In Xativa nemen we de trein naar Valencia. Voor 17,5 € brengt de trein ons beiden heen en terug.
Het blijft fris, met moeite bereikt het kwik 15°. Telkens wanneer de zon even door de wolken breekt is het echter in de oude beschutte binnenstad vrij aangenaam wandelen.Maar die koude wind is nog steeds even krachtig.
Als we terug de trein naar Xativa willen nemen komt volgens het infoscherm de trein naar Xativa aan op spoor 3. Maar ons kaartje wil niet door de automaat.
Blijkt nu dat op het electronisch bord, de aankomende treinen op dezelfde manier worden aangekondigd als de vertrekkende. Carina had ons nog gewaarschuwd : let op "salida", maar we waren te geconcentreerd op het electronisch bord dat vlak voor ons hing. Goed om te onthouden voor de volgende keer.
In Xativa beslissen we om onze staanplaats in Novetlé terug op te zoeken. Aan de voet van het kasteel waren toch wat hangjongeren die de rust verstoorden.
Voor we gaan slapen nemen we afscheid van Stef en Carina. Een mooie herinnering rijker...
We kunnen ons geen betere gidsen voorstellen dan Vlamingen die dicht bij Xativa wonen en deze omgeving op hun duimpje kennen. Stef en Carina tonen ons elk hoekje en pleintje dat een bezoekje waard is.
De binnenstad is mooi en afwisselend. Het modern gedeelte bruist van Spaans leven met zijn talrijke bars en terrasjes.
Onze familieleden loodsen ons naar een typisch restaurantje, sinds 1955 gerund door een koppel dat nu al over de 60 is. Eindelijk de echte Spaanse keuken! En aan welke prijs. Voor 10€ per persoon, alles inbegrepen, krijg je een voorgerecht, hoofdgerecht en dessert, een fles wijn en een fles water. De uitbater serveert enthousiast al dat lekkers. Je merkt dat hij zijn levenswerk nog altijd met hart en ziel doet.
Als je ooit in de buurt bent, sla dan dit restaurant zeker niet over : "Case Floro, Plz Mercat 46, Xativa" Je zal er geen spijt van hebben. Wees wel op tijd, want na 14u30 heb je beslist geen plaats meer. Nog een tip voor wie niet bekend is met het Spaans ritme: voor 14u krijg je in Spanje geen lunch.
Het oud kasteel van Xativa is zo mooi dat we er vele uren in doorbrengen.
We slapen aan de voet van het kasteel, met zicht op het verlicht gebouw. Volgens het toeristisch bureau is dit een gedoogplaats waar we mogen overnachten.
Novetlé is een klein dorpje op een paar kilometer van Xativa.
Nu we zo dicht in de buurt zijn kunnen we eindelijk onze familieleden weerzien, die hier sinds enkele jaren een B&B uitbaten. Stef en Carina heten ons hartelijk welkom in hun knus en sfeervol ingerichte woning.
We hebben al vaker vijftigers ontmoet die, na jaren jachtig aanschuiven van en naar hun stressvol werk, zich afvragen of dit nu het leven is dat ze tot aan hun pensioen willen voortzetten. We kennen genoeg mensen die blijven dromen van hetgeen ze "later", als ze oud zijn, nog willen ondernemen. Stef en Carina namen resoluut de grote stap en maakten hun levensdroom waar.
Fier leiden ze ons rond in hun woning, het ziet er allemaal kraakproper en super gezellig uit. Het nodigt uit om er te verblijven.
Neem gewoon eens een kijkje : www.casalavuelta.com of beter nog, ga er eens langs. Hier kan je, samen met deze mensen of in alle privacy, leven "als god in spanje".
Bij een glaasje wijn en de lekkerste Paella ooit, nemen we de draad weer op, alsof het gisteren was dat we elkaar voor het laatst gezien hebben.
We overnachten op een heuvel met een uitzicht op het dorpje Novetlé. Het kerkklokje slaat zoals gewoonlijk in Spanje alle uren 2x.
Voorbij Valencia rijden de we het binnenland in. Langs de C441 passeren we in Jarafuel een camperplek op een parkeerplaats, "Tollo Pilette". Midden in een groot bos werd een laan aangelegd als parking. Er zijn banken en tafels en verschillende afdakjes met elk 6 bbq's.
Er zijn propere wc's en een douche met koud water, waar René vrolijk gebruik van maakt. Eens zo rap is hij weer terug... het bergwater is toch erg koud.
Samen met nog een camper hebben we het uitgestrekt terrein voor ons alleen. Wanneer de vogels ophouden met kwetteren is het hier muisstil. Een aanrader voor wie eens ongestoord wil bijslapen.
Op enkele km verder bevindt zich nog een identieke plaats om van te genieten.
Brrrr! Om 7u30 is het 4° buiten en 8° binnen... Maar met warme trui en Vroem als windscherm, kunnen we al snel van het zonnetje genieten.
We bezoeken Morella. Het Middeleeuws stadje dat er vanop de camperplaats typisch uitziet is een druk bezocht toeristisch plekje, vol met winkeltjes, terrasje en restaurantjes.
Alle stoeltjes op de terrasjes zijn bezet. Maar wij kennen een terrasje waar altijd plaats is....
Het terrein stroomt vanaf 17u weer nokvol.
Om 18u30 ligt ons "terrasje" in de schaduw, maar binnen in ons "restaurant" is het lekker warm, met de volle zon op de ramen.
Warm ingeduffeld tegen de koude landwind slagen we erin enkele vogels vanop afstand te fotograferen.
Namiddag begeven we ons naar Amposa, nog altijd op zoek naar een winkel. We vinden er 3 maxi-warenhuizen naast elkaar.
De bergweg naar Morella laat niet toe om vlot te rijden. De smalle weg met haarspeldbochten is in slechte staat.
Het is al voorbij 18u30 wanneer we de druk bezette camperplaats bereiken. De campers staan wel verspreid in het groen. Alle voorzieningen, behalve stroom, zijn aanwezig. Het terrein biedt een fraai uitzicht op Morella, gelegen op een heuvel en rond een kasteel.
De zon straalt nog steeds maar de koude bergwind houdt ons binnen.
We rijden richting Lleida. Hoewel de camperplaats in Rasquena volgens de campersite op internet het hele jaar open is, krijgen we aan de ingang een :"Sorry we are closed!".
In Falset staan we vrij rustig. Eerst een winkel zoeken die open is, nu de siesta eindelijk voorbij is.
Het dorp met z'n vele huizen is uitgestorven. Het enige piepkleine winkeltje is gesloten, omdat het vandaag goede vrijdag is... Het enige restaurantje is - om die reden zeker - ook gesloten. Omdat hier verder niets te beleven valt, rijden we naar Amposta.
Deze warm aanbevolen camerplaats ligt in een natuurgebied waar vele vogelsoorten verblijven. We treffen een overvolle mastodont parking aan waar Spaanse auto's en campers af-en aan rijden. Het restaurantje, waar je ook brood kan kopen, ligt op 100 m van de camperplaats. Naast de bar van een buitenterrasje bevindt zich een toilet.
Er is een vogelcentrum op kindermaat en een speeltuintje.
Alle campervoorzieningen zijn hier gratis aanwezig. Zodra de auto's naar huis zijn brengen we met z'n allen een zeer rustige nacht door.
We veronderstellen dat we in een uurtje het kleine historische dorpje gezien hebben. Maar Bésalu biedt zoveel meer dat we hier een halve dag doorbrengen.
We willen overnachten in Quart om morgen van daar uit Girona te bezoeken. Maar om de camperplaats te bereiken moeten we over talrijke hoge en smalle verkeersdrempels. Met een krassend geluid laat Vroem horen dat die niet geschikt zijn voor ons.
We rijden de bergen in, naar Villadrau. De camperplaats ligt in het groen, je kan hier het toilet ledigen, water nemen en zelfs je afval sorteren. Of het water drinkbaar is staat echter niet vermeld.
Tegen de avond loopt het terrein wel vol met vakantiegangers die er in de Spaanse Paasvakantie even tussen uit willen.
In het dorpje is een bakker en een klein supermarktje waar best alles te vinden is.
We blijven plakken op een zonnig terrasje en bestellen een biertje. Krijgen we toch wel Heineken zeker.... Na wat aandringen brengt de ober een Spaans (Catalaans) bier : "Lupulus". Wel wat duurder maar heel lekker.
Het is slechts een uurtje rijden tot het zonnige Figueres. Maar de strakke wind trekt zich natuurlijk niets aan van landgrenzen en reist met ons mee.
Het kleine erg toeristisch stadje werd helemaal ingericht volgens het thema : "Dahli".
Op een heuvel, aan de voet van het kasteel en op loopafstand van het centrum, is er plaats zat voor Vroem.
We genieten van ons eerste terrasje: uit de wind en in de zon.
Tapa's zijn om 17u30 nog niet te verkrijgen. Deze tijd van de dag worden in Spanje enkel koffiekoeken aangeboden. Maar wij zijn nog niet aangepast aan het Spaanse ritme.
Vroeg naar Vroem, vroeg eten en vroeg naar bed, in slaap gewiegd door de wind.
Voor het eerst dit jaar genieten we van de ochtendzon die onze Vroem doorheen de ramen verwarmt.
We sukkelen over kronkelende bergwegen richting Montpellieir. In ruil daarvoor mogen we van een prachtig landschap genieten. Vanaf Montpelier wordt het gemakkelijker rijden. Al kost het soms wat moeite om Vroem op het rijvak te houden wegens de felle wind.
We stoppen in Leucate, aan de Middelandse Zee, op een betalende camperplaats voor 120 voertuigen. Tot onze verrassing gaat die pas open op 1 april, hoewel de app van campercontact het tegendeel vermeldt.
We verlaten de kust en rijden via Perpignan het binnenland in. In Trouillas biedt een olijfboer meer dan 20 gratis plaatsen aan op zijn terrein. Een bbq en een volledig ingerichte keuken staan ter onze beschikking. Er is een toilet en een douche, allebei kraakproper. Alle campervoorzieningen zijn gratis aanwezig.
De hele nacht schudt Vroem heen en weer door de krachtige stormwind. Voor de rest zijn we enthousiast over deze rustige goed beschutte plaats.
Het regent nog steeds, al is het hier iets warmer. We volgen een D-weg van Lyon over Vienne naar Valence. Vanaf Lyon wanen we ons op onze Antwerpse A12: een drukke baan boordevol verkeerslichten en rotondes.
De camperplaats die we voorzien hadden ligt in Puygeron, ten oosten van Montelimar, dus nog een heel eind rijden door de bergen. Omdat we vertraging opliepen kiezen we voor Aubignas. Aan de rand van een middeleeuws verlaten dorpje kijken we uit op een dal. Er is een toilet en alle campervoorzieningen zijn aanwezig. In een berichtje wordt een vrijwilligen bijdrage gevraagd van 3 €. Helemaal niet overdreven want het terrein is netjes onderhouden.
Hoewel het pas 17 uur is, zijn we ook hier niet de enige vakantiegangers die de parking oprijden.
We trotseren de frisse wind en verkennen het knusse en historische dorpje. De eerste ooievaar die we dit jaar tegenkomen mag ook op de foto.
We rijden richting Sedan-Chalon en Champagne-Troyes - Autun. Het regent de hele dag. We kunnen echter heel vlot rijden en komen geen enkele vrachtwagen tegen.
Rond 17h belanden we op de parking l'Embarquadere in La Truchère, gelegen langs de Seie aan de rand van een natuurgebied. Op deze rustige plaats staan we heel alleen. Er is een toilet en de mogelijkheid om afval te sorteren.
Net het uurtje dat wij wandelen stopt het met regenen. Dit kleinde dorpje heeft geen winkels, zelfs geen bakker. Het restaurant, op een paar 100m van onze plaats is wel open.
We kruipen vroeg onder de wol voor een regenachtige maar rustige nacht.
We rijden Frankrijk binnen. Daar volgen we de D-wegen, die er opvallend keurig bijliggen.
Hoewel we al om 16h30 de camperplaats bereiken zijn de 8 voorziene plaatsen al allemaal bezet. Samen met verschillende laatkomers parkeren we langs het water.
Het enige winkeltje in het dorp is van 15/03 tot 15/04 in de namiddag gesloten. Maar de bakker blijft open, ook op zondagvoormiddag.
Het is even zoeken om het beginpunt van de wandeling te vinden maar met wat hulp van het toeristisch bureau zijn we snel op weg. De weg start rustig langs de spoorlijn maar helaas, vanaf Griesbach loopt het verder langs de drukke baan.
Dit vinden we maar niks en besluiten terug te wandelen naar Vroem. Volgende keer zullen we de andere helft van de wandeling maken, heen en terug. Dit stuk weg loopt wél in de natuur, hebben we op de kaart gezien.
We vertrekken naar huis. Deze keer rijden we via de autostrade Offenburg - Karlsruhe - Köln. We stoppen in Mendig, het zo vertrouwde plaatsje waar we weerom heerlijk overnachten.
Vanochtend om 7 uur is het 3 graden buiten en 8 graden binnen. Even een draai aan de verwarmingsknop en enkele minuten later zitten we knus en warm in onze Vroem.
We rijden naar Bad Peterstal Griesbach en parkeren aan het klein stationnetje. We wandelen het "Peterstaler Schwarzwaldsteig",ongeveer 16 km.
De wandeling is werkelijk mooi door bos en weiden, bijna volledig midden in de natuur.
Jammer dat halverwege het pad werd afgesloten wegens het kappen van bomen en het gevaar voor de wandelaars. De omleiding staat echter zeer goed aangegeven en na enkele km komen we terug op het oorspronkelijk pad dat naar het dorp leidt.
Waar we gisteren een klein kapelletje met enkele flesjes tegenkwamen zien we vandaag een heuse bar met tal van flessen schnapps en tevens frisdrank als zelfbediening. De flesjes zijn wat te groot om ter plaatse leeg te drinken en te zwaar om in onze rugzak mee te zeulen.
Het voelt heerlijk ontspannen als we terug bij Vroem aankomen. We rijden terug naar ons plaatsje bij de kerk in Nordrach en slapen in alle rust... van 22 tot 7...
Oef, de kerklok stopte met klingelen om 22u. Vanochtend om 7u was ze weer paraat om volle bak katoen te geven. Gelukkig zijn we nog gewend aan het zomeruur en hoefden we niet gewekt te worden.
Om 10 u gaat het toeristisch bureau open en hier krijgen we heel wat info over wandelingen in de buurt.
Al snel gaat het omhoog. Het valt ons op dat er heel wat banken staan op het pad, meestal is dit een aanwijzing voor de moeilijkheidsgraad. Maar we hebben tijd en genieten van de heerlijke vergezichten.
Plotseling ontdekken we een klein kapelletje met een deurtje. Nieuwsgierig als we zijn openen we dit deurtje en ontdekken een 7-tal flesjes brandewijn van verschillende fruitsoorten. Bedien je zelf... 1€ per glaasje, geld te deponeren in een bakje.
Nu begrijpen we ook de benaming van het pad : Obstbrenner(weg). Het ziet er allemaal heel uitnodigend uit. Hmmm lekker! Maar we houden het wijselijk bij één glaasje want de weg naar Vroem is nog lang...
Vanuit de oase van rust rijden we via Prüm - Saarbrücken - Strassbourg terug Duitsland binnen via Offenburg. Dit leek achteraf niet zo een goed idee om dat we in het erg drukke Strassbourg heel wat tijd verliezen.
Met Vroem kunnen we Nordrach alleen vanuit het zuiden bereiken omdat de noorderlijke route enkel voertuigen tot 1.8 ton toelaat. Dus rijden we via Zell.
Nordrach is een klein kuuroord met een rustige camperplaats juist achter de kerk. We vrezen het ergste voor vannacht, want elk kwartier maakt de klokkentoren haar aanwezigheid kenbaar.
De camperplaats zelf is fantastisch. Alle voorzieningen zijn aanwezig. Stroom (1€ voor 6u), een kraaknet toilet, lozen en proper water vullen via een sanizuil. Het winkeltje ligt op 100m. Wanneer we met de rug naar het kerkhof parkeren kijken we uit op een mooi landschap.
Er zijn 9 gratis plaatsen beschikbaar (voorbehouden voor mobilhomes), al lijken die ons erg smal voor de grote bussen. Maar voor onze Pössel is er plaats genoeg.
s' Avonds maken we een kleine rondwandeling door het stadje en zien dat er een Stube vlak tegenover de kerk ligt. Hier willen we de lokale menus wel eens uitproberen.
De temperatuur daalt... we maken ons weerstation gebruiksklaar en dan ... onder de wol.
We vertrekken rond de middag en rijden via Luik - Eupen naar een camperplaats in Hellenthal waar we al eerder hebben overnacht. Op de parking aan de Grenzlandhalle parkeren we en gaan eerst onze inkopen doen in het stadje.
Alhoewel de plaats hier ook helemaal ok is besluiten we toch om voor de nacht de plaats aan de Olaftalsperre op te zoeken. Hier staan we helemaal alleen, absolute rust gegarandeerd.
We verlaten het stadje Stadthagen onder een warm zonnetje. Gelukkig is er hier ook een serviceplaats voor de campers, waarvan we gebruik maken alvorens verder te rijden.
In de buurt bekijken we nog de camperplaatsen in Lienen (rustig, maar wat rommelig), Natbergen (bij mobilhome dealer: zeer druk en lawaaierig) en Tecklenburg (parking bij Bismarcktürm: druk).
In Tecklenburg maken we nog gebruik van een van de wandelpaden alvorens verder te zoeken. We beginnen op de Hermans Höhe en wandelen dan naar de Waldkapelle.
De weg die naast de parking loopt lijkt ons toch wat te druk... (of zijn we teveel rust gewoon? ) We rijden verder tot in Ladbergen waar we achter het gemeentehuis en voor de school kunnen parkeren. 't Is weekend en vakantie, dus schooldrukte zullen we niet beleven.
