De afstand van Pamplona naar St Jean Pied de Port is aanzienlijk korter dan te rijden via de tunnel de Somport.  Alleen is de col zo'n 1000 m hoog en als je vroeg in het voorjaar passert kan hier nog wel wat sneeuw liggen.

We rijden richting Marmande en in Caumont sur Garonne vinden we een mooi plaatsje langs de Garonne in de schaduw van reusachtige platanen.

De rust wordt enkel verstoord door passerende roeiers.  Er is ruim plaats voor ons en bovendien nog service voor de campers ook.  Op enkele plaatsen kan je zelfs electriciteit nemen.

Van Castelo Mendo is het slechts enkele kilometers tot Spanje.  Eens op de Spaanse wegen gaat het vlot wegens de auto-via die tolvrij is.

We rijden tot in Palencia.  Hier is een zeer mooie en grote parking met afgebakende staanplaatsen voor campers.  Alle voorzieningen, met uitzondering van stroom, zijn aanwezig.

We wandelen de stad in en op een van haar rustige pleintjes blijven we plakken voor een biertje en een avondmaal.  Heerlijk !

Na een heerlijke nacht rijden we richting Pamplona.  Hier doen we onze laatse aankopen alvorens de grens met Frankrijk te overschrijden.

Vanuit Pamplona kan je ofwel via San Sébastian, de tunnel de Somport ofwel over de pyrenéen via Orreaga.  We kiezen voor deze laatste weg.

Net over de grens vinden we een heerlijk plaatsje langs de N135 bij een kapelletje waarlangs menig Compostella pelgrim passeert.

Het vrouwtje komt terug en vraagt of ons brood al op is. We kopen broodjes. Bij een ander, die ons staat op te wachten, kopen we zefgemaakte geitenkaas en confituur.

Vandaag rijden we Spanje binnen.  In de Spaanse bergdorpjes is er geen mogelijkheid om onze modem te activeren.  Onze blog zal dus voorlopig niet meer kunnen worden bijgewerkt.

Onderstaande foto's zijn genomen in Castelo Mendo waar we vannacht geslapen hebben.

We rijden naar Guarda, een stad in de bergen die gelegen is op 1097 m en hiermee de hoogst gelegen stad in Portugal is. 

De historische gebouwen zijn niet gerestaureerd. Spijtig, want vooral de twee kerken zien er onder hun grauwe laag mooi versierd uit.

We willen overnachtn in het bergdorpje Castelo Mendo. Een oude man wandelt voorbij.  "Wil je sla?", vraagt hij in gebrekkig Frans. Hij toont twee frisse kroppen sla recht uit zijn volkstuintje.  Ze zien er uitnodigend uit als groentjes bij ons avondmaal.  We vragen hoeveel het kost.
"O, geef maar wat je wil. Ik heb ook wijn, zelfgemaakt. Kom eens kijken.  Proef maar."  Ja hoor, die kopen we ook.

"Wil je brood?", haalt een oude vrouw ons aan.  "Ik maak zelf brood, kom toch mee kijken en proeven."

Spijtig dat we zelf nog zoveel brood over hebben.  We geven ons geld liever aan deze eenvoudige mensen, dan aan een warenhuis.  Zij kunnen het echt gebruiken.

We worden wakker onder een diepblauwe hemel.  Het landschap is uniek: we zien een dik wolkendek ipv een  dal.  Het dorpje Sabugaira daar beneden moet wachten tot de zon erdoor prikt.

Als we dichter bij de stenen komen zien we dat er een plakaatje hangt waarop staat dat onzichtbare gedaantes - geesten - en buitenaardse wezens - deze plek komen bezoeken.  Tja... we hebben in elk geval goed geslapen.

We rijden via Torre naar Monteigas.  De N338 loop helemaal langs een vallei onstaan door een vroegere gletsjer.  Vlak voor Vale de Zézere slaan we een bosweg in om te picknicken.

Een heerlijke geur van bloeiende brem verwelkomt ons.  Het bord bij het wandelpad is gedeeltelijk vernield.  We kunnen nog lezen : 1.5 km Poios Brancos.  De omgeving lijkt een uitgestrekt "bos" van brem en een paarse variant die erop lijkt.

Hier en daar steken rotsen boven de struiken uit. Enkele zeldzame boomskeletten en het verbrand hout op de bodem getuigen van een bosbrand.

Na enkele uren keren we op onze voetstappen terug.  We ontdekken nog verschillende andere wandelpaden.  We schrijven alle wegwijzers en bordjes over.

Zo hebben we een groot deel van onze volgende voorjaarsreis al gepland.

Vandaag rijden we de bergen in, van Cavilha over Torre naar Seia.  Op 1950 meter hoogte ligt er nog  hier en daar wat sneeuw.  Nooit gdacht dat we dit in Portugal nog zouden tegenkomen.

De rotsformaties zijn indrukwekkend.  We vragen ons af hoe sommige blokken nog op elkaar blijven staan.

We parkeren in Seia.  De zachte avondzon nodigt uit voor een terrasje.  Naast de vele winkeltjes die ambachtelijke schapenkaas verkopen, ontdekken we twee terrasjes in de wind en in de schaduw. We zijn te verwend om hiermee genoegen te nemen...

We kammen elke vierkante meter van de 200 m² grote parking af, maar krijgen Vroem niet horizontaal geplaatst. Ook andere plaatsjes en dorpjes liggen op een helling.  We zien hier ook geen andere camperaars.

We rijden daarom terug richting Torre, de bergen in, om helemaal boven te overnachten. We vinden een plaatsje aan mysterieuse rotsen. 

De ondergaande zon werpt een vuurrode gloed op de steenmassa's.

In Praia de Quiaios kunnen we wandelen langs eindeloos uitgestrekte stranden. Maar we hebben al de Portugese kusten nu wel gehad.  Dus begeven we ons naar het bruisende Coimbra aan de Mondego rivier in het binnenland.  Wat een tegenstelling met het levenloze Perdragao.

De camperplaats is ook al heel apart. Tussen de twee rijen mobilhomes die zijspiegel aan zijspiegel opgesteld staan is slechts 1 meter afstand.
Zelfs kleine Vroem heeft het moeilijk om zich tussen de anderen te proppen.  Onze buurman vraagt om hoe laat wij morgen vertrekken, zodat hij dan meer ruimte heeft om ook te vertrekken.

We bezoeken de universiteitsstad Coimbra.  Het is er feest! De studenten vieren uitgebreid gedurende de week die volgt, het einde van de lessen. Daarna starten de examens...

Het is mooi weer en de uitbundige vrolijkheid van de jongeren is overal aanwezig.
's Avonds pikken we nog een terrasje mee alvorens we ons in Vroem te ruste leggen. 

De nacht is rustig... zouden de studenten dan nu toch gaan studeren?

Het kerkklokje klingelt onvermoeibaar elk half uur en neemt geen nachtrust.  Elk uur vertelt het ons hoe laat het is.  En 3 minuten later slaat het opnieuw het aantal uren.  Voor diegenen die niet van de eerste keer wakker werden of goed opgelet hebben?  Wij hoeven hier zeker niet terug te komen, want we kunnen nu tot 12 tellen...

We picknicken op het strand in Sao Pedro de Moel, bij Marinha Grande.  Nu we eens ter hoogte van de zeespiegel staan zijn we onder de indruk van de metershoge golven.De zonneschijn en de wind zijn net niet te hevig voor een strandwandeling.

We rijden naar de camperplaats in Pedrogao, bij Coimbrao.  Vlak achter de lage duinheuvels ligt een uitgestrekt terrein.  Er staat een bordje "enkel voor bussen, motorhomes en caravans". Samen met slechts 2 andere campers hebben we hier plaats zat. 

Maar het stadje maakt een vreemde uitgestorven indruk. De massa's apartementsblokken staan leeg.  Haast alle straten liggen er verlaten bij : rolluiken af, niemand te zien.

Zelfs geen kerkje met bijbehorend klokje zal ons deze nacht storen...

Het is niet moeilijk om even al onze kennis los te laten en ons voor te stellen dat we ons hier op een andere planeet bevinden.  De rotsformaties zien er uit alsof ze door een reuzenkunstenaar gecrëerd zijn.  Ongelooflijk hoe zee, wind en regen dergelijk landschap heeft kunnen vormen!

Spijtig genoeg treffen we tussen de dikke stenen vaak een ware ravage aan van wat argeloos werd weggeworpen. 

We bezoeken ook op de weg naar Cabo de Peniche het kerkje van "Nossa Senhora dos Remedios".De wanden in het kleine kapelletje zijn volledig betegeld in blauw en wit.

We stoppen in Coz, ter hoogte van Nazaré.  Op een pleintje bij een kerkje staan banken in het groen.  We kijken uit op boomgaarden.
Het verkeerslawaai sterft uit.  Het kerkklokje kondigt bedtijd aan.  Perfect om tot rust te komen?

We willen de Portugese westkust boven Lissabon verkennen.

Cabo da Roca ligt op het meest westelijke punt van het Europese continent.
We willen daar wat wandelen en overnachten.  Maar op de overvolle parking is er amper plaats voor om te keren.

In plaats van een kustlandschap zien we honderden motorrijders die parkeren of af en aan rijden. Op de weg ernaar toe was het al oppassen geblazen met de talrijke voorbij razende motoren.

De westkust tussen Lissabon en Peniche is een Portugese copie van onze Belgische kust op een zonnige zondag van het verlengde 1 mei weekend.

Maar vanaf Peniche, aan de Cabo Carvoeiro is de rotskust heel speciaal. 

We parkeren Vroem in de duinen van Papoa, met zicht op zee.
Om 19h Portugese tijd (20 uur Belgische tijd) staat de zon nog vrij hoog en is het warm.  Met het lengen van de dagen begrijpen we steeds meer waarom Portugezen en Spanjaarden zo laat eten.

We rijden naar Lissabon.  Tot onze verrassing vinden we hier een fraai plaatsje langs de Taag.

We nemen het treintje naar de stad en wandelen naar het station Rossio.
Van hier kunnen we naar Sintra met de trein.

Als we terug naar Vroem gaan besluiten we om de 7km te voet te doen langs de Taag.  De zon schijnt ongenadig op onze huid.

We zien reusachtige cruise schepen passeren en tot onze verrassing zit hier massaal veel volk op.

Terug bij Vroem genieten we nog na op een bankje langs de Taag.
Als we opstaan zien we naast ons een portefeuille liggen die achteloos achtergelaten is.  Wat nu...?  We vinden hierin een identiteitskaart van een Portugees.
Via google proberen we deze man te traceren, doch helaas.

Tja, het is al laat, dus morgen best ergens bij een politiebureel achterlaten... of .. ja, tegenover de bank waar we het gevonden hebben is een klein terrasje. We installeren ons dusdanig dat we die plaats in het oog kunnen houden en mocht er iemand komen zoeken dan zullen we zijn papieren teruggeven. 

Na een klein uurtje zien we inderdaad iemand zoeken en vragen stellen.  Dus ernaar toe en ja hoor .. de kerel is bijzonder opgelucht en overgelukkig, hij had nooit gedacht dat hij die nog zou terugkrijgen. 
Het blijkt een financieel directeur te zijn die in de buurt van Lissabon woont.
Hij tracteert ons op een biertje en vertelt honderduit over Lissabon.   Als we hem vertellen van onze plannen om Sintra te bezoeken raadt hij ons dit af.  Veel te druk  op zondag en veel te toeristisch. 

We nemen afscheid en wisselen ons email adres uit.. wie weet als we nog eens in elkaars buurt komen.

Na een lekker ijsje en een avondwandeling langs de Taag kruipen we onder de wol.

We rijden naar Cabo Espichel. 

We volgen hier het dinosaurus-pad.  Boven op een kloof krijgen we inderdaad stipjes te zien op de tegenoverliggende rots.
Wetenschappers hebben deze afdrukken vergeleken met skeletten van deze dieren. 

Het is bloedheet.  Hoewel we hier bijna volledig omringd zijn door de oceaan, is er nauwelijks wind.

's Avonds rijden al de dagjestoeristen naar huis. 

We blijven achter met een tiental campers, verspeid over de enorme parking bij het klooster.

We genieten van de avondzon tot de laatste straal.

Vandaag rijden we naar Sesimbra.  Ook hier hebben we al eens met de camper gestaan in de Rua José Alfonso, bij een onafgewerkt hotel en in een doodlopende straat. 

Sesimbra is een vrij heuvelachtige stad met kleine straatjes en is ook vrij druk bezocht door Portugezen en buitenlanders.  1 mei is een nationale feestag hier en bijgevolg extra druk.

We hadden wat moeite om ons plaatsje van vorig jaar terug te vinden maar na enkele pogingen en met wat angstige manoeuvers in enge straatjes zijn we er alsnog geraakt.  Zonder vebazing is het hotel nog in exact dezelfde staat als vorig jaar.  We parkeren onder een straatlantaarn, spaart ons nog stroom uit ook .

Na een kleine wandeling in de stad langs het strand en de vele terassjes keren we terug naar onze o zo rustige straat die er totaal verlaten bij ligt.

Sinds dinsdagavond verblijven we aan de kust van St-Andre.  Vorig jaar hebben we hier genoten van kilometers ver wandelen langs het eindeloze strand.

Vandaag (woensdag) zouden we ons goed moeten induffelen tegen de frisse zeewind. Daar hebben we geen zin in.  Uit de wind en in de zon is het echter niet uit te houden.

Onze strandparasol houdt de wind tegen en biedt tegelijkertijd een plekje schaduw, net groot genoeg voor ons beiden. 

Een fijne gelegenheid om te lezen, iets waar we thuis nooit een hele namiddag voor uittrekken.

De rotskust is Lagos ziet er met zijn vele openingen en grotten heel speciaal uit. De strandjes zijn knus en ingesloten.
Het stadje is druk maar gezellig door de verkeersvrije straten en pleintjes.  We horen opvallend veel Britse vakantiegangers.

We ontdekken een wasserij in een Spar-warenhuis in het centrum.  Je kan er een wasmachine huren voor 4 Euro per machine of 6 euro voor 10kg was.
Drogen kost 1 Euro per 20 minuten.  Misschien gaan we daar ooit gebruik van maken. 

Overnachten op de camperplaats kost 3 Euro.
De parking grenst aan een sportstadion met atletiekpiste.  Je mag die gebruiken voor 2.5 euro van 9 tot 18 uur.  Douchen kost 2 Euro.
Wc gratis en geopend van 9 tot 22 uur.  Chemisch toilet en afvalwater kunnen we lozen.  Voor 2 Euro krijg je 100 liter vers water.

In Sagres bevindt zich de hoogste rotskust van heel de Algarve. 

Het kustlandschap is niet alleen mooi maar vooral indrukwekkend.

Na onze dagtocht rijden we terug naar Lagos.  We schuiven met Vroem tussen de andere campers aan de rand van de stad.  De camperplaats ligt in een rustige omgeving en onze generatiegenoten reizen ook rustig.

Meer hebben we niet nodig om als een blok in slaap te vallen.

Onze internet verbinding is plots uitgevallen.  Om onze blog te kunnen bijhouden moeten we naar een Vodafone winkel in Lagos. 

Daarna rijden we terug naar Sagres en overnachten bij de beroemde vuurtoren die zich op het meest Zuidwestelijke punt van het Europese continent bevindt.

We rijden naar de rotskust in Carrapateira en plaatsen Vroem aan een inham van een verharde zandweg.  Om de paar honderd meter is er een parkeerstrookje alwaar je via een houten loopplank tot bij de afgrond in de zee kan kijken.

Deze weg zal de helft uitmaken van de 10km lange wandeling die we hier willen maken.  De kust is ontzettend mooi. 

Auto's rijden af en aan, van parking naar parking, om naar het zeelandschap te kijken.
We besluiten daarom om deze wandeling op z'n minst uit te stellen tot na het weekend. 

We overnachten aan de rand van Sagres.  Hier kijken we uit op een strandje en op de stad die we in de verte kunnen zien boven de kliffen.

We zullen geen zonsondergang in zee zien want we zijn nu aan de Zuidkust van Portugal (zelfs het uiterste zuiden van West Europa).

In ruil krijgen we wind vanuit slechs één richting. Met Vroem kunnen we die makkelijk de baas.

Goede deal, vinden wij...

De zon wekt ons weer.  Maar tien graden met bijbehorende wind is wat te fris om buiten stil te zitten.

We wandelen tot Praia Amoreiro.  Het weer is erg wisselvallig.  De kustwind is koud.  In een inham aan het strand van Praia Amoreiro vinden we een hoekje uit de wind waar we onbezorgd van de zon kunnen genieten.

Een kwartier later waait een regenbui voorbij.  Terug in het dorp is het weer volop lente. 

"Thuis" op de klif steekt plots een storm op die Vroem heen en weer doet schudden.  Even snel komt de zon er weer door, gevolgd door een stortbui.  Daarna is het volop zomer in Vroem.  Maar owee als we de deur open doen : brrr ijskoude wind! 

Dus blijven we maar lekker binnen...

Zeven uur. De ochtendzon sijpelt uitnodigend door de spleten van de raamschempjes.  Vlug naar buiten!

Vandaag volgen we het Vincentina-pad van Monte Clérigo naar Arrifana.
Maar durven we wel vertrekken? Aan alle kanten zijn we omringd door opeengestapelde dikke donkere wolken.  Behalve in de wandelrichting, daar bespeuren we een opening.

Het pad loopt voor een deel in het binnenland.  Bloeiende struiken, bloemen en sierdennen wisselen elkaar af.  De planten staan zo dicht bij elkaar dat onkruid geen kans krijgt.

Tot onze verrassing blijft het de hele dag droog.  De omgeving van Arrifana is zelfs zonnig en windstil.

Terug thuis bij Vroem kunnen we nog net een kwartiertje buitenzitten.  Dan trekt het weer dicht en wordt het fris.

Niet slecht terwijl het in de rest van Portugal regent.