Het was rustig deze nacht, op het tikken van de regen op ons dak na. Blij dat we toch wat gedaald zijn, anders zouden we wellicht enkele uurtjes vastgezeten hebben in de sneeuw.

Het hotel was inderdaad dicht, er brandde wel licht maar we veronderstellen dat dat een nachtlichtje was.

Als we opstaan, staan we letterlijk in de wolken. Als je op een zekere hoogte in de bergen staat is dit natuurlijk niet abnormaal. We zien wel hier en daar wat gaatjes komen in de wolken. Hopen maar dat de zon tevoorschijn komt! 

We rijden door naar Lom. Hier zien we onderweg nog een fantastisch plaatsje voor de toekomst. Lom is een klein stadje, en een bezoekje waard. Er staat een  staafkerkje en is de moeite om enkele foto’s te nemen. In de binnenstad is er ook een waterval waar je met een touw overheen kunt glijden (dead ride?). Niks voor ons hoor!  We eten ons boterhammetjes op bij het kerkje en vervolgen onze weg in de richting  van Otta.  

Op de kruising van de RV51 rijden we de Veslevassfjellet op. Weer een route die ons door een mooi berggebied leidt. Na enkele kilometers zien we een wegwijzer naar ‘Ridderspranget’. We vragen ons af wat dat bordje zou kunnen betekenen. Na een fikse daling met Vroem moeten we te voet verder. Wat blijk : het is een kloof met, jawel, een legende aan verbonden. Geen trollenverhaal deze keer. Het gaat over een ridder (Sigvat) die het lief stal van een andere ridder (Iva).  Iva liet zich niet doen en met een aantal manschappen ging hij achter Sigvat aan. Wat hij niet wist, was dat het meisje eigenlijk verliefd was op Sigvat. De twee ridders ontmoetten elkaar bij de kloof. Sigvat nam het meisje in zijn armen en sprong over de kloof. Iedereen die probeerde achter hem aan te springen duwde hij in de kloof. En zo kon Sigvat met zijn lief er vandoor gaan. (Er stond niet bij of ze lang en gelukkig verderleefden).

Van die kloof willen we ook wel wat foto’s trekken, maar het is niet makkelijk om erbij te komen. Gelukkig is het gestopt met regenen en kunnen we de kloof van naderbij bekijken.

Als we verder over de RV51 rijden zien we mooie landschappen verschijnen.  Meertjes omgeven door besneeuwde toppen. Ongeveer halverwege en op een hoogte van 1300m houden we halt. Het is zo mooi dat we beslissen te overnachten.  Het wordt wel koud (-1) maar Vroem kan dit makkelijk aan en verwarmt ons heel de nacht tot een gezellige warmte onder een sterrenhemel. ’s Avonds kijken we naar een aflevering van Wallander - we ontdekken dat Vroem ook als bioscoopzaal kan dienst doen.

En we staan weer alleen!

We kunnen niet anders dan in herhaling vallen maar de regen tikt onophoudelijk heel de nacht op ons dak. De omgeving is grijs en de wolke hangen dik rond de bergtoppen om ons heen.

We rijden de RV13 terug naar beneden en nemen de overzet om ons richting de rv 55 te begeven. Ook deze weg is een toeristische route en de moeite waard om gereden te worden. 

Als we de Sognefjellen oprijden beseffen we eerst nog niet tot welke hoogte deze weg gaat, maar na enig klimwerk verandert de regen in sneeuw. We rijden boven op deze bergweg letterlijk in een sneeuwstorm. We vinden het mooi en zouden hier willen overnachten, maar we zien de buitentemperatuur zakken tot 2° en het is nog maar 16u. Als die nog wat gaat zakken en de sneeuw blijft vallen, dan zitten we morgenvroeg misschien compleet vast omdat we geen winterbanden hebben.

Foto’s trekken is het enige wat we kunnen doen, zowel vanuit Vroem, al dan niet met een raampje open, of heel kort uitstappen en nog veel sneller terug in Vroem springen want de wind en de sneeuw maken het ijzig koud.

We rijden daarom verder tot we net onder de 1000m komen.  Andere mobilhomes komen ons tegemoet, maar als ze zien dat wij helemaal onder de sneeuw liggen, zien we er toch een aantal rechtsomkeer maken. Een wijze beslissing, denken we.

Op de parking van een hotel blijven we staan om te overnachten. Het hotel is gesloten, we vermoeden dus dat het geen probleem zal zijn om hier te blijven staan.  Het is nu 20u30 en de buitentemperatuur wijst 4,5 graden aan. Het regent zelfs niet meer. Zou dat zijn omdat we dichter bij Zweden komen?

Regen  zonder ophouden. Het is al de 4^e poging  dat we van de  Noorse natuur willen genieten en telkens raken we uitgeregend.

 We rijden verder op de RV13 tot op een plaatsje waar een wandeling begint naar de Likholefossen.  Mooie beelden hebben we niet kunnen maken.  De zon is niet van de partij en de paraplu is nodig om foto’s te kunnen trekken in de regen.  Er staat ook een wegwijzer naar de Hovsfossen, en ja die volgen we dan ook maar.  De paadjes zijn zo glibberig dat Nelly besluit om terug te keren.  Ik ga dan maar alleen verder.  Het zicht op de waterval is mooi en zeker de moeite.  Dit vastleggen op foto’s is niet makkelijk omdat de wind het opspattend water in de lens waait.

Het waait zo hard op de terugweg dat de paraplu vierkant plooit en daarmee zijn beste tijd heeft gehad.

Terug bij Vroem overleggen waar we nog naar toe willen in deze zondvloed.  We doen  nog een laatste poging richting kust maar na een tiental km keren we toch maar om.  De kranten die we zaterdag hebben kunnen raadplegen gaven regen voor de hele komende week.  Vandaar dat ons besluit toch wel overwogen is.  “Trop “ is teveel.

We besluiten dat het welletjes is geweest met de regen en gaan morgen richting Zweden om terug te keren richting Denemarken.  We hopen dat het daar wat droger is.

We rijden terug de RV13 op en vinden boven op de “Gaulartfjellet” een plaatsje op tarmac en daar blijven we overnachten. 

Nelly is tevreden, de was- en droogmachine werkt naar behoren.   Alles wordt weer bijgeladen en na het middageten kunnen we weer op weg.

In het centrum van Balestrand staat een merkwaardig kerkje dat we toch wel een bezoekje willen brengen.  Elk kerkje heeft haar geschiedenis, en ook dit.  Een Noor, van rijke afkomst, die trouwde met een Engelse Adellijke dame die besloten had om een kerkje te bouwen volgens Noorse normen doch onder heerschappij van de Engelse kerk .  Helaas stief de dame vroegtijdig en die Noor heeft dan maar uit liefde voor haar die ambities waargemaakt.  Bijzonder aan het kerkje is dat er nog wekelijks een  mis wordt opgedragen door een Engelstalige priester…. Zo zie je maar waartoe liefde kan leiden…

We rijden verder over de RV13.  Een van de toeristische wegen van Noorwegen.  Via heel  wat haarspeldbochten weer naar boven.  Daar op een parking houden we halt.  Het is nog vroeg, rond 16h, maar we beslissen om niet meer verder te rijden in de regen en wat te lezen.  Terwijl de regen op Vroem tikt houden wij een avondetentje bij kaarslicht . En daarna bij het invallen van de duisternis maar naar bed….

Het regende deze nacht , het regent deze morgen en de de besneeuwde bergtoppen liggen verscholen in de nevel.  Van deze wandeling moeten we ook afzien.  Zelfs met paraplu en regenjas zouden we niet propertjes terug aankomen.

We beslissen om niet verder te rijden op deze  “snøweg”.  We sliepen op zo’n 800 meter hoogte.  De weg stijgt nog tot 1300 meter, en we vrezen dat hier wel sneeuw zal bijzijn en zonder winterbanden is dit best niet aangenaam.

Terug in Aurdal nemen we dan toch maar de tunnel.  Ook dit is een rariteit : een tunnel van 25km, en dus de langste autotunnel van de wereld.  Hier heb je best geen tunnelvrees, want het duurt ongeveer 20’ voor we eruit zijn.

Het blijft regenen, pijpestelen.  En het is koud, zo’n 10°.  We beslissen dan maar om een camping te zoeken waar we kunnenw wassen.  De vorige camping was niet zo best meegevallen omdat het wasgoed nog nat uit de droogkast kwam, vandaar dat we wat voorzichtiger zijn met onze keuze.

We vinden er eentje in Balestrand, hiervoor moeten we wel twee ferry’s nemen, maar we hebben tijd, en dit is best ook eens leuk.

Op de camping is niemand aanwezig.  Er hangt een briefje (in het Nederlands!) “installeer U en betaal later”.  Dit doen we dus.

Als de eigenaar opduikt, wordt alles geregeld… wassen en drogen : op hoop van zegen!

De ochtend is grijs, en het regent te veel om het treintje te nemen en te voet de 20km van Myrdal naar Flåm te gaan stappen en om heen en terug te rijden met het treintje hadden we weining zin. 
Dus hebben we met regenjas en paraplu maar een wandeling gemaakt langs de fjord richting Aurdal.

Hierna rijden we richting Laerdal, maar we nemen niet de tunnel maar wel  de “snøweg” van Aurland naar Laerdal.  Deze tocht gaat over een weg die alleen in de zomer open is.  Ze gaat steil omhoog, is smal en heeft weining uitwijkmogelijkheden.  Via  heel wat haarspeldbochten bereiken we al snel  een hoogte met een spectaculair zicht op de Sognefjorden.

Na enkele km komen we op een parking aan met wandeling.  Hier blijven we overnachten en morgen maken we dan die wandeling in de bergen.

De avond is rustig, je hoort enkel belletjes van schapen in de verte… een joelende herder komt plotseling aangelopen om zijn schaapjes op het droge te brengen… daarna stilte… absolute stilte!

Wat een verrassing als we wakker worden.  Vroem ligt onder een centimeter sneeuw ,  en dit op 12 september !  De bergtoppen rondom ons liggen er volledig wit bij.  We proberen dit  vast te leggen met een foto,  maar de mist is hardnekkig en verhindert mooie foto’s.

Het blijft de hele ochtend lichtjes miezerig sneeuwen.  We zitten ook redelijk hoog,  onze gps geeft  1075m weer op de RV50 die van Hol/Geilo naar Aurland gaat. Deze weg is zeker de moeite door zijn spectaculaire uitzichten en veelvuldige watervallen.  Deze weg is ook zeer rustig, er is weinig verkeer en over de volledige lengte hebben we geen enkele vrachtwagen gezien. 

Als we doorrijden gaat het lichtjes bergaf tot even voor Aurland, hier houden we halt om te middageten.  Hierna daalt het spectaculair,  met zo’n 10% naar beneden en met verschillende tunneltjes achter elkaar komen we aan in het vredig stadje Aurland.

We rijden meteen door naar Flåm omdat we gelezen hebben dat je in het station kunt beschikken over wifi.  In het station is het een komen en gaan van reizigers die met de flåmbana willen reizen.  We vinden een hoekje waar we de dagen 9 tot en met 11 bijbloggen.  Ook deze lijnen schrijven we in het station.

Het weerbericht voor de volgende dagen is niet zo gunstig.   We zullen dus wat moeten overleggen wat we de volgende dagen gaan doen…

Het stopt wat met regenen en we beslissen daarom om wat te wandelen in Flåm.  We stappen naar een waterval in de buurt (met regenjas en paraplu).

Het pad naar de waterval is steil, modderig en moeilijk begaanbaar.  Het uitschuiven ligt voor de hand, en daarom beslissen we om toch maar weer terug naar Flåm te gaan en een plaatsje voor de nacht te zoeken.

De camping in flåm is redelijk duur.  215 kronen alleen maar om te staan (deel door 7.3 voor euro's), komt daarbij elektriciteit en douches en je komt rap aan 275 kronen.  Alle parkings in Flåm hebben het verbod om te parkeren na 22u.  Dus rijden we wat verder en vinden een parkeerplaatsje dichtbij  Undredal.  Het is niet helemaal rustig maar goed… je mag ook niet altijd het uiterste verwachten.

Regen, regen en nog eens regen.  Naar Finse met het treintje zien we niet meer zo goed zitten.  Trouwens, Finse kan je ook via de ander kant (via Flåm) bereiken.  We rijden daarom terug naar Geilo, doen de boodschappen voor enkele dagen en gaan op weg via de RV 50 naar Flåm. 

Onderweg zien we een parkeerplaats met kaartje van een wandeling naar de Hivjufossen.  Een waterval waar we reeds een klein beetje van kunnen zien.  De waterval valt zo’n 250 m naar beneden.  Het bord geeft ook aan dat de weg ernaar toe steil en moeilijk begaanbaar is.

We kijken naar de lucht, en we gaan het risico nemen.  Geen paraplu mee, wel een lichte regenjas.  En ja, het pad is steil.  Al na enkele minuten komt het stoom uit onze oren… oef, we voelen onze leeftijd!

Het pad kruist ook enkele bergriviertjes waar je al springend van steen op steen moet overheen zien te geraken.  Nelly doet haar uiterste best, maar ze raakt er ook over.

… We houden vol, en bereiken ook de waterval.  Boven schrijven we dan ook fier onze namen in het gastenboek dat aan een boom is bevestigd.  Door de weerspiegeling van de zon zien we de regenbogen verschijnen in de waterval.  Heel mooi.

De weg terug naar beneden is minder vermoeiend, maar je moet toch goed opletten waar je je voeten plaatst op die glibberige stenen.  Het is al na 5u als we terug in Vroem aankomen.

We besluiten dan ook maar om te stoppen zodra er zich een mooi plaatsje aandient… en na enkele km kunnen we stoppen op een parking juist voor een tunnel.  We zien sneeuwhoopjes liggen op korte afstand van Vroem… het lonkt… misschien gooien we wel sneeuwballen morgen!

De drukte viel al bij al goed mee.  ’s Nachts was er weinig vrachtverkeer.  We worden wakker onder een zwaar bewolkte hemel.

Vermits we toch in het Hardanger gebied zijn willen we daar ook gaan wandelen.  Van Haugastol kan je met het treintje naar Finse.  De meeste toeristen doen dit met de fiets en kunnen dan terug fietsen naar Haugastol of naar Flåm. Wij willen daar gaan wandelen.  Maar als we bij het station van Haugastøl aankomen zien we dat we het treintje juist gemist hebben.  Het volgende is pas rond 15h en dat vinden we wel wat laat.

We zijn dan maar gaan wandelen op de Rallarvegen vanuit Haugastøl richting Finse.  Een rustige weg langs meertjes en hier en daar nog een zomerhuisje.  De totale afstand tot Finse bedraagt 28km.  Dit is natuurlijk wat te ver, we zijn dan ook na zo’n 7 a 8km omgedraaid.  De lucht bleef grijs en we waren weerom pas in Vroem en het begon te regenen.  De weergoden zijn ons weer goed gezind geweest.

En vermits we daar op de parkeerplaats goed geslapen hebben, keren we daar terug naar toe.  Morgen willen we dan wel met het treintje naar Finse…! Het vertrek om 10u45. 

Vanuit de camping vertrekken we richting Geilo.  Onderweg stoppen we  aan een riviertje dat snelstromend over rotsen naar beneden klettert.   Het is fris vanwege de wind en de zon die regelmatig achter de wolken verdwijnt, maar toch nog net warm genoeg om buiten te eten aan de oever van de rivier. 

Nelly vind een plaatsje om haar hart op te halen.  Ze verzalmelt alle overbodige brochures en met wat hout erbij brand ze alles op aan de rand van de rivier.

Het is al na 16u wanneer we verder rijden.  In Geilo proberen we een staanlplaatsje te vinden voor de nacht.  Enkel bij het station is nog plaats voor lange tijdsparkering.  Maar we vinden dit toch te ongezellig en blijven nog wat doorrijden.

Deze weg (rv 7 van Geilo naar Odda)  gaat door het Hardanger reservaat  en heeft weinig of geen mogelijkheden om van de weg af te slaan.  We stoppen op een parkeerplaats net achter Haugastol. 

De lucht is bewolkt en daardoor gelukkig weer minder koud.  De temperatuur wijst 9° voor buiten.  We verwarmen Vroem  alvorens onder de wol te kruipen.

Reizen met een camper doet je ook heel goed bewust worden van je energieverbuik.  Water, stroom gas en afvalproduktie.  Dit is onze 2^de lange reis en we leren met alles heel spaarzaam om te gaan.  Stroom is het moeilijkste om te doseren.  Je kan de batterijen maar opladen door te rijden of je aan te sluiten op een externe stroombron.  De “led” lampjes verbruiken niet veel, maar toch, zelfs met een extra batterij moeten we er niet te slordig mee omspringen.  En in de avondschemering is een kaarsje best gezellig.

 De waterpomp, de ventilator voor de verwarming, alles moet goed in de gaten worden gehouden.  Zo kunnen we het wel enkele dagen volhouden op dezelfde plaats.

Alleen de gas is het minste van onze problemen.  Met 2 flessen LPG komen we makkelijk 2 maanden toe, zelfs met af en toe te verwarmen.  Waterverbruik  is in Noorwegen ook geen probleem omdat je op verschillende plaatsen drinkwater kunt inslaan.  Voor het ander water zijn er ruim voldoende meren en rivieren om je voorraad aan te vullen.

Je staat versteld hoeveel afval je produceert.  Thuis kip je dit gewoon in de vuilbak, maar die heb je niet aan boord, dus zie je je afval groeien met elk verbruik hoe klein ook.  Gelukkig zijn er in de steden en dorpen wel containers waar je alles (gescheiden) kwijt kunt. 

Wanneer we wakker worden schijnt het zonnetje weer aan de hemel.  De temperatuur is gelukkig wat gestegen.  Heel de nacht heeft het hevig gewaaid.  Het leek wel of  we terug in Ierland waren.  Vroem schudde heen en weer tot 's morgens, dan is de wind wat gaan liggen.

De wandeling die we willen doen leidt naar de Gaustatoppen. De Noren weten ook dat het hier mooi is en ze houden ook van wandelen.  Met bosjes komen de auto's aangereden om zich nu ook op de parking te installeren en voor 10u is ie al helemaal volzet. 

De Gaustatoppen is de hoogste bergtop van Zuid-Noorwegen (1883m).  Het pad ziet bijna zwart van de wandelaars die zich allemaal naar de top begeven. 

Wij willen het wat rustiger aan doen en rond het meer wandelen dat een beetje verder aan onze voeten ligt.  Maar wel halen we onze dikke winterjassen uit de koffer want die hebben we ondanks de zon toch nodig (  ) wegens de strakke koude wind.
Maar na een uurtje stappen merken we dat de ondergrond te zompig is en natte voeten willen we nu toch wel vermijden.  We keren om en begeven ons dan maar alsnog in de richting van de top.

De klim is niet zo moeilijk, maar het pad slingert omhoog over keien en is op sommige plaatsen erg smal. Het hoogteverschil is ongeveer 700m, eigenlijk wel best te doen.  (5u zegt de brochure) Door ons late vertrek naar boven kruisen we de dalers. Achter ons drummen jongeren en kinderen die ons uiteindelijk voorbijsteken en dat hindert soms wel.

Na 2 uurtjes klimmen vinden we het voor ons voldoende en besluiten terug te keren.  We hebben de top dus niet gehaald, maar moet dit? De uitzichten waren grandioos en we hebben ervan genoten.

Terug bij Vroem wringen we ons door de propvolle parking richting Miland waar we ons installeren op een camping met nederlandstalige uitbaters. 

We hebben gaandeweg al begrepen dat Noorwegen een pak duurder is dan Zweden, de camping dus ook. (diesel +/- 2€, een brood 4€, blikje bier 0,5l = 4€...) 
Tja, de was moet toch eens gedaan worden en vermits er geen wasserettes zijn... Eén machine was + drogen = 10€ en daar komen we lang niet mee toe.

Maar de mooie natuur is onbetaalbaar, gratis en het "allemansrecht" is zoals in Zweden ook in Noorwegen van toepassing. Vrij camperen mag, zolang je maar niemand hindert, geen dieren verstoort en niets in de natuur vernietigt. En daar maken we natuurlijk heel veel gebruik van.

Een mooie dag kondigt zich aan.  We hebben de wekker gezet om zeker nog zoveel mogelijk te kunnen genieten.  Om 9u10 moeten we ons reppen om de metro naar het centrum te halen.

Oslo is ook een stad van musea.  Veel te veel om die allemaal te bezoeken daarom splitsen we ons op.  Nelly gaat naar het natuurkundig museum en ik naar het Kon-Tiki museum. 

De dag die zich zo mooi aankondigde verandert al snel in een grijze hemel.  We hebben noch regenjas, noch paraplu bij.  Maar niets weerhoudt ons van onze doelstellingen.

Nelly neemt haar tijd en bekijkt de talrijke mineralen van over de hele wereld met argusogen.  Ze zou hier nog dagen kunnen verblijven. 

Het Kon-Tiki museum vertelt over de lotgenoten van Thor Heyerdahl die met een vlot de oceaan is overgestoken van Peru naar de Paaseilanden. Hij deed dit met een vlot gemaakt uit materialen van vroeger om aan te tonen dat inwoners van Zuid-Amerika wel degelijk in staat waren om dergelijk reis te ondernemen en de Polynesische eilande te bevolken.  Er wordt ook reclame gemaakt voor een pas uitgebrachte film die momenteel in de zalen van Oslo loop : de Kon-Tiki.  Voor de liefhebbers, ik zou niet aarzelen : een aanrader!

Vermits ik eerder klaar ben dan Nelly bezoek ik nog het stadhuis, het filmmuseum en het operagebouw.  Het operagebouw is splinternieuw.  Een hypermodern gebouw waar men van de grond tot op het dak kan wandelen en een wijds zicht heeft over Oslo.

Het filmuseum toont de evolutie van de film… van stomme film tot heden.  Maar ook de evolutie van de censuur.  Een gemonteerde film met alle gecensureerde fragmenten uit de beginjaren tot in de 80er jaren… echt  amusant om te zien.

In het stadhuis loopt een tentoonstelling van schilderwerken en collages.  Mooi vond ik een collage van foto’s van Bush overschilderd met andere taferelen.  Ludiek in alle geval.

Tegen 16u komen we samen op de afgesproken plaats.  Het is koud geworden en de lucht kondigt niet veel goeds aan.

Als we rond 6u in Vroem aankomen begint het te regenen zodra we de deur van Vroem toedoen!  Is dit geen geluk?

Het waaide redelijk hard deze nacht.  Zelfs zo erg dat de camperbaas ons gisterenavond is komen verwittigen dat het water vermoedelijk over de oever zou lopen en we ons best wat achteruit zouden plaatsen.

Uiteindelijk was het niet zo erg, het water is maar enkele meters over de oever gelopen zonder schade.  Beter zo natuurlijk.

Na onze koffie besloten we een ander plaats op te zoeken.  Bij Holmenkollen hadden we een grote parking gezien en we wilden daar gaan overnachten.  Vermits de 24u dagpasje tot daar reikt gaan we namiddag naar het arboretum in de stad.

Op het spoor staat een ticketautomaat die werkt met bankkaart.  Maar hoe we het ook proberen, een ticket krijgen we er niet uit.  Dus dan maar als zwart-rijders naar Oslo centraal gereden en ons daar de pasjes aangeschaft.  Deze pasjes worden pas actief na je eerste incheckbeurt.  Dus kunnen we de start van de 24u nog wat uitstellen.

Het arboretum valt tegen.  Gelukkig is het zonnig genoeg om te wandelen in dit park, maar ja, we hebben in België ook al een arboretum gezien en zijn vermoedelijk hierdoor al wat gewend (of verwend?)

Vermits het zonnetje aangenaam blijft schijnen beslissen we om de boot te nemen naar Bygdøynes vanaf  Pipervika.  Op simpel vertoon van onze 24h pas mogen we de overtocht maken.  Leuk als het zo mooi weer is.  Bij Hulk Aveny wandelen we tot aan het Vikingskipshuset.  Hier staan nog oorspronkelijke vikingschepen tentoongesteld.

Rond 17u nemen we de boot terug.  Weer worden onze ticketten nog niet gevalideerd.  Geen probleem, we kunnen dus morgen makkelijk nog een dag sporen in Oslo. 

In Holmenkollen slapen we hoog bij de skischans.  Het is er een beetje kouder dan beneden in de binnenstad.  12° rond 21u. 

Paniek bij het wakker worden.  Het regent al bijna de hele nacht en als we naar buiten kijken is het heel somber en grijs. En we hebben 2 nachten bijgeboekt... was dit nu wel verstandig? 

We stellen onze plannen wat bij en vertrekken gewapend met paraplu, lange broek en truien eerst naar Holmenkollen.  Dit is de fameuze ski-schans van Oslo die op een 20' rijden met de metro te bezoeken is.
Naarmate we de Holmenkollen naderen zien we dat de hemel begint open te trekken en de zon meer en meer begint te schijnen.  Ik (René) heb dus de hele dag met die paraplu tevergeefs liggen rondzeulen, maar ja toch maar beter dan dat je hem permanent nodig hebt.

Wat een zicht, als je boven op de schans staat en die steile wand voor je naar beneden ziet gaan, voel je de kriebels al tot in je tenen.  Voor de skieërs is dit een zwarte piste in het kwadraat.  Ik ga hier nooit van mijn leven af. Hoe leren die skieërs dat?

Beneden is er een simulator waar je de sprong op de schans kunt ervaren.  Ik denk er even over na om dit te proberen, maar als ik er 2 jongedames lijkbleek zie uitkomen, is mijn beslissing gauw gemaakt.

(Voor de TA collega's onder de lezers, hier bij de schans zal de  conferentie plaatsvinden in juli volgend jaar. Het hotel ligt op 500 m van de schans.)

Als we Holmenkollen verlaten is het al middag en schijnt de zon tussen kleine plakjes wolken.  We beslissen daarom om naar het Vigiland park te gaan.  Iedereen die Oslo heeft bezocht zal zich de beelden wel herinneren die Vigiland hier heeft ontworpen.  

Deze beelden tonen de volledige menselijke levenscyclus en de hiermee gepaard gaande intieme relaties tussen mannen, vrouwen en kinderen op elke leeftijd.
Elk beeld is naakt, en dat heeft Vigiland vermoedelijk ook willen uitdrukken.  De mens als mensensoort.  Mooi en ontroerend.

We verblijven dan ook ettelijke uren in dit park en keren rond 6u terug naar Vroem om nog even in de zon aan de kade gezellig een aperitiefje te drinken.

Morgen dus nog een dag in Oslo...met of zonder paraplu!

PS : we hebben in enkele winkels al gevraagd naar een prepaid stick voor internet gebruik. Helaas voorlopig niet beschikbaar (of onvindbaar).  Als we Oslo verlaten (vermoedelijk morgenavond) kan de regelmatige update mogelijkerwijs wat vertraagd worden.

Groetjes


  

De regen tikt tegen de ramen en er staat een flinke wind.  Naarmate de dag vordert klaart het op en krijgen we zo’n 20°.  We nestelen ons aan het haventje in Arvika, waar de rust is weergekeerd.

Terwijl Vroem uitkijkt over het meer schrijven we de blog bij en ruilen we onze Zweden-wegenkaarten voor die van Noorwegen.

Over een uurtje vertrekken we richting Oslo, waar we in de late namiddag willen aankomen.  Eerst de administratie in orde brengen om de Noorse « Autopass » te activeren die nodig is om Oslo binnen te rijden en de wegentaks automatisch te laten registreren.

De internetstick die we hier kochten, werkt niet in Noorwegen.  Die zullen we in of rond Oslo wel vinden.  Pas dan kunnen we ons dagboek op de blog weer aanvullen.

Tien op tien en een bank vooruit voor de Zweeds weersvoorspellers!  Met rugzak en boterhammen trekken we de hele dag de natuur in.  Het bos ligt er op sommige plaatsen slijkerig bij. 

We picknicken aan het meertje (Stora Gla) waar we in 2006 een week met de tent verbleven.  Toen was het te koud om te zwemmen en dat gaat René vandaag eens inhalen.

Uiteindelijk kunnen we de wandeling niet afmaken wegens teveel diepe plassen.  Dan maar de hele weg terug, maar dat geeft niet als je je in zo’n mooi stukje natuur bevindt.

Deze nacht willen we doorbrengen in Arvika aan de haven.  Daar ontvangen we genoeg internetverbinding om onze blog morgen bij te schrijven want morgen zou het weer minder goed weer zijn. 

En opnieuw maken we een grote camperfout – we leren het toch niet af hé… Het is zaterdagavond en de discotheek draait op volle toeren.  Rondom ons horen we jongeren uitgelaten op en af rijden.  Rond middernacht zien we het niet meer zitten.  We stappen uit ons bed, doen alle gordijntjes open, raampjes dicht en vertrekken.

Camper-regel nummer 1 : overnacht niet in een stad op weekendavond als je niet van plan bent om mee te gaan fuiven.

Camper-regel nummer 2 : bij een kerkhof heb je veel kans op een rustige nacht.  Dat vinden we in Algå, met bijbehorende kerk, op enkele km van Arvika.

We vallen meteen in slaap… en het rare is : geen kerkklok die ons wakker luidt… zouden er hier op zondag geen missen zijn ?

Zoals voorspeld - alweer juist – blijft het vandaag droog.  De zon piept regelmatig vrolijk tussen de wolken.  We nestelen ons in Lenungshammer aan de rand van het "Glaskogen Naturreservat" en wandelen in het natuurgebied.  De plaatsjes waar we enkele jaren geleden met de tent campeerden roepen herinneringen op.   Glaskogen was onze eerste kennismaking met Zweden en de uitgestrekte natuurgebieden van het land.  Sindsdien komen we hier graag terug als we in de buurt zijn.

Het lijkt of er sindsdien veel kabouters in het bos zijn komen wonen.  Sommige paddestoelen steken mooi en kleurrijk af tegen het donkere mos.

We blijven  hier slapen, want morgen willen we ten volle genieten van een zonnige warme dag, zoals voorspeld wordt.