Ondarroa hervat het gewone dagelijkse leven en oogt nu heel gezellig met zijn schilderachtige jachthaven. Namiddag stoppen we in Arizeta en ook hier is het feest. Een groep mensen danst op de ritmische tonen van slaginstrumenten. Er wordt gezongen in een taal die we nog nooit gehoord hebben. ( Baskisch? ) Aan het andere eind van het dorp nemen springpaarden deel aan een wedstrijd. Hun baasjes zijn kinderen.
De campergids vermeldt een parking aan de rand van San Sebastian, de laatste Spaanse stad vóór we Frankrijk binnenrijden. Zoals we verwachten ziet het er druk uit. Zes rijen campers staan op een halve meter van elkaar, twee aan twee bumper tegen bumper. Ons kleine broertje kan er amper tussen. Maar wonder boven wonder is het hier heel rustig, want de plaats ligt een eind van de weg af. De 4 km tot de binnenstad lijkt niet ver te voet omdat het aangenaam is om te wandelen langs het lange strand. Het bruisende San Sebastian barst uit zijn voegen tijdens dit zonnige Pinksterweekend. Je kan over de koppen lopen. Er zijn speeltuintjes en speelparkjes voor de kinderen. Er zijn straatmuziekanten en clowns. Een kunstenaar zit naast zijn zandsculptuur: een draak die echt vuur spuwt. Wat verderop ligt een ander, even mooi beeld in het zand.
We vieren vanavond onze laatste avond in Spanje. We vieren dat Vroem ons veilig gebracht heeft, overal waar we naartoe wilden, en dat wij beiden gezond en wel zijn. Vanavond vinden we alles tezamen waar we de voorbije weken soms tevergeefs naar zochten. Tussen de overvolle terrasjes vinden we een plaatsje, het restaurantje is open, er zijn heerlijke pinchos en ze bieden lekkere Spaanse gerechten, vers klaargemaakt. Wanneer we naar huis gaan is de ijskraam nog open. En als slagroom op het ijs krijgen we een mooie zonsondergang te zien, voor het eerst zonder nevel of wolken.
Als we volgend jaar terugkomen kunnen we langs hier Spanje binnenrijden, want we hebben enkele dagen nodig om al het moois in deze stad te bekijken. Geen vaarwel, wel tot weerziens...
