Het wandelpad leidt van het zonovergoten dorp naar een smal, steil bospad. Onderweg rapen we vrolijk kastanjes en noten, die zomaar voor onze voeten liggen, alsof Sinterklaas ons is voorgegaan.

Volgens het informatiebord is de wandeling 22 km lang, waarvan ongeveer de eerste helft steil naar boven. Deze klim houden we niet vol. Aan beide kanten zien we niets anders dan bomen, die het zonlicht tegen houden. Achter elke bocht merken we dat het pad zo mogelijk nog steiler gaat. Dat voelt saai.

We keren terug naar het parkje bij Vroem. We picknicken op een van de banken en nestelen ons in het zonnetje. 

Bij gebrek aan een rechtstreekse expresweg naar de Picos, moeten we ofwel onze weg zoeken doorheen de bergen, ofwel langs de kust rijden. We kiezen voor het laatste… dat gaat vlotter? 

De dierentuin “Parque de Cabárceno”, bij Torrelavega, heeft een ruime mixparking. Een groot deel daarvan werd voorbehouden voor mobilhomes. Sani aanwezig. De ligging, aan een meertje, oogt best aangenaam. Maar wij, verwende nesten, zijn niet meer gewoon om op een overvol terrein zij aan zij tussen de anderen te staan. 

We rijden verder naar Suances. Deze plaats bij de vuurtoren ontdekten we in 2012, toen we op doorreis waren. Hier zijn we zeker van de rust, de zon en zelfs een zicht op zee.

Meer kunnen we echt niet bedenken!