Feest van de arbeid, ook in Portugal.

We worden wakker op de grote parking voor het expositie gebouw.  We staan er compleet alleen onder een veelbelovende en stralende blauwe hemel.
Hier willen we van genieten en een rustige plaats om te wandelen opzoeken.

De tegenstelling armoede-rijkdom is in Beja wel groot, vinden we.
Op deze verlofdag zijn de warenhuizen aan de rand van de stad tot onze verrassing allemaal open. Op de parkings wriemelen mensen en auto's door elkaar.

In de toeristische folder die we kregen lezen we (in het engels!) dat even voorbij Beja, in Quintos, een mooi rustig gebied ligt.

Vroem hobbelt enkele kilometers over een smal zandwegje met kuilen, maar we worden beloond.
Het plaatse bij de Guadiana rivier schittert als een oase in de zon. Je kan hier ook wandelen zien we.  Eerst gaan we picknicken.

Al snel horen we enkele motorrijders de rust verstoren.
Dicht bij de rivier overstemt het watervalletje het geluid van motorijders, die zich heen en weer laten gaan over de stoffige zandwegen.
In de verte zien we een tentje en wat rook : ze gaan grillen.  Nu is het even rustig, maar zodra we willen wandelen hebben de motorijders ook gedaan met eten.

Uitdagend lachend stuiven ze ons telkens voorbij en als de stofwolk die ze achterlaten wat gezakt is, zijn ze er weer.  En ze willen niet alleen gezien worden maar duidelijk ook gehoord. 

Dus vroemen wij naar de nieuwe plaats van de folder.  Albufeira do Roxo wordt beschreven als een plekje "voor contemplatie en om het besef van tijd te verliezen".
De natuur is er "sereen" en je kan er volgels observeren. We zien de zijweg al van ver : een massa auto's rijdt daar ook naartoe.
Langs de smalle veldweg komen links en rechts de geparkeerde wagens ons tegen, en neen, Vroem kan er echt niet meer bij op deze overvolle parking.
We zijn al blij dat het ergens net ruim genoeg is om te keren. 

Op weg naar Evora stoppen we om enkele Dolmen te bekijken. Eigenlijk maken de weiden met bloeiende bloemen daarrond meer indruk op ons dan deze paar stenen.

In Evora maakt René nog een avondwandeling.  Op hem maakt deze stad een andere indruk dan de veelbelovende toeristische informatie die we van het internet haalden.

De stad is bijna nog volledig omgeven door vestingsmuren.  Binnen deze muren prijkt een imposante kathedraal.  De straatjes met oude huizen maken een kille indruk. 
Geen terrasjes zoals we gewoon zijn, maar afgebladderde muren en gesloten ramen.
Op een groot marktplein (en ik bedoel werkelijk groot!) heeft er een markt plaatsgevonden en wat achterblijft tart alle verbeelding. Je kan geen meter stappen zonder papier, plastiek en  allerhande verpakkingsmateriaal dat ongelooflijk slordig is blijven liggen, voor je voeten te vinden.

Het positieve is dat het vermoedelijk werk verschaft aan enkele Portugesen om dit op te ruimen. Alhoewel !
Als ik terugkeer naar Vroem merk ik dat ook de andere straten met blikjes, papier, flessen... omzoomd zijn.  Neen, hier willen we echt niet blijven.