Vlak voor de oprit van de A7/E15 - oprit 460 - willen we tanken. En wat zien we daar??? Alle voorzieningen, inclusief carwash voor grote voertuigen. Wat een luxe!
We rijden de bergen in naar Canjayar. We treffen een mooie nette camperplaats aan, met banken en uitzicht op het pittoresk dorpje. We volgen een wandeling naar een kerkje dat vanop een heuvel over het dorpje uitkijkt. Echt de moeite waard.
We blijven hier echter niet slapen, want de parking ligt langs een drukke verkeersweg. Bovendien krioelt het van de vliegen die blijkbaar allemaal tegelijk met ons in Vroem willen meereizen.
Het is al 17u en we willen niet te lang meer rijden. Retamar is het snelst te bereiken. Het is er bewolkt, winderig en fris geworden. Dus parkeren we niet meer op de dijk en rijden we meteen naar ons plaatsje bij de ruwbouw.
We rijden terug naar Cabo de Gata om de wandelingen te maken aan de andere kant van het natuurgebied. We passeren de camperplaats die eergisteren afgeladen vol was. Vandaag is ze leeg.
Alle wandelpaadjes lopen hier dood op een verkeersweg of een afgrond. Toch is het landschap de moeite waard.
Vroem is weer aan een sanitaire beurt toe. We lezen dat we op de camperplaats in San José alvast de toiletinhoud kwijt kunnen. Na heel wat zoeken vinnden we een hobbelig terrein. Er staan enkele campers maar er zijn geen voorzieningen te bespeuren. Een camping in de buurt vermeldt die mogelijkheid wel. Eerst even aanbellen aan de receptie om dit te regelen, staat er. Maar de receptie is dicht tot 19u. Het is nu 16u30 en dus volop siesta.
Maar ook dat hadden we voorzien.... Onze reservetoiletpot komt nu goed van pas...
In Retamar begeven we ons naar onze vertrouwde plek om te overnachten.
De ochtendzon nodigt ons uit op "onze" bank. Heerlijk om hier ons kopje koffie te drinken.
Het natuurgebied strekt zich zo'n 15 km uit van Retamar tot aan Cabo de Gata. Reden genoeg om onze wandelschoenen aan te trekken en langs het strand het natuurgebied in te wandelen.
Midden in de begroeide vlakte, niet ver van het strand, staat een mooi kapelletje, gewijd aan de heilige maagd van Retamar: "La Virgen del Mar, patrona de Almnría". De oorsponkelijke toren die nog steeds overeind staat, deed dienst deed als uitkijkpost voor aanvallende vijandelijke troepen. Vanop deze toren werd de heilige maagd werd waargenomen. Dit werd later kerkelijk erkend door Pius VII. Ieder jaar, op de tweede zondag van het jaar, wordt er een pelgrimstocht gehouden met uitgebreide feestelijkheden bij het kapelletje.
We genieten van de avondzon tot ze aan de horizon onder gaat. Dan parkeren we Vroem in een doodlopende straat. Hier staat een gebouw in de steigers te pronken. Het statige bord vermeldt : "start in 2007, klaar in 2009". Een herinnering aan zorgeloze tijden?
De straatlichten branden, blijkbaar voor ons alleen. Rustiger kan niet.
De ochtendzon is net zacht genoeg om buiten te ontbijten. We rijden naar Faro de Cabo de Gata - Nijur, een klein stadje bij San José, dat grenst aan een natuurgebied.
We stellen ons een vlakte voor rond een vuurtoren, met zicht op het groen, maar dat is te hoog gegrepen...
Aan de rand van het bruisende stadje zien we een groep campers tegen elkaar geplakt, omgeven door bars en restaurantjes. Het natuurgebied ligt niet op loopafstand.
Kom Vroemeke, we rijden verder, richting Canjayar in het binnenland.
We buigen eerst nog af naar Retamar aan de kust voor het middageten . Al wandelend op de dijk merken we dezelfde enorme leegstand in de gloednieuwe hotels, vakantiehuisjes en apartementsblokken als in "La Manga". Heel dit gebied maakt een zielloze, verlaten indruk.
Op dijk zien we parkeerstroken waar een buitenlander zijn camper al geplaatst heeft. Tja, dan mogen wij onze Vroem hier toch ook plaatsen? Het zicht op zee en de bank voor onze deur krijgen we er gratis bij.
Dit is uiteraard geen camperplaats. Moest de strenge Spaanse politie ons hier wegjagen, dan zullen we dat ook doen...
Het is lekker warm. We maken onze eerste dagtocht. We trotseren een erg steile klim. Nu is de koele bries vanuit het dal zo welkom!
Het ritmisch aanzwellen en afnemen van de wind is het enige geluid dat we horen. Het paadje loop langs een rivier. Die staat echter volledig droog. Het water werd afgeleid en in buizen gepompt.
Over heel de 16 km lange wandeling ("Black Cliffs") komen we niemand tegen.
Heerlijk is het om te bekomen bij Vroem in de avondzon. De nacht is aangenaam fris.
Na regen komt zonneschijn! We wandelen in het gebergte rondom de baai. Onze trui hebben we zelfs niet meegenomen. Wanneer we terugkomen merken we dat deze parking wel gekend is als startpunt voor wandelingen. Maar wegens de korte steile helling op erop en eraf te geraken kunnen we helaas hier met Vroem niet meer terugkomen.
We begeven ons naar "Camperstop Sierra Espuna" in Totana. Overnachting kost hier 11€, alle voorzieningen inbegrepen inclusief stroom en wasmachine (3€); zonder electriciteit 7€.
De kraaknette doucheruimte is luxueus : het gordijn verhindert dat onze spullen mee gewassen worden.
Op weg naar een parking van een natuurgebied hier in de buurt rijden we om via "La Manga". Deze wijk vertoont hetgeen we gisteren zagen, enkele malen in het kwadraat. De gehele landstrook, die over ongeveer 18 km in zee reikt, is nokvol bebouwd met enorme apartementsblokken, zeg maar wolkenkrabbers.
De gebouwen zijn mooi en splinternieuw, maar staan leeg. Toch zien we, op de zeldzame stukjes braakgrond...bouwvakkers aan het werk.
We parkeren Vroem aan een baai. Als het morgen ophoudt met regenen willen we hier wandelen.
We maken een lange wandeling langs de rotskusten romdom Cabo de Palos. We zijn natuurlijk vertrouwd met onze volbebouwde Belgische kust, maar wat we hier zien tart alle verbeelding. De meeste van de tot aan de kust bebouwde wooncomplexen zien er nieuw uit. Vers aangelegde paadjes en pleintjes geven de vakantiewijken een luxueus accent. Ze staan echter , al dan niet te koop of te huur, allemaal leeg. Deze spookstad getuigt van een recente hevige bouwwoede.
Op de parking zien we wel regelmatig toeristische treintjes stoppen met vakantiegangers op leeftijd die een fotootje komen maken van de vuurtoren en dan weer verder trekken. Tot zelfs enkele bussen met schoolkinderen die vermoedelijk een uitstap naar deze vuurtoren in hun programma hebben staan.
Ook de politie patrouilleert regelmatig, doch zij hebben weinig oog voor de vuurtoren. Zij laten Vroem als enige mobilhome rustig verblijven op deze gedoogplaats.
Fris maar uitnodigend stralend weer vandaag. s' Ochtens ontmoeten we nog 3 muggen die de nachtelijke oorlog overleefden.
Vandaag is een pauze dag.
We maken gebruik van de wifi verbinding om onze blog bij te werken. Terwijl de was wappert in de wind zijn we daar verschillende uren mee zoet.
Voor we naar bed gaan vallen er nog enkele gevleugelde slachtoffers. Gewapend echter met de beste muggenolie uit zweden, slapen we in stilte dwz zoemvrij....
Het is 8°, bewolkt en koud. Goed ingeduffeld bezoeken we in Valencia het moderne gedeelte van de stad : "Ciudad de las Artes y ciencias".
We zijn onder de indruk van de originele architectuur en de aanleg van het complex. Gelukkig stopt het even met regenen zodat we foto's kunnen maken.
Het metroticket laat ons makkelijker toe om op te stappen op eender welk metrostation. We zijn moe gewandeld en verlangen naar onze Vroem.
We vallen vrij vlug in slaap. Midden in de nacht maakt een bekend gezoem ons wakker. Zes muggen tellen we. Het duurt wel even eer we alle beestjes onschadelijk hebben gemaakt. Dit hadden we echt niet verwacht.
Onze Vroem heeft een sanitaire stop nodig. De camperplaats in Bétera heeft alle voorzieningen en ligt bovendien vlak aan een metrohalte naar Valencia.
Valencia camper is nog steeds in aanbouw met een apart terein speciaal voor campers. De overnachting kost 12€, electriciteit 3€. Wie geen electriciteit nodig heeft kan op een aangrenzend terrein voor 6€ overnachten. Verdere info is te vinden op www.valenciacamperpark.com
Voor 15€ kopen we een 10 rittenkaart naar Valencia. De uitbater betaalt de niet gebruikte ritten eventueel terug. Mooi gebaar toch!
Zowel de uitbater als de medewerkers zijn enthousiast en vriendelijk en... ze spreken bovendien vlot engels.
Terwijl de wasmachine draait planten we onze stoeltjes en tafel buiten en genieten van het zonnetje.
De douches verwarmen met zonnecellen. Wie 's avonds doucht krijgt heet water; wie dat 's morgens doet heeft pech: koud tot amper lauw water...
Het restaurantje kan niet tippen aan "Casa Floro" in Xativa. Maar de kok en de serveerster maken met hun enthousiasme veel goed.
In Xativa nemen we de trein naar Valencia. Voor 17,5 € brengt de trein ons beiden heen en terug.
Het blijft fris, met moeite bereikt het kwik 15°. Telkens wanneer de zon even door de wolken breekt is het echter in de oude beschutte binnenstad vrij aangenaam wandelen.Maar die koude wind is nog steeds even krachtig.
Als we terug de trein naar Xativa willen nemen komt volgens het infoscherm de trein naar Xativa aan op spoor 3. Maar ons kaartje wil niet door de automaat.
Blijkt nu dat op het electronisch bord, de aankomende treinen op dezelfde manier worden aangekondigd als de vertrekkende. Carina had ons nog gewaarschuwd : let op "salida", maar we waren te geconcentreerd op het electronisch bord dat vlak voor ons hing. Goed om te onthouden voor de volgende keer.
In Xativa beslissen we om onze staanplaats in Novetlé terug op te zoeken. Aan de voet van het kasteel waren toch wat hangjongeren die de rust verstoorden.
Voor we gaan slapen nemen we afscheid van Stef en Carina. Een mooie herinnering rijker...
We kunnen ons geen betere gidsen voorstellen dan Vlamingen die dicht bij Xativa wonen en deze omgeving op hun duimpje kennen. Stef en Carina tonen ons elk hoekje en pleintje dat een bezoekje waard is.
De binnenstad is mooi en afwisselend. Het modern gedeelte bruist van Spaans leven met zijn talrijke bars en terrasjes.
Onze familieleden loodsen ons naar een typisch restaurantje, sinds 1955 gerund door een koppel dat nu al over de 60 is. Eindelijk de echte Spaanse keuken! En aan welke prijs. Voor 10€ per persoon, alles inbegrepen, krijg je een voorgerecht, hoofdgerecht en dessert, een fles wijn en een fles water. De uitbater serveert enthousiast al dat lekkers. Je merkt dat hij zijn levenswerk nog altijd met hart en ziel doet.
Als je ooit in de buurt bent, sla dan dit restaurant zeker niet over : "Case Floro, Plz Mercat 46, Xativa" Je zal er geen spijt van hebben. Wees wel op tijd, want na 14u30 heb je beslist geen plaats meer. Nog een tip voor wie niet bekend is met het Spaans ritme: voor 14u krijg je in Spanje geen lunch.
Het oud kasteel van Xativa is zo mooi dat we er vele uren in doorbrengen.
We slapen aan de voet van het kasteel, met zicht op het verlicht gebouw. Volgens het toeristisch bureau is dit een gedoogplaats waar we mogen overnachten.
Novetlé is een klein dorpje op een paar kilometer van Xativa.
Nu we zo dicht in de buurt zijn kunnen we eindelijk onze familieleden weerzien, die hier sinds enkele jaren een B&B uitbaten. Stef en Carina heten ons hartelijk welkom in hun knus en sfeervol ingerichte woning.
We hebben al vaker vijftigers ontmoet die, na jaren jachtig aanschuiven van en naar hun stressvol werk, zich afvragen of dit nu het leven is dat ze tot aan hun pensioen willen voortzetten. We kennen genoeg mensen die blijven dromen van hetgeen ze "later", als ze oud zijn, nog willen ondernemen. Stef en Carina namen resoluut de grote stap en maakten hun levensdroom waar.
Fier leiden ze ons rond in hun woning, het ziet er allemaal kraakproper en super gezellig uit. Het nodigt uit om er te verblijven.
Neem gewoon eens een kijkje : www.casalavuelta.com of beter nog, ga er eens langs. Hier kan je, samen met deze mensen of in alle privacy, leven "als god in spanje".
Bij een glaasje wijn en de lekkerste Paella ooit, nemen we de draad weer op, alsof het gisteren was dat we elkaar voor het laatst gezien hebben.
We overnachten op een heuvel met een uitzicht op het dorpje Novetlé. Het kerkklokje slaat zoals gewoonlijk in Spanje alle uren 2x.
Voorbij Valencia rijden de we het binnenland in. Langs de C441 passeren we in Jarafuel een camperplek op een parkeerplaats, "Tollo Pilette". Midden in een groot bos werd een laan aangelegd als parking. Er zijn banken en tafels en verschillende afdakjes met elk 6 bbq's.
Er zijn propere wc's en een douche met koud water, waar René vrolijk gebruik van maakt. Eens zo rap is hij weer terug... het bergwater is toch erg koud.
Samen met nog een camper hebben we het uitgestrekt terrein voor ons alleen. Wanneer de vogels ophouden met kwetteren is het hier muisstil. Een aanrader voor wie eens ongestoord wil bijslapen.
Op enkele km verder bevindt zich nog een identieke plaats om van te genieten.
Brrrr! Om 7u30 is het 4° buiten en 8° binnen... Maar met warme trui en Vroem als windscherm, kunnen we al snel van het zonnetje genieten.
We bezoeken Morella. Het Middeleeuws stadje dat er vanop de camperplaats typisch uitziet is een druk bezocht toeristisch plekje, vol met winkeltjes, terrasje en restaurantjes.
Alle stoeltjes op de terrasjes zijn bezet. Maar wij kennen een terrasje waar altijd plaats is....
Het terrein stroomt vanaf 17u weer nokvol.
Om 18u30 ligt ons "terrasje" in de schaduw, maar binnen in ons "restaurant" is het lekker warm, met de volle zon op de ramen.
Warm ingeduffeld tegen de koude landwind slagen we erin enkele vogels vanop afstand te fotograferen.
Namiddag begeven we ons naar Amposa, nog altijd op zoek naar een winkel. We vinden er 3 maxi-warenhuizen naast elkaar.
De bergweg naar Morella laat niet toe om vlot te rijden. De smalle weg met haarspeldbochten is in slechte staat.
Het is al voorbij 18u30 wanneer we de druk bezette camperplaats bereiken. De campers staan wel verspreid in het groen. Alle voorzieningen, behalve stroom, zijn aanwezig. Het terrein biedt een fraai uitzicht op Morella, gelegen op een heuvel en rond een kasteel.
De zon straalt nog steeds maar de koude bergwind houdt ons binnen.
We rijden richting Lleida. Hoewel de camperplaats in Rasquena volgens de campersite op internet het hele jaar open is, krijgen we aan de ingang een :"Sorry we are closed!".
In Falset staan we vrij rustig. Eerst een winkel zoeken die open is, nu de siesta eindelijk voorbij is.
Het dorp met z'n vele huizen is uitgestorven. Het enige piepkleine winkeltje is gesloten, omdat het vandaag goede vrijdag is... Het enige restaurantje is - om die reden zeker - ook gesloten. Omdat hier verder niets te beleven valt, rijden we naar Amposta.
Deze warm aanbevolen camerplaats ligt in een natuurgebied waar vele vogelsoorten verblijven. We treffen een overvolle mastodont parking aan waar Spaanse auto's en campers af-en aan rijden. Het restaurantje, waar je ook brood kan kopen, ligt op 100 m van de camperplaats. Naast de bar van een buitenterrasje bevindt zich een toilet.
Er is een vogelcentrum op kindermaat en een speeltuintje.
Alle campervoorzieningen zijn hier gratis aanwezig. Zodra de auto's naar huis zijn brengen we met z'n allen een zeer rustige nacht door.
We veronderstellen dat we in een uurtje het kleine historische dorpje gezien hebben. Maar Bésalu biedt zoveel meer dat we hier een halve dag doorbrengen.
We willen overnachten in Quart om morgen van daar uit Girona te bezoeken. Maar om de camperplaats te bereiken moeten we over talrijke hoge en smalle verkeersdrempels. Met een krassend geluid laat Vroem horen dat die niet geschikt zijn voor ons.
We rijden de bergen in, naar Villadrau. De camperplaats ligt in het groen, je kan hier het toilet ledigen, water nemen en zelfs je afval sorteren. Of het water drinkbaar is staat echter niet vermeld.
Tegen de avond loopt het terrein wel vol met vakantiegangers die er in de Spaanse Paasvakantie even tussen uit willen.
In het dorpje is een bakker en een klein supermarktje waar best alles te vinden is.
We blijven plakken op een zonnig terrasje en bestellen een biertje. Krijgen we toch wel Heineken zeker.... Na wat aandringen brengt de ober een Spaans (Catalaans) bier : "Lupulus". Wel wat duurder maar heel lekker.
