur. We verkennen het andere deel van het schiereiland. Op de kaart eindigt de weg in Vrångo aan het binnenwater. Enkele bootjes dobberen aan de kant. Rustiger bestaat niet. We vinden een plaatsje waar Vroem net kan staan, met zicht op het water met de bootjes… naast een container met grof afval. « Geen mooi zicht », mijmeren we, «  we vinden vast wel een beter plaatsje ».

Wat zijn we toch verwend, niet ?

Om half negen ( !) komen we, na veel zoeken en rijden, in Arkösund, nipt op tijd om een zwaar bewolkte zonsondergang te fotograferen.

De was wordt over een veel te klein droogrekje gepropt. Het rekje kan boven de tafel hangen terwijl wij slapen.