We ontwaken onder een bewolkte hemel. Zodra we vertrokken zijn gaan de sluizen pas helemaal open. In Utrera schijnt de zon. Meteen maken we van de gelegenheid gebruik om wat boodschappen te doen. Doch dit is « schijn »… Wanneer we ons winkelwagentje richting Vroem duwen, worden we getracteerd op een douche, waarna we al wat we kochten eerst moeten afdrogen voor we het wegzetten.
Wat nu? Waar vinden we mooi weer? Ander land, ander weer?
Portugal is dichtbij, maar om daar te geraken moeten we een omweg maken naar de Spaanse kust. Daar ligt een enorm natuurreservaat waar voor de verandering eens geen weg doorloopt en geen enkel huis staat. Dus moeten we errond rijden.
In Matelascañjas ligt een verlaten parking bij een al even verlaten strand. Na het eten wandelen we over de verlaten dijk, waar verlaten hotels en appartementen op uitkijken. De talrijke restaurantjes zijn dicht. Waar zijn de mensen ? Misschien slaapt iedereen al ? Dan zullen wij ook  maar eens gaan slapen…

Hier zie je vroem staan bij zijn grote broers...

Als een schattig baby'tje !

De bussen brachten mensen tot bij een hotel.
 's Morgens rijden ze weer weg richting Sevilla, Cordoba of Huelva.



En wij blijven....

Dit is dan de dijk... Kilometers lang en ongelooflijk verlaten. 

Buiten de hotelgasten lijkt het of wij de enige toeristen zijn in deze stad.

Villa's en appartementen in overvloed... doch geen gasten.


Het lijk wel of deze stad  geen ziel heeft.



Na een gesprek enkele dagen later met een professor uit Granada komen we te weten dat deze stad werd gebouwd onder groot protest van mensen die opkwamen vóór het natuurbehoud.  De huizen  (villa's) werden gebouwd tot vlak bij de zee.  Een heel stuk natuur en strand verdween waardoor de dagjesmensen wegbleven en elders het strand gingen opzoeken. Winkels moesten sluiten, restaurants bleven dicht. Volgens onze professor een flater van jewelste... de natuurliefhebbers kregen gelijk... 
Is dit niet herkenbaar?