We volgen een heuvelachtige wandelweg “Sendo del Oso”, hetgeen, letterlijk vertaald, “Berenpad” betekent. Het (fiets- en wandelpad) verbindt Entrago met San Salvador de Alesga”.
Er wonen hier blijkbaar ook nog 2 echte berenexemplaren. Ze heten "Paca" en "Tola". We komen op onze tocht echter geen beren tegen, wel twee bizons. Het boswegje is overvloedig bezaaid met dikke volrijpe kastanjes. Van ons krijgt deze weg meteen een nieuwe naam: “Kastanjedreef”.
We bezoeken het Parque de la Prehistoria. Hier vinden we onder andere twee “oer-paarden”, die volgens de folder nooit gedomisticeerd zijn.
Op de terugweg dromen we van een terrasje in het dorp. Toen we hier gisteren arriveerden zagen we de mensen languit genieten in de zon. Maar ook hier koelt het snel af. Wanneer we terugkomen is er van deze aangenaam warme dag niets meer te merken en staan de tafeltjes in de schaduw. Het café is klein en erg lawaaierig. We bezwijken voor Vroem. Daar is een talfeltje vrij en kunnen we zelf beslissen over de hoeveelheid decibels…
Vannacht heeft het gevroren maar de temperatuur klimpt snel naar zomerse waarden.
We volgen hetzelfde wandelpad dat we gisteren namen, nu in de andere richting. De herfstkleuren geven een extra tint aan het berglandschap.
We koesteren ons met onze picknick in het zonnetje.
Namiddag rijden we naar Entrago. We vinden er een zeer ruime mix-parking, waar mobilhomes kunnen overnachten. Er hangt iets uit over loos-voorzieningen maar die zijn nergens te bespeuren.
Het dorpje heeft geen enkele winkel, zelfs geen bakker. Het is hier wel heel rustig… te rustig volgens de blaffende honden. Gelukkig geven zij het op als wij gaan slapen.
We volgen het comfortabel wandelpad van Posada de Valdéon naar Cain. De hellingen zijn zeer zacht. Toch vorderen we nauwelijks. We kunnen gewoon niet anders dan om de haverklap stoppen om het indrukwekkende landschap in ons op te nemen en foto’s te maken.
De warme herfstzon voelt aangenaam. We kijken ernaar uit om straks “thuis” op de bank naast Vroem in het zonnetje te bekomen. Maar dat houden we niet lang uit. Het koelt zeer snel af. Een frisse bergbries doet ons naar binnen vluchten.
We rijden naar Posada de Valdéon, gelegen in het hart van de Picos.
Van hieruit vertrekken zowat alle wandelingen. Daarom lokt deze plaats elke zomer massa’s toeristen. Het piepkleine dorpje lijkt die overrompeling niet te kunnen dragen, want er zijn nauwelijks parkeerplaatsen te bespeuren.
Maar de gemeente heeft wel aan de camperreizigers gedacht! Er is een terrein speciaal voor mobilhomes gereserveerd. Voor 8€ kan je hier overnachten in het groen. Alle voorzieningen, zelfs electriciteit, zijn inbegrepen. ’t Is wel een heel gedoe om in het oneffen, modderige gras onze Vroem horizontaal te plaatsen. Douches zijn ook beschikbaar, doch enkel koud water....
De paarden en ezels, die zich vanuit alle openstaande weiden vrij kunnen verplaatsen, komen op bezoek. Dat lijkt leuk, maar ze laten ook hun sporen achter. Als we vannacht niet in de stank willen slapen, moeten we goed uitkijken waar we onze voetstappen zetten...
Het regent. Dus rijden we verder. Bovendien moeten we vandaag, maandag, toch boodschappen doen. De "Maxi Dia” is dicht. Wat verder vinden we een “Lupa”… ook dicht. Toevallig? Op het internet ontdekken we dat vandaag, 12 oktober, nationale feestdag is in Spanje. Dat verklaart natuurlijk meteen die helse weekend-drukte!
We “ bezoeken” de camperplaats in Aguilar de Campoó - in de stromende regen hebben we op een nationale feestdag niets anders te doen... De zeer rustige ruime parking bij een school biedt alle voorzieningen behalve electriciteit. Het lijkt een prima plek om te onthouden. We hebben geen zin om uit onze mobilhome te komen en de plaats in de stortregen te fotograferen, dus plakken we ons fototoestel tegen het raam.
Onderweg naar het wandelgebied in de Picos bekijken we de camperplaats in Cevera de Pisuerga. Ook hier alle voorzieningen behalve electriciteit. De plaats ligt aan de rand van het industrieterrein. Het uitzicht is niet zo fraai maar het is hier wel rustig.
We kiezen voor een luie namiddag en halen onze e-reader boven.
We gooien al onze restjes bijeen en maken een lekkere hutsepot van de meest onmogelijke samenstelling.
Het valt niet mee. Vanaf half zeven raast Janenalleman hier voorbij, blijkbaar met de bedoeling om ter eerst een ticket voor de kabelbaan te bemachtigen.
Wanneer we richting Potes rijden, ontmoeten we op het andere rijvak een eindeloos lange file Spaanse auto’s en toeristenbussen, die deze zomerse oktoberzondag in Fuente Dé willen doorbrengen.
Potes barst ook van de drukte, maar het stadje heeft mooie plekjes en gezellige pleintjes.
Namiddag begeven we ons naar Picos de Tres Mares. Hier is het een pak frisser. Spanjaarden houden niet van koude. Hier is dan ook geen kat te zien! We staan heel alleen in het ruige gebergte.
We schuifelen Vroem even over het smalle bergwegje naar de top, 5 km verder. Maar de dikke donkere wolken heisen zich ook naar omhoog. Voor morgen wordt hier slecht weer voorspeld. De kans is groot dat we morgenochtend in de mist terug naar beneden moeten. Dus dalen we nu meteen af naar de grote parkingplaats aan het skistation.
We rijden, kalmjes aan, tussen de talrijke moto’s die van het zonnig weekend profiteren, naar Fuente Dé. De weg eindigt op de parking van dit prachtig natuurgebied aan de rand van de Picos. We hebben gelezen dat er vanuit deze plaats verschillende wandelingen aangeduid zijn. Er is ook een kabelbaan naar de top, waar ook wandelwegen voorzien zijn. Wat zullen we hier straks rustig slapen in het hartje van de natuur, denken we…
We belanden op een soort kruispunt waar verschillende parkings uitmonden. Alle parkeerterreinen zijn nokvol en gonzen van het volk. In de enkele restaurantjes lijkt het alsof het feest is.
We laten Vroem even achter op de parking van een hotel om een kijkje te nemen. Verschillende bordjes vermelden met veel tamtam dat hier een camping is. Bijgevolg, zoals verwacht, staat op elke parking een bordje met vermelding dat je na 22u moet ophoepelen. Maar we verwachten morgen, zondag, dezelfde drukte en komen liever op een weekdag terug om te wandelen.
Dus keren we om en instaleren ons enkele km terug op een parking die een eindje van de rijweg af ligt. Vermits de weg toch doodloopt op Fuente Dé, zal het verkeerslawaai straks wel meevallen.
We improviseren een terrasje en maken plannen voor de volgende dag.
We wandelen en picknicken langs de cliffen. De hoge rotsen vormen een prima windscherm aan het strand. We wandelen met onze voeten in het water en genieten van een aangename zomerse warmte.
We doorkruisen de steile straatjes van Suances. Zowel op de hoogste delen van het stadje als beneden rond het strand valt niet veel te beleven.
In de late namiddag worden de terrasjes overschaduwd door de talrijke apartementsblokken en hotels. Daar is het nu te fris en te winderig om stil te zitten. De Spaanse toeristen zijn ook allemaal opgestapt. Zij weten wel dat wij dat vanmiddag hadden moeten doen…
Maar naast Vroem is het zonnig want Vroem houdt de wind tegen! Dus blijven we “ thuis” buiten zitten tot de zeebries ons gevonden heeft.
Het wandelpad leidt van het zonovergoten dorp naar een smal, steil bospad. Onderweg rapen we vrolijk kastanjes en noten, die zomaar voor onze voeten liggen, alsof Sinterklaas ons is voorgegaan.
Volgens het informatiebord is de wandeling 22 km lang, waarvan ongeveer de eerste helft steil naar boven. Deze klim houden we niet vol. Aan beide kanten zien we niets anders dan bomen, die het zonlicht tegen houden. Achter elke bocht merken we dat het pad zo mogelijk nog steiler gaat. Dat voelt saai.
We keren terug naar het parkje bij Vroem. We picknicken op een van de banken en nestelen ons in het zonnetje.
Bij gebrek aan een rechtstreekse expresweg naar de Picos, moeten we ofwel onze weg zoeken doorheen de bergen, ofwel langs de kust rijden. We kiezen voor het laatste… dat gaat vlotter?
De dierentuin “Parque de Cabárceno”, bij Torrelavega, heeft een ruime mixparking. Een groot deel daarvan werd voorbehouden voor mobilhomes. Sani aanwezig. De ligging, aan een meertje, oogt best aangenaam. Maar wij, verwende nesten, zijn niet meer gewoon om op een overvol terrein zij aan zij tussen de anderen te staan.
We rijden verder naar Suances. Deze plaats bij de vuurtoren ontdekten we in 2012, toen we op doorreis waren. Hier zijn we zeker van de rust, de zon en zelfs een zicht op zee.
We bezoeken in Urbasa het natuurpark “Balcon de Pilatus”.
Net als de vorige keer, jaren geleden, zijn we onder de indruk van de enorm hoge en omvangrijke bomen.
Wilde paarden kuieren in groepjes om ons heen.
Na wat gezoek tussen omgevallen of verdwenen wegwijzers, keren we terug naar de parking om een nieuwe keuze te maken. We volgen een 22 km-lange wandel- en fietsroute. Het is al te laat om die helemaal af te maken. Maar de tocht is voor herhaling vatbaar, want de omgeving is prachtig. Als we hier nog eens komen zullen we die weg helemaal ten einde wandelen.
Onderweg naar “huis” ontdekken doorheen het natuurgebied verschillende parkings. De ondergrond is echter in een veel te erbarmelijke staat om te overnachten. Bovendien prijkt bijna overal een bordje dat je om 22u moet ophoepelen. Dus rijden we verder naar de camperplaats in Zegama, die een heel stuk hiervandaan ligt. Hier staan we helemaal alleen op een speciaal voor mobilhomes gereserveerde strook van een nette parking aan de rand van het natuurgebied. Sani aanwezig, water is gratis, electriciteit tegen betaling.
Zodra de blaffende honden in slaap vallen worden we gehuld in volledige stilte.
We doen onze boodschappen in de Eroski van Pamplona. In hetzelfde winkelcentrum verlengen we meteen onze simkaart die we in het voorjaar kochten.
We begeven ons richting Urbasa. Jaren geleden campeerden we in dit prachtige natuurgebied. Hier wilden we altijd nog eens terugkeren. Maar helaas, de weergoden beslissen daar vandaag anders over. Door het gordijn van de stortbui zien we in de mist de vage contouren van het gebergte. Op weg naar “huis” worden we wel getrakteerd op een dubbele regenboog.
“Ons plaatsje” op de camperplaats in Estella is nog vrij, en samen met drie andere mobilhomes hebben we de enorme parking, uitsluitend voor campers, voor ons alleen. Alhoewel er toch wel veel volk komt naar dit sportcomplex en zwembad, valt het ons op dat de parking voor campers volledig wordt gerespecteerd door de gewone auto's.
We hebben weinig last van vrachtwagens en ander verkeer, zelfs op een maandagochtend als deze.
De pas over de Pyreneeën, via St Jean Pied de Port en Roncesvalles, richting Pamplona, ligt er rustig bij. Het verkeer kiest blijkbaar voor de veel drukkere tunnel.
We stoppen in Estella (Ayegui), op de gloednieuwe, ruime en nette camperplaats bij het sportcentrum. Sanizuil aanwezig.
Het is hier aangenaam warm, 25°. Zelfs Wifi lukt soms maar is wel zwak.
Pas enkele dagen geleden is een warme ambachtelijke bakker in dit dorpje komen wonen. Alsof hij zijn winkel wou openen tegen dat wij hier aankwamen...
We kopen er “un pain complet”, wat enkele uren later het lekkerste brood blijkt te zijn dat we ooit in Frankrijk kochten.
We rijden verder via Vierson en Salbris. Goed om te weten : de Carrefour is hier op deze zondagvoormiddag open.
Op de N21 in Sarliac, merken we even voor Perigueux, langs de weg ook een voorziening voor mobilhomes.
We vorderen goed op deze doorgangsweg zonder vrachtwagens. Dus permiteren we ons een tussenstop.We kunnen de kastanjes die Moeder Natuur voor ons heeft klaargelegd, toch niet zomaar laten liggen?
In Gaumont Sur Yonne vinden we langs het kanaal een plaatsje achter de lange rij mobilhomes . Tijd voor even onze benen te strekken in deze rustige schilderachtige omgeving bij een aangename 20°.
Op een vrijdagmiddag in België vertrekken is geen verstandige beslissing. Anderzijds begint onze reis toch van zodra we in Vroem stappen?
We schuiven, meter na meter, over de Brusselse ring en vervolgen onze weg naar Charleroi. We leren dat we volgende keer niet meer van Charleroi naar Philippeville mogen rijden, of beter : aanschuiven van licht naar licht en van de ene rotonde naar de andere.
Eindelijk bereiken we de comfortabele snelweg naar Couvin. Maar... hier worden we allen op één rijvak gestuurd wegens wegenwerken. Maximum toegelaten snelheid 50km/u. Als we volgend voorjaar langs hier willen rijden, kunnen we best eerst even nakijken of deze werken nog bezig zijn.
Voorbij de Franse grens houden we halt op een zeer rustige camperplaats aan de rand van het piepkleine dorpje Rocroi. Sani station is hier aanwezig. Er is echter slechts één aansluiting voor electriciteit.
De ondergrond voor de parkeerplaatsen is ook enorm oneffen, we slagen er toch in om Vroem's wielen net over een verzakking te plaatsen.
We rijden naar Nisramont en vinden een grote parking bij het stuwmeer.
Hier staat ook een wandeling aangegeven,"Promenade du lac des deux Ourthes," weliswaar 13km rond het stuwmeer met klimmen en dalen, soms met trapjes maar ook vaak op glibberige boomwortels.
Het weer valt mee en dus trekken we onze wandelschoenen aan en begeven ons al vroeg op weg.
Het blijkt een heel mooie wandeling te zijn. Veel wandelaars ontmoeten we niet, maar dat vinden we natuurlijk niet erg.
Gedurende de dag komen er heel wat bezoekers om de stuwdam te bewonderen, 's avonds valt het compleet stil.
Een camperplaats om van te snoepen dus. Er zijn wel geen voorzieningen maar voor een korte stop als deze hebben we niets nodig dan enkel natuur en rust, en dit is in overvloed.
We rijden naar de camperplaats in Fourneau Saint Michel, in St.-Hubert. De beoordeling van campercontact (7,8) leek ons voldoende om ons naar hier te begeven.
Er is een ijzermuseum in de buurt en het ligt bovendien in een natuurgebied. Voor winkels moet je toch wel een eindje rijden.
Sommige voorzieningen zijn er wel maar levering van water en stroom gebeurt via een betalende sani-zuil. De plaatsen zijn toch wel ruim met hier en daar wat banken.
Helaas ligt het voor ons toch wel iets te kort bij een drukke verkeersweg. En alhoewel de nacht redelijk rustig is, wensen we toch nog een andere camperplaats op te zoeken.
De acht voorziene camperplaatsen langs het kanaal in Mareuille sur Aye zijn, net als bij onze heenreis, allemaal volzet. We parkeren verderop, samen met andere laatkomers. Tegen de avond zijn we met 19 mobilhomes. Er zijn er zelfs 5 die vlak achter het verbodsbordje verblijven.
Het is erg warm. De enkele campers op het terrein “ Maison de Braconage” hebben de schaduwplaatsen al ingenomen.
31° om 19u vinden we veel te warm om te koken. Vermits dit dorpje geen restaurant heeft, halen we onze restjes uit de frigo en improviseren we een koud buffet.
De mist is verdwenen. Het is stralend weer. We genieten van het uitzicht over dit zonovergoten berglandschap.
Vandaag, zondag, rijden er geen vrachtwagens. Door het mooie weer is het echter heel druk op de Franse wegen.
Rond 16u30 bereiken we Gaumont sur Garonne, een idylisch plaatsje langs de rivier, om te overnachten. Maar de talrijke camperplaatsen zijn allemaal bezet.
Onze app vermeldt een “zeer rustige” plaats in Montenon. De enorme mix-parking bij het kasteel is er afgeladen vol. Het is er feest en kermis.
We gokken op Lembras, gelegen op weg naar Perigieux. We komen terecht in een fraai aangelegd terreintje, in het groen, aan de rand van het dorpje. Er is plaats voor 10 campers, electriciteit tegen betaling, de andere voorzieningen zijn gratis.
We blijven buiten tot het schemert en de luid kwetterende vogels in slaap vallen.
