Het regent al onophoudelijk sinds deze morgen, niet alleen met het weer maar ook met de douches viel het niet mee. Niet leuk als je je verschillende keren helemaal uitkleedt om telkens een andere douche te proberen en vast te stellen dat er geen water uitkomt.Er blijkt iets mis te zijn met de waterleiding op de camping. We wachten niet tot het hersteld is en wassen ons in lekker warme droge Vroem.

We vertrekken in de stromende regen, 7°, op zoek naar warmere oorden. Bij "La Ventano del Diablo" houden we halt en genieten van een prachtig zicht op een riviertje, heel diep in het dal. Miljoenen jaren waren nodig om de roestbruine rotsen te doorklieven.

 

Richting Cuenca zien we zoveel moois waar we nu niet kunnen wandelen omdat het te modderig, te winderig en te koud is. Later – ooit – komen we hier zeker terug! We overnachten in de buurt van Torola op ongeveer honderd meter van de weg maar heel rustig en  in het groen.

Vandaag was een « rustdag ». In de niet-toeristische gebieden van Spanje vind je op campings geen wasmachine, wel wasplaatsen om met de hand te wassen. Maar hier is een wasmachine. Dus maken we van deze wasgelegenheid gebruik. Alles wat we bij hebben vliegt in de machine en wappert snel droog in de zon. Dit is een goede camping, vriendelijke mensen en zeer proper sanitair, heerlijk warm water in de douches.

We prutsen verder aan deze blog – toch moeilijk omdat we zoveel foto’s willen laten zien. We willen de tekst rond de foto’s maar dat lukt niet. Dan is de afwerking maar voor later, een reden om hier eens terug te komen kijken…

Die parking in Puerta Orihuela geeft toegang tot een uitgestrekt natuurgebied. Na een verkwikkende nachtrust onder een schitterende sterrenhemel beginnen we deze dag met een ochtendwandeling.

Het is stralend mooi weer, de hemel is diepblauw, maar er staat een frisse wind. Geen picknick buiten, wel een kommetje soep, lekker warm in onze Vroem, genietend van de zon die door het raam schijnt.

We rijden verder terwijl het ene panorama na het andere aan ons voorbij schuift. We belanden in Albarracin, een stadje dat erin geslaagd is de sfeer van de middeleeuwen te bewaren.

We kuieren langs verscheidene stadspoorten en smalle straatjes, met zeer oude hoge huizen. Hier en daar kreeg het interieur een andere bestemming maar de gevels zijn in hun oorspronkelijke staat.

Na een klim bereiken we de burcht, die ons een kilometers ver uitzicht biedt over de omgeving. Er zijn hier ergens ook rotstekeningen te zien.

Maar er is ook een camping met een wasmachine en – hoera – eindelijk de mogelijkheid om op het internet te geraken. In het cafetaria schrijven we een mail naar het thuisfront en we posten ons dagboek op deze blog.
 

's ’Ochtends klare hemel, wel maar 1° buiten. De temperatuur klimt snel op en het belooft een warme dag te worden. Met onze picknick in de rugzak verkennen we het dorp met zijn nostalgische gebouwen, historische kerkjes en vele pleintjes.
 
‘'s Middags houden de winkels hun siesta. Tot onze verbazing is het postkantoor wel open en we slaan meteeen een flinke voorraad postzegels in.
 
Namiddag rijden we verder naar het zuiden. In Chequilla stoppen we om te wandelen. De rotsformaties zien er uniek uit. Het blijft rond de 25°, een frisse wind maakt het niet te warm. Het is Paasmaandag maar we vinden nog een winkeltje waar we lokale gerechten kunnen kopen. Dit gaan we vanavond uittesten. We rijden verder richting Albarracin. 
 

 

Op de puerta Orihuela (1650m) vinden we een grote (lege) parking. Hier blijven we overnachten.

Wat een luxe om eens onder een echte douche te staan!Helaas neemt René de verkeerde douche zonder warm water, dan maar koud... Zoiets zal mij, Nelly, niet overkomen! Ik inspecteer zorgvuldig de kranen van de vrouwendouches en ontdek dat de douches met enkel koud water er uitzien als nieuw!
We kunnen onze watertank bijvullen en vertrekken met een volledig uitgeruste Vroem naar La Mancha in de richting van Calatayud. Onderweg zien we dat er ergens een archeologische opgraving is, dus gaan we daar ook kijken. En zie, de Romeinen zijn hier ook geraakt.

We horen dat we zeker langs het Monasterio de Piedra moeten gaan, en dat doen we, maar bij aankomst krijgen we de indruk dat we in een pretpark beland zijn in plaats van een klooster, met lawaaierige, vrolijke Spanjaarden. In een pretpark hebben we geen zin, dus houden we het voor bekeken en rijden we verder. Wanneer we stoppen op een plaats met uitzicht ontdekken we het panorama van het klooster, midden in een schilderachtige, rotsachtige omgeving, compleet met tuin en waterval. Dat hebben we dan gemist. Of toch niet? We zagen alles van bovenaf.

Naarmate we verder rijden klaart de hemel volledig open. We komen aan in Castillie. We vinden een heel rustig plekje midden in de natuur. We genieten van een prachtige sterrenhemel, gevolgd door een rustige nacht en een verkwikkende slaap. 

Vanuit het doodse Pau naar Spanje. Naarmate we Spanje naderen wordt het weer slechter. Onmiddellijk na de "Tunnel de Somport", de toegangspoort van Frankrijk naar Spanje, valt er dikke hagel vermengd met sneeuw. De temperatuur zakt tot 6°. We rijden amper nog 30km per uur op de gladde wegen. Wat verder verandert de hagel en sneeuw in regen. Maar het blijft gieten tot we in Zaragoza zijn.

We vinden een plaats aan een pretpark en ontmoeten er Noren, die vertellen ons van hun 6-maanden durende reis naar Spanje, Portugal en Marokko. Vooral naar Marokko moeten we gaan, zeggen ze, en ze geven ons alvast alle infobrochures, websites. Even over nadenken of we dat zullen doen. Mischien ooit, waarom niet.

Rond 16 u nemen we de bus naar het centrum van Zaragoza. Hier vieren ze "Semana Santa"  met een processie zoals we nog nooit hebben gezien. Je kan het niet vergelijken met een processie in België, je zou het tot de 3de macht moeten heffen.

Enorm veel volk hoopt zich uren op voorhand op in de straten. Dan schuift een ongelooflijke lange stoet voorbij.

Zaragoza biedt, naast een prachtige  kathedraal, nog andere kerken en gebouwen die we willen bezoeken. Dus blijven we hier nog minstens één dag, waarschijnlijk twee dagen.  

Heerlijk kunnen joggen langs de rivier. Daardoor weer laat vertrokken. 
We vervolgen onze reis en rijden verder naar Pau. Wat een drukke stad.  We verblijven in het midden van het marktplein. Hier staan een paar honderd auto’s waaronder ook campers.  Dit wordt vermoedelijk onze laatste nacht in Frankrijk.  Het is bewolkt maar toch nog 18,5° om 19h.

We hebben weer rustig geslapen...  Vanmorgen om 9u45 vertrokken, een record!

We schieten dus goed op en zijn reeds rond 16u in Périgueux. Op de camperplaats kunnen we onze watertank vullen en het afvalwater achterlaten.  Heel wat Nederlanders, Fransen en Engelsen vonden deze plaats ook. 

We  wandelen in het kleine stadje.  Imposante kathedraal van buiten, maar van binnen vrij kaal. 

We zien enkele heerlijke ijssalons.  Wanneer we er later op de avond weer langsgaan om ons te tracteren op een  slaapmutsje, zijn al de winkeljes en ijskraampjes en ijssalons dicht. Tja, dan maar geen ijsje… Het weer is heerlijk zacht, geen wind dus ook geen last van de pollen….

Kaartjes gekocht, geschreven en gepost… en nu weer bedtijd… 21u30.

We hebben onze loopschoenen niet voor niets meegebracht. Daar zijn we onze dag mee begonnen.  Als je daarna nog moet douchen vliegen de uren voorbij.  Wanneer we vertrekken is de parking bijna leeg.

De « D » wegen liggen er rustig bij en de dorpjes volgen elkaar zodanig op dat je bijna voortdurend 50 per uur moet rijden. 
In een klein dorpje, Theillay, vinden we een standplaats… aan een kerkhof.  Plaats voor verschillende campers, maar alleen wij blijken voor deze plaats interesse te hebben. 

Wel, het was hier heel rustig en dat is het de hele nacht gebleven!  Aan een kerkhof ben je tenminste zeker van de rust en de stilte, dag en nacht !

Vanavond zijn we gestopt aan een meertje in Geraudot.  Het is een plaats waar campers mogen staan en we zijn hier natuurlijk niet alleen. Maar toch is het rustig. We hebben heel mooi gewandeld in het bos, aan de rand van het meer.

We rijden binnendoor, door de dorpen. Het is veel relaxer rijden en de wegen zijn in zeer goede staat. Zo schieten we natuurlijk niet erg op , maar de reis op zichzelf is het doel van onze vakantie, vinden we. Er is één addertje onder het gras. We kunnen niet blijven rijden aan dat tempo want René was vanavond al flink aan ‘t niezen en snotteren… de berk woont hier ook…

Ik vroem, jij vroemt, wij vroemen, Vroem vroemt...

Hebben we alles bij? Zijn we niets vergeten? Waar zullen we vanavond slapen?
In de kampeergids vinden we het ideale plekje om te overnachten. " Rij 1 km en daarna rechts... 4 km en daarna links...3,5 km en dan...", zegt onze GPS en dat blijft zo maar duren. Wie vertrekt er nu ook op 1 april met vakantie?
De ideale plek blijkt veel verder te liggen dan we dachten. Het is al donker en we zijn moe. Dus stoppen we bij het eerstvolgende plekje waar we aan de kant kunnen. Het blijkt de parkeerstrook aan een kerkhof te zijn.

Hier liggen Duitsers langs Fransen.  Samen gevochten, samen gesneuveld, samen begraven... zouden ze weten waarom? Het onzinnige van een oorlog wordt mijn inziens uitgedrukt door het aantal slachtoffers.  Hoe moet je aan hun vaders en moeders uitleggen wat dit betekent voor hun vaderland?  Ik ben blij dat ik dat niet moet doen, want ik zou het niet weten...

Vroem heeft in Ierland het ene modderbad na het andere genomen en dat valt op. Hij is niet om aan te raken met de spons. Daarom krijgt hij eerst een beurt in de carwash. Na enkele euro’s in de automaat en vele liters water zien we zijn oorspronkelijke kleur terug.
Thuis wordt

Vroem grondig schoongemaakt, vanbinnen en vanbuiten. Hij krijgt een rubberen tuinmat. De dweil eronder zal de modder opvangen bij het instappen als het regent. De lakens worden ververst, handdoeken, schoteldoeken enz. aangevuld.

Vroem is weer klaar voor de volgende reis!

In  Klimacthomas maken  we een  “afscheidswandeling” langs het zandstrand. 

In Rosslare wacht de boot. De zee is weer heel vriendelijk voor ons. Zo kalm hebben we haar deze week niet gezien. De overtocht verloopt rustig. Zelfs René slaapt enkele uurtjes.

Vandaag begint onze terugreis richting Rosslare.          

We slapen in Dunvargan, op dezelfde plaats als toen we aankwamen.

We hebben vannacht last gehad van het geraas van vrachtwagens. Een goede ervaring om in ’t vervolg op tijd een slaapplaatsje te zoeken.

We rijden naar het volgende schiereiland, Beary. Op het uiterste punt is een kabelbaan, het enige vervoermiddel van en naar het eiland Dursey, waar ongeveer 50 mensen wonen.  We hebben geen enkele behoefte om die trip te maken, want de metershoge golven die tegen de rotsen van het schiereiland slaan zijn zo indrukwekkend. Elke meter die je verder stapt is een ander schouwspel. Er staat een wandeling aangegeven. Dit wil zeggen, er is geen paadje. Je gaat over de kliffen van het ene wegwijzertje naar het andere. René loopt heel de wandeling uit en toont me later de prachtige foto’s die hij genomen heeft.

     Ik kan niet mee. Ik wil wel maar kan niet! De wind is zo hevig en er is niets om mij aan vast te houden. Ik loop gebogen of ik kruip van de ene heuvelrug naar de andere. Zodra ik een gemakkelijke steen gevonden  heb blijf ik gewoon zitten kijken. Voor het eerst in mijn leven verveel ik mij niet omdat ik niet kan wandelen. Ik zie de golven die vanuit de uitgestrekte zee aanzwellen om metershoog boven de rotsen uit te stijgen, telkens anders.

We wandelen via een zandstrandje naar een kloof en blijven daar zitten om de ene foto na de andere te nemen.   

Toch kunnen we niet vastleggen wat de zien en horen. We voelen zelfs de grond trillen wanneer de golven door de kloof breken.

 Vlakbij is een kleine parking met uitzicht op een baai. Hier blijven we slapen.

De nacht is verrassend windstil en we slapen heerlijk.

Vanmorgen rond 7 uur opgestaan, want vorige avond wekker gezet om niet meer zoveel van de dag te missen.

In Sheep’s Head maken we een mooie wandeling, langs de zee, die tegen de steile rotsen aanloopt.               

Vroem wacht hier.

We kunnen nog verder tot aan het uiterste punt van Sheep’s Head, maar dat moet het over een rotspaadje, dat er nu glibberig bij ligt. Samen met de wind, die het mij sowieso weer moeilijk maakt om overeind te blijven, zie ik dat niet zitten. Het is wel de moeite om hiervoor ooit terug te komen.

De andere kant van het schiereiland is nog veel mooier, vooral omdat de weg daar dicht bij de zee loopt. Een Hof Van Eden, met heuvels, hier en daar schapen en zo rustig om te wandelen,  met enkel het ruisen van de zee als achtergrondgeluid. Spijtig dat het door de aanhoudende regen mistig is, anders hadden we ook nog mooie vergezichten gehad.

Rustig om te wandelen maar NIET om met een camper te rijden! Zodra we doorhebben dat het zogeheten “Geitenpad” net breed genoeg is om over te fietsen, kan Vroem niet meer terug.

Links rijden vervalt: Vroem neemt de hele breedte van het Geitenpad in. Als er een tegenligger aankomt, moet één van ons beiden achteruit, tenzij je aan de oprit van een zeldzaam huisje kan wachten. De Ierse chaufeurs zijn echter zeer hoffelijk voor ons en zetten zich reeds opzij als ze ons van verre zien aankomen, om ons voorrang te geven. Ik had kunnen begrijpen dat ze met een “jij buitenlandse dikzak, wat kom jij hier doen in ons landelijk gebied!”  tot vlak vóór ons zouden rijden.  

Kijk, dit is een van hun beste wegen… Je kan er zelfs met twee auto’s naast elkaar rijden!

Vroem kabbelt rustig verder, tussen takken en modderige greppels, over dikke stenen hobbelend, in haarspeldbochten steil bergop en bergaf, dank zij zijn zeer bekwame chauffeur die er al even kalm bij blijft. Dus had ik kunnen genieten van de meest onbeschrijfelijke panorama’s die we ooit gezien hebben. Waarom kunnen we onze angsten niet even vertellen dat ze aan het fout adres zijn, omdat alles hier OK is?

Het wordt weer veel te vroeg donker om nog een plaatsje te zoeken en nu staan we langs een drukke baan. Het is rotweer. Maar regen en wind zijn ook natuurelementen. Die horen bij Ierland.

Weer véél te lang geslapen! Heel de nacht bonkte en trok de wind aan Vroem. Het heeft ook aanhoudend zwaar geregend. Maar vanmorgen is de hemel weer open.

We houden halt in Toormare, op een kleine parking met uitzicht op een baai, zoals er zoveel zijn. maar op deze rots staat een soort altaartje, duizenden  jaren oud. Net als bij al die  andere indrukwekkende monumenten weet nog niemand met zekerheid wie dit bouwde en met welk doel.

Het monument kijkt uit over de baai. 

Indien, zoals verondersteld wordt, de druïden hier hun rituelen hielden, dan hadden zij wel de ideale plaats gekozen om tot rust en inkeer te komen. 

We rijden naar Mizzen Head in het uiterste zuiden van Ierland.

Daar aan de kust genieten we van het spel van de natuurelementen. Niet te beschrijven hoe de golven tegen de rotsen slaan. Gelukkig is alles veilig en zeer goed omheind. Zomaar op de kliffen lopen is verboden en ook onmogelijk. De windstoten zijn zo hevig dat je gemakkelijk van de rotsen gesmakt kan worden. Ik moet opletten dat ik altijd een omheining kan vastgrijpen want ik word door de wind telkens zomaar enkele meters vooruit geduwd.  

Later op de dag wandelen we langs een zandstrandje in een baai in Mizzen Head. Prachtig schouwspel van kleurrijke wolken die voorbij vliegen. Plots krijg je het mooiste zonnigste weer voorgeschoteld en 10 minuten later prikken de hagelbollen in je gezicht.

        



        

In de verte zien we Vroem.

Terug in Vroem, kletsnat, tot en met mijn onderbroek. René blijft droog, want  zijn motorbroek is waterdicht.

Heel rustig en weer lang geslapen. Af en toe bonste de felle wind tegen Vroem. Af en toe kletterde de regen. Maar vanmorgen straalt de zon weer.

Prachtige wandeling gemaakt langs de baai, waar de golven tegen de rotsen aanspoelen. Dreigende donkere wolken gaan voor ons opzij en tracteren ons op regenbogen in verschillende vormen.              

De hemel wacht geduldig tot we ’s middags binnen zijn om haar sluizen te openen.

Na het eten rijden we naar de een groep Stone Circles, reusachtige menhirs die overal in  Ierland te vinden zijn. Tussen twee buien door stappen we door de zompige modder naar de plaats waar de stenen staan.   In de overvloedige literatuur krijgen ze magische eigenschappen toebedeeld. Moesten de menhirs kunnen spreken, wat zouden ze ons dan vertellen?

 René  heeft de plaats in elk geval speciaal gemaakt door uit te schuiven en in de modder te vallen. Fototoestel omhoog gehouden en dat is dus helemaal gered. Gelukkig is zijn jas niet vies maar zijn broek kan de rest van de vakantie in de wasmand doorbrengen.

Nu staan we in Union Hall op de kade van een verlaten vissershaventje. Het waait en de regen gutst onafgebroken naar beneden.