Eigenlijk zouden we bij dit zonnig weer nog enkele dagen willen doorbrengen op het strand en op de kliffen. Maar we kiezen ervoor om te genieten van onze terugreis, in plaats van op de valreep in een hels tempo alle kilometers naar huis af te jakkeren. We rijden naar hartje Bilbao, waar we vorige zomer een tweedehandswinkeltje ontdekten, die voor enkele euros een vracht boeken verkoopt. Onderweg passeren we Oruña waar we ons middagmaal verorberen langs de rivier Pas. We zien hier een inwoner die een eeuwenoud balsbel aan het inoefenen is. Hij legt René de spelregels uit en René mag ook eens gooien... Het is echter niet zo makkelijk dan het er op het eerste zicht uitziet. Er is een ingewikkelde techniek voor nodig om die houten ballen van rond de 2kg met een draaibeweging omhoog te gooien en te laten neerkomen tussen de kegels. Hij glimlacht met René's geklungel en hij laat duidelijk zien waarom er wat meer oefening voor nodig is om dit onder de knie te krijgen.
Heel deze reis heeft René ernaar uitgekeken om zijn voorraad leesvoer in de Spaanse taal aan te vullen. De juf van de Spaanse les zal fier zijn op hem want hij doet het hier supergoed, vinden zelfs de Spanjaarden. We hebben geluk en kunnen Vroem parkeren op 200m van de winkel. Maar die 200m te voet is er teveel aan bij een temperatuur van 37°. Wanneer we terugkomen in Vroem is het daar 47°
Op 500m van Ondaroa staan we samen met andere campers aan een strandje. Bij 28° om 20 uur zal een terrasje toch gezellig zijn, denken we, en we wandelen naar de stad. Daar wacht ons een verrassing. Een massa Spanjaarden op een warme vrijdagavond kunnen al aardig lawaai maken. Voeg daarbij dat het vanavond feest is in Ondaroa. Midden in de stad staat een groot scherm opgesteld om de finale voetbalbeker te volgen: « El copa del Rey » Bilbao tegen Barcelona. De decibels zijn niet te tellen. Heel de stad gaat uit de bol omwille van de voetbalgekte. Iedereen, babys, kinderen, tieners, volwassenen en ouderen, zowel meisjes en vrouwen als jongens en mannen, draagt rood-wit gestreepte kleren: de kleuren van Bilbao.
René, die toevallig vanmorgen een rood bloesje aantrok - omdat het vanboven lag - lijkt erbij te horen. Een plaatsje op een terrasje kunnen we vergeten. Maar net als de meerderheid die geen plaats meer vond, halen we een biertje dat we op een van de banken uitdrinken. We stillen onze honger met lekkere Spaanse pinchos uit het vuistje. Later op de avond vinden we plaats aan een van de vier tafeltjes, binnen in een stampvol piepklein cafeetje. Daat staat een TV aan die het voetbalstadion laat zien waar de supporters binnenstromen. We horen de TV niet want een radio overstemt het geluid. De mensen in het café roepen zonder problemen daarboven uit. Wanneer de match begint betreuren we dat we geen oorstoppen hebben meegenomen. Maar ... na vier minuten scoort Barcelona al een doel. Het wordt wat stiller in het caféetje. We laten de voetbalfans verder feesten en wandelen naar Vroem, waar we rustig en goed slapen.
Het kleine strandje in Llanes ligt tussen rotsen en de kust is met rotsblokken bezaaid. Ook hier wacht ons achter elke draai een ander panorama. Na de wandeling bekomen we achter een rotsblok die de frisse wind tegenhoudt.
Dan rijden we naar Suances, waar vier ruime parkings uitkijken over de cliffen naar de zee. We kunnen een heel eind over de cliffen wandelen. Zelfs het bloementapijt dat we alleen in de Portugese Algarve hebben gezien, bedekt de rotsen, tot ze steil afbreken in de diepe zee. Soms zien we scheuren in de cliffen waarop we lopen, en in de diepte van die scheuren zien we de zee.
De avondschemering is windstil. De zon zakt in een nevel boven de oceaan. Enkele fanatieke surfers laten zich op de golven naar het strand drijven en komen uit het water. De krekels sjierpen en de vuurtoren stuurt haar schijnwerpers in de lucht. Samen met enkele andere campers genieten we van een rustige nacht.
De campinguitbater had gelijk: gisteren zou het wisselvallig maar droog blijven; vandaag volop zon. De Costa Verde is prachtig! Deze Spaanse kust bevat een mengeling van de rotsen en zandstrandjes uit de Portugese Algarve, overgoten met de groene bossen uit onze Ardennen. We wandelen in Vega aan een zandstrand met stroken keien. Die hebben we niet meer nodig want na 7 weken reizen hebben we meer dan genoeg stenen verzameld. Maar sommige keien zijn zo speciaal! Ze lijken doodgewone ruwe stenen, maar binnenin zijn er kleine geoden gevormd waarbinnen de kristalletjes schitteren in de zon. Die kunnen we toch niet laten liggen! Zwaar geladen komen we terug in Vroem, die vrolijk en zonder piepen de hele vracht meeneemt. Op enkele meters van het strandje picknicken we bij een rots langs een beekje.Op de rots staat een mooie tekst.
Namiddag bereiken we Ribadesella. Eigenlijk zijn we op zoek naar een winkel, maar we waren vergeten dat de Spanjaarden een heel lange siesta houden. Maar het stadje is zo mooi dat we er over de lange dijk en op het strand blijven wandelen, terwijl we niet uitgekeken raken op de schuimende golven die over de rotsblokken breken. We blijven richting Llanes volgen. Onderweg slaan we onze voorraad vitamientjes in. Aardbeien 49 cent voor 500g ; een ananas voor 1,5 ; appelsienen tussen 60 en 80 cent per kg. Niet meer normaal maar onvoorstelbaar lekker. In Llanes staan we tegenover een mooi strandje met wandelwegen over de rotsen. We drinken een fris biertje op het zonnigste en warmste terrasje dat we tot nu toe gedaan heben. Spijtig dat de menukaart volgens onze normen "te" duur is en bovendien eerder snelle snacks dan gerechten voorstelt. Bij «Comme Chez Vroem » is het veel lekkerder, vindt René en hij begeeft zich meteen richting camper. In elk geval zal de prijs daar niet op onze maag liggen.
De hele dag bewolkt, regelmatig afgewisseld met wat zonnestralen. De was blijft vochtig aan de draad en zal zo straks in Vroem moeten, want morgenochtend rijden we verder.
Maar vandaag is rustdag: tijd om boeken boven te halen en te relaxen. Omdat de internetverbinding te traag is om de fotos op te laden, willen we alleen de teksten op de blog zetten. Maar zelfs dat is moeilijk, want ze zijn hier aant werken en daardoor is de verbinding uitgevallen. Maar we blijven proberen... en de aanhouder wint ! We winnen zo hevig dat we morgenochtend met een droge was kunnen vertrekken...
We staan laat op, ondanks het lawaai van voorbijrijdend verkeer en nemen onze tijd om wat tot rust te komen. Het regent en het is koud. In Quintes zien we een bordje met "camping" en volgen een weg die naar Playo de España leidt. Geen wasmachine, geen internet, vertelt de vriendelijke uitbaatster. Maar ze kent een camping die deze voorzieningen wel heeft en schrijft voor ons de naam op. Honderd meter verder ligt een klein mooi en rustig strandje, met zand en keien. De wind voelt ijskoud bij 16°, maar in warme Vroem hebben we een mooi uitzicht terwijl we eten. Hier hadden we kunnen overnachten!!! We zijn hier slechts een kwartiertje van de drukke weg waar we vorige nacht doorbrachten! Bij deze staat het adres hier genoteerd, voor als we nog eens in de buurt zijn, later...
Camping Rasa zien we inderdaad al vlug op een bordje vermeld staan, op 7 minuten, staat erbij. Twee uur later staan we aan de poort, om te vernemen dat de camping gesloten is, net als alle andere campings hier in de buurt, zegt de uitbater. De campings gaan pas open in juli. Maar de uitbater wil ons binnenlaten! We mogen de wasmachine gebruiken, krijgen toegang tot een sanitaire ruimte en hij zet internet voor ons aan. Zo hebben we nu een hele camping voor ons alleen. De was hangen we vanavond al uit, in de hoop dat het morgen droog blijft. Meer kan die vriendelijke man niet voor ons doen. We hebben gewoon pech dat de internetverbinding veel te zwak is om de blog fatsoenlijk bij te werken. Het gaat zo traag!
Opeens - het is 22 uur - valt de verbinding uit. De uitbater gaat naar bed en heeft waarschijnlijk de stekker uitgetrokken. Voor ons een signaal om ook onder de wol te kruipen.
We zitten hier vlakbij de Spaanse grens en in Spanje hebben we nooit problemen gehad om een camping te vinden. Dus steken we de grens over, langs de kronkelende wegen in het berggebied. Wanneer we na de middag in de Sierra de la Cabrera, Puebla de Sanabria bereiken vinden we een camping... met een slot op de poort: « onze verontschuldigingen voor het ongemak » Er is hier wel een terrein waar we mooi kunnen staan, midden in het groen aan een meer in de bergen. Enkele vissers komen en gaan en dat betekent dat het hier heel rustig is. Weer een reden om volgend jaar terug te komen!
We besluiten om vanaf nu onze zoektocht naar een camping op te geven en gewoon verder te rijden, richting België, want dan kunnen we grotere wegen nemen en schieten we wat beter op. s Avonds bereiken we de Picos. Hier willen we wel blijven slapen maar... we zijn vergeten hoe moeilijk het in Spanje is om voor Vroem een plaatsje te vinden van twee meter op vier. De campergids vermeldt een camperplaats in San Martin del Rey Aurelio. Een hele klus om er te geraken langs de smalle kronkelwegjes. Om half acht belanden we midden op een drukke parking, omringd door doorgangswegen, waar we met onze afmetingen amper tussen kunnen. Rondom ons sputtert zeer hectisch verkeer af en aan. Hier willen we geen van beiden blijven!
De Campergids vermeldt een andere "staanplaats voor campers"aan de kust in Carreño. We komen terecht op een strook langs een drukke baan, tegenover de dijk. We waren vergeten dat we weer in Spanje zijn, waar je elk woord met een korrel Spaans zout te nemen. Maar het is 21 uur en we zijn blij dat Vroem hier mag overnachten... Op de hoek ligt een terrasje waar we een biertje drinken, binnen, want het is vandaag 12 tot 14 graden. We kunnen er ook eten, zelfs Spaanse keuken: lekkere Pulpo! Al moeten we weer wennen aan het lawaai van zo'n Spaans café, waar de radio en twee TVs tegelijk luid staan te kwetteren...
Tot onze verbazing zien we regendruppels op Vroem als we wakker worden. Dit hebben we even niet meer gekend... We doen wat boodschappen in een warenhuis 100 meter verder. De prijs van het fruit blijft dalen: appelsienen 39 cent per kilo ; aardbeien 85 cent, bananen 95 cent, appels, peren, tomaten enz ... minder dan één euro. Hoe kunnen deze boeren leven, vragen we ons af.
Onze gids vermeldt één van de zeer zeldzame campings in Villa Flor, maar die hebben geen internet. Voor de volgende camping moeten we tot Bragança. Die hebben wel internet, maar geen wasmachine, terwijl we ondertussen ook een droogkast nodig hebben want het regent hier pijpestelen.
Op een paar honderd meter van de stad, aan de voet van het kasteel, staan we heel aangenaam op een ruime rustige camperplaats, weer met alle voorzieningen, behalve het weer... wisselvallig en 12°. Hier slapen we, met heimwee naar het zonnige warme Algarve...
We ontwaken in een zonnige Belgische lente-ochtend waarin je wel een trui nodig hebt als je buiten wil ontbijten.
Vanuit Fatima rijden we over Tomar en Serta naar Serra da Lousa. In de buurt van Lousã stoppen we voor een kleine wandeling. Het is een mooi natuurgebied, een echt : zonder huizen, zonder drukke wegen. Maar we kunnen hier niet blijven hangen want de dagen dat we op een camping verblijven moeten we van ons aantal reisdagen aftrekken. Maar we vinden geen camping!
Onze campergids vermeldt twee staanplaatsen in Tabua: één aan een zwembad en een ander samen met de vrachtwagens. Omdat we al meegemaakt hebben dat een vrachtwagen met koelinstallatie de hele nacht bleef brommen, kiezen we voor het zwembad. Maar tegen 23 uur komt de dancing achter het zwembad tot leven. Gelukkig ligt de andere plaats slechts op 200 m. Hier slapen we rustig! De vrachtwagens ook...
Fatima blaakt in de zon en het is er net niet te heet. Alles in deze stad speelt zich af in functie van de pelgrims. De binnenstad biedt niets anders dan luxe hotels, restaurantjes en honderden souvenierwinkeltjes.
De mooi gerestaureerde kerk toornt uit boven een enorm plein, waar kapelletjes en museatjes op uitkomen.
Zelfs Vroem krijgt in deze stad een comfortabel plaatsje: een privé opritje met bank en tafeltje, tussen de andere campers op een grote rustige parking vlak bij de kerk, met sanitair en vers water vlakbij.
Een koude bries verfrist de avond en de nacht en dat maakt het aangenaam om te slapen.
Na een verblijf van meer dan een week in de Algarve moeten we ons reistempo toch wat opdrijven, willen we rond 1 juni in België aankomen. We maken een grote boog rond Lissabon en laten deze stad letterlijk en figuurlijk links liggen, wachtend tussen de andere activiteiten op ons lijstje voor volgend jaar.
Het binnenland is bloedheet, meer dan 40° in de zon. Dus is het beter om tijdens de hete middaguren verder te rijden, in de vroege avond een plaatsje te zoeken en pas daarna te wandelen. Maar om 19 uur wijst de thermometer nog altijd 37° aan. Pas na 21 uur zakt de temperatuur onder de 30°. We zijn in Constancia op een parking speciaal voor campers en met alle nodige voorzieningen. Goed dat we bij deze temperaturen al het water van Vroem kunnen verversen en onze drinkbussen kunnen vullen met vers drinkbaar water.
Gelukkig zijn er geen muggen en kunnen we zo lang moglijk buiten zitten. Het eerste deel van de nacht is zwoel, de vroege ochtend iets frisser.
Natuurlijk zijn de ooievaars al wakker wanneer wij opstaan. Door de verrekijker volgen we één gezinnetje. Het mannetje of vrouwtje komt naar het nest gevlogen. Dan vertrekt diegene die op het nest zat. We zien hoe de ouder-vogel het voedsel uitbraakt, dat door de kuikentjes gretig wordt opgepikt. Papa of mamma eet de restjes op en schikt het nest. Natuurlijk hadden we zoiets al gezien op TV, maar hier in de Algarve op een klif bij het klotsend geluid van de golven in de Atlantische Oceaan is dat een unieke ervaring!
Vroem is ermee akkoord dat we vertrekken. Hij piept niet meer en brengt ons braaf naar Porto Covo, waar de volgende verrassing op ons wacht. Tussen de kliffen liggen vele kleine zandstrandjes, goed beschermd tegen de wind en dus heel warm. Het zeewater is glashelder en de golven strelen ons zacht. Wanneer de zon ons gedroogd heeft is het tijd voor een portootje op een zonnig terrasje in het dorp.
Deze avond is zo zacht en windstil, dat we nog lang na zonsondergang op een rots aan de zee blijven genieten.
s Ochtends om 9 uur wijst de thermometer al 31°. Er staat een warme, nu nog aangename landwind. Het strand is leeg. De zee ziet er aanlokkelijk uit om meteen erin te springen. Maar we willen verder rijden om de rest van de Algarve ook te zien.
Naarmate de dag vordert, loopt de temperatuur op. Oei! Vroem vindt het blijkbaar ook te warm. Pie-ie-ie-iep - Pie-ie-ie-iep;!!! De bewoners van de dorpjes waar we doorheen moeten hebben geweten dat wij Belgen voorbij rijden.
Aan de kliffen van de Cabo Sardão (Cavaleiro) ligt een staanplaats voor campers. Autos en campers komen en gaan. Dan staan we alleen, boven op een klif waar vijf ooievaarsgezinnen wonen. Vier van hen hebben jongen, die door hun moeder fier en zorgvuldig beschermd worden We eten binnen in Vroem, want de stevige landwind is een koude bries geworden, niet aangenaam om buiten stil te zitten.
Net vóór de zon in zee ondergaat verschuilt ze zich achter een dun laagje nevel. Daarna wordt het snel donker en gaan de lichtjes aan van de vuurtoren achter ons. Een zwaailicht cirkelt ritmisch rond in de lucht en over zee, begeleid door de tweestemmige muziek van de krekels en het geruis van de golven.
Vandaag is het iets minder warm. We wandelen langs de rotsen. Wat we te zien krijgen tart alle verbeelding. De hele omgeving lijkt één grote rotstuin, bezaaid met de mooiste bloemen in alle kleuren, alsof dit door een tuinman zorgvuldig werd aangelegd. De « tuin » geeft uit op de rotsen, die steil afdalen in de zee.
Op die wanden zien we verschillende nesten met ooievaars, op enkele meters van elkaar. Het lijken wel ooievaarsdorpen! Door de verrekijker zien we een moeder met drie kuikentjes, blijkbaar net uit het ei want ze kunnen amper op hun pootjes staan. Naast de kuikentjes ligt nog een ei. Op weg naar huis gaan we nog even kijken maar neen, het vierde kuikentje is nog niet geboren. Het hele tafereel schittert sprookjesachtig in de zon. We zijn hier in het Aards Paradijs! En jawel, we zijn hier zelfs Adam en Eva tegengekomen, want een klein strandje wordt voorbehouden voor nudisten!
De dag begint windstil en aangenaam warm! s Middags brandt de zon en piknicken we op een bank in de schaduw van de bomen, terwijl we alle raampjes in Vroem zorgvuldig verduisteren.
In Odeceixe, op een plaats voor campers, kijken we weer uit op de kust, te midden van bloeiende heide-achtige struikjes die hier overal de duinen bedekken, net rotstuintjes.
Voor het eerst zien we de zon in de zee ondergaan, de laatste vijf minuten verscholen achter de wolken.
De volgende middag brengen we door in de schaduw van de luifel, met zicht op de zee. Rond 16 uur gaan we naar het strand. Er is geen wind en het zeewater is heerlijk fris. De golven zijn speels, krachtig en net niet te wild. De avondzon voelt aangenaam warm. De porto op een terrasje in de zon smaakt heerlijk.
Wanneer we «thuis» komen vernemen we dat er even verderop in een camper werd ingebroken. Het koppel, veertigers, woont in hun camper. Ze vertellen ons onthutst dat alles werd meegenomen, ook de laptop waaraan de jonge vrouw aan haar thesis werkte. Wat een drama! Vanaf nu verwittigen we allemaal elkaar wanneer iemand van ons van de camper weggaat. Maar voor het gedupeerd koppel komt dit te laat.
Voor het eerst kunnen we s avonds buiten eten, onder de luifel. We hebben nog al aangenaam weer gehad maar dat was in Spanje, en daar mag je uitsluitend op een camping iets buiten zetten. Op een staanplaats mag daar je geen stoeltjes buiten zetten, niet eens de luifel uittrekken, zelfs geen keggen zetten. Maar dit is Portugal!
Terwijl we in de schemering van ons avondmaal genieten krijgen we bezoek : een zwerm muggen vindt het hier ook leuk ! Daar komt de trui weer uit de kast, gevolgd door lange broek, sokken en schoenen. Maar het is te laat: binnen de kortste keren staan we allebei vol dikke bulten. Maar de muggen die vanaf nu nog komen hebben pech. Veilig ingeduffeld bewonderen we de sterrenhemel en luisteren naar de ritmische klanken van de krekels.
Koud is het niet, wel bewolkt en de landwind staat nu heel krachtig, niet gezellig genoeg voor het zandstrandje. Dus rijden we verder in de hoop dat de wind elders wat minder is. Integendeel, het waait hoe langer hoe heviger. Op een zandstrandje in Praia da Cordoama zoeken we een plaatsje uit de wind tussen de rotsen om onze boterhammen te eten. Maar het lijkt wel een storm. Het zand waait omhoog, wordt tegen de rotsen gesmeten en hoopt zich op tot in de kleinste spleten. Wat we proberen uit onze tas te halen moeten we goed vasthouden of we zijn het kwijt. Terwijl we met onze piknick terug naar de parking sloffen prikt het opgewaaide zand tegen onze benen. Even later zijn we blij dat we binnen in Vroem kunnen eten, terwijl het buiten 31 graden is! Namiddag wandelen we over de kliffen. Daar stuift geen zand... De kust is hier even prachtig dan in Ierland en met die wind erbij wanen we ons weer bij de Ierse zee, maar dan zonder winterjas, muts en handschoenen.
Van de camping rijden richting Cabo de São Vicente we naar een mooi strandje tegenkomen vlak bij het fort aan de Ponta de Sagres en waar we onze boterhammen tussen de rotsen eten, net genoeg uit de wind om geen zand binnen te krijgen.
Het is leuk om ondertussen de surfers te bewonderen. De golven zijn redelijk hoog en aangenaam voor de surfers. René is niet meer te houden en neemt een frisse duik in de Atlantische Oceaan. De felle wind maakt de golven krachtig en de zee gaat ineens heel diep. Na zo'n zwempartij en het spel met de golven voel je je opgeladen en herboren.
De vuurtoren van Cabo de São Vicente bevindt zich op het meest zuid-westelijke punt van Portugal. Vanaf hier maakt de kust een bocht van 90°. Vanaf nu zullen we ( laat ons hopen!) de zon in de zee zien ondergaan.
In de buurt van Cabo de São Vicente kijken we hoe de schuimende golven tegen de rotsen slaan. Beneden ligt een klein idylisch zandstrandje. Hier gaan we morgen naartoe. We zitten even buiten in het zonnetje maar de frisse landwind maakt het net niet aangenaam om buiten te eten. Onder een dicht bezaaide sterrenhemel vallen we in slaap bij het geruis van de golven.
Eindelijk staan we op onder een stralende zon die de hele dag op post blijft. We kunnen weer eens buiten een kopje koffie drinken.
We besluiten om, met de boterhammen in onze rugzak, de rotsige kust verkennen. Al vlug beseffen we dat we een plaatsje in de schaduw moeten zoeken, wat we in het kleine haventje niet vinden. Dus wandelen we naar boven, op de rots, vanwaar we een prachtig zicht hebben op de kust. We eten er onze boterhammen en haasten ons dan naar de camping. De zon is zo heet en het is zo windstil, dit is teveel van het goede, voelen we.
Voor het eerst kunnen we de luifel van Vroem uittrekken, waarvan we de stokken al zo lang tevergeefs meesleuren, overdag op het bed, s nachts op de grond. Maar nu is Vroem helemaal opengebloeid!
We ontdekken dat we Vroem hier een wasbeurt kunnen geven en daar maken we gebruik van. Rond de middag gaan we op zoek naar een andere camping, eentje met "echte" wifi. Volgens de info op de kaart zou er een camping zijn in Salema. Via kleine wegen, die gelukkig niet te druk zijn, rijden we langs strandjes die zich bevinden tussen hoge rotspartijen. Doch, geen camping te bespeuren.
De campergids belooft ons een camping in Sagres en loodst ons via de coördinaten. We nemen het zekere voor het onzekere en informeren eerst naar wifi.. jaja, geen probleem, we mogen zelfs proberen vooraleer we de camping reserveren.
We vinden een rustige plaats tussen de dennenbomen. Het is de goedkoopste camping tot nu toe. (15 inclusief electriciteit en wifi) Het strand ligt op ongeveer 3 km.
We zijn in de Algarve en dat zullen we geweten hebben. Je ziet de pittoreske strandjes met verliefde koppeltjes. Het water is glashelder. De rotsen zijn betoverend mooi. Ik (René) ga naar beneden. De holte in de rotsen is uitnodigend en ik waag me blootvoets erdoorheen. Hola, t' is toch dieper dan ik dacht, en zonder zwembroek zal dit niet lukken. Dan maar een paar fotos nemen en terug naar boven.
We komen aan op een camping in Lagos, maar het blijkt een militaire camping te zijn waar geen burgers op mogen. De portier toont ons met een ingewikkelde tekening waar we wel een camping kunnen vinden. Die camping heeft internet maar betalend, 50 cent per kwartier. Geen wifi en ook geen usb aansluiting om foto's op te laden of iets te downloaden naar onze pc. Dus rijden we verder tot even buiten Lagos waar we een luxe camping vinden met reuzezwembad en jacuzzi. (maar het is nog te koud om te gaan zwemmen hoor!)
Ja hoor,er is wifi... maar het aantal connecties is beperkt en na hulpeloze pogingen op verschillende plaatsen van de camping besluiten we om morgenochtend verder te rijden.
Wanneer we onderweg stoppen is het heel aangenaam wandelen langs het strand. De duinen zijn mooi en het zeewater is helder. Je kan de bodem zien. We kunnen in de duinen zonder achtervolgd te worden. We rijden tot Faro en vinden een grote lege parking waar we Vroem makkelijk kunnen parkeren. Maar Faro heeft ook een luchthaven waar het ene vliegtuigen na het andere over ons hoofd de landing uitvoert. Oei oei... wat zal dat deze nacht geven. Maar al bij al valt het nog mee... na middernacht blijft het enkele uren rustig. Pas later beseften we dat de Portugese tijd één uur achter loopt op de onze en er dus vanaf 23u bijna geen vluchten meer zijn.
Wandelend in de stad zien we heel wat nesten met ooievaars. Als je goed kijkt zie je er enkele op de fotos. Vermoedelijk komen ze hier overwinteren... Nu begrijpen we dus ook waarom die ooievaars 9 maanden nodig hebben om tot bij ons te komen! En ze maken nog geen aanstalten om te vertrekken!
Maandagochtend raakt de -o zo lege- parking in een oogwenk volzet. Laten wij dan maar snel vertrekken want onze dikke vroem bezet meer dan één auto-staanplaats.
We staan laat op, ondanks het lawaai van voorbijrijdend verkeer en nemen onze tijd om wat tot rust te komen. Het regent en het is koud. 
