Een stralende zon roept ons goede morgen toe en nodigt ons uit voor een wandeling in het natuurgebied. Enkele kilometers verder waar we picknicken ligt ook een wandelweg. Heerlijk om zonder trui naar buiten te kunnen !

In Yegen vinden een rustige slaapplaats op een eindje van de weg. Het enige restaurantje in het dorpje is gesloten. Dan maar een fris Spaans biertje op een terrasje, met bijbehorende tapas. Heerlijk!



>

>

Van Orgiva rijden we het gebied van de Alpujarra in via Pampaneira, waar we picknicken. Er zijn ontzettend veel toeristen. Van over de hele wereld komen ze toegestroomd, met bussen. Blijkbaar is dit dorp geklasseerd als artisanaal en wordt (en moet) nog steeds alles met de hand vervaardigd.







Als je een man zoekt, dan kan je hier kan je het magische water drinken. De eerste man naar wie je dan kijkt wordt de uitverkorene. René is er niet helemaal gerust in en wringt zich voorbij de anderen tot vlak voor Nelly...

Onderweg naar Trevélez (het hoogst gelegen dorp van Spanje) maken we een prachtige wandeling in de natuur. We ontmoeten paarden, koeien en schapen met hun schattige veulens, kalfjes en lammetjes.
Het pad wordt smal, rotsig en modderig en slingert steeds dieper in de ongerepte natuur... tot we plots een slang ontmoeten ! De slang lijkt dood ... maar je weet maar nooit: slangen kunnen ook «dood-stil» liggen... Maar deze lijkt ons toch helemaal dood, kijk maar naar de foto. We zijn niet bang hoor! Maar we besluiten dat het tijd is om terug naar Vroem te wandelen...  


 Dit is het restaurantje waar René enkele jaren geleden lekker heeft gegeten  met "una chica muy guapa pero sin mucho dinero!"



Hier begin ik te watertanden.  Wat mis ik nu mijn moto! De wegen zijn hier prachtig kronkelend en zeer goed onderhouden. Moto-vriendelijk!

De motorijders willen samen op de foto. Dat doe ik  graag voor hen. Ik maak een praatje met deze Spaanse motards en vertel ik hen hoe jaloers ik ben. Die goudgele staat me wel aan !


 Tussen Juviles en Bérchules vinden we een plaatsje aan de rand van het Nationaal Park Sierra Nevada. Een kudde schapen komt naar ons toe en verwelkomt ons luidruchtig, vergezeld met hun herder en herdershond. Wat moet die man toch gelukkig zijn in dit aards paradijs, denken we. Tot onze verrassing klaagt de herder. Hij moet hier hard werken onder moeilijke omstandigheden voor weinig geld. Of België beter werk voor hem heeft? Ja natuurlijk, indien je Nederlands of Frans kent. «Oh, spijtig»…


Ik denk dat ze meewillen...maar moeder houdt de deur angstvallig op een kier. Ik wil de herder nog een glaasje wijn aanbieden, maar hij heeft pas melk gedronken en melk en wijn gaan niet zo goed samen, vertelt hij.  En hij gaat zijn weg... en wij ook.

De avondschemering hult zich in de gloed van de zonsondergang. Hier en daar verschijnen lichtplekjes die verre dorpjes aanwijzen. Ook boven ons zien we de lichtjes één voor één ontsteken. Dan is het bedtijd.

Vandaag blijven we nog op de camping.  Tijd genoeg om alles te wassen wat we bij hebben.


Voormiddag zijn we te voet naar het dorp wat inkopen gaan doen, want morgen is het zondag en moeten we toch wel wat proviand inslaan.  De prijzen zijn gevoelig lager dan bij ons.  Vooral groenten en fruit.  vb : 500gr aardbeien = 1 Euro€.   appelsienen 0,66 € de kilo.  Ananas, bananen, tomaten 1€E per kilo... vlees : 5 koteletten voor 2€ E... wijn tussen 2 en 3 euro een ruime keuze aan streekwijnen.   De appelsienen en citroenen hangen hier zomaar aan de bomen. 

Volgens het weerbericht wordt her hier elke dag wat warmer... het is nu al zo'n 33  graden, in de zon wel te verstaan.

We ontmoeten hier ook andere toeristen die wat langer dan wij onderweg zijn.  Wij dachten al dat 2 maand bijzonder lang was.  Hier tegenover ons verblijft een vrouw die heel het jaar door rondreist met haar hond. Haar kleine autootje is haar huis, zegt ze. Ze verkocht haar huis in Engeland en koos voor de vrijheid.
De Noor die we in Zaragoza tegenkwamen trekt 6 maand per jaar rond, van november tot mei. De andere helft van het jaar werkt hij. Dit doet hij al jaren!
We hebben altijd een keuze, al zijn we ons daar niet altijd van bewust.

 Dit is de Sierra Nevada met haar nog altijd besneeuwde toppen.  Morgen rijden we deze richting uit, het blijkt een heel mooi gebied te zijn met fantastische vergezichten.
 
Bij alle werk is rust, vooral als het warm is zoals vandaag. De onderste foto vertelt: piepklein plekje schaduw gevonden. Da's nodig want in de zon zou je te fel verbranden! Zo, hebben we jullie jaloers genoeg gemaakt?


 Vroem is de laatste dagen blijkbaar goed gezind want het gezeur van de achteruitrijlichten en het gepiep is voorlopig gestopt.  Vermoedelijk een slecht contact waardoor er iets is blijven hangen. De toekomst zal het wel uitwijzen. Als we thuis zijn gaan we het zeker melden aan de garage.
Het gasverbruik is ontzettend meegevallen, de eerste fles is leeg.  Hoewel we hier niet veel LPG tankstations tegenkomen hebben we toch nog een volle te gaan... dus tijd genoeg om bij te tanken.

Zo, dit was het dan weer voor deze internet update... tot de volgende keer maar weer!

Zo zie je maar wat een nachtje slapen kan doen.  's Morgens is het stralend weer.  De temperatuur loopt dermate op dat we eindelijk de shortjes kunnen boven halen. Eindelijk! Na 19 dagen Spanje wordt dat wel tijd!
Dus trekken we terug de bergen in, en vermits we dicht bij de Sierra Nevada zijn, gaan we die kant op. 











We vinden een mooie camping in Orgiva, tijd dus weer om te wassen en gelukkig hebben we ook internet, en kunnen we onze blog bijschrijven.

We ontwaken onder dreigende donkere wolken. Wat hadden we weer geluk gisteren toen we zonder trui in de zonnige stad konden wandelen!

Hoe verder we rijden richting Jaen, hoe meer regenachtig. Wanneer we halt houden in Torredonjimene krijgen we echt herfstweer, met regen en ijskoud aanvoelende wind. Wat nu? Eigenlijk waren we van plan om in een natuurgebied te wandelen en te overnachten. Maar in de wind, regen en modder trekt ons dat niet meer aan.

Zou het weer in het uiterste zuiden van Spanje warmer en droger zijn? We hebben in elk geval niets te verliezen om richting kust te rijden. Vroem lijkt het met ons eens te zijn, hij rijdt ons braaf, zonder gekwetter, waar we naartoe willen.

In Motril houdt het eindelijk op met regenen en we maken meteen een wandeling langs het strand, dat er erg verlaten bij ligt. We zien het bergachtig gebied waar we vandaan komen in dichte mist liggen. Wij genieten van een strakke wind bij 17 graden ( al beter dan die twaalf van vanmiddag…) die de wolken verderstuwt.

Zodra we weer in Vroem zijn, heerst ook hier herfstweer. Maar we vonden een plaatsje dicht bij het strand. Als je vroeger met de tent kampeerde en nu warm en droog kan luisteren naar de wind die door de palmbomen raast, naar het hevig geruis van de golven en naar de regen die tikt tegen Vroem, dan ervaar je nu de grootste luxe!

René beweert dat onze Belgische koning hier een buitenverblijf heeft. Wel, wij in onze Vroem voelen ons als een koning en een koningin!

Tijdens de ochtend volgen we hoe steeds meer auto’s op de parking komen aangereden en een plaatsje innemen, steeds dichter bij elkaar. Plots wringt een auto zich tussen Vroem en de auto naast ons. Hij parkeert op letterlijk 1 cm van Vroem. Het opstapje kunnen we niet meer openklappen! Toch ziet René het nog zitten om hier straks te vertrekken.

Nu alle plaatsen bezet zijn, parkeert er iemand op de uitrit. « Die blijft daar toch niet staan ? », zeggen we tegen elkaar. Maar ja hoor, de chauffeur stapt uit en vertrekt! We kunnen hem nog net inhalen en vragen of wij aub eerst mogen wegrijden.…

In de vroege namiddag bereiken we Cordoba, dat er vanop afstand uitziet als een koude mastodontstad. Zodra we daar rondwandelen moeten we onze mening herzien : rustige straatjes en pleintjes met fonteintjes, mooie historische gebouwen, restaurantjes die veelbelovende geuren verspreiden, zonnige terrasjes en gelateria’s met heerlijk ijs. Je zou na zo'’n ijsje meteen naar de volgende kraam stappen, want ze smaken allemaal naar nog (veel) meer.

We overnachten op een ruime parking, omgeven tussen appartementsgebouwen, waar ‘s avonds talrijke hondjes en hun baasjes elkaar uitgebreid ontmoeten, met een overvloed aan hondenpoep als gevolg. <br />

Voor het eerst ontbijten we buiten in het zonnetje. Daar hadden we zolang naar uitgekeken! Namiddag vinden we een rustige parking in Cabra, waar we ook ons sanitair kunnen verversen.

Het kleine stadje is erg druk.  De binnenpleintjes en wandelstraatjes lopen over van jonge gezinnen met kleine kinderen en schattige baby’s. De kinderen ravotten samen, luid roepend zoals echte kinderen dat nog kunnen. De ouders roepen daarboven uit, tegen elkaar en tegen hun kroost, zoals echte Spanjaarden dat doen. Spanjaarden praten niet, ze roepen.

Overal staan sinaasappelbomen, met echte sinaasappels eraan. Onder de bomen liggen de sinaasappels te rotten. Ze smaken bitter, dus zijn ze misschien een wilde variant ?
‘

s Avonds is de parking bijna leeg en we genieten van een rustige nacht.

Van Cabra hebben we geen foto's, deze zijn van onderweg...

Schrijnend hoe deze braakliggende omgeving werd omgetoverd tot een vuilnisbelt! We zijn blij dat we verder kunnen rijden, weg van hier. Blij dat Vroem dat ook wil, zonder gejammer.

In Mestanza is, zoals in zovele Spaanse dorpjes, de tijd blijven stilstaan. Drie keer vragen we de weg naar een bakker en lopen zowat heel het dorp op en neer. Blijkt dat we verschillende keren voorbij de bakker zijn gewandeld. Typisch Spaanse winkeltjes hebben geen uitstalraam. Je moet de bakker weten wonen tussen de andere huizen. Ze bakken maar één soort brood : een droge versie van wit stokbrood. Gemakkelijk omdat je in het Spaans alleen maar « pan » hoeft te zeggen en geen 20 namen van broodsoorten moet onthouden.

We overnachten onderweg naar Andujar, midden in de natuur, waar we deze namiddag gewandeld hebben. Het gebied ligt er zonnig bij maar er staat een strakke koude wind. In de verte zien we de besneeuwde bergen van de Sierra Nevada. In de avondschemering komen enkele hertjes nieuwsgierig kijken. …

Vroem doet nog steeds alsof er niets gebeurd is. Hij vertrekt zonder zeuren en volgt braaf de weg die we uitgestippeld hebben.

De beroemde molens van Molinas del Viento van Consuegra, die Servantes zo uitgebreid beschrijft in zijn «Don Quijote», wuiven ons van verre welkom. De berg waarop ze met z’n 10 achter elkaar staan biedt ons een 360° uitzicht over het dal. Met deze zeer strakke wind als motor moeten de wieken veel energie geleverd hebben.

Onderweg ontmoeten we, hoog boven op een gebouw, een ooievaarsnest. 

In de vooravond rijden we richting Piedrabuena, op zoek naar een slaapplaats. De wegen in dit bosrijke gebied zijn in zeer goede staat, maar op een afstand van ongeveer 100 km vinden we geen enkel bermpje, opritje of parkeerplaatsje.  Campings zijn in deze streek ook niet te vinden. Toeristen verblijven blijkbaar liever aan zee.

In Puertollano zijn we het zoeken beu en stoppen in een verlaten industriezone. De laatste meters laat Vroem horen dat hij het ook beu is. Piep piep, daar gaan we weer…...

Tegen 10 voor 9 wachten we voor de garagepoort tot hij open gaat. Het regent en er is veel wind.

Een grote stadsvuilbak op wielen is op het rijvak gewaaid. Het volgende zouden we nooit geloven als we het niet met eigen ogen gezien hadden.Een autootje van de stadsreinigingsdienst komt aangereden. De auto moet wel vertragen bij de vuilbak, want die staat op zijn rijvak. Heel voorzichtig rijdt het autootje tegen de vuilbak en duwt hem langzaam naar de kant van de weg. Dan rijdt hij verder.

In zijn beste Spaans slaagt René erin aan de garagist uit te leggen wat er aan de hand is. Maar de techniekers zijn er niet op zaterdag! De garagehouder geeft ons het adres van de volgende dichtsbijzijnde garage in Toledo, die maandag, dus pas over twee dagen, zal open zijn.

We starten Vroem en wonder boven wonder, Vroem piept niet meer. En dat houdt hij vol, de hele weg naar Toledo.

We overnachten op een grote parking aan de rand, tussen kamperende Belgen, Nederlanders en Spanjaarden. Maar eerst gaan we nog de sfeer van die grote historische stad over ons laten komen.
 

Vrijdag de 13de begint veelbelovend onder een stralende hemel. We bezoeken « Ruinas Romanas », een uitgestrekt opgegraven dorp, midden in de bergen, met tempel, forum en alles wat in een dorp zoal te vinden is. We proberen ons het dagelijks leven van de bewoners voor te stellen in dit ruwe klimaat, zoveel eeuwen geleden.

We wandelen verder in dit gebied. Woorden kunnen niet weergeven wat we gezien hebben. Hopelijk kunnen de foto’s iets meer vertellen over dit betoverende landschap.

Na het eten – weer binnen in warme Vroem – rijden we naar Valera de Abajo, waar we wandelen en schuilen. Eigenlijk zouden we onze reis te voet moeten vervolgen, want achter elke draai ligt weer een ander betoverend «Hof Van Eden».

Het stadje Alarcón wenkt ons van verre, net een zichtkaart vanop deze afstand. Wanneer we achtereenvolgens door de 3 mooi gerestaureerde stadspoorten binnenrijden, voelt het alsof we in de middeleeuwen beland zijn. Tussen de oorspronkelijke gevels in de smalle straatjes is de tijd blijven stilstaan.

We verlaten Alarcón en bedenken dat deze dag voor ons de mooiste « vrijdag de 13de » wordt.

Plots krijgt Vroem kuren. Zijn achteruitrij-lichten blijven branden en flikkeren en – nog vervelender – het piepje dat hij tijdens het achteruitrijden laat horen, blijft aanhouden, wat we ook proberen. Aan de verre andere kant van de lijn verwijst een bediende van Camper-Assistance ons naar de dichtst bijzijnde garage in Alcázar de San Juan, ongeveer 100 km van de plaats waar we bellen. Hij weet ons ook te vertellen dat de garage morgen, zaterdag, in de voormiddag nog open zal zijn. Dus wij met een piepende, flikkerende Vroem daarnaartoe.

We overnachten op het uitgestrekt industrieterrein van de stad, dichtbij de garage die we met veel moeite gevonden hebben.    

Het regent al onophoudelijk sinds deze morgen, niet alleen met het weer maar ook met de douches viel het niet mee. Niet leuk als je je verschillende keren helemaal uitkleedt om telkens een andere douche te proberen en vast te stellen dat er geen water uitkomt.Er blijkt iets mis te zijn met de waterleiding op de camping. We wachten niet tot het hersteld is en wassen ons in lekker warme droge Vroem.

We vertrekken in de stromende regen, 7°, op zoek naar warmere oorden. Bij "La Ventano del Diablo" houden we halt en genieten van een prachtig zicht op een riviertje, heel diep in het dal. Miljoenen jaren waren nodig om de roestbruine rotsen te doorklieven.

 

Richting Cuenca zien we zoveel moois waar we nu niet kunnen wandelen omdat het te modderig, te winderig en te koud is. Later – ooit – komen we hier zeker terug! We overnachten in de buurt van Torola op ongeveer honderd meter van de weg maar heel rustig en  in het groen.

Vandaag was een « rustdag ». In de niet-toeristische gebieden van Spanje vind je op campings geen wasmachine, wel wasplaatsen om met de hand te wassen. Maar hier is een wasmachine. Dus maken we van deze wasgelegenheid gebruik. Alles wat we bij hebben vliegt in de machine en wappert snel droog in de zon. Dit is een goede camping, vriendelijke mensen en zeer proper sanitair, heerlijk warm water in de douches.

We prutsen verder aan deze blog – toch moeilijk omdat we zoveel foto’s willen laten zien. We willen de tekst rond de foto’s maar dat lukt niet. Dan is de afwerking maar voor later, een reden om hier eens terug te komen kijken…

Die parking in Puerta Orihuela geeft toegang tot een uitgestrekt natuurgebied. Na een verkwikkende nachtrust onder een schitterende sterrenhemel beginnen we deze dag met een ochtendwandeling.

Het is stralend mooi weer, de hemel is diepblauw, maar er staat een frisse wind. Geen picknick buiten, wel een kommetje soep, lekker warm in onze Vroem, genietend van de zon die door het raam schijnt.

We rijden verder terwijl het ene panorama na het andere aan ons voorbij schuift. We belanden in Albarracin, een stadje dat erin geslaagd is de sfeer van de middeleeuwen te bewaren.

We kuieren langs verscheidene stadspoorten en smalle straatjes, met zeer oude hoge huizen. Hier en daar kreeg het interieur een andere bestemming maar de gevels zijn in hun oorspronkelijke staat.

Na een klim bereiken we de burcht, die ons een kilometers ver uitzicht biedt over de omgeving. Er zijn hier ergens ook rotstekeningen te zien.

Maar er is ook een camping met een wasmachine en – hoera – eindelijk de mogelijkheid om op het internet te geraken. In het cafetaria schrijven we een mail naar het thuisfront en we posten ons dagboek op deze blog.
 

's ’Ochtends klare hemel, wel maar 1° buiten. De temperatuur klimt snel op en het belooft een warme dag te worden. Met onze picknick in de rugzak verkennen we het dorp met zijn nostalgische gebouwen, historische kerkjes en vele pleintjes.
 
‘'s Middags houden de winkels hun siesta. Tot onze verbazing is het postkantoor wel open en we slaan meteeen een flinke voorraad postzegels in.
 
Namiddag rijden we verder naar het zuiden. In Chequilla stoppen we om te wandelen. De rotsformaties zien er uniek uit. Het blijft rond de 25°, een frisse wind maakt het niet te warm. Het is Paasmaandag maar we vinden nog een winkeltje waar we lokale gerechten kunnen kopen. Dit gaan we vanavond uittesten. We rijden verder richting Albarracin. 
 

 

Op de puerta Orihuela (1650m) vinden we een grote (lege) parking. Hier blijven we overnachten.

Wat een luxe om eens onder een echte douche te staan!Helaas neemt René de verkeerde douche zonder warm water, dan maar koud... Zoiets zal mij, Nelly, niet overkomen! Ik inspecteer zorgvuldig de kranen van de vrouwendouches en ontdek dat de douches met enkel koud water er uitzien als nieuw!
We kunnen onze watertank bijvullen en vertrekken met een volledig uitgeruste Vroem naar La Mancha in de richting van Calatayud. Onderweg zien we dat er ergens een archeologische opgraving is, dus gaan we daar ook kijken. En zie, de Romeinen zijn hier ook geraakt.

We horen dat we zeker langs het Monasterio de Piedra moeten gaan, en dat doen we, maar bij aankomst krijgen we de indruk dat we in een pretpark beland zijn in plaats van een klooster, met lawaaierige, vrolijke Spanjaarden. In een pretpark hebben we geen zin, dus houden we het voor bekeken en rijden we verder. Wanneer we stoppen op een plaats met uitzicht ontdekken we het panorama van het klooster, midden in een schilderachtige, rotsachtige omgeving, compleet met tuin en waterval. Dat hebben we dan gemist. Of toch niet? We zagen alles van bovenaf.

Naarmate we verder rijden klaart de hemel volledig open. We komen aan in Castillie. We vinden een heel rustig plekje midden in de natuur. We genieten van een prachtige sterrenhemel, gevolgd door een rustige nacht en een verkwikkende slaap. 

Vanuit het doodse Pau naar Spanje. Naarmate we Spanje naderen wordt het weer slechter. Onmiddellijk na de "Tunnel de Somport", de toegangspoort van Frankrijk naar Spanje, valt er dikke hagel vermengd met sneeuw. De temperatuur zakt tot 6°. We rijden amper nog 30km per uur op de gladde wegen. Wat verder verandert de hagel en sneeuw in regen. Maar het blijft gieten tot we in Zaragoza zijn.

We vinden een plaats aan een pretpark en ontmoeten er Noren, die vertellen ons van hun 6-maanden durende reis naar Spanje, Portugal en Marokko. Vooral naar Marokko moeten we gaan, zeggen ze, en ze geven ons alvast alle infobrochures, websites. Even over nadenken of we dat zullen doen. Mischien ooit, waarom niet.

Rond 16 u nemen we de bus naar het centrum van Zaragoza. Hier vieren ze "Semana Santa"  met een processie zoals we nog nooit hebben gezien. Je kan het niet vergelijken met een processie in België, je zou het tot de 3de macht moeten heffen.

Enorm veel volk hoopt zich uren op voorhand op in de straten. Dan schuift een ongelooflijke lange stoet voorbij.

Zaragoza biedt, naast een prachtige  kathedraal, nog andere kerken en gebouwen die we willen bezoeken. Dus blijven we hier nog minstens één dag, waarschijnlijk twee dagen.  

Heerlijk kunnen joggen langs de rivier. Daardoor weer laat vertrokken. 
We vervolgen onze reis en rijden verder naar Pau. Wat een drukke stad.  We verblijven in het midden van het marktplein. Hier staan een paar honderd auto’s waaronder ook campers.  Dit wordt vermoedelijk onze laatste nacht in Frankrijk.  Het is bewolkt maar toch nog 18,5° om 19h.

We hebben weer rustig geslapen...  Vanmorgen om 9u45 vertrokken, een record!

We schieten dus goed op en zijn reeds rond 16u in Périgueux. Op de camperplaats kunnen we onze watertank vullen en het afvalwater achterlaten.  Heel wat Nederlanders, Fransen en Engelsen vonden deze plaats ook. 

We  wandelen in het kleine stadje.  Imposante kathedraal van buiten, maar van binnen vrij kaal. 

We zien enkele heerlijke ijssalons.  Wanneer we er later op de avond weer langsgaan om ons te tracteren op een  slaapmutsje, zijn al de winkeljes en ijskraampjes en ijssalons dicht. Tja, dan maar geen ijsje… Het weer is heerlijk zacht, geen wind dus ook geen last van de pollen….

Kaartjes gekocht, geschreven en gepost… en nu weer bedtijd… 21u30.