Koud is het niet, wel bewolkt en de landwind staat nu heel krachtig, niet gezellig genoeg voor het zandstrandje. Dus rijden we verder in de hoop dat de wind elders wat minder is. Integendeel, het waait hoe langer hoe heviger.
Op een zandstrandje in Praia da Cordoama zoeken we een plaatsje uit de wind tussen de rotsen om onze boterhammen te eten. Maar het lijkt wel een storm. Het zand waait omhoog, wordt tegen de rotsen gesmeten en hoopt zich op tot in de kleinste spleten. Wat we proberen uit onze tas te halen moeten we goed vasthouden of we zijn het kwijt. Terwijl we met onze piknick terug naar de parking sloffen prikt het opgewaaide zand tegen onze benen. Even later zijn we blij dat we binnen in Vroem kunnen eten, terwijl het buiten 31 graden is!
Namiddag wandelen we over de kliffen. Daar stuift geen zand... De kust is hier even prachtig dan in Ierland en met die wind erbij wanen we ons weer bij de Ierse zee, maar dan zonder winterjas, muts en handschoenen.

De dag eindigt in Carrapateira.