Een mooie dag kondigt zich aan.  We hebben de wekker gezet om zeker nog zoveel mogelijk te kunnen genieten.  Om 9u10 moeten we ons reppen om de metro naar het centrum te halen.

Oslo is ook een stad van musea.  Veel te veel om die allemaal te bezoeken daarom splitsen we ons op.  Nelly gaat naar het natuurkundig museum en ik naar het Kon-Tiki museum. 

De dag die zich zo mooi aankondigde verandert al snel in een grijze hemel.  We hebben noch regenjas, noch paraplu bij.  Maar niets weerhoudt ons van onze doelstellingen.

Nelly neemt haar tijd en bekijkt de talrijke mineralen van over de hele wereld met argusogen.  Ze zou hier nog dagen kunnen verblijven. 

Het Kon-Tiki museum vertelt over de lotgenoten van Thor Heyerdahl die met een vlot de oceaan is overgestoken van Peru naar de Paaseilanden. Hij deed dit met een vlot gemaakt uit materialen van vroeger om aan te tonen dat inwoners van Zuid-Amerika wel degelijk in staat waren om dergelijk reis te ondernemen en de Polynesische eilande te bevolken.  Er wordt ook reclame gemaakt voor een pas uitgebrachte film die momenteel in de zalen van Oslo loop : de Kon-Tiki.  Voor de liefhebbers, ik zou niet aarzelen : een aanrader!

Vermits ik eerder klaar ben dan Nelly bezoek ik nog het stadhuis, het filmmuseum en het operagebouw.  Het operagebouw is splinternieuw.  Een hypermodern gebouw waar men van de grond tot op het dak kan wandelen en een wijds zicht heeft over Oslo.

Het filmuseum toont de evolutie van de film… van stomme film tot heden.  Maar ook de evolutie van de censuur.  Een gemonteerde film met alle gecensureerde fragmenten uit de beginjaren tot in de 80er jaren… echt  amusant om te zien.

In het stadhuis loopt een tentoonstelling van schilderwerken en collages.  Mooi vond ik een collage van foto’s van Bush overschilderd met andere taferelen.  Ludiek in alle geval.

Tegen 16u komen we samen op de afgesproken plaats.  Het is koud geworden en de lucht kondigt niet veel goeds aan.

Als we rond 6u in Vroem aankomen begint het te regenen zodra we de deur van Vroem toedoen!  Is dit geen geluk?

Het waaide redelijk hard deze nacht.  Zelfs zo erg dat de camperbaas ons gisterenavond is komen verwittigen dat het water vermoedelijk over de oever zou lopen en we ons best wat achteruit zouden plaatsen.

Uiteindelijk was het niet zo erg, het water is maar enkele meters over de oever gelopen zonder schade.  Beter zo natuurlijk.

Na onze koffie besloten we een ander plaats op te zoeken.  Bij Holmenkollen hadden we een grote parking gezien en we wilden daar gaan overnachten.  Vermits de 24u dagpasje tot daar reikt gaan we namiddag naar het arboretum in de stad.

Op het spoor staat een ticketautomaat die werkt met bankkaart.  Maar hoe we het ook proberen, een ticket krijgen we er niet uit.  Dus dan maar als zwart-rijders naar Oslo centraal gereden en ons daar de pasjes aangeschaft.  Deze pasjes worden pas actief na je eerste incheckbeurt.  Dus kunnen we de start van de 24u nog wat uitstellen.

Het arboretum valt tegen.  Gelukkig is het zonnig genoeg om te wandelen in dit park, maar ja, we hebben in België ook al een arboretum gezien en zijn vermoedelijk hierdoor al wat gewend (of verwend?)

Vermits het zonnetje aangenaam blijft schijnen beslissen we om de boot te nemen naar Bygdøynes vanaf  Pipervika.  Op simpel vertoon van onze 24h pas mogen we de overtocht maken.  Leuk als het zo mooi weer is.  Bij Hulk Aveny wandelen we tot aan het Vikingskipshuset.  Hier staan nog oorspronkelijke vikingschepen tentoongesteld.

Rond 17u nemen we de boot terug.  Weer worden onze ticketten nog niet gevalideerd.  Geen probleem, we kunnen dus morgen makkelijk nog een dag sporen in Oslo. 

In Holmenkollen slapen we hoog bij de skischans.  Het is er een beetje kouder dan beneden in de binnenstad.  12° rond 21u. 

Paniek bij het wakker worden.  Het regent al bijna de hele nacht en als we naar buiten kijken is het heel somber en grijs. En we hebben 2 nachten bijgeboekt... was dit nu wel verstandig? 

We stellen onze plannen wat bij en vertrekken gewapend met paraplu, lange broek en truien eerst naar Holmenkollen.  Dit is de fameuze ski-schans van Oslo die op een 20' rijden met de metro te bezoeken is.
Naarmate we de Holmenkollen naderen zien we dat de hemel begint open te trekken en de zon meer en meer begint te schijnen.  Ik (René) heb dus de hele dag met die paraplu tevergeefs liggen rondzeulen, maar ja toch maar beter dan dat je hem permanent nodig hebt.

Wat een zicht, als je boven op de schans staat en die steile wand voor je naar beneden ziet gaan, voel je de kriebels al tot in je tenen.  Voor de skieërs is dit een zwarte piste in het kwadraat.  Ik ga hier nooit van mijn leven af. Hoe leren die skieërs dat?

Beneden is er een simulator waar je de sprong op de schans kunt ervaren.  Ik denk er even over na om dit te proberen, maar als ik er 2 jongedames lijkbleek zie uitkomen, is mijn beslissing gauw gemaakt.

(Voor de TA collega's onder de lezers, hier bij de schans zal de  conferentie plaatsvinden in juli volgend jaar. Het hotel ligt op 500 m van de schans.)

Als we Holmenkollen verlaten is het al middag en schijnt de zon tussen kleine plakjes wolken.  We beslissen daarom om naar het Vigiland park te gaan.  Iedereen die Oslo heeft bezocht zal zich de beelden wel herinneren die Vigiland hier heeft ontworpen.  

Deze beelden tonen de volledige menselijke levenscyclus en de hiermee gepaard gaande intieme relaties tussen mannen, vrouwen en kinderen op elke leeftijd.
Elk beeld is naakt, en dat heeft Vigiland vermoedelijk ook willen uitdrukken.  De mens als mensensoort.  Mooi en ontroerend.

We verblijven dan ook ettelijke uren in dit park en keren rond 6u terug naar Vroem om nog even in de zon aan de kade gezellig een aperitiefje te drinken.

Morgen dus nog een dag in Oslo...met of zonder paraplu!

PS : we hebben in enkele winkels al gevraagd naar een prepaid stick voor internet gebruik. Helaas voorlopig niet beschikbaar (of onvindbaar).  Als we Oslo verlaten (vermoedelijk morgenavond) kan de regelmatige update mogelijkerwijs wat vertraagd worden.

Groetjes


  

De regen tikt tegen de ramen en er staat een flinke wind.  Naarmate de dag vordert klaart het op en krijgen we zo’n 20°.  We nestelen ons aan het haventje in Arvika, waar de rust is weergekeerd.

Terwijl Vroem uitkijkt over het meer schrijven we de blog bij en ruilen we onze Zweden-wegenkaarten voor die van Noorwegen.

Over een uurtje vertrekken we richting Oslo, waar we in de late namiddag willen aankomen.  Eerst de administratie in orde brengen om de Noorse « Autopass » te activeren die nodig is om Oslo binnen te rijden en de wegentaks automatisch te laten registreren.

De internetstick die we hier kochten, werkt niet in Noorwegen.  Die zullen we in of rond Oslo wel vinden.  Pas dan kunnen we ons dagboek op de blog weer aanvullen.

Tien op tien en een bank vooruit voor de Zweeds weersvoorspellers!  Met rugzak en boterhammen trekken we de hele dag de natuur in.  Het bos ligt er op sommige plaatsen slijkerig bij. 

We picknicken aan het meertje (Stora Gla) waar we in 2006 een week met de tent verbleven.  Toen was het te koud om te zwemmen en dat gaat René vandaag eens inhalen.

Uiteindelijk kunnen we de wandeling niet afmaken wegens teveel diepe plassen.  Dan maar de hele weg terug, maar dat geeft niet als je je in zo’n mooi stukje natuur bevindt.

Deze nacht willen we doorbrengen in Arvika aan de haven.  Daar ontvangen we genoeg internetverbinding om onze blog morgen bij te schrijven want morgen zou het weer minder goed weer zijn. 

En opnieuw maken we een grote camperfout – we leren het toch niet af hé… Het is zaterdagavond en de discotheek draait op volle toeren.  Rondom ons horen we jongeren uitgelaten op en af rijden.  Rond middernacht zien we het niet meer zitten.  We stappen uit ons bed, doen alle gordijntjes open, raampjes dicht en vertrekken.

Camper-regel nummer 1 : overnacht niet in een stad op weekendavond als je niet van plan bent om mee te gaan fuiven.

Camper-regel nummer 2 : bij een kerkhof heb je veel kans op een rustige nacht.  Dat vinden we in Algå, met bijbehorende kerk, op enkele km van Arvika.

We vallen meteen in slaap… en het rare is : geen kerkklok die ons wakker luidt… zouden er hier op zondag geen missen zijn ?

Zoals voorspeld - alweer juist – blijft het vandaag droog.  De zon piept regelmatig vrolijk tussen de wolken.  We nestelen ons in Lenungshammer aan de rand van het "Glaskogen Naturreservat" en wandelen in het natuurgebied.  De plaatsjes waar we enkele jaren geleden met de tent campeerden roepen herinneringen op.   Glaskogen was onze eerste kennismaking met Zweden en de uitgestrekte natuurgebieden van het land.  Sindsdien komen we hier graag terug als we in de buurt zijn.

Het lijkt of er sindsdien veel kabouters in het bos zijn komen wonen.  Sommige paddestoelen steken mooi en kleurrijk af tegen het donkere mos.

We blijven  hier slapen, want morgen willen we ten volle genieten van een zonnige warme dag, zoals voorspeld wordt.

De Zweedse weersvoorspellers kennen hun vak!  In de gietende regen vroemen we naar Degerfors.  Terwijl we picknicken genieten we door de raampjes van het uitzicht. 

Vanaf enkele kilometers vóór Kristinehamn roepen de affiches en folders ons reeds toe om de « picassosculptuur » te gaan bekijken.  Zelfs de weergoden doen mee, want zolang wij daar rondlopen stopt het met regenen.

Hoe komt een kunstwerk van Picasso dáár terecht, zul je je wel afvragen.  Het antwoord wordt in ‘t lang en in ‘t breed over de verschillende infoborden verspreid.

Een zekere Bengt Olson ontmoette de kunstenaar in Frankrijk en was onder de indruk van zijn artistiek talent, in het bijzonder die beroemde sculptuur.  Terug thuis in Kristinehamn legde hij in de gemeeteraad een brillant idee voor : « als wij nu eens zo’n kunstwerk naar hier haalden, zou dat geen goede publiciteit zijn voor onze stad ?".  Het stadsbestuur nam contact op met Picasso en stuurde hem foto’s, filmpjes en volksmuziek om hem kennis te laten maken met de sfeer van de omgeving.  Daarna schreven ze hem een geïllustreerde brief met de woorden : « Wat zou je ervan vinden als jouw sculptuur hier in Kristinehamn in Scandinavië zou prijken ?  Wil jet het laten overbrengen naar hier ? »

Picasso’s antwoord wordt, met illustratie van de brief in zijn handschrift, fier getoond aan ieder die het wil lezen : « Oui, Picasso, 7/07/1964. »

Midzomer 1965 werd de 15m hoge sculptuur geplaatst.

Aan de omvang van het terrein te zien, de vele banken en een kiosk, was dat een goed idee van Olson en het stadsbestuur.

De weergoden beslissen om Karlstad te onthouden voor een andere keer. 
De campergids beschrijft een pracht van een plaats bij « Scanskog ».  « Zo mooi, en zo rustig, geen verkeer ! » schrijven ze.

Het terrein oogt ruim en het is best wel mooi.  We pletsen door het zompige gras voor enkele foto’s.  Maar stilaan valt het ons op dat de weg vrij druk is.  Het donderend geraas van vrachtwagens elke 3 minuten is er teveel aan.  We zijn dat niet meer gewoon ! Na het avondeten zetten we alles vast en vroemen we verder, van het ene bos naar het andere meer.

Zweden telt weinig wegen.  De zanderige zijwegjes brengen je onmiddellijk in een bosrijke of landelijke omgeving.  Dan stopt die weg plots aan een huis.  We wisten het al maar bleven geloven in een uitzondering.

Heel toevallig slagen we erin om Vroem te parkeren op een zijstrookje van een boswegje.  Rust, stilte en de maan die zorgt voor nachtverlichting.

Deze nacht heeft het heel wat geregend.  De regen tikte op het dak van Vroem.  ‘s Morgens bij het ontwaken was het nog wat bewolkt maar tegen 10h was de hemel volledig opgeklaard.  We beslissen daarom om eerst nog maar ergens in de buurt een wandeling te gaan maken en te profiteren van het zonnige weer,  want als de Zweedse weersvoorspellers hun  job goed gedaan hebben, gaat het morgen regenen .  Waar het gisteren nog maximum 16° was, is het bij ons vertrek al ruim over 18°. 

Wandelpaden  zijn er in Zweden genoeg, perfect voor mensen die met rugzak het land willen doorkruisen . Voor ons niet zo gemakkelijk om te weten waar we moeten  beginnen.

We zien dat er in de buurt een « bergslagsleden » pad is dat loopt over 28 mijl (een zweedse mijl is 10km) en is verdeeld over 17 etappes.  We starten bij een kloosterruïne aan het Borasjön meer.

Het pad loopt eerst langs een snelweg hetgeen ons danig stoort en ons bijna doet besluiten om terug te keren, doch na enkele flinke passen in het bos en langs kleine paadjes door schouderhoog gras is er van het lawaai nog nauwelijks iets te merken.

Er stond aangegeven dat er  een bron zou zijn zo’n 6km verwijderd van het startpunt.  Dit zouden we makkelijk kunnen overbruggen. (jaja, we moeten wel nog terug he !)

En ja, we geraken bij het bronnetje, helaas blijkt het water toch niet zo zuiver.  We gaan dan maar met onze eigen drankjes terug naar Vroem.

Het was een vrij vermoeiende tocht.  Door het bos met al de wortels boven de aarde en na de hevige regenval was het nogal glibberig.

Om 11h op pad met de boterhammetjes en rond 16h terug aan Vroem, toch niet zo slecht he.  De zon is ons de hele tocht blijven vergezellen.

We zoeken en vinden een plaatsje  in Degerfors, we staan aan een meer, weerom helemaal alleen.  De aanschaf van onze Campergids blijkt toch wel een goede inverstering. 

De  ochtend is bewolkt en het voelt een stuk frisser. In Finspång en omgeving valt niet veel te beleven en dit somber weer is ideaal om dan maar verder te rijden.

Askersund ligt aan het noordelijke uiteinde van het Vätternmeer. We stappen naar een toeristisch bureau om folders te rapen. Tot onze verrassing ligt er zelfs één in het Nederlands.

We vinden veel info over Tiveden Nationaal Park. Maar dan moeten we te ver naar het zuiden en we willen ongeveer richting Oslo volgen. Vanaf daar willen we Zuid- Noorwegen verkennen. Volgende keer komen dan Midden Noorwegen en Midden Zweden aan de beurt.

We willen via Karlstad naar Arvika en in Arjäng de Noorse grens oversteken.

Geen zin om voor de derde keer op rij op zoek te gaan naar een slaapplaats. Dus halen we onze campergids van onder het stof. We komen terecht in de buurt van Laxå, aan een meertje. Het is hier mooi, rustig, een plaats om tot zonsondergang buiten te zitten. Maar het is winderig en koud: 16 graden, niet gezellig buiten.

De weergoden wachten geduldig tot we enkele foto’s gemaakt hebben. Dan laten ze zich helemaal gaan met herfstweer. Dus maken wij het binnen gezellig, warm en droog in ons Vroemeke.

De wind huilt en de de kabels van de masten aan de zeilbootjes in de haven  rammelen nog veel luider. Maar… het regent niet meer!

Naarmate we verder rijden trekt de hemel open en wanneer we Nörrköping binnenrijden zien we de stad onder een staalblauwe hemel. We kunnen weer kuieren in de zon, zonder jas en zonder trui. Wie had dat gisteren kunnen voorspellen ?

We volgen een veelbelovende wegwijzer naar een cactustuin. Dat komt komisch over wanneer je pas enkele maanden geleden de cactussen in Spanje zomaar langs de weg  in de vorm van reuzeplanten aantrof. Stel je voor, cactussen in open lucht in Zweden! Maar de infoborden zijn zo dwingend dat we maar eens gaan kijken.

En ja, het loont de moeite. In een parkje ligt een heuse plantenschilderij, gemaakt van verschillende soorten cactussen. We denken dat de meeste plantjes niet winterhard zijn, dus moeten ze dat elk jaar opnieuw maken.

Opnieuw moeten we veel rijden, sukkelen en zoeken eer we een avondplaatsje vinden. Uiteindelijk komen we terecht op een schiereilandje bij Finspång, tegenover de Sint Maria kerk.

Een boer die nog laat aan het werk was komt zijn tractor parkeren. Daarna zien of horen we niemand meer.

De was, die van miserie over het bed uitgespreid lag is… droog!  Hoera!

Het geluk zit in de kleine dingen toch ?

We vroemen vanuit Söderköping richting  Södra Finnö, het uiterste puntje van het schiereiland  « Skargård ».

In Torra ontdekken we een prachtig plaatsje aan het Sandfjärdenmeer. In het bos is een plaatsje, net groot genoeg en horizontaal genoeg voor Vroem, knus bij een bank onder de bomen. Vijftig meter verder staat nog een bank op de rotsige ondergrond bij het water. Hier gaan we picnicken. We kijken uit op een plaatsje waar je makkelijk het water in kan om te zwemmen, tot René’s grote vreugde...  In de verte zien we een haventje met enkele bootjes.

Eindelijk kunnen we in het bos met veel tralala heel onze was uithangen, nu we hier toch alleen zijn. Weet je nog wel, twee dagen geleden hebben we aan het haventje  in Mem, waar de droogkast kapot is,  de wasmachine gebruikt. Bij gebrek aan « uithangmogelijkheden » hebben we onze was dan maar nat meegenomen. Maar zie je wel, zolang je er maar in blijft geloven komt er vroeg of laat wel een oplossing naar je toe!

Dit plaatsje is perfect!

René haalt zijn zwembroek uit. Nelly haalt meteen haar fototoestel tevoorschijn, in afwachting tot haar man het water in gaat. Vroem moet ook op de foto voor de blog… want kijk toch eens mensen, wij hebben zojuist het Aards Paradijs gevonden!

Maar « mooie liedjes duren niet lang », vertelt een Vlaamse uitdrukking, en het blijkt nog waar te zijn ook…

In enkele minuten betrekt de hemel  en barst een hevig onweer los. Vlug de natte was weer in de zak stoppen en wegwezen!

Onder de stortregen en het gekletter van hagelbollen vroemen we langzaam verder.

Wat hebben we geluk gehad! Waren we een uur later vertrokken of had het onweer ‘s nachts losgebarsten, dan zouden we ons vastgereden hebben in de modder.

Voor een avondplaatsje kunnen we de tijd nemen want het is nog maar 16 uur. We verkennen het andere deel van het schiereiland. Op de kaart eindigt de weg in Vrångo aan het binnenwater. Enkele bootjes dobberen aan de kant. Rustiger bestaat niet. We vinden een plaatsje waar Vroem net kan staan, met zicht op het water met de bootjes… naast een container met grof afval. « Geen mooi zicht », mijmeren we, «  we vinden vast wel een beter plaatsje ».

Wat zijn we toch verwend, niet ?

Om half negen ( !) komen we, na veel zoeken en rijden, in Arkösund, nipt op tijd om een zwaar bewolkte zonsondergang te fotograferen.

De was wordt over een veel te klein droogrekje gepropt. Het rekje kan boven de tafel hangen terwijl wij slapen.

De zon moet deze ochtend flink haar best doen om de dakramen van Vroem op te warmen, tot wij eindelijk wakker worden.

Hier heerst de volledige stilte en het lijkt alsof niemand die stilte wil verbreken.  De wandelaars en de andere campeerders maken geen lawaai.  Namiddag wandelen we langs het Göta kanaal dat met de bloemen, riet en eendjes eerder op een rivier lijkt.

In Mem zijn geen winkels, dus doen we onze boodschappen in Söderköping.  Tot nu toe valt het ons op dat er in de zweedse  warenhuizen geen achtergrondmuziek speelt.  Ook hier is het rustig, net als de mensen. 
Alle plastic drankflessen zijn petflessen.  In elk warenhuis staat een automaat waarin je die kwijt kan, net als alle drankblikjes.  Voor een petfles krijg je 2kr terug, een blikje brengt 1kr op. (1Euro = +/- 8 kr)

In elk dorp of stad staat minstens één afvalparkje, waar men veel uitgebreider sorteert dan bij ons. 

We willen richting Oostzee, een van de eilandenarchipels bezoeken.   Maar voor we het beseffen is ook deze dag weer omgevlogen.

« Ons plaatsje » langs het Götekanaal in Söderköping is nog vrij...

 We prullen wat aan de blog die soms gekke sprongen maakt als we teksten en foto’s plaatsen.

Maar de aanhouders  winnen !

Terwijl we picknicken langs het Göta kanaal schuiven zeilbootjes en motorbootjes voorbij.  Er is weinig wind en een aangenaam zonnetje verwarmt ons.

In Mem loopt het Göta kanaal doorheen de laatste sluis in de Oostzee.   Daar willen we  naartoe, nu we toch zo kort bij de zee zijn.

We treffen een van de meest schilderachtige plekjes aan die we tot nu toe gezien hebben.  Het kanaal wordt breder en achter de horizon is de zee.  Er is ook een klein haventje.  Even na onze aankomst worden we getracteerd op zo maar eventjes 3 regenbogen, die achtereenvolgens aan de hemel verschijnen.  Wat een mooie kleurschakering over het water !

We hadden vernomen dat hier plaats is voor campers en daar maakt Vroem graag gebruik van, even later gevolgd door enkele grote dikke vrienden. (Campers waar Vroem 2X in kan)

Je mag hier gratis verblijven, maar indien we betalen kunnen we wat water nemen, sanitair gebruiken en… een wasmachine.  Komt dat goed uit zeg ! Maar er is één probleem.  Op de droogkast staat « kapot ».  Onze drang om te wassen is echter te groot.  Maar hoe gaan we alles droogkrijgen ?  Dit is een haventje, dus een openbare plaats waar bezoekers af en aan rijden.  Daar hang je geen was uit.  Dit is Spanje niet, daar doen ze dat overal.  Maar hier zie je geen was hangen.  Bij nader inzien blijken wij de enigen te zijn die de wasmachine gebruiken.  Hoe gaan we dat oplossen ?  We vinden beslist wel wat… wordt vervolgd.

Voor  we gaan eten komt er een toerist met de fiets op ons toegestapt en vraagt of wij Engels spreken.  We horen dat hij niet engelstalig is en daarom antwoorden we : Frans, Duits, Nederlands,Eengels… wat je maar kiest.  En wel verduiveld : « Spaans » antwoord hij.  Dus : hablamos español ! Hij verschiet zich een ongeluk… dit had hij nooit verwacht.  Hij (Fernando) zet zich bij ons aan de tafel en we babbelen wat, en terwijl wij aanstalten maken om binnen te gaan zitten (20h30) gaat hij zijn tent opzetten en nog eten koken.  Het blijft tenslotte een spanjaard he… Hij vraagt bij het afscheid hoe je « dank u » en « tot ziens » in het Zweeds zegt, en Nelly staat hem graag te woord.  Helaas hij krijgt de klanken moeilijk uitgesproken en we lachen allemaal…

We staan ergens aan de rand van Söderköping op een ruime parking op 100m van de stad en toch rustig aan de oever van het Götakanaal.  Aan de overkant van het kanaal ligt een steile groene stroook met bovenop een prieeltje met uitzicht over de stad.  De groene strook is een stukje natuurgebied dat met veel zorg bewaard wordt.

In het portaaltje van de kerk vinden we boeken, sierraden ( !), icoontjes, kaarsjes en prentkaarten.  Op het geldbusje staat : « betaal hier, dank U ».

Er zijn twee koptelefoons om de uitleg over de geschiedenis en ontstaan te beluisteren.  Op elk van de 3 orgels wordt ook muziek gespeeld dat je ook via de koptelefoons naar keuze kan beluisteren. (o.a. Bach)

Net als in het kerkje van het Vreta Klooster is hier ook een kinderhoekje met tekengerief, puzzels en boekjes die het jonge volkje laten kennismaken met de bijbelfiguren en verhalen.

Je bent niet in Söderköping geweest als je niet in het ijssalon « smultronstället » bent binnengegaan.  Hun ijsbekers zijn een toeristische attractie.  De foto hier stelt niets voor vergeleken met de gigantische coupes die we rondom ons voorbij zagen gaan.  Het zag er feestelijk uit en  het smaakte lekker.   Misschien kan daar in de toekomst   geen enkel  ader ijsje meer tegenop…. ?

De verschillende campers die ons op de parking kwamen vergezellen vertrekken één voor één.  Wij blijven hier nog eens overnachten.  We genieten van het vergezicht over het kanaal.  Door het andere raam zien we de stad, die indommelt in de avondschemering.  Söderköping bij nacht is even rustig als een nachtje in hartje natuurreservaat.

De dag begint stralend.  Vlug alles mee naar buiten nemen voor een ontbijt in het groen.  Te laat, de hemel betrekt en het voelt meteen heel wat frissser.

We begeven ons naar Norsholm voor een wandeling in het gelijknamige natuurpark.  Het piepkleine parkeerplaatsje tussen de bossen staat al vol.  Een vriendelijke boer die met zijn tractor voorbijkomt wijst ons de weg naar een ander  plaatsje in het bos.  « Als dat ook bezet is, kom dan maar gerust naar mijn woning.  Als ik maar langs kan met mijn tractor, dan mag je daar gerust staan ».

Langs de paden vinden we de uitleg over enkele burchten en huizen die hier hebben gestaan, met alle mogelijke info over wie hier leefde en wat er gebeurde.  Dat is wel nodig want het enige wat we zien is « een hoop stenen ».

Hoe dieper we in het bos in  wandelen,  hoe harder het regent.  Wanneer we terug in Vroem stappen zijn we doornat.

Onder de stromende regen bereiken we Söderköping.  In het toeristenbureau slaan we een nieuwe voorraad folders op.  Morgen zullen we het stadje verkennen.  Vanavond zijn we te moe.

Indrukwekkend om een boot doorheen al die sluizen te zien manoevreren.

We bezoeken het kloosterkerkje.  In het portaal ligt een plannetje met uitleg over elk beeld, elk nisje, elke schilderij, keurig genummerd, in 3 talen (Zweeds, Duits en Engels).  In dat portaal liggen ook prachtig geïllustreerde en dure boeken uitgestald, met prijsetiket.  Er staat een kistje met een gleufje om het geld in te deponeren.  Er is niemand  in de buurt te bespeuren die zou controleren dat de betaling ook wel  gebeurt.

Binnen in het kerkje vinden we nog meer uitleg.  Het is alsof een gids je rondleidt en boeiend vertelt over de geschiedenis van het gebouw.

 Na wat zoeken en heen en weer rijden vinden we het natuurpark Timmerö, op 7 km van Linköping.  We willen van hieruit de stad bezoeken en daarna hier komen slapen.  Voor we verder rijden wil ik  Nelly – even de omgeving verkennen.  Enkele minuten later snel ik terug naar Vroem, waar René al lang zit te wachten om te vertrekken.  Mijn verhaal is sterk  genoeg om hem uit zijn Vroem te krijgen.  Via een brugje bereiken we een hutje dat  uitkijkt over een meer, met zwanen.  Een overdekte opening zorgt ervoor dat de dieren ons niet opmerken.  We kunnen ze dus rustig volgen in al hun doen en laten.  Je kan eeuwig blijven fotograferen in dit natuurgebied.

Het is druk in Linköping.  Overal trekken groepjes 1stejaarsstudenten rond met vragenlijsten, begeleid door 2de of 3dejaars.  Op het programma staan ook spelletjes, waarvan foto’s worden getrokken.

Gisteren begon het nieuwe schooljaar en akademiejaar hier in Zweden. 

In deze universiteitsstad treffen we meer terrasjes en restaurantjes.  Ook hier vinden we buiten enkele kerkjes, geen historische gebouwen maar wel veel ruimte en veel groen.

Het is nog steeds aangenaam warm -24°-. Tot de avondschemering zitten we op een bank aan het « zwanenmeer ».  Dan bevelen de muggen en knotjes ons om naar binnen te gaan.