We rijden door Zavial, Salema en Burgau aan de Zuidkust.  Het waait hier inderdaad minder en het is iets warmer, 19,5°.  Elk stadje heeft een zandstrand.
De zee is hier niet zo wild en dus kan je hier aangenaam zwemmen.  Een paradijs voor de zonnekloppers, die hier voor al hun behoeften aan hun trekken komen.  Maar al die elementen vinden wij ook in onze vlaamse kuststeden.

We willen Portugal verkennen dus vroemen we naar het binnenland.  Monchique is een kuuroord midden in het gebergte dat dezelfde naam draagt.  In de bergen is het fris en zeer winderig, net wat we wilden ontlopen. 

We lezen op internet dat het in heel Portugal fris is voor de tijd van het jaar.  Ideaal toch om Lissabon te bezoeken? 

We maken een tussensop op "ons" plaatsje in Porto Covo.  De foto's van vandaag komen uit ons archief.

We zijn al veel wind gewoon maar wat we deze nacht meemaken lijkt op een wervelstorm.  We staan dan maar op en plaatsen Vroem met zijn snoet naar de zee.  Dan schudt hij misschien wat minder heen en weer?

Maar dat vindt Vroem blijkbaar helemaal niet leuk. Het gekraak en gekreun dat boven op de wind - en regenvlagen horen, komt van Vroem. Weer uit bed, gordijntjes open en het wegje oprijden, waar stevige struiken voor beschutting zorgen. Nu staan we rustig. 

Dààrom stond het plein in het centrum van Porto Covo vol met campers! 
Dààrom staan enkele andere campers ook verder van de zee af......

Ingeduffeld genieten we van onze eerste kop koffie tegen Vroem aan, die ons beschermt tegen de felle wind.  We zijn nog geen 10 minuten vertrokken voor een wandeling of we worden overspoeld door een fikse regenbui.
Toch maar terug naar Vroem om onze regenjas en paraplu te halen. Ze werken als wapens:  de wolken schuiven bedeesd voorbij en durven hun sluizen niet meer opentrekken.

Vanop de kliffen in Sagres zien we Cabo de Sao Vincence liggen. Dit is het uiterste punt in het Zuidwesten van Portugal en van Europa. Het fort dat over de zee uitkijkt trekt veel bezoekers aan. 

Verder lijkt Sagres ons een doorsnee provinciestadje.  De talrijke restaurantjes getuigen van hoge verwachtingen ten opzichte van toeristen.  De heerlijke geur van gegrilde vis doet ons aarzelen.
Toch voelen we wat weerstand om binnen te gaan.  De prijzen van de visgerechten liggen overal tussen de 9 en 11 euro.  Vleesgerechten zijn zelfs beterkoop. 
Maar eeenmaal binnen word je overladen met hapjes en voorgerechten die achteraf de rekening flink doen oplopen. Erg vindingrijk van die Portugesen.

Het is allemaal zijn prijs waard en we kunnen best eens genieten van al dat lekkers.  Maar de hapjes zijn overvloedig.  Ze kunnen samen doorgaan voor een hoofdgerecht dat we niet gekozen hebben op de menukaart.

Het is ons gelukt droog te blijven op weg naar de camping.
We zijn beiden moe en kruipen vroeg onder de wol.

Hé, waar is de zon?  Met een trui aan valt het buiten nog mee, maar dan krijgen we een felle regenbui.  Voor de eerste keer tijdens onze reis regent het enkele ogenblikken zo hevig. Geboeid kijken we naar de spetterende druppels op de ramen.
 
We picknicken aan de zee in Carrapateira, dit wil zeggen : we eten binnen in Vroem en genieten van de zon op de ramen.

We zouden nu vanaf hier tot Sagres de andere kustplaatsjes willen verkennen en, als het daar mooi is, blijven slapen en wandelen. Maar het waait zo hevig.  Een wandeling langs de kust en over de kliffen is niet meer aangenaam.  Dus rijden we door naar de camping Orbitur in Sagres. 

Op een van de vorige slaapplaatsen vond René een SD kaart.
Hij past in zijn camera.  Die toont foto's van reigers genomen in de maand maart.  We weten niet van wie deze foto's zijn, maar mocht iemand ze herkennen kan hij of zij ons altijd contacteren. We bezorgen ze dan graag terug.
We plaatsen hier enkele foto's die daarop stonden.

De camping is redelijk rustig, de prijs is met 30 cent gestegen tegen vorig jaar.  De douches zijn heerlijk warm, we genieten ervan.

De regendruppels op Vroem drogen snel op.  Maar het blijft zwaar bewolkt en zo'n 5° frisser.  Een goede gelegenheid om naar de bewoonde wereld te rijden waar we de rest van ons dagboek op het web kunnen plaatsen.
Hier in het binnenland trekt het open en voelt het aangenaam warm. 

Op de camperplaats in Odeceixe picknicken we buiten, veilig beschut door Vroem, die voor ons de felle wind opvangt.
We wandelen naar het strandje waar we vorig jaar zo genoten.  Het waaide toen ook maar de wind was veel minder koud en beneden in de baai zorgden de rotsen voor beschutting. Deze keer is het niet aangenaam om buiten te zijn.  De camperplaats, waar vorig jaar een gezellige drukte heerste, voelt nu eenzaam en verlaten.

Een Portugees koppel maakt zich klaar om een frisse neus te halen.  Neen, ze overnachten hier niet.  Ze wonen in Portimao en komen hun ouders bezoeken die in de buurt wonen.

"Aan de westkust moet je niet blijven", raadt mijnheer ons aan.  Fier dat hij ons te woord kan staan in het Frans.
"Van maart tot october waait in heel de strook van Sines tot Sagres een frisse en soms hevige wind. De zuidkust, van Tavira tot Villa Real de sto Antonio, is aangenaam warm en heeft veel minder wind."

Wel dat doen we! Eerst zullen we een tussenstop houden op de camping in Sagres waar we vorig jaar verbleven.  We weten zeker dat daar een wasmachine is.

In de buurt van Aljézur zien we een wegwijzer : Praia da Amoreiro.  Nieuwsgierig slaan we af.  Het zijwegje kronkelt door de duinen en loopt dood op een grote open plek.

We horen de branding, we wandelen verder en komen uit op een mooi idylisch strandje.  Van op de plaats die het meest uit de wind ligt, observeren we een windsurfer die een sierlijke dans voert met de golven, één met de zee.
Hier blijven we overnachten toch?

Ons restaurantje in Vroem geeft zicht op een bloementuin en een park dat door de natuur netjes onderhouden wordt.  De wind valt hier al bij al mee. We zullen deze nacht niet gewiegd worden.

"Goede Morgen" straalt de zon.  Geen wind : wat een luxe.  We genieten van ons ontbijt op "ons" terrasje.  De zon brandt al hevig. 
Ook hier vinden we de ons reeds vertrouwde wegwijzer "rota vincentina".  We volgen een smal paadje.  Wat we zien is als het mooiste muziekstuk dat zich eindeloos herhaalt in ontelbare variaties.
Dit is de hemel!  We doen vergeefse pogingen om dit tafereel vast te leggen.  Later zal het resultaat tenminste de onbeschrijfelijke herinnering oproepen.

De natuur en de vogels hebben geen internet nodig om te communiceren.  Maar we moeten onze voedselvoorraad weer aanvullen en zo raken we weer in de bewoonde wereld.
Op de parking van het warenhuis plaatsen we alvast enkele bladzijden uit ons dagboek op het web. We rijden terug naar "ons" plaatsje in Carvalhal.  De avondschemering spreidt een gordijn van rust over het leeggelopen strand.

De meeuwen koesteren zich in de laatste zonnestralen.  Nu wordt het frisser, maar ideaal om een warme maaltijd te bereiden.  Wat smaakt dat goed na zo'n dagtocht!

In de loop van de nacht is de wind gaan liggen, we kunnen weer buiten in het zonnetje ontbijten. Zalig !

Oei! We ontdekken dat de koelkast deze nacht is uitgegaan terwijl de gasvoorraad niet leeg is.  Uitgeblazen door de wind, denken we.
We krijgen hem onmiddellijk weer aan de praat en nu maar leeg eten, een hele klus...

Zambujeira do Mar heeft een mooi zandstrand en volgens onze campergids mogelijkheid om te overnachten.  Maar het uithangbord op de parking spreekt dit duidelijk tegen.
In de buurt van Brejao en Carvalhal ligt in de inham van 2 kliffen een ydillisch strandje.  Er zijn geen huizen, winkeltjes of restaurantjes, alleen de duinen en de baai.
Op het strand hebben de dagjesmensen de plaatsjes die uit de wind liggen al ingenomen.  Maar tussen de rotsen vinden wij een plaatsje dat nog niet bezet is.

Van hieruit genieten we van de wilde ontstuimige zee.  Slechts enkele minuten later komen we te weten waarom geen enkele Portugees hier is komen zitten. 

Jaja, één golf later... In een reflex tillen we onze rugzak omhoog en kunnen we onze zwemmende sandalen nog net grijpen. 

De zonnekloppers genieten tot zonsondergang, (20h30) dan laten ze ons achter bij het geluid van de vogels en de branding.

De zon straalt weer aan de hemel.  Vlug naar buiten! Maar... nog veel vlugger terug naar binnen en de deur toe.  De thermometer wijst 13° aan...
Dan maar op naar de volgende wandeling. Eens we weg zijn van "onze klif" waait het veel minder. De wind is  hier ook niet zo koud meer.

Vandaag volgen we een pad dat uitkomt in Zambujeira do Mar.  Het wegje slingert door weiden vol bloeiende bloemen.  Om de branding tegen de klilffen te zien maken we af en toe een omwegje dat later dan weer op het pad uitkomt.

Het stoort ons dat we regelmatig worden opgeschrikt door groepjes terreinwagens en motoren, die agressief over de zandweg racen en ons achterlaten in een dichte stofwolk.
Deze "sport" blijkt een nieuwe rage te zijn.  Je kan elk een auto of motor huren. Een gids brengt je dan van rots naar rots, van plaats naar plaats.
Je krijgt net de tijd voor een foto en zo heb je snel een hele provincie doorkruist.  Tot ergenis van de plaatselijke bewoners en van ons ook natuurlijk.

Het is 22° bij Vroem maar de wind is fris en schudt hem nog steeds heen en weer.  Binnen creëren we een veranda en nemen we een aperitiefje met tapas.  We luisteren naar het gefluit van de wind in de dakramen.
Wat een luxe: in slaap gewiegd worden !  Wie maakt dat nog mee op zijn oude dag.

Geluk maakt kleine dingen groot. Wat is er aangenamer dan buiten te genieten van je eerste kop koffie, met zicht op een bloementapijt, en erachter de uitgestrekte oceaan?
De ooievaars op hun nest in de rotsen hebben al flinke jongen. Vorig jaar waren we hier pas in de de tweede helft van mei, en toen waren ze nog aan het broeden.
De duidelijke wegwijzer : "rota vincentina", leidt ons afwisseled door de duinen, over de kliffen en door het bos. Onze foto's tonen slechts een glimp van de schoonheid die we gezien hebben.

De frisse ochtendwind, die tegen de middag overgaat in een zacht briesje is meer dan welkkom. Terug bij Vroem zijn me meer dan verrast, daar staat een koude stormachtige oceaanwind. In plaats van te bekomen op ons terrasje haasten we ons naar binnen.
Deuren en ramen dicht, want alles klappert. Het is nog steeds volop zon maar door die wind zakt de temperatuur naar 13°.
Heel de nacht schudt Vroem heen en weer. Moesten we in een tent liggen dan zouden we samen met de tent weggewaaid zijn.

Hoera, de motorreiziger is een Duitser : we kunnen hem aanspreken en naar zijn verhalen luisteren, wat in het Portugees totaal niet zou lukken. Hij rijdt regelmatig lange tochten, heel alleen op zijn KTM 950 motor.
Ik (René) krijg er het water van in de mond.  Puur genieten is dit, zo'n 500 km per dag, alleen met zijn motor.
We bieden hem een kopje koffie aan en ondertussen vertelt hij van zijn reizen.  Elk jaar  is hij 10 dagen alleen weg.  De rest van zijn vakantie is voor zijn vrouw en de kinderen.  Portugal  - Spanje - Italië - Kroatië... Bovendien heeft hij een filmcamera op zijn helm gemonteerd.  Zo kan hij zijn familie tonen waar ie geweest is. Een paar uur per dag kan hij filmen.

Als hij weg rijdt zwaait hij nog even ... Gute Fahrt.. 

We picknicken boven op de klif, zwijgend zitten we uren bij elkaar terwijl we ons laten overstelpen door de klank en kleuren van de natuur.  We kunnen er maar niet genoeg van krijgen.
In de namiddag rijden verder naar Villa Nova de Milfontes.

Als afscheidscadeautje komen de 4 struisvogels dicht bij de afsluiten paraderen, net wanneer we de weg willen oprijden.Vlug ernaar toe, klik klik. 

Villa Nova de Milfontes is een grote stad met zandstrandjes.  De zee is hier veel rustiger.  René wil zwemmen maar houdt het niet lang uit.  Het water is veel frisser dan vorig jaar.

Verder maakt dit stadje op ons, verwende vakantiegangers, geen indruk.  Praia Grande in Almograve heeft een ruime parking die uitkijkt op de wondermooie kliffen.
Prachtig om te overnachten en morgen te wandelen, ware het niet dat een duidelijke tekening op een bord laat zien dat Vroem hier niet mag blijven.

We zijn blij om in Cavaleiro, Cabo Sardao, een favoriete plaats van vorig jaar terug te vinden.  Ver weg van de bewoonde wereld, dus ook van een netwerk om onze blog bij te werken.
Onder de luifel genieten we van een prachtige zonsondergang.  Bij het vertrouwde zwaailicht van de vuurtoren vallen we in een diepe slaap.

Aan de horizon worden we begroet door heel speciale gastheren/vrouwen, die we nog niet eerder in levende lijve hebben gezien.  Eigenlijk zijn ze te ver af voor een foto maar we kunnen het toch niet laten om hen op de gevoelige plaat vast te leggen.

We wandelen over de kliffen naar Porto Covo. 
We kunnen blijven fotograferen tot de 1000ste foto. Elke stap, elke seconde geeft een ander panorama.
Golven tot 3m hoog stormen op het strand af en beuken tegen de hoge rotsen.  Daar spatten ze uiteen en spuiten een regen van waterdruppels hoog in de lucht.

Geen enkel foto kan de majestueuse kracht weergeven, hoezeer we ook  ons best doen om dit schouwspel vast te leggen.

Porto Covo is een piepklein dorpje met 2 straten. De weinige bewoners baten een souvenirwinkeltje uit, of een ijssalon.  We proeven Portugese specialiteiten.
Ze zijn lekker en zo anders klaargemaakt dan bij ons, zonder saus maar met olijfolie. Dit maakt het licht verteerbaar.

Net voor het donker wordt zijn we terug bij Vroem.  Vroem heeft bezoek! Deze keer vinden we een motorrijder ingeduffeld in zijn slaapzak tussen zijn voertuig en onze camper.

Hij beweegt niet, dus stappen we zachtjes naar binnen om hem niet wakker te maken.

De app over de weersverwachting in Portugal geeft weer dat het de hele dag zwaar bewolkt zal zijn.  Maar de zon trekt zich daar niets van aan.
Ze duwt de wolken opzij en laat zich de hele dag zien. Het is 21° in de schaduw en dus zacht lenteweer.  Een zandwegje leidt tussen de steile kliffen omlaag naar het strand, dat we weer eens voor ons alleen hebben. 

Wat een geluid, wat een kracht komt uit die golven.

Spijtig dat ook dit strand de sporen nalaat van slordige bezoekers.

En... "ja... die kat kom weer...".  Rond dezelfde tijd als gisterenavond komt ze haar portie melk vragen.  Wanneer haar bakje leeg is vervolgt ze haar bedelronde.

Onze buurman masseert mijn hals nog eens en toont René hoe hij het verder kan doen.  Hij staat erop de we de verwarmende zalf meenemen.  De afscheidsbabbel duurt enkele uren.  Hij tracteert ons op een echt kopje Portugese koffie.  Oei wat straf voor René, heerlijk voor Nelly!

Zijn echtgenote is lerares engels, zij vertelt schrijnende verhalen over kinderen met leerachterstand - 10 jaar en nog niet behoorlijk kunnen lezen - omwille van de hachelijke situatie thuis, door de economische toestand in Portugal.
"Er zijn kinderen die met honger naar school komen" vertelt zij.  Door bezuinigingen is het niveau van onderwijs sterk gedaald, (teveel leerlingen in een klas) en maakt zij zich duidelijk bezorgd voor de toekomst.

We wisselen emailadressen uit en nodigen elkaar uit als de ander in de buurt van onze vaste woonplaats zou komen.

Een koppel uit luxemburg die een huisje gekocht hebben in St André  is geïnteresseerd in onze Vroem.  Zo'n camper willen zij ook kopen.  Ze zijn ervaren reizigers in Portugal en wijzen ons een rustige camping aan bij de zee, enkele kilometers verder.

We komen terecht in een bebost duingebied.  We zien de zee niet maar we horen de branding.  Op zondagavond is deze uitgestrekte camping zo goed als verlaten.

Voor het eerst kunnen we ongestoord de luifel plaatsen en buiten aan ons picknicktafeltje eten.  De duinen houden de wind tegen.  Zo blijven we nog  buiten zitten in de avondzon tot ze ondergaat.

En we krijgen bezoek...

De ochtendzon straalt uitnodigend aan de open hemel.  Vlug onze short aan en naar buiten. Terwijl wij koffiedrinken komen de Portugese buren voorbijgewandeld...
Goed ingeduffeld in lange broek, trui en een jas.  Het is meer dan 20 graden en windstil. Maar zij vinden dat koud.  Vanacht hadden ze zelfs de verwarming aan.

"En jullie willen naar Belgie en Nederland reizen?"  Dáár gaan jullie pas meemaken wat koude is!"

Later op de dag picknicken en wandelen we langs het lege strand.  De duinen erachter vormen met al de verschillende soorten bloemen en planten een mooi natuurgebied. Spijtig dat ze ook bezaaid zijn met afval.  Het valt echt op.

De Portugese weekendtoeristen zitten allemaal wat verder bij een lagune : daar is het water warmer, zeggen ze.  Wij proberen ook eens in de zon te zitten en houden dat maar 5 minuten vol.

Terug bij Vroem zorgt een zacht briesje voor net genoeg afkoeling.

Wat later bij weer een massagebeurt :
"Je zenuw zat gekneld", maakte onze vriendelijke camperbuurman mij duidelijk, "het ergste is voorbij, nog 2 dagen geduld en dan wordt het beter."

Ik, (Nelly) besefte maar weer eens dat ons lichaam onze grote baas is en beslist over ons doen en laten. En ik mag blij zijn dat mijn lichaam zo vriendelijk is om voorzichtig verder te genieten van onze reis.

's Avonds, wanneer de dagjesmensen naar huis zijn, wordt het opvallend stil.  In het restaurantje op het strand laten we ons gaan met Portugese specialiteiten en bijbehorend wijntje.

Het koelt weer aangenaam af zodat we goed kunnen slapen.

Oei, Nelly komt kermend uit de badkamer... een kramp in haar nek.  Wat nu...
De dag vordert aarzelend en haar nek blijft haar pijnlijk bezighouden, dus vertrek ik alleen op wandel. 

Het strand is ongelooflijk uitgestrekt en verlaten.
Kilometers strand ... en geen kat te bespeuren.  Het zand is ook zachter dan normaal.  Zelfs aan de waterlijn zakt je voet in het zand en is het moeilijk stappen.
Het water is kil en de golven slaan met krachtige slagen op het strand.  Zelfs als ik op het droge loop komt bij sterke golven het water plotseling tot aan mijn knieën.

Alleen met de meeuwen en de branding breng ik enige tijd door.

Terug bij Vroem is Nelly aan het bekomen.  De pijn is er nog, maar rust en een warme compres helpen.

Het weer is wisselvallig.  In de zon is het te warm, uit de zon te koud.  Het is moeilijk om de juiste plaats te vinden om te vertoeven. 

In de late namiddag komen er nog campers aan.  Een Portugees komt kort bij ons staan, hij heeft ook een "Vroem". Als ik een gesprek met hem aanga, vertelt hij dat zijn camper is ontworpen door zijn vrouw.
Op een chassis van Peugeot heeft zijn vrouw een volledig interieur ontworpen. Wondermooi!  En terecht, wij staan er echt verstomd van hoe netjes, ordelijk, ingenieus deze camper is ingericht.
Kleine onhebbelijkheden bij ons zijn bij hen op een wonderlijke manier weggewerkt. Een nooit gezien pareltje.

Na wat heen en weer gebabbel leg ik uit dat Nelly pijn in haar hals heeft door een kramp.  Beweert die man toch wel dat hij daar een middel tegen heeft en zelfs haar wil masseren.
Als turnleraar heeft hij hier heel wat ervaring mee opgedaan en daarom zelfs ook opleiding  is gaan volgen in het behandelen van krampen.

Hij masseert Nelly op professionele wijze en biedt zelfs aan om dit morgenochtend  te herhalen.

Ons hoef je geen kwaad woord meer te vertellen over Portugezen... het is al de derde keer dat we zo vriendelijk worden geholpen.

We zitten nog buiten tot de zon achter de horizon verdwijnt, dan wordt het te kil en vluchten we naar binnen. 

Het wordt weekend... zou het nu drukker worden?

Eén megalit of menhir die tegenvalt kan een uitzondering zijn, dus volgen we de toeristische weg van Evora naar Montemor o Novo waarlangs meerdere historische monumenten aangeduid staan.
Na een kwartier rijden op een zijweg gaat die over in een zandweg.  Vroem heeft het moeilijk met al de kuilen en bulten.
Zijn opstapje was  al een beetje beschadigd en zijn uitlaat had ook al tegen een verhoging geschuurd. 
We willen dit stuk even graag te voet afleggen als we maar eens wisten hoe ver de afstand is... dit wordt nooit vermeld.

Met Vroem wordt het zo'n 20 minuten.   Dan volgen we een smal voetpaadje, het resultaat zie je op de foto. Toch ook maar weer de prachtige bloemenweide erbij gezet. 

Voor het volgende monument rijden we een zijweg helemaal teneinde, daat staat wonder o wonder, een wegwijzer naar de richting van waar we gekomen zijn... Dus hebben we de zoektocht maar gestaakt.
De wegen naar de stenen zijn zanderig en door de droogte en het stof ziet Vroem er niet meer uit om aan te raken.  Het bad in met hem!  Gelukkig zijn er regelmatig car-washes onderweg...
We bewaren de autoritten naar de andere stenen dan maar voor als het regent.

Bij dit stralend weer hebben we meer zin om naar de kust te rijden.  Wat zijn we blij dat we die beslissing genomen hebben. 

Bovendien worden we getracteerd met.... een steen, zomaar op het strand! We parkeren Vroem in de duinen, verderop staan nog enkele campers. 

Het is hier zalig rustig, we horen de golven en de vogels.  Even later krijgen we bezoek, iemand kijkt ons aan alsof ie al weken geen eten meer gehad heeft.

En als de avond valt is Nelly niet meer te houden... de zonsondergang in St André moet op de foto.

Feest van de arbeid, ook in Portugal.

We worden wakker op de grote parking voor het expositie gebouw.  We staan er compleet alleen onder een veelbelovende en stralende blauwe hemel.
Hier willen we van genieten en een rustige plaats om te wandelen opzoeken.

De tegenstelling armoede-rijkdom is in Beja wel groot, vinden we.
Op deze verlofdag zijn de warenhuizen aan de rand van de stad tot onze verrassing allemaal open. Op de parkings wriemelen mensen en auto's door elkaar.

In de toeristische folder die we kregen lezen we (in het engels!) dat even voorbij Beja, in Quintos, een mooi rustig gebied ligt.

Vroem hobbelt enkele kilometers over een smal zandwegje met kuilen, maar we worden beloond.
Het plaatse bij de Guadiana rivier schittert als een oase in de zon. Je kan hier ook wandelen zien we.  Eerst gaan we picknicken.

Al snel horen we enkele motorrijders de rust verstoren.
Dicht bij de rivier overstemt het watervalletje het geluid van motorijders, die zich heen en weer laten gaan over de stoffige zandwegen.
In de verte zien we een tentje en wat rook : ze gaan grillen.  Nu is het even rustig, maar zodra we willen wandelen hebben de motorijders ook gedaan met eten.

Uitdagend lachend stuiven ze ons telkens voorbij en als de stofwolk die ze achterlaten wat gezakt is, zijn ze er weer.  En ze willen niet alleen gezien worden maar duidelijk ook gehoord. 

Dus vroemen wij naar de nieuwe plaats van de folder.  Albufeira do Roxo wordt beschreven als een plekje "voor contemplatie en om het besef van tijd te verliezen".
De natuur is er "sereen" en je kan er volgels observeren. We zien de zijweg al van ver : een massa auto's rijdt daar ook naartoe.
Langs de smalle veldweg komen links en rechts de geparkeerde wagens ons tegen, en neen, Vroem kan er echt niet meer bij op deze overvolle parking.
We zijn al blij dat het ergens net ruim genoeg is om te keren. 

Op weg naar Evora stoppen we om enkele Dolmen te bekijken. Eigenlijk maken de weiden met bloeiende bloemen daarrond meer indruk op ons dan deze paar stenen.

In Evora maakt René nog een avondwandeling.  Op hem maakt deze stad een andere indruk dan de veelbelovende toeristische informatie die we van het internet haalden.

De stad is bijna nog volledig omgeven door vestingsmuren.  Binnen deze muren prijkt een imposante kathedraal.  De straatjes met oude huizen maken een kille indruk. 
Geen terrasjes zoals we gewoon zijn, maar afgebladderde muren en gesloten ramen.
Op een groot marktplein (en ik bedoel werkelijk groot!) heeft er een markt plaatsgevonden en wat achterblijft tart alle verbeelding. Je kan geen meter stappen zonder papier, plastiek en  allerhande verpakkingsmateriaal dat ongelooflijk slordig is blijven liggen, voor je voeten te vinden.

Het positieve is dat het vermoedelijk werk verschaft aan enkele Portugesen om dit op te ruimen. Alhoewel !
Als ik terugkeer naar Vroem merk ik dat ook de andere straten met blikjes, papier, flessen... omzoomd zijn.  Neen, hier willen we echt niet blijven.

Het is weer 7 graden maar... de zon straalt en warmt vroem snel op.  We bezoeken een kasgteel uit de middeleeuwen.  De 40 meter hoge toren is een van de best bewaarde Portugese militaire (architectuur). Het binnenwerk van de toren bestaat uit marmer.

Verder zijn er enkele kerkjes en pleintjes.

Beja toont ons een heel ander Portugal dan wat we vorig jaar in de kustgebieden gezien hebben.  In de smalle straatjes staat ongeveer de helft van de woonhuizen leeg.Allemaal zien ze er grauw en afgebladerd uit. De leegstand is ook merkbaar in de winkelstraatjes waar, volgens ons, de Spanjaarden er koket en netjes bijliepen, vinden we de Portugesen heel sober gekleed.

Toevallig vinden we een kasticketje van vorig jaar.  We merken dat de voedselprijzen hier gestegen zijn.  De BTW op brood, fruit, groenten en zuivel steeg van 5 naar 6%. De BTW op Vlees en wijn steeg van 19 naar 23%.

Voor ons blijft echter alles nog spotgoedkoop.  We hebben de indruk dat Portugal veel erger lijdt onder de crisis dan Spanje.

De cafeetjes en restaurantjes zijn klein, donker en weinig uitnodigend. We genieten van de keuken in "Comme Chez Vroem". 

Toch zijn we een beetje beschaamd dat wij het zo goed hebben en de Portugesen niet. Anderzijds beseffen we weer eens wat voor verwende nesten wij zijn

Vanuit Vroem worden we getracteerd op een blije stralende ochtendzon. Maar wanneer we naar buiten gaan schrikken we van de strakke koude wind. Veertien graden...dat zijn we niet meer gewoon.
Toch beseffen we dat de weergoden ons blijven verwennen. Nergens in het uitgestrekte Spanje is het zo droog en zonnig als hier.

We vinden dat we Costa de la Luz genoeg hebben uitgekamd en besluiten om via Bollullos, Valverde en Cabezas Rubias naar de grens met Portugal te rijden.
De campergids vermeldt geen speciale camperplaatsen voor dat land. Je mag er gewoon overal blijven overnachten (behalve in stadscentra).
Dat klinkt heel wat vriendelijker en uitnodigend.

Op de laatse camperplaats voor de grens, in Valverde houden we even halt. Hier kunnen we tegelijk ons water verversen en de toiletinhoud kwijt. Je weet nooit hoe lang we zouden moeten rijden om een dergelijke plaats te vinden.

Voorbij St Barbara de Casa slagen we erin eenz zijwegje te vinden op 100m van de weg om te overnachten.  De ondergrond is zanderig en we moeten de keggen gebruiken (wat eigenlijk niet toegelaten is in Spanje...). Er komt een auto die een paar meter verder stopt, dan rijdt hij door. Het was geen politiewagen.