Nog steeds zijn de stranden weinig toegankelijk. Hotels, bars en restaurantjes belemmeren het zicht op de zee.
Maar in Chipiona zou zelfs op het strand een plaatsje zijn waar campers mogen parkeren en overnachten.

Na heel wat heen en weer rijden op alle zijwegeltjes vinden we een plek op het strand. De coördinaten en de foto uit de campergids kloppen niet, maar we mogen hier blijven staan en zelfs overnachten. Fijn toch?

We ontmoeten Oostenrijkers die dezelfde camper hebben als wij. Dat trekt aan. We nemen een kijkje in elkaars huisje.
Deze mensen hebben eerst drie jaar in hun camper gewoond. Als we hun reislijst en hun verhalen horen, vermoeden we dat ze nog altijd meer in hun camper verblijven dan in hun pas gekochte huis in de buurt van Passau.

We trekken allebei onze luifel uit om te genieten van de schaduw en om uit de wind te zitten. Maar we hebben nauwelijks de tijd om een foto te maken van ons zithoekje.

Twee politiewagens komen recht naar ons toegereden.
Drie mensen in uniform stappen uit: "No campar".

De Oostenrijkers houden het voor bekeken en gaan op zoek naar een plaatsje in de duinen waar ze zich kunnen verbergen.

Wij doen wat ons bevolen werd. "No campar" betekent ook dat je niet met je vouwstoeltje naast je camper mag zitten.
Andere mensen mogen dat wel, ook met parasols, vouwtafeltjes en hun halve huishouden.
Dus slepen wij onze stoeltjes enkele meters verder, besmeren ons overvloedig met zonnebrandolie en genieten van zon, zee en strand.

De sfeervolle zonsondergang bij heldere hemel kan niemand ons nog afnemen.