't Is net alsof Vroem ons vannacht stiekem naar een andere plaats heeft gebracht... Massa's auto's rijden af en aan op het overvolle parkeerterrein. Volgende keer zullen we toch maar de raad opvolgen die op onze app "park4 night" te lezen stond. De parking van het "Mercadonna"warenhuis is veel rustiger en ligt slechts op loopafstand.
Het regent de hele dag. Dus rijden we maar verder en doen onderweg wat boodschappen.
We stoppen in Morella en parkeren Vroem met zicht op het kasteel en het dorp. Vorig jaar waren we hier op paasmaandag. Het mooie weer zorgde voor veel volk en drukte. Nu staan we hier op de picknickplaats alleen.
Wat zitten we heerlijk warm en droog hier binnen! Met de tent was dat ooit anders...
Ons sanitair is aan een grondige lozing toe. Dat kan op de camperplaats in Medinaceli.
We maken van deze gelegenheid gebruik om dit historisch bergdorpje uit de derde eeuw te bezoeken. Ook hier moeten we ons wapenen tegen een strakke wind en een temperatuur die niet boven 5° geraakt.
In Teruel vinden we een parking, gelegen tussen sportvelden en speelweiden en omgeven door woonblokken. We zijn verrast wanneer we uitstappen: het is hier veel warmer, 25°.
Wanneer de spelende kinderen en de sporters naar huis gaan, is het hier heel rustig.
De ochtend straalt onder de blauwe hemel. Het met rijm bedekte gras schittert in de zon. De koude wind kan ons vandaag niet tegenhouden.
Pal naast Vroem vertrekt een bewegwijzerd wandelpad, dat we enthousiast volgen. De derde wegwijzer ligt verderop plat op de grond. Hoever we ook heen en weer lopen in alle richtingen, het volgende paaltje valt nergens te bespeuren.
Er zit niets anders op dan een ander wandelpad te kiezen: " Rota Don Quichote". De steenformaties maken het landschap ruig en mooi.
We rijden via Soria richting Madrid, doorheen de besneeuwde Sierra de Cameros. De zon lacht ons toe.
In Siguenza parkeren we Vroem tegenover het kasteel. Warm ingeduffeld en... met zonnenbril verkennen we een deel van het stadje. Dan vinden e een piepklein typisch Spaans cafeetje. We geven ons over aan een biertje en onze eerste tapa's.
Vannacht zakt de temperatuur tot -5°. Terwijl ons Vroemeke zijn best doet om ons warm te houden, vallen we in een diepe slaap.
We banen ons een weg door een gordijn van stortregens.
Via onze app ontdekken we een vrij nieuwe camperplaats in Berriozar, even buiten Pamplona. Wat een luxe! Op de verharde ondergrond van de doodlopende straat is er plaats zat. Sani aanwezig; electriciteit en water tegen betaling. De weg is verlicht en... de politie patrouilleert hier regelmatig.
wat willen we nog meer... De zon natuurlijk, want het is hier 5° en het regent nog steeds.
Wat een verschil! Vanmorgen trotseren we, warm ingeduffeld, een koude en natte 5°. Pas in de late namiddag trekt het open. Rond 17u30 bereiken we onze overnachtingsplaats in Lembras. De Dordogne verwelkomt ons met volop zon: 25° buiten; 28° binnen. Vanuit de camperplaats volgen we een wandelpaadje en ontdekken de prachtige, zeer rustige omgeving.
We rijden tot Sully Sur Loire. In de Maxi-Super U vinden we alles wat we nodig hebben.
Nu we hier toch zijn, bezoeken we de camperplaats langs de Loire. We zijn meteen verkocht en besluiten hier te overnachten. Het stopt met druppelen en de voorjaarszon voelt aangenaam warm. We wandelen een heel eind over het pad dat langs de rivier kronkelt.
Eenmaal terug in Vroem, begint het flink te regenen. We werden weer eens verwend door de weergoden...
La Cheppe ligt 10 km ten noorden van Chalon en Champagne. De camperplaats met sani-voorziening ligt in een doodlopende straat. Op de aangrenzende weide staan houten tafels met banken. We hadden veel volk verwacht op deze paasmaandag en tegelijkertijd het begin van de paasvakantie in België en Frankrijk. Maar we staan hier, op één Duitse camper na, alleen.
In plaats van over de D961 naar Montagris te rijden, willen we de D940 in deze richting verkennen. Geen goede keuze! Het krioelt hier van de vrachtwagens. Zij spelen het klaar om aan de maximum toegelaten snelheid, 90 km per uur, te blijven rijden, overal, ook waar de weg smal is en in verschillende bochten kronkelt. Ze proberen Vroem, die daar niet aan meedoet, vooruit te duwen.
Toch was deze vermoeiende rit niet voor niets. In Peancourt ontdekken we een mixparking met aparte plaatsen voor mobilhomes. Sani aanwezig. Het terrein kijkt uit op een soort arboretum met wandelwegjes. Ideaal, behalve in de zomer, want hier is totaal geen schaduw.
We vragen ons af wat Jan en Alleman op deze mistige zondagochtend hier komt zoeken. Wanneer we verder rijden, merken we talrijke auto’s die langs de bergweg geparkeerd staan. Groepjes mannen - jagers! - staan bij elkaar te wachten in de mist. De dieren hebben nog even geluk…
We overnachten in Lembras, op de camperplaats achter het schooltje. Wanneer we aankomen zijn zeven van de tien plaatsen al bezet. En het is niet eens hoogseizoen. Dus volgende keer alternatieven zoeken.
Eigenlijk zijn we blij dat het vandaag is beginnen regenen. Dat maakt het gemakkelijker om hier weg te rijden en de reis richting België aan te vatten. Nu de dagjes toeristen liever thuisblijven, kunnen we vlot doorrijden.
Rond 18u30 komen we aan in Pamplona. De laatste boodschappen in Spanje moeten vandaag nog gebeuren, want morgen, zondag, zijn alle winkels dicht.
We rijden nog tot Puerto de Ibaneta, boven op de berg in Ronceval.
Gisteren zijn we vlak voor Buzela, het eindpunt van de Ruta Cantabria, omgekeerd. Maar niet getreurd: dit was etappe 3. In Foz start etappe 2, in de andere richting.
Het is erg warm. Vandaag wordt het 22° in de schaduw; in de zon voelt het 30°. Maar zodra we op “onze” bank in de picnickplaats zitten, verdwijnt de zon achter een dik wolkendek. De zeebries die opsteekt maakt het net te fris om buiten stil te zitten. Maar dit zal de pret niet bederven. Deze zonnige nazomerdag kan niets of nietmand ons nog afnemen.
We parkeren Vroem langs de Ruta Cantabria, bij de plaats waar we gisteren zijn omgekeerd. Dit deel van de wandelweg kronkelt ook door weiden en loopt wel eens door een woonwijk. Maar het blijft ver van de drukken verkeerswegen.
Ook deze stralend mooie dag eindigt op de bank in de picknickweide, tot de zon achter de bergen verdwijnt. Wie had dit kunnen verwachten, eind oktober?
Vanaf deze plaats kunnen we het voetpad verder volgen. Nu en dan kronkelt het weg van de kust, maar het blijft rustig en aangenaam om te wandelen.
We ontdekken dat we over de “Ruta Cantabria” lopen, een vrij nieuwe route die werd aangelegd met geld van de Europese Gemeenschap.
Na de wandeling koesten we ons in de warme zon op een van de banken van de picknickplaats. Tot 20 uur kunnen we genieten. Dan verdwijnt de zon achter de bergen en wordt het meteen een pak frisser.
Plotseling komen hier verschillende auto’s en bestelwagens aangereden. Mensen stappen uit en beginnen tenten en tafels op te zetten… Vlug naar het grasveld vooraleer de marktkramers ons insluiten! Onze Duitse buurman hoepelt ook op... Natuurlijk gaan we nu naar de markt. We vullen meteen onze voorraad aan met heerlijk fruit.
We lopen 4,5 km – en weer terug – over een geplaveid wandelpaadje, dat langs de kust tegen de rotsen is aangelegd. Het wegje is keurig voorzien van banken en bordjes met info over de fauna en flora.
Onderweg ontdekken we Praya de Peizas: een kleine verharde parking die uitkijkt op de zee. Naast de parking ligt een picknickplaatsje in het groen. Beide plekjes grenzen aan het wandelpad. We halen meteen Vroem erbij en klinken op onze nieuwe, perfecte overnachtingsplaats.
Zoals voorspeld – en daar zijn ze hier heel goed in- krijgen we vandaag de hele dag rotweer. We maken van deze gelegenheid gebruik om enkele camperplaatsen langs de Costa Verde te bezoeken.
We maken een omweg langs Cabo Vidio om de zee te zien. Wat een mooi en vooral rustig plekje!
De camperplaats in Ortiguera krijgt op de app van verschillende bezoekers een 10/10. Daar willen we wel eens gaan kijken want dit moet een paradijs zijn. Niets is minder waar! Langs de rijweg is een strook voorzien waar moblihomes kunnen parkeren, zij aan zij, zo dicht naast elkaar, dat je er nauwelijks tussen kan geraken. Indien je in de richting van de zee geparkeerd staat, heb je via de voorruit nog één fatsoenlijk zicht.
In Foz vinden we een zeer groot terrein waar mobilhomes, in het zompige natte gras, kunnen overnachten. Er staat voor deze tijd van het jaar nog vrij veel volk, vinden we. Naast dit terrein ligt een even groot plein. Het is geasfalteerd, dus veel comfortabeler om ons te installeren. Samen met een Duitser zijn wij de enigen die hier geparkeerd staan. Er komt erg veel verkeer voorbij, dat de weg tussen de kust en het plein blijkbaar als sluipweg gebruikt. Maar in de late avond wordt het rustig.
We rijden via Villabre naar de plaats “ Ermita de Santa Ana”, in Puerto de Marabio.
Een paard staat dwars over de smalle bergweg. Wij stoppen. Enkele minuten later zet het dier één klein stapje voorwaarts en kijkt in onze richting met een blik van “ kom maar door, het lukt jullie wel”. Het kost ons moeite om voorzichtig rond hem heen te rijden.
Na heel wat zoeken en heen en weer rijden vinden we een klein kapelltetje, dat “ Ermita de Santa Ana” moet voorstellen. Voor het gebouwtje bevindt zich een groot bord met wandel-informatie. Maar er is geen parking! Wat verder, waar het bergwegje iets breder is, kunnen welgeteld twee auto’s parkeren. Ze staan met twee wielen op de rijweg, de twee andere wielen op de rand van de afgrond. Vroem kan er niet bij. Spijtig, want het is hier zo mooi!
Voorbij Entrago, vanaf de grot “Cueva Huerta”, wandelen we door het bos. Het is er muisstil. De felle herfstkleuren zorgen voor een rustgevend effect in deze donkere omgeving.
We slapen weer in Grada, bij het politiebureau en het busstation.
Wij wakker…honden ook wakker. Maar de dieren waren vannacht zo vriendelijk om rustig te blijven, dus mogen ze zich uitleven.
We rijden eerst naar de camperplaats in Grada om te lozen. We treffen, op een grote mix-parking, een apart terrein met ruime plaatsen voor mobilhomes. Alle voorzieningen behalve electriciteit zijn aanwezig.
Voor de eerste keer sinds we door Spanje reizen merken we geen enkele auto op de plaats die voorzien is voor mobilhomes. De verklaring wordt snel gevonden: de parking kijkt uit op het politiebureel…
Ook hier is het zonnig en aangenaam warm. We trekken rond in het dorp en besluiten om hier te blijven slapen. De "Guardia Civil" zal de rondhangende weekendjongeren wel in het oog houden...
We volgen een heuvelachtige wandelweg “Sendo del Oso”, hetgeen, letterlijk vertaald, “Berenpad” betekent. Het (fiets- en wandelpad) verbindt Entrago met San Salvador de Alesga”.
Er wonen hier blijkbaar ook nog 2 echte berenexemplaren. Ze heten "Paca" en "Tola". We komen op onze tocht echter geen beren tegen, wel twee bizons. Het boswegje is overvloedig bezaaid met dikke volrijpe kastanjes. Van ons krijgt deze weg meteen een nieuwe naam: “Kastanjedreef”.
We bezoeken het Parque de la Prehistoria. Hier vinden we onder andere twee “oer-paarden”, die volgens de folder nooit gedomisticeerd zijn.
Op de terugweg dromen we van een terrasje in het dorp. Toen we hier gisteren arriveerden zagen we de mensen languit genieten in de zon. Maar ook hier koelt het snel af. Wanneer we terugkomen is er van deze aangenaam warme dag niets meer te merken en staan de tafeltjes in de schaduw. Het café is klein en erg lawaaierig. We bezwijken voor Vroem. Daar is een talfeltje vrij en kunnen we zelf beslissen over de hoeveelheid decibels…
Vannacht heeft het gevroren maar de temperatuur klimpt snel naar zomerse waarden.
We volgen hetzelfde wandelpad dat we gisteren namen, nu in de andere richting. De herfstkleuren geven een extra tint aan het berglandschap.
We koesteren ons met onze picknick in het zonnetje.
Namiddag rijden we naar Entrago. We vinden er een zeer ruime mix-parking, waar mobilhomes kunnen overnachten. Er hangt iets uit over loos-voorzieningen maar die zijn nergens te bespeuren.
Het dorpje heeft geen enkele winkel, zelfs geen bakker. Het is hier wel heel rustig… te rustig volgens de blaffende honden. Gelukkig geven zij het op als wij gaan slapen.
