Koud is het niet, wel bewolkt en de landwind staat nu heel krachtig, niet gezellig genoeg voor het zandstrandje. Dus rijden we verder in de hoop dat de wind elders wat minder is. Integendeel, het waait hoe langer hoe heviger.
Op een zandstrandje in Praia da Cordoama zoeken we een plaatsje uit de wind tussen de rotsen om onze boterhammen te eten. Maar het lijkt wel een storm. Het zand waait omhoog, wordt tegen de rotsen gesmeten en hoopt zich op tot in de kleinste spleten. Wat we proberen uit onze tas te halen moeten we goed vasthouden of we zijn het kwijt. Terwijl we met onze piknick terug naar de parking sloffen prikt het opgewaaide zand tegen onze benen. Even later zijn we blij dat we binnen in Vroem kunnen eten, terwijl het buiten 31 graden is!
Namiddag wandelen we over de kliffen. Daar stuift geen zand... De kust is hier even prachtig dan in Ierland en met die wind erbij wanen we ons weer bij de Ierse zee, maar dan zonder winterjas, muts en handschoenen.

De dag eindigt in Carrapateira.

Van de camping rijden richting Cabo de São Vicente we naar een mooi strandje tegenkomen vlak bij het fort aan de Ponta de Sagres en waar we onze boterhammen tussen de rotsen eten, net genoeg uit de wind om geen zand binnen te krijgen.

Het is leuk om ondertussen de surfers te bewonderen. De golven zijn redelijk hoog en aangenaam voor de surfers. René is niet meer te houden en neemt een frisse duik in de Atlantische Oceaan. De felle wind maakt de golven krachtig en de zee gaat ineens heel diep. Na zo’'n zwempartij en het spel met de golven voel je je opgeladen en herboren.

De vuurtoren van Cabo de São Vicente bevindt zich op het meest zuid-westelijke punt van Portugal. Vanaf hier maakt de kust een bocht van 90°. Vanaf nu zullen we ( laat ons hopen!) de zon in de zee zien ondergaan.

In de buurt van Cabo de São Vicente kijken we hoe de schuimende golven tegen de rotsen slaan. Beneden ligt een klein idylisch zandstrandje. Hier gaan we morgen naartoe. We zitten even buiten in het zonnetje maar de frisse landwind maakt het net niet aangenaam om buiten te eten. Onder een dicht bezaaide sterrenhemel vallen we in slaap bij het geruis van de golven.

Eindelijk staan we op onder een stralende zon die de hele dag op post blijft. We kunnen weer eens buiten een kopje koffie drinken.

We besluiten om, met de boterhammen in onze rugzak, de rotsige kust verkennen. Al vlug beseffen we dat we een plaatsje in de schaduw moeten zoeken, wat we in het kleine haventje niet vinden. Dus wandelen we naar boven, op de rots, vanwaar we een prachtig zicht hebben op de kust. We eten er onze boterhammen… en haasten ons dan naar de camping. De zon is zo heet en het is zo windstil, dit is teveel van het goede, voelen we.

Voor het eerst kunnen we de luifel van Vroem uittrekken, waarvan we de stokken al zo lang tevergeefs meesleuren, overdag op het bed, ‘s nachts op de grond. Maar nu is Vroem helemaal opengebloeid!

We ontdekken dat we Vroem hier een wasbeurt kunnen geven en daar maken we gebruik van.
Rond de middag gaan we op zoek naar een andere camping, eentje met "echte" wifi.
Volgens de info op de kaart zou er een camping zijn in Salema. Via kleine wegen, die gelukkig niet te druk zijn, rijden we langs strandjes die zich bevinden tussen hoge rotspartijen.  Doch, geen camping te bespeuren.  

De campergids belooft ons een camping in Sagres en loodst ons via de coördinaten. We nemen het zekere voor het onzekere en informeren eerst naar wifi.. jaja, geen probleem, we mogen zelfs proberen vooraleer we de camping reserveren.

We vinden een rustige plaats tussen de dennenbomen.  Het is de goedkoopste camping tot nu toe. (15€ inclusief electriciteit en wifi) Het strand ligt op ongeveer 3 km.

We zijn in de Algarve en dat zullen we geweten hebben. Je ziet de pittoreske strandjes met verliefde koppeltjes. Het water is glashelder. De rotsen zijn betoverend mooi. Ik (René) ga naar beneden.  De holte in de rotsen is uitnodigend en ik waag me blootvoets erdoorheen. Hola, ‘t' is toch dieper dan ik dacht, en zonder zwembroek zal dit niet lukken. Dan maar een paar foto’s nemen en terug naar boven.

We komen aan op een camping in Lagos, maar het blijkt een militaire camping te zijn waar geen burgers op mogen.  De portier toont ons met een ingewikkelde tekening waar we wel een camping kunnen vinden. Die camping heeft internet maar betalend, 50 cent per kwartier.  Geen wifi en ook geen usb aansluiting om foto's op te laden of iets te downloaden naar onze pc. Dus rijden we verder tot even buiten Lagos waar we een luxe camping vinden met reuzezwembad en jacuzzi. (maar het is nog te koud om te gaan zwemmen hoor!)

Ja hoor,er is wifi... maar het aantal connecties is beperkt en na hulpeloze pogingen op verschillende plaatsen van de camping besluiten we om morgenochtend verder te rijden. 

Wanneer we onderweg stoppen is het heel aangenaam wandelen langs het strand. De duinen zijn mooi en het zeewater is helder. Je kan de bodem zien. We kunnen in de duinen zonder achtervolgd te worden. We rijden tot Faro en vinden een grote lege parking waar we Vroem makkelijk kunnen parkeren.  Maar Faro heeft ook een luchthaven waar het ene vliegtuigen na het andere over ons hoofd de landing uitvoert.  Oei oei... wat zal dat deze nacht geven.  Maar al bij al valt het nog mee... na middernacht blijft het enkele uren rustig. Pas later beseften we dat de Portugese tijd één uur achter loopt op de onze en er dus vanaf 23u  bijna geen vluchten meer zijn.

Wandelend in de stad zien we heel wat nesten met ooievaars. Als je goed kijkt zie je er enkele op de fotos.  Vermoedelijk komen ze hier overwinteren... Nu begrijpen we dus ook waarom die ooievaars 9 maanden nodig hebben om tot bij ons te komen!  En ze maken nog geen aanstalten om te vertrekken!

Maandagochtend raakt de -o zo lege- parking in een oogwenk volzet.  Laten wij dan maar snel vertrekken want onze dikke vroem bezet meer dan één  auto-staanplaats. 

Stromende regen! Het slechte weer achtervolgt ons! Je zou voor minder paranoïde worden... Via de camperbrochure vinden we een ruime fraaie parking, in een parkje aan een meer, op 6 km van Huelva, net iets te ver om te voet naar de stad te gaan, daar te kuieren en dan weer helemaal terug. Wel een fijne plaats om straks te overnachten. Er is ook een restaurantje.
 
In Huelva kunnen we heel toevallig parkeren, gratis want het is zaterdag en later dan 14 uur. Het is feest hier. Maar wat vieren ze? "Coronacíon", zeggen ze. Maar wie wordt er gekroond? Een of andere prins? Die zou dat dan toch in Madrid doen? Nieuwsgierig wachten we uren aan de poort van een kerk, tussen een massa enthousiaste mensen, radioreporters en TV-verslaggevers. Af en toe worden we overspoeld door een stortbui.
Eindelijk gaat de grote poort van de kerk langzaam open. Onder de klanken van een muziekkorps verschijnt de prachtigste wagen die we ooit gezien hebben. Een enorm groot mariabeeld toornt, omringd door kaarsen en vele verse bloemstukken, boven de straat uit. Dit beeld wordt rondgedragen door de stad, tot aan een podium, dat van op afstand omringd is door hekken. Wij zijn niet uitgenodigd, dus mogen we niet voorbij de hekken. Vroem wacht op ons en laat ons wel binnen.

Op onze overnachtingsplaats heerst een heel andere sfeer dan vanmiddag. Een groep jongeren begint met veel lawaai alle spullen voor een barbecue uit te halen en een feestje te bouwen. Het restaurantje is... wat dacht je... dicht.

De eerstvolgende slaapplaats die de brochure aanwijst ligt in Portugal. Om half tien komen we daar aan. Maar... er is een restaurantje en dat is open! Het is er heel gezellig, het eten is lekker, en de wijn ook.

Eén grote blokkendoos van hotels, villa's en appartementen strekt zich uit langs de kilometerslange dijk. De meesten staan te huur of te koop. Een hypermarkt is gesloten, net als vele hotels. In twee hotels die uitgeven op het strand kunnen we binnenpiepen. We zien een zwembad met daarrond ligstoelen onder rieten parasols, afdakjes met tafeltjes, alles erop en eraan. In het ene hotel zien we vier gasten, in het andere twee. Tussen de talrijke restaurantjes zien we eentje dat open is en nieuwsgierig bekijken we de prijzen. Meteen staat een ober naast ons en overhandigt ons een foldertje. Jawel, ze zijn doorlopend open en je kan hier ook eten vóór 9 uur ‘s avonds; Hier komen we straks terug om de Spaanse keuken te proeven.

Dat we hier alleen zijn vinden we helemaal niet erg, heel het strand voor ons alleen... wat een luxe!

Voor het eerst sinds wij in Spanje reizen treffen we een nationaal park dat zich terecht natuurgebied mag noemen. In de duinen worden enkel voetgangers toegelaten, mits zij mooi op de aangelegde paadjes blijven, om de fauna niet te storen. En alles wordt streng gecontroleerd. Aan de ingang krijgen we meteen een opmerking omdat we op enkele meters van het pad lopen. Wanneer we ‘s' middags onze boterhammetjes eten, achter een duin om uit de wind te zitten, komt een verantwoordelijke ons vriendelijk maar kordaat wegjagen. We begrijpen hun bekommernis om het laatste stukje natuur netjes en onbeschadigd te bewaren en wandelen verder op het strand. De zon en de wolken spelen kat en muis en ja hoor... de wolken winnen. Natuurlijk zijn we veel te ver gewandeld om de stortbui te ontlopen. We zoeken een cafeetje om ons op te warmen bij een hete kop koffie of chocomelk. Er zijn er veel, heel veel, het ene naast het andere, maar allemaal dicht! Wat een verschil met onze Belgische kust! Daar springt de horeca een gat in de lucht als het regent, want dan komen alle wandelaars eten en drinken.

Maar nu trekt het open en de zon schijnt. Wat doet die warmte deugd als je doordrenkt bent! We krijgen honger van de zeelucht. We leggen onze rugzakken in Vroem en kleden ons om. De enkele kilometers tot aan het restaurantje kunnen we nog wel stappen, dan smaakt het eten straks eens zo goed. Onderweg bedenken we welk dessert we zullen nemen. Of zullen we ineens een menu bestellen? Na wat we hier gezien hebben is dit geen echte verrassing meer: restaurantje staat daar, net als alle andere gebouwen in deze spookstad, doodleuk gesloten te zijn...
 
Om 20 na 9 zijn we terug in Vroem. Om nu nog alle potten en pannen uit te halen zijn we te moe. Dan maar een boterham. Als nagerecht doen we ons tegoed aan chocomousse en koekjes

We ontwaken onder een bewolkte hemel. Zodra we vertrokken zijn gaan de sluizen pas helemaal open. In Utrera schijnt de zon. Meteen maken we van de gelegenheid gebruik om wat boodschappen te doen. Doch dit is « schijn »… Wanneer we ons winkelwagentje richting Vroem duwen, worden we getracteerd op een douche, waarna we al wat we kochten eerst moeten afdrogen voor we het wegzetten.
Wat nu? Waar vinden we mooi weer? Ander land, ander weer?
Portugal is dichtbij, maar om daar te geraken moeten we een omweg maken naar de Spaanse kust. Daar ligt een enorm natuurreservaat waar voor de verandering eens geen weg doorloopt en geen enkel huis staat. Dus moeten we errond rijden.
In Matelascañjas ligt een verlaten parking bij een al even verlaten strand. Na het eten wandelen we over de verlaten dijk, waar verlaten hotels en appartementen op uitkijken. De talrijke restaurantjes zijn dicht. Waar zijn de mensen ? Misschien slaapt iedereen al ? Dan zullen wij ook  maar eens gaan slapen…

Hier zie je vroem staan bij zijn grote broers...

Als een schattig baby'tje !

De bussen brachten mensen tot bij een hotel.
 's Morgens rijden ze weer weg richting Sevilla, Cordoba of Huelva.



En wij blijven....

Dit is dan de dijk... Kilometers lang en ongelooflijk verlaten. 

Buiten de hotelgasten lijkt het of wij de enige toeristen zijn in deze stad.

Villa's en appartementen in overvloed... doch geen gasten.


Het lijk wel of deze stad  geen ziel heeft.



Na een gesprek enkele dagen later met een professor uit Granada komen we te weten dat deze stad werd gebouwd onder groot protest van mensen die opkwamen vóór het natuurbehoud.  De huizen  (villa's) werden gebouwd tot vlak bij de zee.  Een heel stuk natuur en strand verdween waardoor de dagjesmensen wegbleven en elders het strand gingen opzoeken. Winkels moesten sluiten, restaurants bleven dicht. Volgens onze professor een flater van jewelste... de natuurliefhebbers kregen gelijk... 
Is dit niet herkenbaar? 

Het weer lijkt nu toch echt beter te worden. De zon straalt aan de staalblauwe hemel en houdt dat de hele dag vol. De nachten en ochtenden zijn nog fris: vanmorgen 7° buiten; 7° binnen.

Onderweg naar El Colmenar wandelen we op een smal weggetje, mooi afgebakend, tot aan een terrasje. Daar staat een bord met informatie over de verschillende soorten vogels die hier leven. We mogen ze hier observeren, maar niet storen, lezen we. In de verte zien we een open plek , zorgvuldig omheind en afgesloten voor toeristen, waar dagelijks voer wordt gestrooid voor die vogels. Het is de bedoeling dat wij ze dan vanop het terrasje kunnen bewonderen. We wachten nieuwsgierig... maar geen enkele vogel te zien of te horen. Blijkbaar hebben ze hun buikje al vol gegeten en zijn ze aan hun siesta begonnen.

We wandelen verder in het bos op een wegje dat plots stopt en keren dan maar terug naar Vroem, die even later over de weg hobbelt, richting El Colmenar.
Enkele kilometers verder ontdekken we een zeer grote open plek in het bos. Hier kunnen we ver van de weg blijven staan. Eén auto komt aangereden, rijdt langs Vroem door op een halve meter afstand. Het raampje gaat open en twee politiemannen kijken nieuwsgierig bij ons binnen. We zeggen dan maar "Hola". Ze reageren niet en rijden verder.

We hebben vandaag nog bijna niets gedaan en toch zijn we te lui om te wandelen. Dus spreken we onze voorraad meegebrachte boeken aan en nestelen ons in het zonnetje en in de stilte.

We worden wakker in de stilte tussen de rotsige bergen. Toch sliepen we hier niet alleen. Een groepje arenden wonen hier en dat laten ze ons goed weten. Om de paar minuten voeren ze, keurig gegroepeerd in cirkels boven ons, een controlevlucht uit.

De ochtend kan nóg frisser: 2,5 gr buiten; 5 gr binnen. Maar de zon is er ook en warmt ons snel op. Dat doet deugd! We nemen onze rugzak met boterhammetjes mee voor een wandeling over de rotsen.

We picknicken met het uitzicht over een diep uitgestrekt dal en hoera, de wolken trekken uiteen en de zon blijft bij ons!

Cortes de la Frontera ligt 30 km verder aan de grens van het gelijknamige natuurreservaat. Weer een Spaans nationaal park dat je met een dikke korrel zout moet nemen. Er lopen geen wandelwegen, wel autowegen. Voordeel is dat Vroem erin kan en we langs de weg kunnen slapen, maar wel in de «natuur». Een politiewagen komt aangereden, stopt even en rijdt dan verder. Daarna wordt alles rustig en genieten we van een kleurrijke avondschemering.

6° buiten, 7° binnen. Gelukkig is het in Vroem zeer snel warm. Ons piepkleine badkamertje doet het nog beter. Als we ons daar met lekker warm water kunnen wassen, dan kan daar gaan enkele Spaanse camping tegenop. Want hier in het zuiden kennen ze geen radiatoren die de tochtige doucheruimten kunnen verwarmen.

Onderweg naar Ronda valt ons één dorpje op. Alle huizen zijn er helblauw geverfd. Hier en daar staat een levensgrote smurf op een muur geschilderd. Spijtig dat we onze dikzak niet even aan de kant kunnen zetten om te voet op verkenning te gaan. Bij het verlaten van dit smurfendorp zien we een opschrift "tot weerziens in de film".

Ronda is een mooi en tegelijk heel speciaal stadje. De oude binnenstad bevindt zich bovenop een rots. Hier ervaar je, tussen de mooie gebouwen, pleintjes en winkelstraten, de drukte van toeterende auto’s en massa’'s toeristen, terwijl je je beneden in het hartje van de natuur waant. Daar hoor je enkel de vogels die in de rotsen wonen. We bevinden ons midden in een landelijke omgeving. Hoog boven ons, op de rots, zien we groepjes piepkleine mensen vanuit een balkonnetje naar omlaag kijken.

We overnachten op 100 m van de plaats waar we vorige nacht hebben geslapen.

Zondagochtend...Om 6h30 worden we wakker met rare geluiden, roepende mensen, getrappel op ijzer en geschreeuw. Het is moeilijk om de geluiden thuis te brengen en nieuwsgierig kijken we uit het raam. Wat we zien is schokkend: varkens worden ingeladen op een transportwagen. De dieren worden aangepord met kletsen op hun billen om de vrachtwagen te beklimmen. Ze schreeuwen het uit van de angst. 

Om 8h30 is het weer rustig, de vrachtwagen is vertrokken. René had willen foto's trekken maar vond het te griezelig. Wil hij nog wel varkensvlees eten? Dierenrechtenvereniging Gaia durft wel eens zulke schokkende beelden publiceren. Hoe zou het zijn indien je zo'n reportage boven de vleesafdeling in warenhuizen kon zien?
Logisch dat de mensen uit deze straat willen vertrekken... en logisch dat wij hier gemakkelijk konden parkeren. Het is hier niet meer leuk. Rap weg verdorie! Alsof we daarmee het dierenleed oplossen...

Het kan nog natter en kouder! ‘s Middags halen we in Carratraca een meer natte dan frisse neus in het bos onder een spetterende onweersbui.

In de vooravond vinden we wel een prachtig plaatsje in het ongerept berggebied van de Sierrania de Ronda, met uitzicht op Alpandeire, in de mist, in de stortregen, maar met af en toe prachtige beelden tussen twee regenbuien in.

Hier zitten we dan door de raampjes van Vroem te kijken hoe de regendruppels omlaag vloeien, en te luisteren naar het gekletter dat klinkt als zwaar geschut, na 4000 km gereden te hebben… Maar maakt dit niet deel uit van het grote avontuur als je met de camper reist? En weer bedenken we hoe luxueus droog en warm we in onze Vroem zitten, de uitgeregende modderige tent-avonturen nog steeds in ons geheugen.

Het slechte weer blijft ons achtervolgen en is erin geslaagd om ons zelfs tot hier, in de meest zuidelijke zone van Spanje, in te halen.

De "Sierra de Alcaparain" is mooi, maar geen enkel stopplaatsje, behalve de zandige opritten van de villa’s die overal in de bergen verspreid zijn.

Wanneer we Antequera bezoeken zijn de weergoden vriendelijk voor ons. Regenjas niet nodig, daarna moet zelfs onze trui eraan geloven en wanen we ons weer in het zonnige zomerse Spanje. Maar zodra we weer in Vroem zitten gaan de hemelsluizen open.

De zoektocht naar een plaatsje gaat verder. Campings zijn er niet in deze omgeving. Dus stoppen we aan de rand van Ardales in een verlaten straat met enkele leegstaande huizen, te koop of te huur.

Een heel rustige camping aan een stuwmeer.  Ik denk dat we samen met dat engels koppel hier alleen staan.  Wel staan er heel wat caravans maar die zijn (nog) niet bewoond. 

De temperatuur is hier heel wat hoger dan aan zee, gisterenavond hadden we nog meer als 25 graden bij het slapen gaan (rond 23h).

Camping betekent wasdag en ruim (en lang) de douche gebruiken, hetgeen in onze vroem toch niet zo praktisch is. Internet hebben we hier ook, het resultaat lezen jullie weer.

We vertrekken morgen weer verder, bestemming is nog onzeker, vermoedelijk richting Portugal.

Van Motril rijden we langs de kustwegen en vinden een rustig strandje in "La Mamola" om ons middageten te nuttigen. Het water is te koud om erin te duiken en er staat een frisse zeewind. De stoelen hebben we gezet, maar lang hebben we daar niet in gezeten.

Onze vrachtwagenchauffeur had ons de grotten van Nerja aangeraden, maar daar aangekomen werden we teruggestuurd door de politie. Er was een manifestatie en de grotten waren afgesloten. 

Vol verwachting rijden we naar «Reserva Nacional de Sierra de Tejeda». In onze fantasie overnachten we weer in het ene idylische plekje na het andere, waar we wandelen en genieten. Groot is onze verrassing wanneer we vaststellen wat Spanje bedoelt met dit «cultureel erfgoed», dat volgens Europese normen goed bewaard moet blijven. De bergachtige landschappen zijn volledig verstedelijkt en doorspekt met drukke wegen! Buiten de stadskernen liggen kasten van villa's overal verspreid in het landschap. Geen stopplaatsjes, laat staan wandelwegen. Dus kijken we uit naar een camping.

We vinden één wegwijzer naar een camping. Maar bij de eerstvolgende splitsing staat er niets meer en moeten we raden. In zijn  beste Spaans spreekt René een voorbijganger aan:  "Puede usted decirnos si hay un camping cerca de acqui?" waarop die vreemdeling ons antwoordt : "en qué idioma queréis hablar?". In welke taal wil je verdergaan? " "Nederlands!", antwoordt René, voor de grap, terwijl hij denkt " nu zit jij vast!".  De "Spanjaard" antwoordt: "OK, dan doen we verder in het Nederlands toch?"
Zo zie je maar... er zijn ook Vlamingen die zich hier in een villa hebben komen nestelen... Maar deze Vlaming is wel vriendelijk, hij rijdt voor ons op tot bijna aan de camping.
 
Op de camping komen we Engelsen tegen die vertellen dat ze hier al weken verblijven omdat het restaurant zo lekker is.   Dus besluiten wij om die spaanse keuken dan toch maar eens te gaan proeven.  Groot is onze ontgoocheling , want de spijskaart vermeldt geen enkel Spaans gerecht!  Spijtig, want wat er wèl op staat eten we al heel het jaar door. Volgens Engelse normen is dit vermoedelijk een goed restaurant. Voor ons, Belgische bourgondiërs, het zoveelste bewijs dat we in ons thuislandje erg verwend zijn.
 

>

De krekels hebben de fakkel overgedragen aan de vogels, die in alle toonaarden de ochtend aankondigen. Onze ochtendwandeling voert ons doorheen kabbelende beekjes met watervalletjes.

In Mecina Alfahar vinden we een mooi plekje waar we op een bank onder de bomen onze boterhammetjes eten. Opvallend veel vogels zingen door elkaar. Af en toe stopt een auto en zien we mensen met lege kruiken richting fonteintje lopen. Dus volgen we hun voorbeeld voor weer een lading ongerept bergwater.

We vinden geen slaapplaats meer. Gelukkig zijn we niet ver van Motril, waar onze vorige plaats aan het strand nog vrij is. Eigenlijk is het hier rustig. Enkel joggers en hondjes met hun baasjes komen voorbijgelopen.
Toch wordt het even wennen tussen de flatgebouwen als je uit een natuurgebied komt.

Voor we vertrekken vullen we onze flessen met fris zuiver bergwater dat uit fonteintjes stroomt. We vervolgen onze reis doorheen het prachtige berglandschap. Zo vaak we kunnen stoppen, stappen we uit en wandelen en genieten van deze omgeving.
Vroem brengt ons verder naar de "Puerto de la Ragua" in de Sierra Nevada.  Het is fris, maar we zijn hier ook op zo'n 2000 meter.

En wie zien we hier?? Onze goeie bekende Reynaard begot. (in het Spaans heet ie dan ook Zorro!) En dat hij nog altijd ne deugniet is bewijst hij toch wel weer zeker. Op een gewiekst moment duikt hij in de vuilbak en sleurt een zakje mee het bos in om zijn buikje rond te eten aan de inhoud. Hij stoort zich nauwelijks aan ons!



René praat hier vrij lang met een spaanse vrachtwagenchauffeur (met pensioen) die jarenlang het traject Barcelona - Breda gereden heeft. Omdat hij het gewoon was om met buitenlanders spaans te praten doet hij zijn best om langzaam te spreken. Hij wil er zeker van zijn dat René hem begrijpt. Hij vond België en de Belgen een sympathiek volk en vertelt ons met heel veel uitleg waar we best naartoe rijden en wat er overal te bezichtigen is. Hij schudde ons beiden de hand bij het afscheid nemen en zou aan zijn vrouw fier gaan vertellen dat hij nu eindelijk eens een paar Belgen een plezier heeft kunnen doen. Dat was altijd zijn wens geweest, want in België waren de mensen er ook voor hem als hij ze nodig had.

In Mairena, een heel stuk van de weg af, bevindt zich een groot terrein, aan één kant omringd door bomen, aan de andere kant een zicht op het gebergte. Hier en daar blinken een groep witte huisjes in de namiddagzon. We wandelen een paar meter verder naar een hoge witte muur, nieuwsgierig wat zich daarachter bevindt. En jawel... we zullen weer overnachten bij een kerkhof!

In de avondschemering wordt alles rustig, maar niet stil. Niet de spoken maar de krekels zorgen voor nachtlawaai.

Een stralende zon roept ons goede morgen toe en nodigt ons uit voor een wandeling in het natuurgebied. Enkele kilometers verder waar we picknicken ligt ook een wandelweg. Heerlijk om zonder trui naar buiten te kunnen !

In Yegen vinden een rustige slaapplaats op een eindje van de weg. Het enige restaurantje in het dorpje is gesloten. Dan maar een fris Spaans biertje op een terrasje, met bijbehorende tapas. Heerlijk!



>

>

Van Orgiva rijden we het gebied van de Alpujarra in via Pampaneira, waar we picknicken. Er zijn ontzettend veel toeristen. Van over de hele wereld komen ze toegestroomd, met bussen. Blijkbaar is dit dorp geklasseerd als artisanaal en wordt (en moet) nog steeds alles met de hand vervaardigd.







Als je een man zoekt, dan kan je hier kan je het magische water drinken. De eerste man naar wie je dan kijkt wordt de uitverkorene. René is er niet helemaal gerust in en wringt zich voorbij de anderen tot vlak voor Nelly...

Onderweg naar Trevélez (het hoogst gelegen dorp van Spanje) maken we een prachtige wandeling in de natuur. We ontmoeten paarden, koeien en schapen met hun schattige veulens, kalfjes en lammetjes.
Het pad wordt smal, rotsig en modderig en slingert steeds dieper in de ongerepte natuur... tot we plots een slang ontmoeten ! De slang lijkt dood ... maar je weet maar nooit: slangen kunnen ook «dood-stil» liggen... Maar deze lijkt ons toch helemaal dood, kijk maar naar de foto. We zijn niet bang hoor! Maar we besluiten dat het tijd is om terug naar Vroem te wandelen...  


 Dit is het restaurantje waar René enkele jaren geleden lekker heeft gegeten  met "una chica muy guapa pero sin mucho dinero!"



Hier begin ik te watertanden.  Wat mis ik nu mijn moto! De wegen zijn hier prachtig kronkelend en zeer goed onderhouden. Moto-vriendelijk!

De motorijders willen samen op de foto. Dat doe ik  graag voor hen. Ik maak een praatje met deze Spaanse motards en vertel ik hen hoe jaloers ik ben. Die goudgele staat me wel aan !


 Tussen Juviles en Bérchules vinden we een plaatsje aan de rand van het Nationaal Park Sierra Nevada. Een kudde schapen komt naar ons toe en verwelkomt ons luidruchtig, vergezeld met hun herder en herdershond. Wat moet die man toch gelukkig zijn in dit aards paradijs, denken we. Tot onze verrassing klaagt de herder. Hij moet hier hard werken onder moeilijke omstandigheden voor weinig geld. Of België beter werk voor hem heeft? Ja natuurlijk, indien je Nederlands of Frans kent. «Oh, spijtig»…


Ik denk dat ze meewillen...maar moeder houdt de deur angstvallig op een kier. Ik wil de herder nog een glaasje wijn aanbieden, maar hij heeft pas melk gedronken en melk en wijn gaan niet zo goed samen, vertelt hij.  En hij gaat zijn weg... en wij ook.

De avondschemering hult zich in de gloed van de zonsondergang. Hier en daar verschijnen lichtplekjes die verre dorpjes aanwijzen. Ook boven ons zien we de lichtjes één voor één ontsteken. Dan is het bedtijd.